Στίβος και πρωταθλητισμός, ορεινό τρέξιμο και κορυφαίες θέσεις και επιδόσεις. Αυτό το ανήσυχο όπως περιγράφει η ίδια τον εαυτό της κορίτσι, ωρίμασε μέσα από τη ζωή και τα όνειρα, τα οποία και κυνήγησε με υπομονή και επιμονή. Πραγματοποίησε πολύπλευρες σπουδές, για να εξελιχθεί στην δυναμική γυναίκα που είναι σήμερα.
Στον χώρο του αθλητισμού έχει γράψει τη δική της ιστορία σε χρόνια πολύ σημαντικά για το ορεινό τρέξιμο στην Ελλάδα. Κατάφερε όλα τα χρόνια να ισορροπήσει προπονήσεις και αγωνιστικές επιδόσεις με την οικογένεια, τις επαγγελματικές της δραστηριότητες και την πλούσια κοινωνική της προσφορά. Η Ιρένα δεν συνηθίζει να μιλάει για τον εαυτό της. Δεν είναι δυνατόν όμως να μην υπάρχει καταγεγραμμένη η δική της ιστορία. Μια ιστορία που φέρνει στο παρόν πολλά μηνύματα και σίγουρα θα έχει έντονο απόηχο και στο μέλλον, δίνοντας διδάγματα στις πολλές γυναίκες που έχουν μπει πιο πρόσφατα στον χώρο του τρεξίματος.
Ομολογούμε πως πριν τη συνέντευξη της Ιρένας, δεν γνωρίζαμε ούτε στο ελάχιστον τι αποκάλυψη μας περίμενε και είμαστε πεπεισμένοι πως θα μείνει ως πλούσια παρακαταθήκη για την γενιά που μπαίνει τώρα στον χώρο του ορεινού τρεξίματος. Ως Advendure την ευχαριστούμε που μοιράστηκε την ιστορία της μαζί μας, και της ευχόμαστε κάθε επιτυχία στους δρόμους που την περιμένουν.
[Advendure]: Πότε και που ξεκίνησες το τρέξιμο, σημαντικές επιδόσεις, σπουδές, επαγγελματική εμπειρία.
[Ιρένα Μαλιμπόρσκα]: Ευχαριστώ πολύ για την τιμή που μου κάνατε να γράψετε λίγα λόγια για μένα και με μεγάλη μου χαρά θα μοιραστώ μαζί σας τις αναμνήσεις μου και τις σκέψεις μου. Γεννήθηκα σε μια μικρή πόλη της Πολωνίας, Kęty, δίπλα στο ιστορικό και γεμάτο φρίκη Auschwitz, σε μια πολύτεκνη οικογένεια 10 παιδιών, ένατη στη σειρά. Θυμάμαι καθαρά τα όνειρά μου ακόμα πριν πάω στο δημοτικό ήθελα να γίνω πολλά πράγματα συγχρόνως, δασκάλα, τραγουδίστρια, γιατρός και αθλήτρια. Άρχισα να ενδιαφέρομαι για το τρέξιμο στο δημοτικό σχολείο γιατί ήμουνα λίγο γεματούλα κι επειδή οι γονείς μου ήταν εύσωμοι φοβόμουνα πως θα γίνω παχύσαρκη. Έτσι ξεκίνησα να τρέχω στην αυλή του σπιτιού μου γύρω από 2 δέντρα, που είχαν μια απόσταση περίπου 80 μ., κάνοντας κάθε μέρα περισσότερους κύκλους. Κι εκεί γεννήθηκε η ιδέα να γίνω στο μέλλον αθλήτρια.
