Δημογραφικό : αδιαφορία ή σκοπιμότητα ;

Γράφει ο Στέργιος Μουρτζίλας,

Πρόεδρος Συλλόγου Πολυτέκνων Ν. Ημαθίας

Το ότι το ζήτημα της υπογεννητικότητας συνιστά την πλέον σοβαρή παράμετρο της κρίσης που μαστίζει την Πατρίδα μας και αποτελεί τη βάση, πάνω στην οποία εδράζονται σειρά άλλων κρίσιμων προβλημάτων αποτελεί κοινό τόπο, έστω και αν δεν τυγχάνει ανάλογης προβολής και δημοσιότητας. Δυστυχώς, η συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας αγνοεί την κρισιμότητα της πραγματικότητας, όπως αυτή αποκρυσταλλώνεται στις ανακοινώσεις της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, όπου αποτυπώνεται με γλαφυρά μοιραίο τρόπο η εξέλιξη των δημογραφικών μεγεθών της χώρας μας.

Δεν θα κουράσω με αριθμούς. Το θλιβερό είναι ότι από το 2011 και μετά έχουμε μπει σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή, οι θάνατοι υπερτερούν των γεννήσεων συντριπτικά και καμία πρόνοια αντιστροφής του κλίματος δεν λαμβάνεται από τους έχοντας στα χέρια τους τις τύχες της Ελλάδας μας.

Η τραγικότητα της κατάστασης ενισχύεται ακόμη περισσότερο αν αναλογιστούμε ότι η αύξηση των θανάτων στην παρούσα χρονική συγκυρία επιδρά διπλά αρνητικά στην επιβίωση του έθνους μας, αφού είναι γνωστό ότι ένας συνταξιούχος συμβάλει ουσιαστικά στη διαβίωση της οικογένειας ενός τουλάχιστον άνεργου παιδιού του.

Μετά τις πολύπλευρες φορολογικές επιβαρύνσεις και την κατάργηση της υποχρεωτικής μεταγραφής των τέκνων πολυτέκνων οικογενειών σε Πανεπιστήμια κοντά στον τόπο κατοικίας τους, ήρθε και η αναδιάρθρωση επί το δυσμενέστερο των οικογενειακών επιδομάτων. Τα ψίχουλα δηλαδή που χορηγούνταν στους ήρωες Πολύτεκνους χωρίς καμία ντροπή μειώθηκαν, για να βοηθηθούν αυτοί που έχουν ένα ή δύο παιδιά !

Δεν χωρά στην κοινή λογική ο παραλογισμός που ζούμε. Καμία ουσιαστική πρόνοια και βοήθεια για τους γονείς εκείνους που τολμούν ακόμη και σήμερα να φέρνουν Έλληνες και Ελληνίδες στη ζωή. Φτάνουμε στο σημείο να ακούμε και από επίσημα χείλη πως αν δεν μπορούμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, τότε να μην τα γεννούσαμε. Αντίθετα, με ιδιαίτερη έκπληξη διαπιστώνουμε την πολύπλευρη και διαρκή στήριξη των χιλιάδων μεταναστών που συνωστίζονται στην Πατρίδα μας προερχόμενοι από δεκάδες χώρες, οι οποίοι ως επί το πλείστον γεννούν πολλά παιδιά.  

Λύσεις υπάρχουν αρκεί πραγματικά όσοι έχουν τις τύχες αυτής της χώρας στα χέρια τους να επιθυμούν ειλικρινά να εξακολουθεί αυτή να διατηρεί τα ελληνορθόδοξα χαρακτηριστικά της. Θυμίζω την ευεργετική επίδραση που είχε η νομοθεσία και τα μέτρα που λήφθησαν την δεκαετία του 2000 υπέρ των πολυτέκνων όπως επίδομα - ισόβια «σύνταξη» πολύτεκνης μητέρας, επίδομα γέννησης τέκνου, μετεγγραφές πολύτεκνων φοιτητών, τοποθέτηση πολύτεκνων εκπαιδευτικών στον τόπο των συμφερόντων τους, συνυπηρέτηση γονέων, διορισμός πολύτεκνων γονέων ως εκπαιδευτικών, ιδιαίτερα ψηλό ποσό φοροαπαλλαγής.

Τα παραπάνω επέδρασαν καταλυτικά όχι μόνο στην ανακοπή της πτώσεως των γεννήσεων, αλλά και στην αύξηση του αριθμού γεννήσεων 4^ων και άνω παιδιών. Τα μέτρα εκείνα, κατά μέτριους υπολογισμούς, απέδωσαν στην ελληνική κοινωνία περίπου πέντε χιλιάδες επί πλέον γεννήσεις τέταρτων ή πέμπτων παιδιών.

