Το εσπέρας της Πέμπτης, 31ης Οκτωβρίου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Εσπερινό και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων Νησίου.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων κηρύττοντας τον θείο λόγο ανέφερε μεταξύ άλλων: «Πηγήν ἰαμάτων ἔχο­ντες, ἅγιοι Ἀνάργυροι, τάς ἰάσεις παρέχετε πᾶ­σι τοῖς δεομένοις».

Ἀρκετές φορές μέσα στή διάρκεια τοῦ χρό­νου ἡ Ἐκκλησία μας τι­μᾶ, δυ­ά­δες ἁγίων, τούς ὁποί­ους συν­δέει ἕνα κοινό ὄνομα, ὄνομα πού προ­έρχεται ἀπό μία βασική ἰδιότη­τα πού χαρακτή­ριζε τή ζωή τους. Ὀνο­μά­ζονται «ἀνάρ­­γυ­ροι», ἄν­θρω­ποι δηλαδή πού δέν εἶχαν σχέ­ση μέ τά χρήματα καί δέν ἦταν προσκολλημένοι σέ αὐτά, ἄνθρω­ποι πού προσέφεραν τήν ἴαση καί τή θεραπεία στούς συνανθρώπους τους δω­­­­ρεάν.

Τά ὀνόματά τους διά­φο­­ρα· καί ἀνάμεσά σ᾽ αὐ­τούς καί οἱ δύο ἀνάρ­γυροι ἅγιοι πού τιμοῦμε σή­με­ρα, οἱ ἅγιοι Κοσμᾶς καί Δαμιανός. Δύο θαυ­ματουργοί ἰατροί, πού θε­ρά­­­πευ­αν ὄχι μόνο ἐν ζωῇ τίς ἀσθέ­νειες τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά συνε­χίζουν καί μετά θάνα­τον νά θαυ­μα­τουργοῦν ἀπαλλάσσοντας τούς αἰ­­­­τουμένους ἀπό τίς ἀ­σθένειές τους, ὅπως χα­­ρακτηριστικά σημει­ώ­νει ὁ ἱερός συναξα­ρι­στής: «Εἰ καί παρῆκαν γῆν Ἀνάργυροι δύω, πλη­ροῦσιν ὡς πρίν καί πάλιν γῆν θαυ­μάτων».

Τήν αἰτία τῶν πολλῶν τους θαυ­μά­των μᾶς ἀπο­­καλύπτει ὁ ἱερός ὑμνο­γράφος στό τροπά­ριο πού ἀκούσαμε προηγουμένως: «πη­γήν ἰαμάτων ἔχον­τες ... τάς ἰάσεις παρέ­­χετε». Καί ἡ πη­γή τῶν ἰαμά­των δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τή χάρη τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποία ἔχουν πλούσια οἱ ἅγιοι.

Σέ αὐτή τήν χάρη ἀνα­φέρεται ὁ ἴδι­ος ὁ Χρι­στός λέγο­ντας: «ὁ πι­στεύων εἰς ἐμέ ... ποτα­μοί ἐκ τῆς κοι­λίας αὐ­τοῦ ρεύσουσιν ὕδα­τος ζῶντος».

Αὐτή ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ πρόξενος τῶν ἰαμάτων πού ἐκπη­γάζουν ἀπό τά ἱερά λεί­ψανα τῶν ἁγίων Ἀναρ­γύρων. Ἡ χάρη τοῦ Θε­οῦ εἶναι αὐτή πού θαυ­μα­τουργεῖ διά τῆς ἐπι­κλή­σεως τοῦ ὀνόματός τους.

Ἴσως κάποιοι ὅμως ρω­­τήσουν: Μόνο αὐτοί οἱ ἅγιοι ἔχουν τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί θαυμα­τουρ­­γοῦν καί θεραπεύ­ουν; Ἀσφαλῶς ὄχι. Ὅλοι οἱ ἅγιοι ἔχουν τή χάρη, ἀλλά καί ἀκόμη ὅλοι ὅσοι πιστεύουν στόν Θεό ἔχουν τή χά­ρη του, κατά τή δια­­­­βε­βαί­ωση τοῦ Κυ­ρίου μας. Ὅ­μως δέν ἔχουν ὅλοι τήν ἴδια χάρη, διότι ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ὑπάρχει «κα­τά τό μέτρον τῆς δω­ρεᾶς». Ἀνά­λο­γα, δηλα­δή, μέ τήν πίστη, τή ζωή, τήν ἄσκηση ἤ τό μαρ­τύ­ριο λαμβά­νουν οἱ ἄν­θρω­ποι καί οἱ ἅγιοι τή χά­ρη τοῦ Θεοῦ.

