"Διώνη"....ένα και ένα κάνουν....ένα....στην αληθινή αγάπη!!!!

Την επόμενη μέρα ο μεγάλος σκύλος απουσίαζε, τον έψαξα παντού και τελικά έμαθα ότι βρήκε μαρτυρικό θάνατο από φόλα και πετάχτηκε στα σκουπίδια….η σκυλίτσα παρέμενε όλη τη μέρα εκεί σαν να τον περίμενε, το βράδυ έφευγε και το πρωί την ξαναβρίσκαμε εκεί.
Η αλήθεια είναι πως παρόλη την απέραντη φιλοζωία μου για ένα περίεργο λόγο που ούτε και η ίδια ήξερα, δεν πολυσυμπαθούσα τα θηλυκά σκυλιά και ήταν και το πρώτο θηλυκό σκυλί που γνώριζα…..

Είχαμε φτάσει στις αρχές Αυγούστου όπου μια μέρα ένας πελάτης κατά λάθος τη χτύπησε με το αυτοκίνητό του….εγώ έλειπα διακοπές, μάλλον τρόμαξε και εξαφανίστηκε….την ξαναείδα στον πεζόδρομο μόνη της, σχεδόν ποτέ με άλλα ζώα, δεν έμπλεκε σε αγέλες, δεν ήθελε άλλα σκυλιά και δεν πλησίαζε εύκολα άλλους ανθρώπους…..την έβλεπες μόνο να κοιμάται φοβισμένη πάνω στων καφέ τους καναπέδες, όπου οι θαμώνες με παγωμένα νερά, κλωτσιές, σκουπόξυλα και φωνές προσπαθούσαν να τη διώξουν…...Στο βιβλιοπωλείο δεν ξαναήρθε ποτέ……

Γύρω στις 25 Αυγούστου εξαφανίστηκε εντελώς…...Περνούσαν οι μέρες και ήλπιζα απλά να ζει κάπου καλά, αν και ήξερα πως ως ημίαιμο δεν είχε σχεδόν καμιά πιθανότητα να υιοθετηθεί….Αν θα πρέπει εδώ να πω όλη την αλήθεια, στις 6 Σεπτεμβρίου λοιπόν, είδα ένα πολύ περίεργο όνειρο, το Ρούμπυ, το σκυλί που είχα μέχρι τα 15 μου χρόνια και πέθανε από αιμορραγία μετά από ένα σκυλοκαβγά που είχε μπλέξει, σα να με καλούσε κοντά του να τον βοηθήσω…..Ξύπνησα πολύ αναστατωμένη και ετοιμάστηκα να φύγω…..εκεί που σταμάτησα για να πάρω έναν καφέ, ειλικρινά δεν πίστευα  τι ήταν αυτό που έβλεπα…..στη διπλανή πολυκατοικία ένα σκυλί να είναι πάνω σε μια λίμνη αίματος και να βαριαανασαίνει…..πήγα κοντά να καταλάβω τι συμβαίνει και πού ήταν χτυπημένο και τότε κατάλαβα ποια ήταν…..έτρεξα να φέρω τον κτηνίατρο, γιατί φοβήθηκα να την μετακινήσω και μέχρι να γυρίσω είχε εξαφανιστεί…ακολουθώντας τα ίχνη από αίμα δεν οδηγούσαν κάπου και πραγματικά έψαχνα για 6 ολόκληρες ώρες μα δεν υπήρχε πουθενά…..απογοητευμένη επέστρεψα στο σπίτι, ώσπου την επόμενη μέρα την είδα να έρχεται σερνόμενη στα μπροστινά πόδια και μέσα στα αίματα στο βιβλιοπωλείο…..

σωριάστηκε στα πόδια μου και μάλλον τότε έλαβε δράση και καλά κρυμμένη φιλοζωία μου…..περίθαλψη από μένα και από τον κτηνίατρο, στείρωση, αποπαρασίτωση και κατευθείαν στην πρώτη πανσιόν που βρήκα ευελπιστώντας πως κάποιος θα τη λυπηθεί και θα την υιοθετήσει…..μάταια….με πελατολόγιο 450 περίπου άτομα και με την υπόσχεση πως θα καλύπτω εγώ επ’ αόριστον τα εμβόλια και την τροφή της, κανείς δε βρέθηκε να υιοθετήσει μια μαχαιρωμένη, με κομμένη ουρά και πολύ κακοποιημένη σκυλίτσα…..Οι μέρες περνούσαν, παρέμενε στην πανσιόν, λάμβανα καθημερινά την ίδια απάντηση ότι δεν τρώει, δεν πίνει νερό και κάθεται μόνιμα κουλουριασμένη στο κλουβί της…..Μάλλον έπρεπε να πάω να τη δω…..καθώς, αν δεν έβρισκα οικογένεια, θα την άφηναν και πάλι στο δρόμο…..

