Την Κυριακή 4 Ιουλίου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στην Ιερά Μονή Αγίου Αθανασίου Αγκαθιάς.

O Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Οὐ γάρ οἱ ἀκροαταί τοῦ νόμου δίκαιοι παρά τῷ Θεῷ, ἀλλ᾽ οἱ ποιη­ταί τοῦ νόμου δικαιωθήσονται».

Πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες ἑορτάσαμε καί πανηγυρίσαμε, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, τή μνήμη τοῦ ἁγίου ἐνδόξου ἀποστόλου Παύλου, τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, καί τοῦ ἐκφράσαμε γιά ἀκόμη μία φο­ρά τόν σεβασμό καί τήν εὐγνωμο­σύνη μας, γιά τή μεγάλη τιμή πού ἔκανε στούς πατέρες μας νά ἀκούσουν ἀπό τόν ἴδιο, ἀπό τό «σκεῦος τῆς ἐκλογῆς», τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ καί νά πιστεύσουν στήν ἀλήθειά του.

Καί εἶναι ὄντως ἄξιο καί δίκαιο νά τιμοῦμε τόν πρωτοκορυφαῖο ἀπόστολο καί νά καυχώμεθα γιατί ἡ τοπική μας Ἐκκλησία ἔχει τό προνόμιο καί τήν εὐλογία νά ὀνο­μάζεται καί νά εἶναι ἀποστολική, ἱδρυθεῖσα ἀπό τόν ἀπόστολο Παῦλο. Δέν ἀρκεῖ ὅμως νά καυχώ­με­θα καί νά τόν τιμοῦμε μόνο μέ ἐγκώμια καί ἐκδηλώσεις. Ἡ πραγματική τι­μή πρός τόν μεγάλο ἀπόστο­λο, τόν ἀπόστολο Παῦλο, εἶναι νά προσπα­θοῦμε καί νά ἀγωνιζόμεθα νά κά­νου­με πράξη καί βίωμά μας ὅσα ἐκεῖνος μᾶς δίδαξε, νά ἀγωνιζό­μεθα γιά νά γίνουμε μιμητές του, σύμφωνα μέ τήν προτροπή του, «μιμη­ταί μου γίνεσθε, καθώς κἀγώ Χριστοῦ». Νά ζοῦμε δηλαδή, ὅπως ζοῦσε καί ὁ οὐρανοβάμων ἀπόστο­λος, τή ζωή τοῦ Χριστοῦ, νά ζοῦμε σύμφωνα μέ τό θέλημα καί τίς ἐντολές του, πού μᾶς δίδαξε μέ τό κήρυγμά του. «Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός», μᾶς λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος.

Αὐτό μᾶς προτρέπει μέ ἄλλους λόγους καί στό σημερινό ἀπο­στο­λικό ἀνάγνωσμα ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος. Τί μᾶς λέγει; «Οὐ γάρ οἱ ἀκροαταί τοῦ νόμου δίκαιοι παρά τῷ Θεῷ, ἀλλ᾽ οἱ ποιηταί τοῦ νόμου δικαιωθήσονται».

Γιά τόν Θεό δέν λογίζονται εὐσε­βεῖς καί δίκαιοι ὅσοι ἀκοῦν τόν νόμο του, ἀλλά αὐτοί πού θά δικαι­ω­θοῦν κατά τήν ἡμέρα τῆς μελ­λού­σης κρίσεως καί θά ἀξιωθοῦν νά συγκαταριθμηθοῦν μεταξύ τῶν ἐκλεκτῶν του εἶναι ὅσοι ἐφαρμό­ζουν τόν νόμο καί τίς ἐντολές του, ὅσοι ταυτίζουν τό θέλημά τους μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ζοῦν σύμ­φωνα μέ αὐτό. Ὅπως ἔπραξαν καί οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἔπραξε καί ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ἐπίσκοπος Κρήτης, τόν ὁποῖο ἑορτάζουμε σήμερα, ἀλλά καί ὅλοι οἱ ὅσιοι καί θεοφόροι πατέρες, οἱ ἐν Ἁγίῳ Ὄρει διαλάμψαντες, οἱ ὁποῖοι ἐβίωσαν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί ζοῦσαν ἐν Χριστῷ.

