όρων της Μέρκελ και άλλων ευτράπελων ευφυολογημάτων, έχουμε ένα νέο (σκληρότερο)μνημόνιο αλλά και μια συνεχή ανησυχία και αβεβαιότητα μιας και από τον ΣΥΡΙΖΑ αποχώρησαν οι «ασυμβίβαστοι» δημιουργώντας τη ΛΑΕ. Παραμένουν όμως και άλλοι εξίσου ασυμβίβαστοι ,αγωνιστές και ανυποχώρητοι (50 ή 52 ή 53 ή…) οι οποίοι καραδοκούν.
Ο λαός που είναι ακόμα αρκετά οργισμένος θα πρέπει την Κυριακή να ψηφίσει με τρόπο που να δίνει τη δυνατότητα σχηματισμού Κυβέρνησης με Ευρωπαϊκό προσανατολισμό.
Ψάχνοντας το αρχείο μου βρήκα ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε παλαιότερα, στην αρχή της κρίσης.
Νομίζω πως είναι ιδιαίτερα διδακτικό να το ξαναδούμε καθώς οι ομοιότητες (τηρουμένων βέβαια των αναλογιών) είναι εντυπωσιακές.
ΣΗΜΕΡΑ……………………………..
Η Ελληνική τραγωδία …..
Η Ελλάδα σε κρίση……
θα χρεοκοπήσει η Ελλάδα;
Έλληνες είναι η ώρα να πληρώσετε!!!!!!
Αυτοί και άλλοι πολλοί τίτλοι χρησιμοποιήθηκαν για να δηλώσουν το μέγεθος της δημοσιονομικής κρίσης στη χώρα μας. Ένα ιδιότυπο δικαστήριο έχει στηθεί με ελάχιστους μάρτυρες υπεράσπισης αλλά αντίθετα πολλούς μάρτυρες κατηγορίας , με δημόσιους κατήγορους την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (κομισιόν), Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (Ζαν Κλωντ Τρισέ ), Δ.Ν.Τ. ( Ντομινίκ Στρος Κανν) και κυρία Ανγκέλα Μέρκελ ( καγκελάριος Γερμανίας).
Όλοι αυτοί και κυρίως η εύσωμη Γερμανίδα Καγκελάριος κούνησαν απειλητικά πολλές φορές το δάχτυλο στην Ελλάδα ( συμπτωματικά μετά τις 4 Οκτωβρίου του 2009) μιλώντας μας για το χρέος, το έλλειμμα, τις δαπάνες κ.α.
(ποτέ όμως για τις εξοπλιστικές δαπάνες ύψους 20 δις ευρώ το χρόνο. Έχουν βέβαια να παίρνουν το μερίδιο τους).
Τώρα εδώ που τα λέμε βοήθησε αποτελεσματικά και η πολιτική ηγεσία της χώρας μας. Με έλλειμμα στο 12,7 και δημόσιο χρέος στο 114% του ΑΕΠ έχει τη θλιβερή πρωτιά σ’ αυτές τις κατηγορίες.
Όχι βέβαια πως οι άλλες χώρες πάνε πίσω. Σημειώνω χαρακτηριστικά.
Ισπανία 12,3 , Ιρλανδία 12,1 , Αγγλία 11,6 .
Δημόσιο χρέος : Ιταλία 116%, Γαλλία 8 2,5% , Γερμανία 76,7%.
Γιατί λοιπόν όλα τα βέλη στη χώρα μας; Ίσως γιατί μας αγαπάνε πολύ και θέλουν το καλό μας (εδώ γελάνε) ,ίσως γιατί τα προηγούμενα χρόνια το παρακάναμε με τα ψεύτικα στοιχεία , ίσως γιατί μείναμε χωρίς συμμάχους, ίσως γιατί οι προηγούμενοι ήταν κάκιστοι κυβερνήτες, ίσως γιατί οι Ευρωπαίοι έχουν δίκαιο, αλλά και ίσως είναι κάτι άλλο.
Κάτι που εξηγεί αυτό το μένος κυρίως των Γερμανών αλλά και των άλλων Βορειοευρωπαίων εταίρων μας
- Είναι αλήθεια πως πολλοί (Αμερικάνοι , Βρετανοί )δεν χαίρονται με την επιτυχία του ευρώ.
- Είναι αλήθεια πως το μεγαλύτερο μέρος του δημόσιου χρέους της Ελλάδας είναι στα χαρτοφυλάκια της Γαλλίας αλλά και της Γερμανίας.