Ήμουν ένα ανήσυχο και άτακτο παιδί, σκαρφάλωνα στα δέντρα, ανέβαινα στις σκεπές παρά τις φωνές τις μαμάς μου, θέλοντας να δω τη γη από ψηλά. Όταν κουραζόμουνα από το διάβασμα έπαιζα ποδόσφαιρο με τα αδέρφια μου, πήγαινα στο κολυμβητήριο και για πατινάζ το χειμώνα. Στο δημοτικό ήμουν στη σχολική ομάδα χειροσφαίρισης, η οποία δεν ήταν καλή κι είχε μόνο ήττες. Τότε σκέφτηκα να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου σε ένα αγώνα ανώμαλου δρόμου. Θυμάμαι καλά πόσο πολύ ήθελα να νικήσω με αποτέλεσμα να καταφέρω να πάρω το πρώτο μου μετάλλιο. Κι έτσι ξεκίνησε η αθλητική μου πορεία στον σύλλογο της πόλης μου, Hejnau Kęty μετά την προτροπή του γυμναστή μου, T.Nikel, ο οποίος πίστευε σε μένα παρ’ όλα τα παραπανίσια μου κιλά. Ξεκίνησα προπονήσεις με τον J.Zawiła κάνοντας ταχύτητες.
Πιο σοβαρή σχέση με το τρέξιμο άρχισα να έχω μετά την επιλογή μου από τον γνωστό αθλητή-προπονητή H.Szordykowski (πρωταθλητή Ευρώπης στα 1500 στον κλειστό στίβο) για την ομάδα του στον σύλλογο Wawel Kraków. Μου δόθηκε υποτροφία για να συνεχίσω την δευτεροβάθμια εκπαίδευση σε γενικό λύκειο στην Κρακοβία. Αυτός ο προπονητής με βοήθησε να διακριθώ στο πρωτάθλημα νεανίδων στον ανώμαλο δρόμο όπου κέρδισα χάλκινο μετάλλιο και να φτάσω να κάνω επίδοση 2.15.25 στα 800 μ. και 4.34 στα 1500 στα 17 μου χρόνια. Μακριά από το σπίτι, με υποτροφία, διάβαζα και πήγαινα στο λύκειο κάνοντας καθημερινά προπονήσεις. Επειδή το σχολείο αλλά και το στάδιο του Συλλόγου ήταν μακριά από την μαθητική εστία που έμενα, χρειαζόταν να χάνω καθημερινά περίπου 3 ώρες στις μετακινήσεις. Πολλές φορές το δρομολόγιο για την προπόνηση το έκανα τρέχοντας για ένα καλό ζέσταμα.
Θεωρούσα ότι οι επιδόσεις μου δεν ήταν καλές κι έτσι αποφάσισα να δοκιμάσω την τύχη μου σε μεγαλύτερες αποστάσεις. Έτσι απλά με την προετοιμασία του νέου μου προπονητή A.Jarosiewicz, σπουδαίου πρωταθλητή Πολωνίας στα 20 χιλ, δήλωσα κρυφά από όλους συμμετοχή στον Διεθνή Μαραθώνιο της Βαρσοβίας το 1983. Έτρεξα τον πρώτο μου μαραθώνιο και νίκησα με χρόνο 2.59.38, κάνοντας ρεκόρ Πολωνίας στην κατηγορία μέχρι 18 ετών, ρεκόρ που έμεινε επί 17 χρόνια ακατάρριπτο. Με αυτόν τον τρόπο μπήκα στην εθνική ομάδα της χώρας κάνοντας την επόμενη χρονιά ακόμα ένα ρεκόρ Πολωνίας στην ηλικιακή κατηγορία 19 χρονών, τερματίζοντας τον μαραθώνιο της Βουδαπέστης στην Πέμπτη θέση γενικής κατηγορίας των γυναικών με 2.53.26.
