-Η μόνη αξιόπιστη πολιτική διέξοδος για το Κίνημα Αλλαγής σήμερα είναι η φυγή προς τα εμπρός.

-Γιατί σήμερα είναι βέβαιο ότι έχει αλλάξει πρόσημο ο φόβος που έχουν τα μεσαία στρώματα – ή ότι έχει απομείνει από αυτά – και επειδή σήμερα η διάκριση μεταξύ δεξιάς και αριστεράς δεν σημαίνει τίποτα.

-Το τι είναι προοδευτικό και τι συντηρητικό κρίνεται κατά περίπτωση, μέσα σε οικονομικές, παραγωγικές και ιδεολογικές ζυμώσεις, παράλληλα με πολιτικές παρεμβάσεις που στοχεύουν στη διαφύλαξη της κοινωνικής συνοχής, η οποία προσαρμόζεται στην έννοια του γενικού συμφέροντος.

-Ο νέος, λοιπόν, αιώνας πρέπει να είναι τόσο αριστερός, όσο θα μπορεί να διαφυλάξει την κοινωνική συνοχή με κοινωνικό ριζοσπαστισμό και ασφαλώς με διαχειριστική εμπειρία.

-Άρα, το εκλογικό ζητούμενο στις εκλογές του ΠΑΣΟΚ, που έρχονται, είναι ναυπάρξει ένα κόμμα πολυσυλλεκτικό, ευρύχωρο, συλλογικό, κοινωνικά αντιπροσωπευτικό, ιδεολογικά διακριτό, χωρίς εκπτώσεις πολιτικού λόγου και κυρίως δίχως κρίση αξιοπιστίας, τόσο στην κορυφή, όσο και στο λοιπό στελεχιακό δυναμικό.

-Τα χρόνια που πέρασαν έδειξαν ότι τα γεγονότα αλλάζουν, όμως η πραγματικότητα, καθώς ανανεώνεται διαρκώς, τείνει να ξεγελά αυτόν που την παρατηρεί.

-Γιατί το ΠΑΣΟΚ έχει κλωνάρια που απλώνονται προς όλες τις κατευθύνσεις, όλα όμως ξεκινούν από αυτό και γι’ αυτό δεν μπορεί να αποτελεί πολιτική νοσταλγία, αλλά καθημερινό παρόν.

-Συνεπώς, είναι βέβαιο πως όταν ένα ρεύμα περάσει στον κόσμο, όταν ένα πολιτικό κλίμα κυριαρχήσει δεν το ανακόπτουν ούτε τα σύνορα.

-Είναι επίσης, βέβαιο ότι η ελληνική κοινωνία είναι η μόνη κοινωνία που εδώ και είκοσι περίπου χρόνια συκοφαντεί την ιστορία της στις συνειδήσεις των παιδιών της.

-Φυσικά αθώοι υπάρχουν πολλών ειδών, όταν όμως το προνόμιο γίνεται προκατάληψη και η κληρονομική εξουσία γεννάει δίψα για περισσότερη εξουσία τότε δεν παραβρίσκεσαι στο γάμο της Κανά, όπου λείπει το κρασί, αλλά ορθώς ακούς το: «βασιλικόν, καλώς ποιούντα και κακώς ακούειν».

-Είναι δύσκολο συνεπώς, να βρεις ανθρώπους αξιολογώντας τι χρειάζεται· οι επόμενες τριάντα μέρες όμως, θα καταδείξουν αν το ΠΑΣΟΚ δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ανάκτησης των ηνίων στον χώρο του πολιτικού δημοκρατικού κέντρου και τη δημιουργία πόλων εξουσίας.

-Μια αλλαγή ηγεσίας με στόχο τη ΦΥΓΗ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΜΠΡΟΣ συνδυασμένη με αλλαγή ματιάς που αγκαλιάζει κάθε ηλικία και κάθε αγωνία, που στοχεύει στην πολιτική αυτονομία, στην διαφάνεια και την αξιοκρατία, με πλήρη επίγνωση των δυσκολιών και την αποφασιστικότητα για αναγκαίες συγκρούσεις, χωρίς δεσμεύσεις και εξαρτήσεις, ίσως να είναι η απαραίτητη στάμνα που συμπληρώνει το έλλειμμα στο γάμο της Κανά.

-Γιατί ο υποχρεωμένος μόνον στη συνείδηση του και στις πολιτικές του πεποιθήσεις είναι νέας γενιάς πολιτικός και αξίζει να είναι επικεφαλής ενός κόμματος που έβγαλε κοινωνικές ρίζες, εξέφρασε ιστορικές παραδόσεις και ιδεολογικά ρεύματα, απέναντι στο χθεσινό χυδαίο λαϊκισμό και κόντρα στην σημερινή ασύνταχτη πολιτική και την απροσχημάτιστη χρήση των δημόσιων πόρων.

-Τι μένει λοιπόν;

-Στις 5 Δεκεμβρίου όλοι ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ και στις 12 όλοι μαζί Νίκο

Τάσος Τασιόπουλος

 ΥΓ.Μια μέρα σε ένα αγροτικό αρχοντόσπιτο στήθηκε μια ποντικοπαγίδα την οποία παρακολούθησε ένας ποντικός με πολύ ενδιαφέρον και περισσότερη αγωνία.

Καταϊδρωμένος τρέχει στην αυλή για να το πει στους φίλους του.

Ανταμώνει τον κόκορα, το γουρούνι και την αγελάδα και τους λέει τα καθέκαστα.

Χαμογελούν όλοι και του λένε πως οι ποντικοπαγίδες είναι μόνον για τα ποντίκια και αυτά πρέπει να φυλάγονται.

Το ποντίκι κατάλαβε πως αυτοί οι φίλοι δεν είναι για τα δύσκολα και πως από τη φάρμα λείπει η συνείδηση της ομάδας, γυρνάει, λοιπόν, στην τρύπα του και παρατηρεί τα μελούμενα.

Κατά το ξημέρωμα το τακ της ποντικοπαγίδας, -καθώς ένα φαρμακερό φίδι πιάστηκε σ’ αυτήν-, ξυπνάει την αρχόντισσα, η οποία τρέχει να δει τι έγινε και χωρίς να καταλάβει δέχεται το θανατηφόρο δάγκωμα του φιδιού.

Έρχονται κοντινοί συγγενείς για να την δουν.

Το αφεντικό σφάζει τον κόκορα για να τους φιλέψει. Έρχονται μακρινοί συγγενείς και γείτονες και σφάζεται το γουρούνι. Έρχεται στο επιμνημόσυνο τραπέζι, όλο το χωριό και σφάζεται η αγελάδα.

Άρα, το τι με νοιάζει εμένα δεν είναι η σωστή απάντηση, γιατί η τύχη του ενός συνήθως τύχη όλων και άρα υπόθεση των πολλών.