Αφού λοιπόν η συνταγή υπάρχει και έχει εφαρμοστεί στο πρόσφατο παρελθόν με επιτυχία, τι μας εμποδίζει από το να την επαναλάβουμε ;

Εκτός εάν κάποιοι έχουμε βαλθεί να καταντήσουν την Ελλάδα μας πολυεθνικό κράτος.

Νέος πρόεδρος της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Ημαθίας είναι ο Στέργιος Μουρτζίλας όπως έκανε ο ίδιος γνωστό σε ανάρτηση του σε κοινωνικό δίκτυο με το εξής μήνυμα:

"Συγκινητικές στιγμές σε αυτή την "αλλαγή φρουράς" στην Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Ημαθίας. Θα ήθελα από καρδιάς να ευχαριστήσω τον ΚΥΡΙΟ Βασίλη Φωτιάδη για όλα όσα προσέφερε στο ποδόσφαιρο του τόπου μας και να του ευχηθώ να είναι πάντα γερός και δυνατός. Ο Βασίλης, ένας άνθρωπος με ήθος και εντιμότητα, υπηρέτησε και θα υπηρετεί στο μέλλον τα αθλητικά και όχι μόνο κοινά, με τον αυθορμητισμό και την έμφυτη του καλοσύνη. Βασίλη σε ευχαριστούμε για όλα και σε θέλουμε στο πλευρό μας, σε αυτή την δύσκολη προσπάθεια για την αναβάθμιση του αθλητικού ποδοσφαίρου της Ημαθίας. Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω και τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου της ΕΠΣΗ, που μου εμπιστεύτηκαν την θέση του προέδρου. Τους διαβεβαιώ, όπως και όλους τους ποδοσφαιριστές,προπονητές και παράγοντες της Ημαθίας, ότι η πόρτα μου και το τηλέφωνο μου θα είναι ανοικτό όλο το 24ωρο, για όποιο πρόβλημα αντιμετωπίσουν".

Στην αφετηρία κάθε χρονιάς κυριαρχεί η ελπίδα και η προσδοκία. Ο καθένας ευελπιστεί για βελτίωση της καθημερινότητάς του, αλλαγή προς το καλύτερο του τρόπου ζωής του, αναζήτηση νέων ευκαιριών και νέων προοπτικών. Μπαίνει εκ των πραγμάτων στη λογική να πάρει αποφάσεις, να θέσει στόχους, να κάνει όνειρα. Προσπαθεί να σχεδιάσει, να χαράξει στρατηγικές, να οριοθετήσει τα επόμενα βήματα. Είτε πρόκειται για ρεαλιστικές είτε για ονειροπόλες προσεγγίσεις το σίγουρο είναι πως ο καθένας δικαιούται να παλέψει και να ονειρευτεί.

Όμως, δεν αρκούν μόνο οι υποσχέσεις που δίνουμε στον εαυτό μας, ούτε η γενική και αόριστη αναζήτηση της ευημερίας. Το κρίσιμο ζητούμενο είναι το σχέδιο, η μέθοδος που θα ακολουθήσουμε και η στοχευμένη προσήλωση που θα επιδείξουμε. Τίποτα δεν κατακτιέται χωρίς αγώνα, χωρίς κόπο, χωρίς κούραση. Η αυτοκυριαρχία και η συνειδητή ένταξη σε ένα πρόγραμμα, καθώς και η ολοκληρωτική προσπάθεια για τήρησή του χωρίς παρεκκλίσεις συνιστούν την πλέον αξιόπιστη γραμμή πλεύσης.

Ανάλογο τρόπο λειτουργίας οφείλουν να ακολουθούν και όσοι τιμήθηκαν με θέσεις ευθύνης, έχοντας στα χέρια τους τις τύχες και άλλων προσώπων. Στην περίπτωση αυτή η ανάγκη για αποτέλεσμα καθίσταται ενίοτε αμείλικτη, μια και αντανακλά στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο που επενδύει προσδοκίες στην παρουσία του επικεφαλής. Η ικανή ηγεσία αποτελεί το ζητούμενο στη σημερινή πολύπλοκη πραγματικότητα που μας επιφυλάσσεται, κάτι που επιτείνει το βάρος της ευθύνης σε όσους βρίσκονται στις καρέκλες της όποιας εξουσίας.

Άλλωστε η «καρέκλα» οφείλει να αποτελεί για τον κάτοχό της τρόπο και μέσο υπηρέτησης του δημοσίου συμφέροντος και των πολιτών. Επ’ ουδενί λόγο συνιστά απόλαυση και κατάκτηση που χρήζει επίδειξης ή προβολής. Τα όρια είναι ρευστά και πολλές φορές δυσδιάκριτα. Οι υποσχέσεις δίνονται για να επαληθεύονται και όχι για να ξεγελούν και εκ των υστέρων τεχνηέντως να ξεχνιούνται.