Τελειώνοντας το λύκειο παρ’ όλες τις επιτυχίες που είχα έπρεπε να διαλέξω αθλητική καριέρα ή να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου περνώντας σε ένα πανεπιστήμιο. Μετά την αποτυχία για τη θεατρική σχολή, επέλεξα την Γυμναστική Ακαδημία, απορρίπτοντας την ιδέα της ψυχολογία. Δεν σταμάτησα όμως ποτέ να αθλούμαι. Εκείνη την περίοδο έτυχε να έχω ένα πολύ καλό προπονητή, τον E.Mleczko, επιστήμονα στην εργοφυσιολογία και πρωταθλητή Πολωνίας στα 10000 μ. Εκτός από το τρέξιμο έκανα πότε κωπηλασία, πότε ιππασία, ιστιοπλοΐα, σκοποβολή και άλλα αθλήματα. Στο τρίτο έτος πήρα υποτροφία για σπουδές φυσιοθεραπείας. Με 2 πτυχία Μάστερ Φυσικής Αγωγής στην Ψυχολογία του Αθλητισμού και με ειδικότητα προπονήτριας Κλασικού Αθλητισμού καθώς και Μάστερ στην ‘Φυσιοθεραπεία στην Ορθοσωμική, άρχισα την επαγγελματική μου καριέρα διδάσκοντας Κινησιοθεραπεία στο Ινστιτούτο Φυσιοθεραπείας στο Πανεπιστήμιο AWF Kraków. Παράλληλα με τη δουλειά μου, παρόλα που παντρεύτηκα κι έγινα μητέρα 2 παιδιών, συνέχισα τις μεταπτυχιακές μου σπουδές στη Λογοθεραπεία στο Παιδαγωγικό Πανεπιστήμιο της Κρακοβίας. Είχα έντονη απασχόληση δουλειάς, σπουδές, 2 μικρά παιδιά (Αυγουστίνο και Γιάννη) κι εθελοντική προσφορά ως φυσιοθεραπεύτρια και λογοθεραπεύτρια στο ‘Afa Klub’. Για την επαγγελματική μου εξέλιξη συμμετείχα σε πολλά σεμινάρια όπως Manual Therapy, Kaltenborn, Maitland, Bobath, Vojt, McKenzie κ.α.
Η πρώτη μου επαφή με την Ελλάδα έγινε κατά τη διάρκεια των σπουδών με τον μέλλοντά μου σύζυγο Ζήση, καθώς ήρθαμε για χειμερινές διακοπές το 1988. Το 1996, μετά από 5 χρόνια δουλειάς στο Ινστιτούτο, αποφασίσαμε να έρθουμε για μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα. Το 1998 πήρα τη Ελληνική Υπηκοότητα και σύντομα άρχισα να δουλεύω στο δικό μου Φυσιοθεραπευτήριο στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας. Λόγο της δυσκολίας στην προσαρμογή της καινούργιας πραγματικότητας (ζωή σε καινούργια χώρα, άγνωστη γλώσσα, νέοι άνθρωποι με διαφορετική κουλτούρα και συνήθειες), άρχισα να τα ξεπερνώ με την παλιά μου αγάπη, το τρέξιμο.
Από τους πρώτους μου αγώνες στη Ελλάδα ήταν ο Κλασικός Μαραθώνιος Αθηνών και ο Ορειβατικός Μαραθώνιος Ολύμπου. Με ιδιαίτερη συμπάθια για τον Όλυμπο έλαβα μέρος συνολικά σε 27 αγώνες εκεί. Αγωνίστηκα 12 φορές στον Ορειβατικό Μαραθώνιο Ολύμπου με μια 3η θέση, τέσσερις 2ες και με 7 νίκες. Κατέχω το ρεκόρ διαδρομή γυναικών από το 2006 με επίδοση 4.29.28. Για καλή μου τύχη γνώρισα πολλούς ανθρώπους όπως Λ.Ρήγο, Ν.Κωστόπουλο, Α.Τσούργιαννη, Δ.Βενετικίδη κ.α. και για λίγα χρόνια ασχολήθηκα επίσης με αγώνες περιπέτειας. Το 2004 μια καινούρια πρόκληση στο αγαπημένο μου βουνό ήταν ο Olympus Marathon, στον οποίο συμμετείχα και τις 11 φορές κατακτώντας 3 συνεχόμενες νίκες γενικής γυναικών με ρεκόρ διαδρομής το οποίο κατέρριψε στην 5η διοργάνωση η Corin Favre. 3 φορές 2η στη γενική κατάταξη γυναικών και 5 φορές νικήτρια στις ελληνίδες με ρεκόρ διαδρομής του οποίου είμαι κάτοχος όλα τα χρόνια με καλύτερο το 6.09.26 από το 2008.
