Σήμερα συνεχίζουμε την αναζήτηση των πιο επικίνδυνων επαγγελμάτων. Μετά του αντιδημάρχου που είχαμε την προηγούμενη εβδομάδα (σε κάποιους δεν άρεσε, το θεώρησαν ως εμμονή, αλήθεια, σε ποιον πήγε ο νους τους;) συνεχίζουμε με το νούμερο 2 σε επικινδυνότητα επάγγελμα του δημοσίου φορέα που είναι ο Πρόεδρος Κοινότητας. Γενικά στην Ελλάδα αν φωνάξεις πρόεδρε θα γυρίσουν οι μισοί και παραπάνω. Αν ρωτήσεις οτιδήποτε σε κάποιον που να αφορά το χωριό του, θα σου απαντήσει «ρώτα τον πρόεδρο». Είναι η λύση για όλα, κάτι σαν το sex δηλαδή. Μόνο που το σεξ δεν είναι η απάντηση. Το σεξ είναι η ερώτηση.
«Ναι» είναι η απάντηση. Οπότε και συ πρέπει να απαντήσεις με ένα «ναι ξέρω» ή ένα «όχι λυπάμαι» και όχι σειρί κορδόνι «πρόεδρος». Ζήτησα από τον πρόεδρο του χωριού μου το δωρεάν wifi που μας έταξε ο Σαμαράς και μου είπε «με τη βοήθεια του Θεού όλα θα γίνουν». Αλλά ξέρω ότι ο Θεός δεν λειτουργεί με αυτό τον τρόπο. Για αυτό, έκλεψα wifi από τον γείτονα και ζήτησα από τον Θεό συγχώρεση.
Τι να σου πρωτοκάνει και αυτός ο πρόεδρος με τόσα που ακούει. Τι δουλεύει σωστά για να μπορέσει να δουλέψει και αυτός όπως πρέπει. Ζούμε σε μια κοινωνία που η πίτσα φτάνει στο σπίτι σου πριν από την αστυνομία, πως θέλεις κυρία μου εσύ να προλάβει να κάνει ο πρόεδρος όλα αυτά που υποσχέθηκε; Την άλλη πενταετία να εκλέξουμε pitsa-boy μπας και δούμε κανένα έργο να γίνετε.
Το φως ταξιδεύει πιο γρήγορα από τον ήχο. Γι’ αυτό μερικοί άνθρωποι φαίνονται φωτεινοί, μέχρι να τους ακούσεις να μιλάνε. Αυτό συμβαίνει και με τους προέδρους των κοινοτήτων. Λες, οκ, είναι νέος, άρα έχει πρωτοποριακές ιδέες και μόλις ανοίξει το στόμα του είναι σα να ακούς τα νέα του χωριού από το 1940 με εκφωνητή τον Μπάρμπα Γιώργη από τον Καραγκιόζη.
Άραγε, θεωρείτε πολιτικός ο άρχοντας της τοπικής κοινότητας; Αν όχι τότε γιατί τον ψηφίζουμε; Αν ναι, τότε θα πρέπει να τον χρησιμοποιούμε όπως τις πάνες για τα μωρά. Οι πολιτικοί και οι πάνες έχουν ένα πράγμα κοινό. Πρέπει να αλλάζονται και οι δυο συχνά, και για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Ένας σωστός πρόεδρος πρέπει να έχει γνώση και σοφία. Να γνωρίζει το πρόβλημα και να βρίσκει τη σωστή λύση και όχι τη γρήγορη για να βουλώσει στόματα. Γνώση είναι να γνωρίζεις ότι η ντομάτα είναι φρούτο. Σοφία είναι να μην τη βάζεις σε μια φρουτοσαλάτα.
Από την άλλη τους λυπάμαι και λίγο τους καημένους. Προεκλογικά τους έταζαν λαγούς και πετραχείλια. Ότι θα έχουν λόγο και ότι θα μπορούν να επισκέφτονται το δημαρχείο όποτε θέλουν και για όποιο πρόβλημα εκείνοι κρίνουν απαραίτητο. Μετεκλογικά, περνούν τα επόμενα 5 χρόνια λέγοντας τους να κάτσουν κάτω και να σκάσουν. Αλλιώς θυμάμαι έγω τον Πρόεδρο του χωριού. Είχε λόγο, είχε πυγμή, έπαιρνε αποφάσεις. Τώρα ο ρόλος τους είναι απλά….συμβουλευτικός.
Πες τη γνώμη σου και άντε να πιεις κανένα καφέ. Μόνο τα Χριστούγεννα είχαμε πραξικόπημα. Επαναστάτησαν στα ξαφνικά οι περισσότεροι πρόεδροι. Πρώτη η Μαρία Παπαιωάννου, πρόεδρος Τρικάλων, ως άλλος Αβραμόπουλος δεν άφησε χωρίς λαμπάκι ούτε ένα ραδίκι μέσα στην πλατεία του χωριού. Η ΔΕΗ στην Κοζάνη δούλευε διπλοβάρδιες για να καλύψει τις κιλοβατόρες. Ακολούθησε το Κλειδί και τέλος η Κορυφή.
Το να πεις ένα ψέμα σε κάποιον που σε ψήφισε, παραμένει ένα ψέμα. Διπλωμάτης είναι κάποιος που σου λέει να πας στο διάολο με τέτοιο τρόπο που ανυπομονείς για το ταξίδι. Άραγε, όταν ψηφίζουμε στο τοπικό, με τι κρητήρια το κάνουμε; «Είναι φίλος μωρέ» ή «κάτι θα κάνει»; Σημασία δεν έχει ούτε το ταξίδι ούτε ο προορισμός…..Σημασία έχει να βρεις πάρκινγκ όταν φτάσεις.
Για να κάνει πρέπει να μπορεί. Και κυρίως να έχει «ανοιχτό» μυαλό. Γιατί όπως λέει και ο σοφός λαός «Το κοριτσάκι στον Εξορκιστή χίλια κακά είχε, αλλά αγύριστο κεφάλι δεν ήταν»