-
- Είναι αλήθεια πως λείπουν οι χαρισματικοί ηγέτες από την Ευρώπη. ( κάνε σύγκριση: Μέρκελ, Σαρκοζί, Μπερλουσκόνι---Σμιτ,Μιττεράν, Ρομάνο πρόντι)
- Είναι αλήθεια πως υπάρχουν σκοτεινά κέντρα κερδοσκόπων ( κάποιοι είναι και Έλληνες) που κερδίζουν υπερβολικά από την κρίση δανεισμού της Ελλάδας.
Όλα αυτά όμως είναι άκρως επικίνδυνα και φτάνουν λίγοι κακοί χειρισμοί έτσι ώστε οι εξελίξεις να είναι απρόβλεπτες. Έτσι δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να μην αναφέρω , με κίνδυνο να κουράσω τους αναγνώστες, κάποια παρόμοια κατάσταση (με εντυπωσιακές ομοιότητες) που διαδραματίστηκε τον 19ο αιώνα στη μικρή τότε Ελλάδα του Γεωργίου Α’ , του Συγγρού, του Δεληγιάννη, του Τρικούπη, την Ελλάδα της Μελούνας.
ΤΟ ΧΘΕΣ………………………..
Στις 4 Ιανουαρίου 1887 ο Χαρίλαος Τρικούπης κερδίζει πανηγυρικά τις εκλογές και από τη μια αρχίζει να εφαρμόζει ένα πρόγραμμα εκσυγχρονισμού και ανόρθωσης της χώρας ,κατασκευάζοντας δρόμους, σιδηροδρομικό δίκτυο, τεχνικά και παραγωγικά έργα και αρχίζοντας τον ουσιαστικό εξοπλισμό του στρατού και του ναυτικού, ενώ από την άλλη αποκρούει την ιδέα της πτώχευσης που η αντιπολίτευση του Θεόδωρου Δεληγιάννη επρότεινε.
Έτσι κατόρθωσε να ανορθώσει τη χώρα, να αντιμετωπίσει το έλλειμμα και να αγοράσει τα θωρηκτά Ύδρα, Σπέτσες και Ψαρά δημιουργώντας έναν αξιόμαχο στόλο. Δυστυχώς η τότε αντιπολίτευση οργάνωσε δυσφημιστική εκστρατεία εναντίον τους χαρακτηρίζοντας τον ‘’φορομπήχτη’’ (θυμηθείτε τους χαρακτηρισμούς της αντιπολίτευσης κατά του πρώην Πρωθυπουργού…).
Έτσι στις εκλογές στις14 Οκτωβρίου 1890 επανέρχεται ο Δεληγιάννης και γκρεμίζει ότι έφτιαξε η χρήση διακυβέρνησης του Τρικούπη.
-Καταργεί το νόμο για τα υπαλληλικά προσόντα που ψήφισε ο Τρικούπης (θυμηθείτε ‘’κατάργηση’’ του ΑΣΕΠ ) ,
-απολύει τους Δημοσίους υπαλλήλους και διορίζει κάθε ψηφοφόρο του, (θεσιθήρες ,αγράμματους, ανίκανους).
- Ανατρέπει το νόμο περί αποκλεισμού των στρατιωτικών από τη Βουλή και ξανακάνει τους αξιωματικούς κομματάρχες.
Γράφει σχετικά ο Γεώργιος Φιλάρετος κομματικός αντίπαλος του Τρικούπη: «Ο εκ Γόρτυνος πολιτευτής, προσωπικός ενάρετος και φιλόπατρις επανήλθεν εις την εξουσίαν ουδέν εκ των παθημάτων διδαχθείς, ουδεμίαν κακήν έξιν απομαθών. Μέγας εν τοις σμικροίς, ήτο νάνος εις τα μεγάλα ζητήματα».
Βέβαια όπως και τώρα το δημοσιονομικό ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα. Καταργώντας τους φόρους που επέβαλλε ο Τρικούπης και διαλύοντας τους εισπρακτικούς και ελεγκτικούς μηχανισμούς υπέσκαψε την οικονομική κατάσταση της χώρας.
Τα ελληνικά χρεόγραφα τα οποία επί Τρικούπη είχαν σημειώσει
«καταπληκτικήν ύψωσιν» άρχισαν να καταρρέουν. «Υπελογίσθη ότι εκ της υποτιμήσεως των δημοσίων χρεογράφων και από την επακολουθήσασαν των τραπεζικών αξιών, η περιουσία του ελληνικού λαού ηλλατώθη κατά 60-70 εκατομμύρια δραχμές.»