Ταυτόχρονα συμμετείχα σε πολλούς αγώνες εκπροσωπώντας αρχικά τον ΓΑΣ Αλεξάνδρειας κερδίζοντας μετάλλιο στο πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου σε ηλικία 41 ετών και στον Ενιπέα Λιτοχώρου κατακτώντας 2 χρυσά μετάλλια σε ηλικία, 47-48 ετών, στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα Ορεινού Δρόμου. Η μοναδική πίκρα που έχω που δεν αναγνωρίστηκαν οι κόποι μου και δεν εκπροσώπησα την δεύτερη πατρίδα μου στο Βαλκανικό και στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ορεινού δρόμου όπως οι νικητές άνδρες, που είχαν αυτή την ευκαιρία. Ίσως η μεγάλη μου ηλικία στάθηκε εμπόδιο για το ΣΕΓΑΣ στο να μη με συμπεριλάβει στις αποστολές.
Επίσης, επιτυχίες είχα σε πολλούς λαϊκούς αγώνες δρόμου, μαραθωνίους, σε μικρούς αγώνες βουνού και υπερμαραθωνίους. Οι πιο σημαντικές εμφανίσεις ήταν οι 4 νίκες στο VFUT, μια στο ROUT και μια νίκη στο Ελληνικό Πρωτάθλημα Sky Running το 2012, η οποία μου έδωσε την ευκαιρία και την χαρά να συμμετάσχω στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Sky Running στους Δολομίτες, την επόμενη χρονιά, κατακτώντας την 24η θέση στο Vertical αλλά και στα 25 χλμ. Επίσης, μια καλή συμμετοχή ήταν στον υπερμαραθώνιο βουνού UTMB το 2012.
Έχοντας τις γνώσεις και την εμπειρία έκανα όλα τα χρόνια στην Ελλάδα το προπονητικό και αγωνιστικό μου πρόγραμμα μόνη, με μοναδικό στήριγμα τον σύζυγο μου και τα παιδιά μου, οι οποίοι χαίρονταν από κάθε μου επιτυχία. Εκτός από τη δουλειά μου στο φυσιοθεραπευτήριο, εργάστηκα και ως Καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής στο 2ο Γυμνάσιο Αλεξάνδρεια και ως προπονήτρια στίβου σε 2 αθλητικούς συλλόγους. Εδώ και πολλά χρόνια συνεργάζομαι με το Μικτό Κέντρο Διημέρευσης - Ημερήσιας Φροντίδας Απασχόλησης και Κατάρτισης ΑμεΑ «Τα Παιδιά της Άνοιξης». Τελευταία δημιούργησα την ομάδα “irena’s trainning team” με στόχο να βοηθήσω κάποιους αθλητές δίνοντας τους συμβουλές και τα εξατομικευμένα προγράμματα των προπονήσεών τους.
[Advendure]: Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τον Όλυμπο τον έχεις «ισιώσει» με τις προπονήσεις και τους αμέτρητους αγώνες σου εκεί. Μίλησέ μας γι’ αυτό το βουνό το οποίο επισκέπτεσαι συχνότερα, εκεί που έχεις πρωταγωνιστήσει στο παρελθόν γράφοντας ιστορία στον ορειβατικό μαραθώνιο και τον Olympus Marathon
[Ιρένα Μαλιμπόρσκα]: Ο Όλυμπος, το μυθικό βουνό, το γνώρισα πολύ πριν επισκεφτώ την Ελλάδα από το μάθημα της ιστορίας που μαθαίναμε για τους θεούς και τις μούσες. Είχα ένα παιδικό όνειρο να τον δω από κοντά έστω και για μια φορά. Ήταν και παρέμεινε ο πρώτος μου έρωτας. Όταν βρέθηκα στο φαράγγι του Ενιπέα για πρώτη φορά το 1988, ένιωσα να ζωντανεύουν οι εικόνες που είχα από παιδί.