Αὐτό εἶναι τό πρῶτο ση­μεῖο πού διαφορο­ποι­­εῖ τή μία καί κοινή χά­ρη τοῦ Θεοῦ πού δί­δεται καί ὑπάρ­χει στούς ἁγίους καί κατ᾽ ἐπέ­κτα­ση στούς πιστούς.

Τό δεύτερο σημεῖο εἶ­ναι ὅτι ἡ χά­ρη δέν ἐ­νερ­­γεῖ σέ ὅλους μέ τόν ἴδιο τρόπο. Ὁ ἀπόστο­λος Παῦλος μᾶς ἐξηγεῖ ὅτι ὁ κάθε ἕνας πού ἔχει λάβει τή χάρη τοῦ Θεοῦ, τήν ἔχει λάβει γιά διαφορετικό λόγο. Ὁ Θεός τήν δίδει πρός τό συμφέρον τῶν ἀνθρώπων καί τῆς Ἐκκλησίας. Γι᾽ αὐτό καί ἄλλος λαμβάνει τή χάρη τῶν ἰαμάτων καί ἄλλος τῆς σοφίας καί τῆς διδασκαλίας καί τῆς προφητείας.

Ὁ Θεός ἐπιτρέπει δηλαδή ἡ χά­ρη του νά ἐνεργεῖ μέ δια­φορετικό τρό­πο σέ κάθε ἄνθρωπο, ὥστε νά ἐκ­πλη­ρώνεται τό σχέδιό του, πού δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τή σωτηρία μας.

Ὁ Θεός δέν προσφέρει τή χάρη του στούς ἀν­θρώπους γιά νά μᾶς ἐν­τυ­­πω­σιάσει ἤ γιά νά μᾶς κα­τα­πλή­ξει. Ὁ Θε­ός ἐπι­τρέ­πει ἡ χάρη του νά δρᾶ διά τῶν ἐκλε­κτῶν του δούλων καί τῶν ἁγί­ων αἰσθητά, ὥστε νά γίνεται ἀντι­ληπτή ἀπό τούς ἀν­θρώ­πους, διότι ἀπώ­τερος σκοπός τῆς θείας χά­ρι­τος εἶναι ἡ σω­τηρία τοῦ ἀνθρώ­που, καί σ᾽ αὐ­τήν ἀπο­βλέπει ἡ ἔκφρασή της μέ ποι­κίλους τρό­πους, καί στή συγκε­κρι­μένη περίπτωση τῶν ἁγίων Ἀναρ­γύρων, διά τῶν θαυ­μάτων.

Πῶς ὅμως ἐπιδροῦν οἱ ἰάσεις τῶν ἁγίων Ἀναρ­γύρων στή σωτηρία μας; Καί γιά ποιόν λόγο ἡ Ἐκκλη­σία μᾶς ὑπεν­θυ­μίζει μέ τίς πανηγύ­ρεις τους τή χάρη τῶν ἰα­μάτων πού ἔχουν λάβει ἀπό τόν Θεό;

Ἀσφαλῶς ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ πού μεταδίδεται διά τῶν ἁγίων ἐπιδρᾶ μέ διαφορετικό τρόπο σέ κάθε ἄν­θρωπο ἀνάλογα μέ τή ψυχική του κατά­σταση. Ἐπιδρᾶ ὅμως σέ ὅλους μας σέ δύο, θά μποροῦσα νά πῶ, κα­τευ­­θύνσεις.