(ο ετήσιος προϋπολογισμός δεν υπερέβαινε τα 90 εκατομμύρια δραχμές).
Το κράτος οδηγούνταν ολοταχώς στην χρεοκοπία. Ο υπουργός οικονομικών Καραπάνος (ήταν τραπεζίτης) ζήτησε να αυξηθεί η φορολογία. Ο Δεληγιάννης αρνήθηκε «φοβούμενος ότι ούτω θα εζημιούτω κομματικώς». Ο Καραπάνος παραιτήθηκε και στο Παρίσι όπου ταξίδεψε μιλούσε για επικείμενη χρεοκοπία της Ελλάδας αποδίδοντας τη όμως ……….. στον Τρικούπη (και σήμερα κάποιοι λησμονούν τις ευθύνες τους).
ΟΙ ΧΡΥΣΟΚΑΝΘΑΡΟΙ ΤΟΥ ΠΑΛΑΤΙΟΥ
Μέσα σ’ αυτόν τον κυκεώνα δημιουργήθηκε και η εμπλοκή του παλατιού. Κάποιοι αυλικοί έπαιζαν στο χρηματιστήριο βάσει των ιδιαιτέρων και απόρρητων πληροφοριών που είχαν λόγω της θέσης τους. Ένας από αυτούς μάλλον ήταν ο ταμίας και διαχειριστής των ανακτόρων Νικόλαος Θων
Αυτός έδινε στον (μετέπειτα εθνικό ευεργέτη) Ανδρέα Συγγρό τις πληροφορίες από τον βασιλιά όταν αυτός τελείωνε τις συνομιλίες με τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς και ο Συγγρός τις εκμεταλλευόταν κατάλληλα στο χρηματιστήριο.
Πίσω βέβαια από τον Συγγρό κρυβόταν ο πολύς Χάμπρο (Δανικής καταγωγής, φίλος του Γεωργίου Α’ – Δανικής καταγωγής και ο σημερινός Πολ. Τόμσεν του Δ.Ν.Τ. !!! τι σύμπτωση ε;;).
Ο Δεληγιάννης προσπαθώντας να γαντζωθεί στην εξουσία κατήγγειλε την «συμπαθή» αυτή ομάδα ότι δημιούργησαν πανικό στο χρηματιστήριο με σκοπό να κερδοσκοπήσουν. Ο Γεώργιος Α’ κατ’ απαίτηση του Συγγρού «απέλυσε» τον Δεληγιάννη και μ’ αυτήν του την πράξη ήλπιζε να υψωθούν τα ελληνικά χρεόγραφα στο Λονδίνο και να πέσει στην Αθήνα το Ναπολεόνι.
Έτσι βασιλιάς, Συγγρός, Θων, Χάμπρο και κάποιοι άλλοι θα κέρδιζαν τεράστια ποσά. (Ο άλλος ήταν ο διάδοχος της Αγγλίας Εδουάρδος ο οποίος είχε παντρευτεί την αδελφή του Γεωργίου).
Και για να τελειώνουμε μ’ αυτούς ,ο βασιλιάς Γεώργιος Α και ο Θων μετά τον θάνατο τους δεν βρέθηκαν με μεγάλες περιουσίες.
Πως εξηγείται αυτό; Απλούστατα έπαιξαν τα εκατομμύρια που κέρδισαν σε βάρος της χώρας, στις μετοχές του χρυσορυχείου του Τράνσβααλ και εκεί τα έχασαν. Ο τζόγος βλέπετε……….. «ο παίζων χάνει και ο πίνων μεθά» που λέει ο θυμόσοφος λαός).
Αλλά ας επανέλθουμε στις πολιτικές εξελίξεις. Ο Γεώργιος Α Γκλύξμπουργκ χρησιμοποιούσε μια έξυπνη ομολογούμενος τακτική για να κυβερνά αυτός και όχι ο εκλεγμένος πρωθυπουργός τους «Ιθαγενείς» Έλληνες. Το δόγμα του ήταν «Παύειν και βασιλεύειν».