Η μόνιμη κατοικία μου στην Αλεξάνδρεια που είναι σχετικά κοντά στον Όλυμπο καθώς και η εξοχική κατοικία που έχουμε στο Λιτόχωρο, με διευκόλυναν να οργανώνω τις επισκέψεις πιο τακτικά. Αμέτρητα σαββατοκύριακα οικογενειακώς σχεδιάζαμε και περνούσαμε ενεργά κάνοντας προπονήσεις στο βουνό και ταυτόχρονα ξεκουραζόμασταν από τη δουλειά. Εκτός από τους μαραθωνίους που ανέφερα πιο πάνω (23 στο σύνολο), έτρεξα και νίκησα 4 φορές τον Χειμωνιάτικο Ενιπέα.
[Advendure]: Έχεις από το 2008 το ελληνικό γυναικείο ρεκόρ διαδρομής στο Olympus Marathon με την εξαιρετική επίδοση 6:09:26. Τι θυμάσαι πιο έντονα από τον αγώνα τη χρονιά εκείνη;
[Ιρένα Μαλιμπόρσκα]: Μέχρι εκείνη τη χρονιά είχα το γυναικείο ρεκόρ αγώνα με 6.29.18. Στην 5η διοργάνωση είχαμε την ευκαιρία να φιλοξενήσουμε και να συναγωνιστούμε μια μεγάλη αθλήτρια βουνού, τη γαλλίδα Corin Favre η οποία κατέβασε το ρεκόρ διαδρομής ακριβώς κατά μία ώρα κάνοντας 5.29. Παρ’ όλα που προετοιμάστηκα για να σταθώ πιο δυνατή από ποτέ, δεν μου άφησε κανένα περιθώριο να την ακολουθήσω ούτε στα πρώτα χιλιόμετρα κι έτσι έκανα τον αγώνα μου. Έφτασα 2η στον τερματισμό διορθώνοντας την ατομική μου επίδοση κατά 20 λεπτά, κάνοντας καινούριο ρεκόρ για τις ελληνίδες, που παραμένει ακατάρριπτο έως σήμερα.
[Advendure]: Παρακολουθώντας τις νεότερες αθλήτριες που έχουν μπει στον χώρο του ορεινού τρεξίματος, ποιος πιστεύεις πως είναι ο λόγος που το ρεκόρ αυτό αντέχει ακόμη στον χρόνο;
[Ιρένα Μαλιμπόρσκα]: Στον αθλητισμό τα ρεκόρ υπάρχουν για να καταρρίπτονται. Άρα και τα ρεκόρ στον Olympus Marathon κάποια στιγμή θα καταρριφτούν. Είναι θέμα χρόνου, συγκυριών και τύχης να γίνει αυτό. Πολλές νέες αθλήτριες έχουν τις δυνατότητες να το κάνουν, αρκεί να βρεθούν στην καλή τους μέρα και να συντονιστεί αυτό με τις κατάλληλες καιρικές συνθήκες.
[Advendure]: Το ορεινό τρέξιμο γνωρίζει μια εκρηκτική άνθηση τα τελευταία χρόνια. Που πιστεύεις εσύ ότι οφείλεται αυτό. Πιστεύεις ότι θα κρατήσει ή είναι ένας ενθουσιασμός που με τον καιρό θα φθίνει;
[Ιρένα Μαλιμπόρσκα]: Το ορεινό τρέξιμο άργησε πολύ να αναπτυχτεί στην Ελλάδα, αλλά αφού αναγνωρίστηκε από πολλούς αθλητές δεν θα είναι εύκολο να χαθεί. Όταν αγωνίζεσαι στην φύση, παίρνεις πολλά ερεθίσματα και βιώνεις όμορφες στιγμές ταυτόχρονα. Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζεις είναι πολλές (θερμοκρασία, υψόμετρο, ανώμαλο έδαφος, ανηφόρα - κατηφόρα, διαφορετικό τερέν, κτλ) σε κάνουν πιο δυνατό και ικανό να ξεπερνάς τα καθημερινά εμπόδια της ζωής.