Ἡ πρώτη εἶναι ὅτι μᾶς ὑπεν­θυ­μίζει τήν παρουσία καί τήν ἀγά­πη τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας. Ὁ Θεός δέν εἶναι ἀπών. Δέν εἶ­ναι κά­ποι­ος ἀπό­μακρος κύριος, ὁ ὁποῖος μόνο θά μᾶς κρί­νει. Μᾶς ἀγαπᾶ σάν ἀλη­θι­νός πατέρας καί φροντίζει νά μᾶς ἀνα­κου­φίζει καί ἀπό τούς πόνους τῆς παρού­σης ζωῆς.

Ἡ δεύ­τερη κατεύθυν­ση εἶναι ὅτι μᾶς θυμίζει πώς αἰ­τία τῶν ἀσθε­νει­ῶν καί τῶν πόνων πού ὑφι­στά­μεθα εἶναι ἡ ἁ­μαρ­­τία· καί ἀπό αὐτήν μπο­­ρεῖ νά μᾶς θερα­πεύ­σει μόνο ὁ Θεός, ὁ ὁ­ποῖ­ος μᾶς θε­ραπεύει διά τῶν ἁγίων του καί ἀπό τίς σωμα­τικές νόσους.

Γι᾽ αὐτό καί ἐμεῖς τι­μώντας καί ἑορτά­ζο­ντας τούς ἁγί­ους Ἀναργύ­ρους, πού εἶναι καί οἱ προστάτες τῆς ἐνορίας σας, ἄς τούς παρακαλέ­σουμε νά μᾶς χαρίσουν μαζί μέ τήν ἴαση τῶν σωμα­τι­κῶν μας πόνων καί ἀσθε­­νειῶν καί τήν ἴαση τῶν ψυχικῶν μας ἀσθε­νει­ῶν, πρεσβεύ­οντας στόν Θεό πάντοτε γιά τή σω­τηρία μας.

Το απόγευμα της Πέμπτης, 6ης Ιουλίου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Εσπερινό και κήρυξε τον θείο λόγο στην πανηγυρίζουσα Ιερά Μονή της Αγίας Κυριακής Λουτρού, παρουσία πλήθους ευλαβών προσκυνητών.

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ρίζης εὐκλεοῦς Κυριακή, κλάδος ὡραιότατος ὤφθης, καρπόν σω­τή­ρι­ον, φέρων τῆς ἀθλήσεως τά κα­τορ­θώματα», ψάλλει ὁ ἱερός ὑμνο­γράφος γιά τήν ἁγία με­γαλο­μάρ­τυ­ρα Κυριακή, τήν προστάτιδα καί ἔφορο τῆς Ἱερᾶς αὐτῆς Μονῆς, τή μνήμη τῆς ὁποίας πανηγυρί­ζουμε.

Καί ἦταν ὄντως «κλάδος ὡραιό­τα­τος ρίζης εὐκλεοῦς» ἡ ἁγία Κυ­ριακή, γιατί ἦταν καρπός τῆς προ­σευχῆς τῶν εὐσε­βῶν καί εὐγενῶν γονέων της, οἱ ὁποῖοι μή ἔχο­ντας παιδιά παρακα­λοῦσαν τόν Θεό νά τούς χαρίσει ἕνα παιδί. Καί ὁ Θεός εἰσήκουσε τή δέησή τους καί τούς ἔδωσε τό παιδί πού ζητοῦσαν, τήν ἁγία Κυριακή, τήν ὁποία ἀπό μι­κρή τήν ὁδήγησαν στόν δρόμο τῆς πίστεως στόν Χριστό.

Ἔτσι ἡ ἁγία Κυριακή ὡς μέλος τῆς Ἐκκλησίας ἔγινε κλάδος καί τῆς νοητῆς ἀμπέ­λου, τοῦ Χριστοῦ, καί μάλιστα «κλά­δος ὡραιότατος», ὅπως ψάλ­λει ὁ ἱερός ὑμνογράφος, καθώς διακρινόταν γιά τήν ἀρετή της, γιά τήν ἀγάπη καί τήν πίστη της στόν Χριστό, γιά τήν ἁγνότητα καί τήν καθαρότητα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώ­ματός της.

