Η Αγγελική Κοτταρίδη, προϊσταμένη της Εφορείας Αρχαιοτήτων Ημαθίας, βρίσκεται στη Βέροια και εργάζεται εντατικά,

όπως άλλωστε καθ’ όλο το διάστημα των δύσκολων τελευταίων μηνών, καθώς συνεχίζονται τα έργα αποκατάστασης

του Ανακτόρου των Αιγών, του Πολυκεντρικού Μουσείου Αιγών και του ψηφιακού Μουσείου για τον Μεγαλέξανδρο.

Η επιστημονική προσέγγισή της δεν στηρίζεται μόνο σε υλικά τεκμήρια και μνημεία, αλλά σε μια σφαιρική αντιμετώπιση

της κοιτίδας που εξέθρεψε τον Φίλιππο και τον Αλέξανδρο. Πεποιθήσεις, αξίες, φυσικό και δομημένο τοπίο θα «αναπλασθούν»,

έτσι ώστε να αφήνουμε πίσω μας τον σύγχρονο κόσμο και να εισερχόμαστε στον ελληνιστικό.

Για την ίδια, ο μέγας στρατηλάτης έφερε την πρώτη παγκοσμιοποίηση, καθώς όλη η γνωστή οικουμένη της εποχής

υιοθέτησε το ίδιο πρότυπο ζωής. Τι θα μας έλεγε άραγε ο Αλέξανδρος για όλα όσα ζούμε;

«Τον τελευταίο καιρό νιώσαμε την ένταση των υπαρξιακών ερωτημάτων για το ευρύτερο νόημα της ζωής.

Αναρωτιόμαστε ποιοι είμαστε τελικά, τι υποδυόμαστε στην καθημερινότητα, τι μας ευχαριστεί, τι μας θλίβει,

τι θέλουμε να κάνουμε που να μας υπερβαίνει. Ο Αλέξανδρος, ως μαθητής του Αριστοτέλη, είχε ακριβώς τα ίδια ερωτήματα με εμάς, 2.350 χρόνια πριν.

Και δεν είναι τυχαίο ότι, μόλις πήγε στην Αίγυπτο, επέλεξε να επισκεφθεί το μαντείο της Σίβα, που δεν ήταν κέντρο εξουσίας,

όπως η Μέμφις, όπου ανακηρύχθηκε επίσημα φαραώ, αλλά τόπος εσωτερικής γνώσης. Ηθελε, πιστεύω, να μάθει ποιος είναι ο λόγος της ύπαρξης.

Το μυστικό που έμαθε, λέει ο Πλούταρχος, είναι ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν κοινό πατέρα τον Θεό.

Το πίστεψε και έτσι πολιτεύθηκε:

ο Αλέξανδρος προσπάθησε να κάνει τη ζωή όλων των ανθρώπων καλύτερη και δεν τους ξεχώρισε ανάλογα με έθνη, ράτσες, φυλές,

αλλά μόνο ανάλογα με την επιθυμία τους για αρετή. Ο κορωνοϊός μάς θύμισε την κοινή μας μοίρα.

Μοιραζόμαστε τον ίδιο φόβο του θανάτου, τον ίδιο πόνο της απώλειας, τον ίδιο θρήνο», λέει η Αγγελική Κοτταρίδη.

«Για τους αρχαίους», συνεχίζει, «ύψιστο αγαθό είναι το κοινό καλό. Η επιδίωξη του ιδίου οφέλους, όταν μάλιστα αντιβαίνει στον νόμο της φύσης,

οδηγεί στην ύβριν, η πιο συνηθισμένη τιμωρία της οποίας είναι λοιμοί και πανδημίες.

Και είναι ενδιαφέρον ότι τις αρρώστιες αυτές δεν τις στέλνει ο σκοτεινός Αδης, αλλά ο φωτεινός Απόλλων, θεός του κάλλους,

ο ίδιος που έδωσε στους ανθρώπους και τον μέγα θεραπευτή γιο του, τον Ασκληπιό. Για να σκεφτούμε όπως οι αρχαίοι,

ας αναγνωρίσουμε την ύβριν και ας καταπαύσουμε την απληστία.

Για να σκεφτούμε όπως ο Αλέξανδρος, ας αναλογιστούμε τι προσφέρει η ζωή και οι πράξεις μας στους άλλους».