Όταν ήθελε να ρίξει τον Δεληγιάννη έδειχνε εύνοια προς τον Τρικούπη και αντίστροφα όταν αυτή η τακτική δεν βοηθούσε τις επιδιώξεις του, χρησιμοποίησε τις «υπηρεσιακές» ή «εξωκοινοβουλευτικές» κυβερνήσεις ή το «τρίτο κόμμα». Έτσι δημιούργησε το 1865 το κόμμα του Κουμουνδούρου για να εξουδετερώσει τον Βούλγαρη. Με τον ίδιο τρόπο δημιουργήθηκε ένα «τρίτο κόμμα» από τους Δ. Ράλλη, Σ. Σωτηρόπουλο, Π. Μανέτα κ.α. με την οικονομική βοήθεια του Συγγρού και τον πρωθυπουργό τον κ. Κωνσταντόπουλο κυβέρνησε τη χώρα – ερήμην της βουλής – για πέντε μήνες επιταχύνοντας την πορεία προς την χρεοκοπία.
Στις εκλογές που έγιναν στις 3 Μαΐου 1892, το κόμμα του Τρικούπη θριάμβευσε με 180 βουλευτές έναντι 15 του Δεληγιάννη. Ο λαός εναπόθεσε τις ελπίδες του για σωτηρία στον μεσολογγίτη πολιτικό. Η ‘’Σημαία’’ του Λονδίνου ημιεπίσημο όργανο της αγγλικής κυβέρνησης έγραφε:
«Η ζωηρότατη όλων των χρηματιστηριακών κινήσεων της ημέρας, ήτο η επί του ελληνικών , αι οποίαι υψώθησαν ως πύραυλοι ……ως εγνώσθη η εκλογική επιτυχία του κ. Τρικούπη».
Η οικονομική κατάσταση ήταν τόσο δραματική ώστε μόνο αν ενισχύονταν ειλικρινά από όλες τις πολιτικές δυνάμεις ο Τρικούπης θα κατόρθωνε να προλάβει τη χρεοκοπία. Χρειαζόταν ένα είδος «εθνικής ενώσεως» για να αποσοβηθεί το μοιραίο.
(και σήμερα μάλλον κάπως έτσι είναι τα πράγματα).
Αντί γι αυτό όμως ο Μεσολογγίτης ηγέτης θα αντιμετωπίσει επιθέσεις, μηχανορραφίες,και υπονομεύσεις. Πρώτα ο Γεώργιος Α’ αντί να ορκίσει εσπευσμένη τη νέα κυβέρνηση αναχώρησε για το εξωτερικό αφήνοντας τους ανεκδιήγητους να λεηλατούν ότι είχε απομείνει από το κράτος.
ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗ ΚΑΙ ΥΠΟΝΟΜΕΥΤΕΣ
Τελικά αφού ορκίστηκε επιτέλους ο Τρικούπης προσπάθησε να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα που θα ανόρθωνε εκ νέου την οικονομία. Οι διάφοροι κερδοσκόποι Έλληνες και ξένοι, τραπεζίτες, χρηματιστηριακοί κύκλοι (διάφοροι ‘’οίκοι’’ που λέμε σήμερα) όμως δεν θα τον άφηναν.
Ο Τρικούπης όταν κατάλαβε ότι τα φορολογικά μέτρα δεν θα απέφεραν ούτε μέσα από αυτή που είχαν υπολογίσει προσπάθησε να πετύχει νέο δάνειο. Με το ιδιαίτερο κύρος που διέθετε στην Αγγλία κατόρθωσε να πείσει του Άγγλους κεφαλαιούχους να δώσουν ακόμα ένα δάνειο, αλλά με όρο να στείλουν απεσταλμένο ο οποίος θα εξέταζε τα δημοσιονομικά μας και θα αποφαίνονταν αν έπρεπε να δοθεί το δάνειο.
Έτσι ήρθε ο περίφημος Εδουάρδος Λω , ο οποίος πρότεινε τελικά να δοθεί το δάνειο. Δυστυχώς όμως οι σκοτεινοί κύκλοι (που υπάρχουν και σήμερα) επεδίωξαν να μας επιβάλλουν τον Διεθνή οικονομικό έλεγχο γιατί έτσι εξυπηρετούνταν καλύτερα τα συμφέροντα τους. Έτσι οργάνωσαν εκστρατεία για την ματαίωση του δανείου.
Έχει σημασία ιστορική αλλά και διδακτική συνάμα να δούμε το πώς αλλά και το ποιοι κατάφεραν να καταστρέψουν τις προσπάθειες του Μεσολογγίτη ηγέτη.