Ἑπομένως, δέν ἀρκεῖ νά ἐπανα­παυ­όμεθα στό γεγονός ὅτι εἴμεθα μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ὅτι ἀκοῦμε τόν λόγο του μέσα στήν Ἐκκλησία ἤ παρακολουθοῦμε πνευ­­ματικές ὁμιλίες ἤ ἀκόμη τόν μελετοῦμε μέσα ἀπό τήν Ἁγία Γρα­φή καί ἄλλα πνευματικά ἀναγνώ­σματα. Ὅλα αὐτά εἶναι χρήσιμα καί ὠφέλιμα καί πρέπει νά τά κάνου­με, ἀλλά δέν πρέπει νά μᾶς δημι­ουρ­γοῦν τήν ψευδαίσθηση τῆς εὐσε­βείας. Τό ἀντίθετο μάλιστα, διότι ὅσο περισσότερο γνωρίζουμε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, ὅσο περισσό­τερο γνωρίζουμε τί ζητᾶ ἀπό ἐμᾶς ὁ Θεός, ὅσο περισσότερο γνωρί­ζουμε ὅτι ὁ Χριστός μᾶς ἔδωσε τό Εὐαγγέλιο καί τίς ἐντολές του ὄχι ὡς ἀνάγνωσμα ἀλλά ὡς ὁδηγό τῆς ζωῆς μας, τόσο περισσότερο θά πρέπει νά μήν ἐπαναπαυόμεθα καί νά μήν ἐφησυχάζουμε, ἀλλά νά ἀγωνιζό­μεθα μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς μας νά ἐναρμονίζουμε τή ζωή μας μέ τό θέλημα καί τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ.

Συχνά συμβαίνει, ἐπειδή εὑρισκό­μεθα μέσα στήν Ἐκκλησία, ἐπειδή μεγαλώσαμε μέσα σέ ἕνα χριστια­νικό περιβάλλον, ἐπειδή τηροῦμε τίς βασικές ἀρχές τῆς πίστεώς μας, ἐπειδή ἔχουμε κάποια εὐσέβεια, νά νομίζουμε ὅτι εἴμεθα συνεπεῖς ἔνα­ντι τοῦ Θεοῦ καί δέν χρειάζεται νά κάνουμε κάτι ἄλλο.

Αὐτό ὅμως ἀποτελεῖ πλάνη τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος ἐπιχειρεῖ μέ τόν τρόπο αὐτό νά μᾶς παρασύρει στήν ἀδράνεια καί τελικά στήν οὐσια­στι­κή ἀπομάκρυνση ἀπό τόν Θεό.

Ὁ Χριστός μᾶς προει­δο­ποιεῖ ὅτι μία τέ­τοια ἀντιμετώπιση εἶναι ἐπι­κίνδυνη λέγοντας ὅτι «ὁ γνούς τό θέλημα τοῦ Κυρίου ἑαυτοῦ καί μή ... ποιήσας δαρήσεται πολλάς· ὁ δέ μή γνούς ... δαρήσεται ὀλίγας». Ὅποιος γνωρίζει, δηλαδή, τό θέ­λημα τοῦ Θεοῦ καί δέν τό ἐφαρ­μόζει στή ζωή του, αὐτός ἔχει με­γαλύτερη εὐθύνη καί θά ἔχει μεγα­λύ­τερη τιμωρία ἀπό ἐκεῖνον πού δέν τό γνωρίζει καί γι᾽ αὐτό δέν τό ἐφαρμόζει. Ὁπωσδήποτε ἐμεῖς οἱ κληρικοί, οἱ μοναχοί, φέρουμε μεγαλύτερη εὐθύνη, ἐάν δέν εἴμεθα συνεπεῖς μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί τηρητές τοῦ λόγου του.

Ἄς προσέξουμε, λοιπόν, καί ἄς ἐξετάσουμε ὅλοι τόν ἑαυτό μας κατά πόσον ἀκολουθοῦμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ· κατά πόσον ὅσα ἀκοῦμε καί ὅσα μελετοῦμε δέν εἶναι ἁπλῶς γνώ­σεις πού συσσωρεύουμε, σάν τίς ἄλλες γνώσεις πού ὅλοι ἔχουμε, ἀλλά εἶναι ὁδηγίες γιά τή ζωή μας, εἶναι πυξίδα πού μᾶς ὁδηγεῖ πρός τόν Θεό, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ προο­ρι­σμός μας, εἶναι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ζοῦμε καί δείχνουμε τήν ἀγά­πη μας πρός τόν Θεό. Διότι ὁ Χριστός δέν λέγει ὅτι αὐτός πού ἀκούει τίς ἐντολές μου μέ ἀγαπᾶ, ἀλλά «ὁ τηρῶν τάς ἐντολάς μου, ἐκεῖνος ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με».