Όσο ειλικρινείς εκ των πραγμάτων είμαστε με τον εαυτό μας, άλλο τόσο και ακόμη περισσότερο δεσμευόμαστε απέναντι στους πολίτες.

Για να μπορούμε να τους κοιτάμε στα μάτια και στο τέλος της ημέρας.

Για να προσδοκούμε βάσιμα ότι στη ζυγαριά τα θετικά θα υπερκεράσουν τις αποτυχίες μας. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι λάθη δεν κάνουν μόνον όσοι μένουν αδρανείς και μοιραίοι παρατηρητές.

Όπως σε κάθε πτυχή της ζωής μας υπάρχουν κανόνες, οι παραβάτες των οποίων ελέγχονται και τιμωρούνται, έτσι και το ποδόσφαιρο οριοθετείται και καθορίζεται από μια σειρά συγκεκριμένων κανονισμών που το σύνολο των εμπλεκομένων οφείλουν να σέβονται και στους οποίους υποχρεωτικά όλοι συμμορφώνονται.

Κεντρικό πυρήνα εν προκειμένω καταλαμβάνει ο διαιτητής και οι βοηθοί του, οι οποίοι όταν κατάλληλα εκπαιδευμένοι, έχουν επιφορτιστεί από την διοργανώτρια αρχή με την ευθύνη της τήρησης και εφαρμογής του κάθε φορά ισχύοντος Πειθαρχικού Κώδικα. Για να μπορέσει όμως το παιχνίδι να διεξαχθεί κάτω από ήρεμες συνθήκες και πρωταγωνιστής να αναδειχθεί το θέαμα και οι ικανότητες των παικτών, άπαντες έχουμε αποδεχτεί τον κυρίαρχο ρόλο του άρχοντος του αγώνα, οι αποφάσεις του οποίου δεσμεύουν και δεν μπορούν να αμφισβητηθούν κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης. Διαφορετικά ο αγωνιστικός χώρος θα μετατραπεί σε αρένα, στην οποία θα επικρατεί όχι ο πιο ικανός, αλλά ο πιο δυνατός, ο οποίος επιβάλλεται με τη σωματική του δύναμη και κατακτά τις νίκες.

Κάτι τέτοιο φυσικά δεν το επιθυμεί όποιος αγαπά το ποδόσφαιρο και χαίρεται να απολαμβάνει την αγωνία της αναμέτρησης, τον παλμό της εξέδρας, την μαγική ντρίμπλα και το θεαματικό γκολ των ινδαλμάτων του. Για να μπορέσει όμως αυτό το ιδεατό πρότυπο να γεμίζει τα απογεύματα της Κυριακής μας, πρέπει να στηλιτεύονται πάση θυσία έκνομες συμπεριφορές από όποιον και αν προέρχονται ποδοσφαιριστές, προπονητές, αξιωματούχους ομάδων, φιλάθλους.

Οι ποινές που θα επιβάλλονται από τα πειθαρχικά όργανα οφείλουν και πρέπει να είναι δίκαιες και συνάμα αυστηρές, έτσι που ο καθένας να το σκέφτεται δυο και τρεις φορές πριν υποπέσει εκ νέου σε κάποιο παράπτωμα. Άλλωστε, οι κάθε είδους ποινές προέχει να έχουν σωφρονιστικό και όχι κατασταλτικό σκοπό, έτσι ώστε σταδιακά να επιβληθεί μια διαφορετική κουλτούρα στα ελληνικά γήπεδα.

Όταν συνεπώς παράγοντας ομάδας βιαιοπραγεί εναντίον βοηθού διαιτητή και τον στέλνει αποδεδειγμένα στο νοσοκομείο (αντιπρόεδρος Εδεσσαϊκού στον αγώνα Εδεσσαϊκός – Γιαννιτσά για το πρωτάθλημα της Γ’ Εθνικής) και τρεις και πλέον εβδομάδες μετά η αρμόδια Πειθαρχική Επιτροπή της ΕΠΟ του επιβάλει την ποινή χάδι της απαγόρευσης εισόδου στο χώρο των αποδυτηρίων για 90 ημέρες (άρα στις κερκίδες ή στον αγωνιστικό χώρο θα μπορεί να παρευρίσκεται κανονικά) τότε συγχωρέστε με αλλά δεν έχουμε καμία τύχη. Γιατί πολύ απλά είναι δεδομένο ότι ανάλογες συμπεριφορές θα βρουν πολλούς μιμητές, που ασφαλώς και θα χαμογέλασαν από την παραπάνω τιμωρία. Πόσω μάλλον όταν αυτή είχε ήδη προαναγγελθεί από αθλητική ιστοσελίδα μία εβδομάδα περίπου πριν τελικά επιβληθεί.

Εκτός και αν για όλα ευθύνεται η τυχαία (!) σύμπτωση της κοινής καταγωγής του νταή αντιπροέδρου με τον κ. Αντιπρόεδρο.