Πρώτα αντέδρασαν οι Γάλλοι οι οποίοι είχαν πολλά χρεόγραφα της Ελλάδας. Αξίωσαν και τελικά πέτυχαν να στείλουν τον δικό του απεσταλμένο ,τον περιβόητο Ρου που ήταν επιθεωρητής του γαλλικού υπουργείου Οικονομικών και ταυτόχρονα πράκτορας των κεφαλαιούχων του Παρισιού. Αυτός συνέταξε μια έκθεση με συμπεράσματα αντίθετα του Εδουάρδου Λω. Έτσι και αφού το έμαθαν πρώτοι οι κερδοσκόποι και πούλησαν έγκαιρα, τα Ελληνικά χρεόγραφα υπέστησαν μεγάλη έκπτωση και έτσι κέρδισαν πολλά εκατομμύρια. Μεταξύ αυτόν ο ταμίας των ανακτόρων και ίσως ο Βασιλιάς Γεώργιος ο Α’ κάτοχος πολλών ελληνικών χρεογράφων.
Στο Παρίσι είχε την έδρα του ο Ελληνογάλλος Τραπεζίτης Αντουάν Βλαστός , έμπιστος πράκτωρ του Συγγρού, χρηματιστής, κερδοσκόπος και διεύθυνε την υπονόμευση της ελληνικής οικονομίας.
Ο Τρικούπης λοιπόν στρέφεται πάλι στους Άγγλους και πετυχαίνει τελικά τη σύναψη του δανείου 4-5 εκατομ. λιρών. Οι Άγγλοι όμως αξιώνουν η σύμβαση του δανείου να κυρωθεί με βασιλικό διάταγμα μη έχοντας εμπιστοσύνη στη βουλή η οποία θα μπορούσε να παρασυρθεί από τις λαϊκίστικες κορώνες του Δεληγιάννη και των άλλων υπονομευτών του Τρικούπη.
Θαυμάστε λοιπόν εδώ την υπεύθυνη στάση Βασιλιά των Ελλήνων. Όταν ο Τρικούπης ανακοίνωσε στον βασιλιά την αξίωση των Άγγλων αυτός ζήτησε προθεσμία 48 ωρών για να απαντήσει.
Αμέσως όμως μόλις έφυγε ο Τρικούπης, ένα κρυπτογραφημένο τηλεγράφημα έφευγε για το Λονδίνο και αμέσως άρχισε αδικαιολόγητα η πώληση ομολογιών Ελληνικών δανείων ύψους πολλών εκατομμυρίων,
Το τηλεγράφημα αυτό όμως έφτασε στον Πρωθυπουργό, ο οποίος με την μοναδική ικανότητά του στην εξεύρεση συνδυασμών προς ανάγνωση των κρυπτογραφικών τηλεγραφημάτων ήξερε πλέον τι πήγαινε να γίνει…… Όταν ο βασιλιάς του ανακοίνωσε πως δεν θα υπέγραφε, ο Τρικούπης παραιτήθηκε στις 27 Απριλίου του 1893. Έτσι ματαιώθηκε η σύναψη του δανείου που θα έσωζε την Ελλάδα.
Ο Γεώργιος όμως απτόητος συνέχιζε το παιχνίδι του, παιχνίδι που πλούτιζε αυτόν και τους χρυσοκάνθαρους πρίγκιπες και φτώχαινε τον ελληνικό λαό. Έτσι «διορίζει» μια ανακτορική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Σωτήριο Σωτηρόπουλο με το σημαδιακό όνομα ο οποίος ορκίζεται στις 29 Απριλίου του 1893 με στόχο να σώσει τη χώρα και ο οποίος με το πρωτοφανές σχέδιο του διέσυρε διεθνώς τη χώρα και έδωσε ένα φοβερά πρωτότυπο όνομα σε μια εφημερίδα «ΣΚΡΙΠ».
Τι ήταν το «ΣΚΡΙΠ»; «Οι πανέξυπνοι Ελληνάρες» προσπάθησαν να κοροϊδέψουν τους «κουτόφραγκους» εκδίδοντας προσωρινές αποδείξεις τίτλου του νέου δανείου το οποίο «επρόκειτο» να συνάψει, ΣΚΡΙΠ λέγονταν αυτές οι αποδείξεις και έγιναν συνώνυμα του «κοπανιστός αέρας». Το ρεζιλίκι της χώρας ήταν απερίγραπτο και γι’ αυτό αναγκάστηκε να συνάψει δάνειο με τον περιώνυμο Χάμπρο ο οποίος αφού κερδοσκόπησε σε βάρος της χώρας με τον φίλο του (και βουλευτή) Ανδρέα Συγγρό μας έδωσε ένα μικρό δάνειο απαιτώντας να ιδρυθεί ένα ιδιαίτερο ταμείο για να πάρει οπωσδήποτε τα χρήματα του.