Ἄς ἀκούσουμε, λοιπόν, τόν λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου καί ἄς προ­σπαθήσουμε νά μήν εἴμεθα μόνο ἀκροατές τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ἀλλά τηρητές του. Ἄς προσπα­θοῦμε νά δείχνουμε καθημε­ρινά τήν ἀγάπη μας στόν Χριστό ζώντας ὅπως Ἐκεῖνος μᾶς ὑπέδειξε, «ἡμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν», ὄχι γιά νά ἀκοῦμε τόν ἔπαινο τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά γιά νά ἀξιω­θοῦ­με κατά τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως νά ἀκούσουμε τόν ἔπαινο τοῦ Κυρίου μας καί νά κληρονομήσουμε τήν αἰώνιο ζωή, τήν ὁποία ἔχει ἑτοι­μάσει ἀπό καταβολῆς κόσμου γιά ὅσους ζοῦν σύμφωνα μέ τό θέλημά του.

Ἄλλωστε ἡ Ἐκκλησία μας καθημερινά μᾶς προβάλλει τέτοια παραδείγματα, μᾶς προβάλλει τούς ἁγίους μας, τή ζωή τῶν ἁγίων μας, τήν ὁποία πρέπει νά ἔχουμε ὡς ὑπόδειγμα γιά νά μπορέσουμε πράγματι νά ζήσουμε καί ἐμεῖς, ὅπως ζητᾶ ὁ Χριστός. Γιατί καί ἐκεῖνοι ἦταν ἄνθρωποι μέ τά ἴδια ἐλαττώματα, θά ἔλεγα, μέ τίς ἴδιες ἀδυναμίες πού ἔχουμε καί ἐμεῖς, ἀλλά ἀγωνίσθηκαν, προσπάθησαν, μαρτύρησαν, ὁμολόγησαν καί ἔγιναν ἕνα μέ τόν Χριστό. Αὐτό μποροῦμε καί ἐμεῖς νά τό κάνουμε, φθάνει νά τό θέλουμε. Καί ὅσο βέβαια ἔχουμε χρόνο, γιατί κανείς δέν ξέρει πότε θά ἔλθει ἡ στιγμή πού θά μᾶς καλέσει ὁ Θεός.

Ζοῦμε σέ μία ἰδιαίτερη περίοδο, σέ μία δύσκολη περίοδο. Βλέπουμε ὅτι καθημερινά φεύγουν ἄνθρωποι δικοί μας, γνωστοί, συγγενεῖς, φίλοι, μέ τόν ἐπάρατο αὐτόν ἰό, τόν κορωνοϊό, καί δέν ξέρουμε πῶς ἔφυγαν. Ἦσαν ἕτοιμοι; Ἦσαν μέσα στήν πορεία αὐτή πρός τόν Χριστό; Ἑνώθηκαν μέ τόν Χριστό; Πῆραν αὐτό τό τελευταῖο, θά λέγαμε, πού εἶναι τό διαβατήριο, πῆραν τόν Χριστό μαζί τους, κοινώνησαν, γιά νά φθάσουν ἐκεῖ πού πρέπει, στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν; Αὐτά ὅλα ἄς μᾶς προβληματίσουν ζώντας μέσα στή δύσκολη αὐτή περίοδο.

Ὁ Θεός νά μᾶς φωτίσει καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος καί οἱ ἅγιοι πού ἑορτάζουν σήμερα νά μᾶς βοηθήσουν καί ὅλοι οἱ ἅγιοι, μέ πρῶτον τόν ἅγιο Ἀθανάσιο, πού ἔζησε τόσες ταλαιπωρίες στή ζωή του, ἀλλά ὁμολογοῦσε παντοῦ καί πάντοτε τόν Χριστό, γιά νά εἶναι αἰώνια μαζί του. Ἄς ἔχουμε τήν εὐχή ὅλων.