[Advendure]: Κάποτε ήσασταν μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού οι γυναίκες που έτρεχαν στο βουνό. Σύμφωνα με τον Ετήσιο Απολογισμό για το Ορεινό Τρέξιμο του Advendure μόνο το 2014 υπήρξε μια αύξηση σχεδόν 14%. Τι θα συμβούλευες όσες γυναίκες έχουν μπει δειλά στο βουνό;
[Ιρένα Μαλιμπόρσκα]: Μόνο χαρά με γεμίζει η σκέψη ότι αυτό που έκανα και κάνω αγάπησαν κι άλλες γυναίκες και το τρέξιμο στο βουνό γίνεται δημοφιλές άθλημα στην Ελλάδα. Ελπίζω ότι στο μέλλον θα βρεθεί μια άξια Εθνική Ομάδα SkyRunning, που θα παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο σε διεθνές επίπεδο.
[Advendure]: Είσαι μια αθλήτρια με πολύχρονη διάρκεια και όλα τα χρόνια με σπουδαίες εμφανίσεις και επιδόσεις. Τι θα συμβούλευες τις νεότερες δυνατές αθλήτριες ώστε να έχουν διάρκεια στον χρόνο όπως έχεις κι εσύ;
[Ιρένα Μαλιμπόρσκα]: Την επιλογή μου για το άθλημα τη γνωρίσατε από τα παραπάνω. Μπορεί η τύχη, η εμπειρία και οι γνώσεις μου, να με βοήθησαν να παραμένω στο προσκήνιο για 18 χρόνια στην Ελλάδα και πάνω από 40 χρόνια στο σύνολο. Θεωρώ πως κάθε άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να φτάνει στους στόχους του, αρκεί να το θέλει πολύ και να έχει την αγάπη, την υπομονή, την επιμονή, την κατάλληλη προετοιμασία, την υποστήριξη και την αποδοχή.
[Advendure]: Περιέγραψε μας κάποιες δυνατές εμπειρίες που θυμάσαι πιο έντονα από αυτές που έχεις ζήσει στο τρέξιμο;
[Ιρένα Μαλιμπόρσκα]: Είχα πολλές έντονες εμπειρίες στον αθλητισμό. Ίσως αυτά που χαράχτηκαν στην μνήμη μου ήταν:
- η πρώτη μου νίκη στον Διεθνή Μαραθώνιο της Βαρσοβίας σε ηλικία 18 ετών, κάτω από πολύ δύσκολες καιρικές συνθήκες, με κρύο, βροχή και δυνατό κόντρα αέρα
- το διπλό κάταγμα του δεξιού χεριού στον Ορειβατικό Μαραθώνιο Ολύμπου και ολοκλήρωση του αγώνα στη δεύτερη θέση των γυναικών, μετά από την πρόχειρη αντιμετώπιση του τραύματος από τους διασώστες στον σταθμό κοντά στον Αγ. Διονύσιο.