Πήγαμε, μας είδε, έτρεξε στην αγκαλιά μου και φύγαμε μαζί ήρεμα, όμορφα και πολιτισμένα….στο δρόμο δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από έναν από τους υποψήφιους θετούς «γονείς» της όπου η κυρία ευθαρσώς μου έλεγε: «Αν δεν την εμβολιάσατε, δεν της κάνατε αποπαρασίτωση, δεν την στειρώσατε και δεν της έχετε βάλει τσιπ μη μας την φέρετε….αν μπορείτε φέρτε μας 3 τσουβάλια τροφή, ένα σπιτάκι, γιατί δεν έχουμε χώρο να τη βάλουμε και μια μεγάλη αλυσίδα, γιατί θα μένει πολλές ώρες δεμένη, καθώς όλη τη μέρα λείπουμε….μη φύγει στο δρόμο και την πατήσει αυτοκίνητο, θα στεναχωρεθούμε….»…..

Της απάντησα ευγενικά ότι αύριο θα της την πάω έτοιμη, όπως τη ζήτησε και θλιμμένη για την άποψη που έχουν οι άνθρωποι για τα ζώα, πήρα το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι…..τότε κατάλαβα πως δεν μου επιτρεπόταν πουθενά αλλού πέρα από μένα να τη δώσω και πως ήταν ένα σκυλί χωρίς όνομα…..Διώνη…..τι άλλο θα μπορούσε….Θεϊκή…..
Τότε κιόλας αντιλήφθηκα πως δεν είχα «ρωτήσει» τον 17χρονο Ορφέα αν θέλει και άλλο σκύλο στο σπίτι, αλλά δεν είχα χρόνο άλλο να καθυστερώ….μπήκαμε στο σπίτι, την υποδέχτηκε, κοιτώντας με περίεργα για αυτό που πάω να κάνω….

Σε 3 μέρες είχε ετοιμαστεί ο χώρος στην αυλή, μεταφέρθηκε εκεί και συνεχίζαμε να ζούμε την καθημερινή μας ρουτίνα….πήδηξε 3 φορές το φράχτη για να φύγει, γύρισε και από μόνη της αποφάσισε να μείνει. Ήρθε ο Νοέμβρης, χιόνισε πάρα πολύ ξαφνικά και η Διώνη αναγκαστικά μεταφέρθηκε στο σπίτι….εγώ ανίδεη από τη συμπεριφορά 2 σκύλων μέσα στο ίδιο σπίτι νόμιζα πως όλα είναι εύκολα….επιτέθηκε 3 φορές άγρια στον Ορφέα,  έτρωγε από τα σκουπίδια, κατέστρεφε παπούτσια και ό,τι άλλο δικό μας έβρισκε.Τα Χριστούγεννα της ίδιας χρονιάς την άφησα στην ίδια πανσιόν για 3 μέρες αφού θα λείπαμε ταξίδι και, όταν την πήρα πίσω, νομίζω πήρα άλλο σκυλί….πιο επιθετικό, πιο παράξενο….Οι μήνες πέρασαν, φύγαμε διακοπές, την πήραμε μαζί, και τότε κατάλαβα πως συμβίωνα με έναν επιθετικό σκύλο που δεν ήθελε τα μικρά παιδιά, δεν ήθελε τα καρότσια, τα ποδήλατα και σίγουρα δεν ήθελε τα υπόλοιπα σκυλιά….εκεί η κατάσταση ξέφευγε από τα όρια….εγώ συνέχιζα την ίδια λάθος τακτική και τη μάλωνα κάθε φορά που παρεκτρεπόταν….όταν είχε πια ξεφύγει και όρμησε να δαγκώσει ένα παιδάκι, απευθύνθηκα σε ειδικό εκπαιδευτή σκύλων….πολύ ειλικρινά παραδέχτηκα τα λάθη μου και ξεκινήσαμε μαζί την εκπαίδευσή της που ήθελε συνέπεια, υπομονή, επιμονή και σίγουρα πολλή αγάπη…..

Αν θα πρέπει ονομαστικά να ευχαριστούμε τους ανθρώπους που σ’ αυτή τη ζωή μας έκαναν καλό, εγώ χρωστώ πολλά στον κ. Μουμιάδη που πολύ την αγάπησε, απόλυτα την κατάλαβε, ως χέρι στιβαρό για τη Διώνη της χάρισε ψυχική ισορροπία, και με πολλή υπομονή κατεύνασε στο μέτρο του δυνατού τους φόβους της, επιτρέποντας μας να βλέπουμε το μέλλον με ελπίδα και περισσότερη αισιοδοξία…..Την Πρωτοχρονιά του 2012, μετά από μια κρίση πανικού που έπαθε από τα πυροτεχνήματα, αντιλήφθηκα ότι είναι και κροτοφοβική, τον Απρίλιο του 2013 τελευταία στιγμή σώθηκε με ένεση ανδρεναλίνης, καθώς μια μέλισσα την είχε τσιμπήσει, άρα και αλλεργική, ενώ το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς στα ξαφνικά χειρουργήθηκε στο πόδι, για να αφαιρεθεί η σφαίρα, καθώς κάποιος πιο παλιά την είχε πυροβολήσει. Στις 23 Ιουλίου «έφυγε» ο Ορφέας και η Διώνη επέστρεψε και πάλι στη θλίψη, καθώς ήταν πολύ δεμένη μαζί του.