Η κυβέρνηση Σωτηρόπουλου ήταν πλέον όργανο του Χάμπρο.
Τα αποτελέσματα ήταν δραματικά. Η οικονομία βρέθηκε σε τραγική θέση και ο ξένος τύπος διατυμπάνιζε πως η Ελλάδα ήταν ένα χρεοκοπημένο κράτος. Υπήρξαν τότε πολλοί παράγοντες που πρότειναν στον Γεώργιο να κηρύξει δικτατορία. Θα ήταν ενδιαφέρον να βλέπαμε πως θα ήταν η ιστορία αν το τολμούσε ο Γκλύξμπουργκ αλλά αυτός άκουσε τους Άγγλους και ανέθεσε στον Τρικούπη που είχε την πλειοψηφία της βουλής τον σχηματισμό κυβέρνησης.
ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ ,ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ
Στις 30 Οκτώβρη του 1893 ο Χ. Τρικούπης ορκίζεται για τελευταία φορά πρωθυπουργός με κυρίαρχο στόχο τη σωτηρία της χώρας από την χρεοκοπία. Ήταν προφανώς ένα εγχείρημα αυτοθυσίας του μεγάλου μεταρρυθμιστή και εκσυγχρονιστή ηγέτη δεδομένου του γεγονότος πως κάποιοι είχαν δρομολογήσει τη διαδικασία του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου για να πάρουν πίσω όλα τα χρήματα τους.
Πίστευε ( μάλλον μάταια) ο Τρικούπης πως ο βασιλιάς, οι αυλικοί, οι ντόπιοι κεφαλαιούχοι, η αντιπολίτευση θα είχαν το ελάχιστο της φιλοπατρίας για να σωθεί η χώρα.
Δυστυχώς γελάστηκε. Παρόλα αυτά έδωσε μοναδικό παράδειγμα αυταπάρνησης, ευτολμίας και φιλοπατρίας.
Έτσι στις 1 Δεκεμβρίου 1893 κηρύσσεται ουσιαστικά το χρεοστάσιο, η στάση πληρωμών, το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» , το οποίο δεν επρόφερε καθώς δεν υπάρχει στα πρακτικά της βουλής αλλά εκτός πρακτικών εν τη ρύμη του λόγου του.
Από εκείνη τη στιγμή ο Τρικούπης είχε «προγραφεί». Ακόμα και ο βασιλεύς ο ελεεινός ρόλος του οποίου αναφέρθηκε προηγουμένως καταφέρονταν με μανία εναντίον του. Δεν ήταν άσχετες και οι φήμες πως αυτό έγινε επειδή ο πρωθυπουργός δεν υπέγραψε διάταγμα για μεγάλες μηνιαίες επιχορηγήσεις στους χρυσοκάνθαρους πρίγκιπες Γεώργιο και Νικόλαο.
ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ
Βέβαια ο Συγγρός και η παρέα του κέρδιζαν ασύστολα από τη χρεοκοπία της Ελλάδας, ενώ Άγγλοι, Γάλλοι και Γερμανοί μας περνούσαν γενεές δεκατέσσερις καθώς το μεγαλύτερο μέρος του χρέους ήταν προς αυτούς και το ποσοστό συμβιβασμού είχε καθοριστεί στο 30%.
Τότε λοιπόν δημοσιεύτηκε στη γερμανική εφημερίδα μια γελοιογραφία του Βασιλιά Γεωργίου, έφιππου με φέσι, με στολή αρματολού και με λεζάντα το : «der kleine klephte» . «Ο μικρός κλέφτης» « ή ο μικρός λωποδύτης».
Τα περισσότερα δάνεια τότε (όπως και τώρα) βρίσκονται στη Γερμανία. Ο Κάιζερ τότε (η Frau Merkel τώρα) απειλούσε να μας πνίξει και το έκανε το 1897 (Ας ελπίσουμε να μην γίνει τώρα). Οι Εβραιογερμανοί τραπεζίτες (με προσωπικές σχέσεις με τον Κάιζερ) Bleichrodwr έχαναν μεγάλα ποσά και πίεζαν για «άλλες λύσεις». Ο Τρικούπης όμως ζήτησε συμβιβασμό με όλους τους δανειστές της Ελλάδας και πέτυχε μια κατ’ αρχήν συμφωνία. Με πρωτοβουλία όμως των Γερμανών κεφαλαιούχων η συμφωνία αυτή τορπιλίστηκε. .