- οι 2 νίκες στους 2 υπερμαραθωνίους βουνού στο Παρανέστη (VFUT και ROUT), σε διάστημα 5 ημερών
- μια νίκη που δεν είχε σχέση με το τρέξιμο, αλλά με το ποδήλατο, στο Παγκόσμιο Κύπελλο mountain bike το 2006 στη Νάουσα, στην κατηγορία OPEN στα 100 χιλ., κάνοντας πολύ κουραστική κούρσα επί 7 ώρες και 26 λεπτά
[Advendure]: Ιρένα Μαλιμπόρσκα- Βίκυ Καρπούζα- Ναταλία Παπουνίδου. Τρία ονόματα που για πολλά χρόνια όχι μόνο πρωταγωνιστούσατε στο ορεινό τρέξιμο κατακτώντας θέσεις και επιδόσεις στην γενική κατάταξη των αγώνων, αλλά υπήρξατε και υπάρχετε ως έντονες προσωπικότητες. Τι θεωρείς πως σας έχει διδάξει η εμπειρία σας αυτή ως τώρα; Κοιτώντας πίσω στον χρόνο ποιες δυνατές στιγμές όλων σας θυμάσαι;
[Ιρένα Μαλιμπόρσκα]: Για μένα κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και σπουδαίος. Προσωπικά, χαίρομαι γιατί μέσω του αθλητισμού γνώρισα πολλές αθλήτριες κι αθλητές τους οποίους σέβομαι και θαυμάζω. Συγκεκριμένα, η Βίκη και η Ναταλία είναι εξαιρετικές αθλήτριες και ο συναγωνισμός μας βοήθησε όλες να φτάνουμε στα όριά μας και να γίνουμε ακόμα καλύτερες. Η παρουσία τους ήταν ένα επιπλέον κίνητρο για να συγκεντρωθώ στις δυνάμεις μου, για να κάνω έναν ακόμα καλύτερο και πιο ενδιαφέρον αγώνα.
[Advendure]: Έζησες την χρυσή εποχή των αγώνων περιπέτειας με την ομάδα του Adventure Zone. Μίλησέ μας για αυτές τις εμπειρίες σου και τι θεωρείς πως έφταιξε και έφθιναν οι αγώνες περιπέτειας;
[Ιρένα Μαλιμπόρσκα]: Πράγματι όλοι οι αγώνες είχαν πολύ ενδιαφέρον και διοργανώθηκαν σε πολύ ωραία μέρη της Ελλάδας (Πίνδο, Καρπενήσι, Τζουμέρκα). Με την ομάδα Adventure Zone και ως μικτή ομάδα με τον Α.Τσούργιαννη είχα κάποιες επιτυχίες. Τις καλύτερες στιγμές εκείνο τον καιρό, τις έζησα όμως με την ομάδα Salomon Hellas που ταξιδέψαμε και συμμετείχαμε σε έναν αγώνα 360 χιλιομέτρων, διάρκειας 5 ημερών, στη Σκωτία στα Highlands.
Οι αγώνες περιπέτειας είναι πολύ απαιτητικοί όχι μόνο για τους αθλητές, που πρέπει να προπονούνται σε διάφορα αθλήματα (τρέξιμο, ποδήλατο, καγιάκ, κολύμπι, αναρρίχηση), αλλά και για τους διοργανωτές που πρέπει να καλύψουν την υποστήριξη των αθλητών και να δέσουν τον αγώνα με κατάλληλους σταθμούς για την διεξαγωγή ενός ασφαλούς αγώνα. Η μη ύπαρξη χορηγών και κάποιας ομοσπονδίας που θα στήριζε τους αθλητές και η υπάρχουσα οικονομική κρίση σίγουρα είναι ένα μεγάλο εμπόδιο στην διοργάνωση αυτών των αγώνων.
