Η Μαρία Μπινιόλα, μια 23χρονη από την Αλεξάνδρεια, είναι η ζωντανή απόδειξη ότι τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα, ακόμα και όταν το επάγγελμα που επιλέγεις είναι παραδοσιακά ανδρικό. Μεγαλωμένη σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που σχετίζεται με τις μεταφορές — η μητέρα της είναι χειρίστρια βαρέων μηχανημάτων και ο πατέρας της οδηγός φορτηγών — η Μαρία από μικρή συνειδητοποίησε ότι αυτό είναι το επάγγελμα που ήθελε να ακολουθήσει.
«Κάθε Σαββατοκύριακο, ο μπαμπάς με έπαιρνε μαζί του για να κάνουμε δρομολόγια,» θυμάται η Μαρία. «Δεν με ένοιαζε το πού πηγαίναμε. Ήταν το ότι ταξίδευα μαζί του, πάνω σε ένα τόσο μεγάλο όχημα, που μου έδινε χαρά. Τον παρακαλούσα συνέχεια να μου δείξει πώς λειτουργεί.»
Η αγάπη της για το επάγγελμα δεν άφησε περιθώρια αμφιβολίας στις Πανελλήνιες Εξετάσεις. Όπως μας λέει, «Είχα ήδη αποφασίσει το δρόμο που θα ακολουθήσω. Οι φίλες μου έλεγαν συνέχεια ‘Εσύ θα γίνεις νταλικιέρης’ και τελικά έτσι έγινε.»
Ξεκίνησε επίσημα τη δουλειά της σε εσωτερικά δρομολόγια πριν από περίπου τρία χρόνια. Το πρώτο της δρομολόγιο, όπως θυμάται, ήταν στην Κοζάνη, και όπως παραδέχεται, ήταν αρκετά αγχωμένη. Σήμερα, εργάζεται κυρίως σε νυχτερινά δρομολόγια και απολαμβάνει ιδιαίτερα την ηρεμία της νύχτας στους άδειους δρόμους, όπως λέει: «Οι νύχτες είναι το πιο ωραίο πράγμα. Είναι ήσυχα και φωτιζόμενα. Είναι πολύ πιο όμορφα από την ημέρα.»
Η Μαρία δεν είναι η μόνη γυναίκα στο επάγγελμα. Υπάρχουν γυναίκες οδηγοί νταλίκας τις οποίες γνώρισε στο δρόμο και στα εργοστάσια. «Με κάποιες από αυτές, ξεκλέβουμε λίγο χρόνο και πίνουμε έναν καφέ στη Θεσσαλονίκη όταν μας επιτρέπει η δουλειά μας.»
Η δουλειά της απαιτεί σκληρή δουλειά και αντοχή, με καθημερινές ρουτίνες που περιλαμβάνουν φορτώματα, ξεφορτώματα και άλλες υποχρεώσεις. “Όταν κατεβαίνω από την καμπίνα και πηγαίνω για να ξεφορτώσω, ναι, με κοιτάζουν μερικοί, αλλά τώρα πια, με έχουν μάθει,» λέει η Μαρία.
Για τη Μαρία, το επάγγελμα της είναι περισσότερο τρόπος ζωής παρά δουλειά. «Βλέπεις διαφορετικά πράγματα, διαφορετικές εικόνες. Το όχημά σου γίνεται μέρος της ζωής σου και σου δίνει μια αίσθηση ελευθερίας και βασιλικής εμπειρίας.»
Η Μαρία ταξιδεύει με την «Βασίλισσα», όπως ονομάζει τη νταλίκα της, και τη Λούσιφερ, το πανέμορφο σκυλάκι της. Ενθουσιάζεται με την ιδέα να οδηγήσει στο εξωτερικό, και συγκεκριμένα στη Φινλανδία, αν και αναγνωρίζει τις προκλήσεις: «Θα ήθελα πάρα πολύ να πάω στη Φινλανδία. Ο δρόμος για να φτάσεις εκεί είναι μακρύς, αλλά είναι ένα από τα όνειρά μου.»
Η Μαρία προσφέρει μια απλή αλλά δυνατή αλήθεια: «Οι κίνδυνοι στο επάγγελμα είναι οι ίδιοι για όλους, είτε είσαι γυναίκα είτε άντρας. Το πιο σημαντικό είναι να είσαι προσεκτικός και να προσέχεις τον δρόμο.»
.gr