Αυτοί οι Γερμανοί απαιτούσαν μια «μικρά ναυτική επίδειξη του Γερμανικού στόλου» η οποία θα υποχρέωνε την Ελλάδα να τηρήσει τιε υποχρεώσεις της. ( κατ’ αυτούς).
Η έγκυρη «Εφημερίδα της Κολωνίας» αποκαλούσε τους Έλληνες «κλέπτες και ληστές» και συνιστούσε στις Μεγάλες δυνάμεις να κατάσχουν «τεμάχιον ελληνικού εδάφους προς ασφάλειαν των χρεών» ( Μήπως σας θυμίζει τη σημερινή πρόταση των Γερμανών «πουλήστε την Ακρόπολη»). Ο Πρωθυπουργός Τρικούπης ανέβασε το ποσοστό από 32% σε 34% αλλά και αυτή η προσπάθεια του απέτυχε πάλι κυρίως εξαιτίας των Γερμανοεβραίων κεφαλαιούχων. Η τιτάνια προσπάθεια του Τρικούπη επαινέθηκε από το σύνολο τότε του ελληνικού τύπου. Χαρακτηριστικό ήταν το δημοσίευμα των «Καιρών»(εφημερίδα αντιτρικουπική). Οι Έλληνες χαβιαροχανίται είναι αυτοί που ευθύνονται μαζί με άλλους για το πρόβλημα της Ελλάδας. Αυτοί ήταν διάφοροι Έλληνες τραπεζίτες που ήρθαν από την Κωνσταντινούπολη και πλούτιζαν με κομπίνες, τεχνάσματα και τοκογλυφίες. Ένας από αυτούς ο Ανδρέας Συγγρός και ο Αντουάν Βλαστός εγκατεστημένος στο Παρίσι.
Αυτός λοιπόν ο Βλαστός μηχανορραφεί μαζί με και τον βασιλιά να « ρίξει» τη κυβέρνηση Τρικούπη πιστεύοντας ότι κάποια άλλη κυβέρνηση θα ήταν ίσως «πιο ανεκτική» στα συμφέροντα τους. Γράφει σε επιστολή του ο «καλός» αυτός Έλληνας. «Ουδεμία συνεννόησις είναι δυνατό να επιζητηθεί σοβαρώς με την υπουργόν αυτόν (τον Τρικούπη) ………………….. να ασχοληθώμεν……………προς κατάστρωσιν σχεδίου, το οποίο θα επιτρέψει εις τον Βασιλέα να αποπέμψει τον κ. Τρικούπη .Υπογραφή ..Βλαστός . Το σχέδιο προέβλεπε την διοργάνωση συλλαλητηρίων και διαμαρτυριών για την πολιτική του Τρικούπη. Σε ένα σαν αυτό συμμετείχε έφιππος με τους επιτελείς του ο διάδοχος Κωνσταντίνος ( ο υπεύθυνος του εθνικού διχασμού). Στην διαμαρτυρία του Τρικούπη προς τον Βασιλιά ο Γεώργιος (τζογαδόρος σε βάρος του Ελληνικού Έθνους) τον απάντησε.
«Τον διάδοχο τον διέταξα εγώ». Με έκπληξη και θυμό άκουσε ο Πρωθυπουργός τη φράση του Βασιλιά.
«Εν τοιαύτη περιπτώσει, υποβάλλω την παραίτηση της κυβερνήσεως».
«Κάμετε ότι θέλετε» απάντησε ο Βασιλιάς.
Τα γεγονότα πλέον δεν ελεγχόταν. Στις νέες εκλογές ο Τρικούπης δεν εκλέγεται ούτε Βουλευτής. «Ανθ’ ημών Γουλιμής» γράφει στην αδερφή του Σοφία και αποσύρεται πικραμένος από την πολιτική.
Δεν θα αναφέρω εδώ τις μικρότητες που ακολούθησαν (ως και το θάνατο του αγνόησε η τότε βουλή επί επτάμισι μήνες). Αλλά τα πολιτικά και πολεμικά γεγονότα που εξελίχτηκαν σαν φυσικά επακόλουθα αυτής της φοβερής κρίσης.