[Advendure]: Θυμάμαι μια χρονιά στο VFUT όπου ήσουν στο λεωφορείο που καθυστέρησε να φτάσει στην εκκίνηση. Ωστόσο ξεκίνησες, και περίπου στο 30ο χιλιόμετρο με πέρασες χαιρετώντας… μου έχει μείνει αξέχαστη η στιγμή καθώς είχες έναν ρυθμό άνετο και δυνατό. Κι έτσι συνέχισες για να κατακτήσεις τη χρονιά εκείνη την πρώτη θέση στις γυναίκες. Ποια είναι η στρατηγική που ακολούθησες όλα τα χρόνια στους αγώνες σου; Τι σκεφτόσουν την ώρα που έτρεχες και πως ξεπερνούσες τις ψυχολογικές μεταβολές κατά τη διάρκεια των πολύωρων αγώνων; Γιατί όπως ξέρουμε οι «μπροστινές θέσεις» δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια χαλάρωσης
[Ιρένα Μαλιμπόρσκα]: Κι εγώ θυμάμαι τον αγώνα σαν να ήταν χθες. Ο οδηγός του λεωφορείου έχασε το δρόμο και καθυστερημένοι φτάσαμε στην εκκίνηση με πολλά νεύρα κι αναστάτωση. 14 λεπτά αργότερα από τους άλλους αθλητές ξεκινήσαμε κι εμείς. Είχα μέσα μου μεγάλη ηρεμία και πίστη ότι έχοντας καλή ψυχοσωματική προετοιμασία θα μπορέσω να καλύψω τη μικρή διαφορά στο χρόνο. Φτάνοντας τους τελευταίους αθλητές και περνώντας τους, άρχισα να το διασκεδάζω ακόμα παραπάνω, βάζοντας στόχο τον επόμενο αθλητή, έτσι έφτασα εσένα και τη Βίκη. Στα επόμενα χιλιόμετρα πέρασα και την πρώτη γυναίκα, την Αμαλία, κι από εκεί και πέρα χαλάρωσα και απόλαυσα τη συμμετοχή μου για την 4η νίκη μου στο VFUT.
[Advendure]: Έχεις ξεκινήσει να προπονείς κάποιους αθλητές φτιάχνοντας την ομάδα Irena’s Training Team. Πως αισθάνεσαι που πέρασες με εφόδιο τις γνώσεις και εμπειρίες σου στην απέναντι όχθη, αυτής της προπονητικής; Τι είναι αυτό που προσπαθείς να μεταδώσεις στους αθλητές σου;
[Ιρένα Μαλιμπόρσκα]: Η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων με οδήγησε να φτιάξω την ομάδα μου με ιδέα να βοηθήσω αθλητές και να βρίσκομαι στον χώρο που αγαπώ. Όλες μου τις εμπειρίες, τις γνώσεις, το πάθος και την αγάπη μου στην ενεργή δράση προσπαθώ να τα μεταδώσω στην επόμενη γενιά.
[Advendure]: Φυσιοθεραπεία και παιδιά με ιδιαίτερες ανάγκες. Μίλησέ μας για αυτό το κομμάτι της ζωής σου. Τι προσφέρεις και τι παίρνεις από αυτό το κομμάτι της ζωής σου.
[Ιρένα Μαλιμπόρσκα]: Με την παιδιατρική φυσιοθεραπεία ασχολούμαι πάνω από 20 χρόνια. Εδώ και καιρό προσφέρω τις υπηρεσίες μου απασχολούμενη στο Μικτό Κέντρο ΑμεΑ «Τα Παιδιά της Άνοιξης» στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας, παράλληλα με την δουλειά μου στο Κέντρο Φυσιοθεραπείας μου. Προσπαθώ να βοηθήσω τα παιδιά που έχουν διάφορες κινητικές δυσκολίες, στο να βελτιώσουν την κινητικότητά και την λειτουργικότητά τους, να αγαπήσουν την κίνηση, με σκοπό την ανάπτυξη ικανοτήτων και δεξιοτήτων που θα τους βοηθήσουν στην όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ανεξαρτητοποίηση και αυτόνομη διαβίωσή τους.
Ιδιαίτερα, κάποια παιδιά που ξεκίνησαν μαζί μου φυσιοθεραπεία από μωρά, κάνοντας τα πρώτα τους βήματα, τα γνωρίζω πολλά χρόνια. Το γεγονός ότι βλέπω σε αυτά σημάδια βελτίωσης, ζώντας μαζί με αυτά τον καθημερινό τους αγώνα για την ποιότητα της ζωής τους, μου χαρίζει τεράστια επαγγελματική ικανοποίηση. Η ανιδιοτελής, αγνή και τρυφερή αγάπη που μου προσφέρουν τα παιδιά αυτά και η χαρά που μου δείχνουν στη διάρκεια της θεραπείας είναι όμως η μεγαλύτερη ανταμοιβή.
Άντζυ Τερζή