Με μεγάλη προσπάθεια επανήλθε, αλλά απέκτησε και πάλι έλλειψη εμπιστοσύνης. Τον Μάρτιο του 2014 μάθαμε ότι πάσχει από εκφυλισμό ωχράς κηλίδας στα μάτια και ότι οδεύουμε με μαθηματική ακρίβεια στην ολική τύφλωση. Είμαστε στη φάση όπου με τη βοήθεια και πάλι του κ. Μουμιάδη, εκπαιδευτή σκύλων- συμπεριφοριστή, προσπαθούμε να την εξοικειώσουμε για να δεχτεί έναν άλλον πρώην «αδέσποτο» σκύλο στο σπίτι.
Έχουμε και λέμε λοιπόν, συμβιώνουμε εδώ και 3 χρόνια με τη Διώνη!!!

Με ένα σκυλί μαχαιρωμένο στο λαιμό, με κομμένη ουρά, πυροβολημένη, κροτοφοβική, αλλεργική στα έντομα, πλήρως κακοποιημένη, με σοβαρό πρόβλημα στα μάτια, με τα σκυλιά επιθετική, που δε θέλει να βγαίνει βόλτες και θέλει όλη τη μέρα χάδια και αγκαλιά…..που σιχαίνεται τη θάλασσα, το χώμα και τη βρομιά, υπακούει σε όλες τις εντολές για τις οποίες εκπαιδεύτηκε, που παίζει όλη μέρα μόνη της με τα αμέτρητα παιχνίδια της, που προσπαθεί να μιμηθεί κινήσεις του Ορφέα και με συγκινεί, που φοβάται τον παραμικρό θόρυβο και τρέμει τις φωνές, που δεν κοιμάται παρά μόνο αν ακουμπάει πάνω στην καρδιά σου, ακούγοντας τους χτύπους της, που βλέπει με τις ώρες τηλεόραση και το πιο σημαντικό χαίρεται με τη χαρά μας και λυπάται με τη λύπη μας.

Και διαθέτει ένα μεγαλείο ψυχής που μόλις τη δεις, αμέσως την ερωτεύεσαι….
 Και τι νιώθω παρόλο που υπάρχει ο φόβος να ζω με ένα τυφλό σκυλί που πάντα θα έχει την ανάγκη μου ακόμη και στα βασικά;;;….Τύχη μόνο….γιατί αυτή με διάλεξε….επέλεξε ετοιμοθάνατη εγώ να τη σώσω και της φυλάω πολλά ακόμη δάκρυα χαράς, γιατί στις μαύρες μου, βλέποντας την όμορφα να μεγαλώνει, με κάνει ευτυχισμένη και γιατί μας ενώνει κάτι που μόνο εγώ και αυτή ξέρει από εκείνα που ούτε στον εαυτό σου δε θέλεις να τα παραδεχτείς.
Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά από ότι φανταζόμαστε….και η συνύπαρξή μου με τη Διώνη μου δίδαξε πέρα από όλα τα άλλα, 3 βασικά πράγματα….Πως καταρχήν τα «ελεύθερα» όπως αποκαλώ εγώ τα «αδέσποτα» για άλλους ζώα, έχουν δικαίωμα πρώτα αυτά στη ζωή, στη χαρά και στην αγάπη.

Πως πρέπει να επιλέγουμε πολύ προσεκτικά τις πανσιόν φιλοξενίας όπου αφήνουμε για λίγο ή για πολύ τα ζώα μας και το πιο σημαντικό, ότι πράγματα που δεν τα γνωρίζουμε, ας μην τα αγγίζουμε, γιατί τα κάνουμε χειρότερα. Ας βάλουμε τη Θετική Εκπαίδευση στη ζωή μας, αφήνοντας στην άκρη τη βία για τα ζώα μας που μόνο κακό τους κάνει. Εκπαιδευτικός είμαι, γνωρίζω πολύ καλά την ψυχολογία όλων αυτών των ευαίσθητων ψυχών που αναλαμβάνω να διαμορφώσω….όχι όμως και των σκύλων που μαζί τους συμβιώνω…Δεν τα ξέρουμε όλα, ας εγκαταλείψουμε αυτή την έπαρση και την παντοδυναμία της γνώσης και ας παραδεχτούμε πως ναι κάποιοι σε κάποια θέματα είναι ανώτεροι πνευματικά από εμάς και μπορούν μέσα από την επιστημονική τους γνώση να μας «μεταφέρουν» ένα βήμα παραπέρα.

Η ζωή για όλους μας συνεχίζει ωριμότερη και με τη Διώνη παρέα να μεγαλώνει, υπενθυμίζοντάς μας πως εμείς οι νοήμονες άνθρωποι λίγα τελικά θέλουμε για να αγγίξουμε την ευτυχία……
                                                          Παπαποστόλου Κατερίνα
                                               Εκπαιδευτικός, Αντιπρόεδρος Ε.Φ.ΑΛ