Ο Θεόδωρος Δεληγιάννης που τον διαδέχθηκε προσπάθησε με μια «ενδοτική» διάθεση να ικανοποιήσει τους κεφαλαιούχους αλλά μάταια. Ο κύβος είχε ριφθεί. Η Ελλάδα έπρεπε να μπει σ ‘ένα καταδικασμένο εκ των προτέρων πόλεμο για να της επιβληθεί ο «Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος» και να πάρουν οι ξένοι δανειστές τα χρήματα μέχρι πεντάρας. Δυστυχώς πήγαμε στον πόλεμο λιγότεροι, ανοργάνωτοι, ανεκπαίδευτοι, χωρίς σχέδιο και με κάκιστη ηγεσία. Ο στρατός που θα πολεμούσε την Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν ένας «ένοπλος συρφετός» όπως αναφέρει στα απομνημονεύματά του ο Στρατηγός Θεόδωρος Πάγκαλος. Έτσι στη συνθήκη που υπογράφτηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 1897 στην Κωνσταντινούπολη, η Ελλάδα υποχρεώθηκε να πληρώσει πολεμική αποζημίωση στην Τουρκία 4 εκατομμύρια τουρκικές λίρες και προκειμένου να πληρωθεί το ποσόν αυτό θα εγκαθίστατο στην Αθήνα, Διεθνής Επιτροπή που θα είχε υπό τον πλήρη έλεγχο του την είσπραξη των εσόδων του κράτους και θα μεριμνούσε να πληρωθεί όχι μόνο η αποζημίωση αλλά και τα άλλα εθνικά χρέη. Η κυβέρνηση Δ. Ράλλη αναγκάστηκε να συγκαλέσει τη Βουλή και να ανακοινώσει τους όρους και τη αποδοχή αυτών.
Η τρομερή οικονομική αφαίμαξη και το αίσθημα ταπείνωσης των Ελλήνων γέννησαν αργότερα τον Μακεδονικό αγώνα , την επανάσταση του 1909 στο Γουδί και την ανάταση της Ελλάδας.
Όσο για τον Γκλύξμπουργκ, αυτός σκηνοθέτησε μάλλον μια απόπειρα δολοφονίας για να ανακτήσει το γόητρο του( μας κληρονόμησε τον Άγιο Σώστη ).
Αργότερα αφού με τις ενέργειες και την ιδιοφυία του Βενιζέλου, η Ελλάδα διπλασιάστηκε και έφτασε στα πρόθυρα της Θρυλικής «Πόλης» ο πολυδιαφημισμένος «διάδοχος» ή «δωδέκατος» και η παρέα του με τον εθνικό διχασμό αλλά και ο εγγονός αυτού με το Ιουλιανό πραξικόπημα του 1965 πρόσφεραν μοναδική υπηρεσία στον Ελληνικό λαό ανοίγοντας του τα μάτια και δίνοντας του το δικαίωμα να τους διώξει μια και καλή από «τη χώρα που τους έδωσε τα πάντα και την οποία ουδέποτε αγάπησαν».
ΣΗΜΕΡΑ
Δεν ξέρω αν τα συμπεράσματα που θα προκύψουν από αυτό το μεγάλο, ίσως κουραστικό, ίσως πυκνό άρθρο είναι τα επιθυμητά. Οι ομοιότητες είναι όντως εντυπωσιακές . υπάρχουν βέβαια και μεγάλες διαφορές. Όλα τα ιστορικά γεγονότα είναι μοναδικά και ανεπανάληπτα. Ας θυμόμαστε όμως πάντα πως « η Ιστορία επαναλαμβάνεται είτε ως φάρσα είτε ως τραγωδία».
Υ.Γ Μέχρι στιγμής η πολιτική της Κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού δικαιώνεται στο διεθνές επίπεδο.
Πρέπει να πετύχει και στο εσωτερικό……..
Πρέπει να πειστούν με έργα οι πολίτες πως αξίζει να κάνουν θυσίες……
Πρέπει να γίνει πράξη η κοινωνική δικαιοσύνη……..
Πρέπει να πληρώσουν «οι έχοντες και κατέχοντες»……….
………Ο δρόμος είναι μακρύς………
ΚΟΥΡΑΓΙΟ
Με τιμή
Γρηγόρης Γιοβανόπουλος
Δάσκαλος