Ὅλα αὐτά, γιά τά ὁποῖα ἡ ἁγία Κυριακή ἀγωνιζόταν νά ἀποκτήσει καί νά αὐξήσει γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ὑπῆρξαν ἡ αἰ­τία γιά νά ὁδηγηθεῖ ὡς χριστιανή ἐνώπιον τοῦ Ρωμαίου δικαστοῦ, ὁ ὁποῖος προσπάθησε νά τήν πείσει νά ἀρ­νηθεῖ τήν πίστη της στόν Χριστό καί νά ἀπο­λαύσει τίς ἀνέσεις καί τίς ἡδονές πού τῆς ἐξασφάλιζε ἡ νεό­τητα καί τό κάλ­λος της.

Ὅμως ἡ ἁγία στάθηκε ἀκλόνητη στήν πίστη της καί στήν ἀγάπη της στόν Χριστό. Ὁμολόγησε μέ παρ­ρη­σία ὅτι γι᾽ αὐτήν τίποτε δέν εἶ­ναι σπουδαιότερο ἀπό τόν Χρι­στό, στόν ὁποῖο εἶχε ἀφιερώσει ἤδη ὁλό­κλη­ρο τό εἶναι της, τήν ψυχή της, τήν ἀγάπη της, τήν παρθενία της καί αὐτήν ἀκόμη τή ζωή της, γιατί γνώ­ριζε καί πίστευε ὅτι τίπο­τε δέν ἀξί­ζει περισσότερο ἀπό τό νά μείνει ἑνωμένη μέ τόν Χριστό, τί­ποτε δέν ἀξίζει πε­ρισ­σό­τερο ἀπό τό νά χαρί­σει τά πάντα σ᾽ Αὐ­τόν πού εἶναι τά πάντα γιά τή ζωή της, ἀλλά καί τίποτε δέν ἀξίζει περισ­σό­τερο ἀπό τήν αἰώνια ζωή, τήν ὁποία ὑπό­σχεται ὁ Χριστός σέ ὅσους ὁμο­λο­γοῦν τήν πίστη τους σέ Ἐκεῖνον καί θυσιά­ζουν τή ζωή τους γιά τήν ἀγάπη του.

Ἔτσι ὑπέμεινε ἡ ἁγία τά μαρτύρια στά ὁποῖα τήν ὑπέβαλλαν οἱ διῶ­κτες της καί προσέφερε ὡς δῶρο στόν Χρι­στό μαζί μέ τούς καρπούς τῶν ἀρετῶν της καί τά μαρτυρικά της κατορθώματα, καί ἀξιώθηκε νά κερδίσει τόν στέφανο τοῦ μαρ­τυρίου καί τήν αἰώνια ζωή κοντά στόν Χριστό.

Ἑορτάζοντας καί ἐμεῖς τή μνήμη τῆς μεγάλης αὐτῆς ἁγίας τῆς Ἐκ­κλησίας μας, τῆς ἁγίας μεγα­λο­μάρ­τυρος Κυριακῆς, ἄς συνειδητοποιή­σουμε ὅτι δέν ἦταν μόνο ἐκείνη «κλά­δος εὐκλεοῦς ρίζης», ἐπειδή καταγόταν ἀπό μία πλούσια καί ἀρχοντική οἰκογένεια, ἀλλά εἴμα­στε καί ὅλοι ἐμεῖς, τά πιστά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι «εὐ­κλεής ρίζα», γιατί ἱδρυτής της εἶναι ὁ Χριστός, «ἡ ἄμπελος ἡ ἀλη­θινή», ὅπως λέγει ὁ ἴδιος, καί ἐμεῖς εἴμαστε τά κλαδιά τῆς ἀμπέλου. Καί ὡς κλήματα ἔχουμε χρέος νά παράγουμε τούς καρπούς, τούς ὁποίους ἀνα­μένει ἀπό ἐμᾶς.

Εἶναι μεγάλη ἡ τιμή αὐτή πού μᾶς κάνει ὁ Χριστός καί θά πρέπει νά προσπαθοῦμε νά ἀνταποκριθοῦμε σέ αὐτήν, προσφέροντας τούς καρ­πούς τῶν ἀρετῶν καί τῶν καλῶν μας ἔργων.

Ὁ Χριστός δέν ζητᾶ ἀπό ἐμᾶς νά ὑπομείνουμε βασανιστήρια ἤ νά θυσιάσουμε τή ζωή μας γιά Ἐκεῖ­νον, ὅπως ἔκανε ἡ ἁγία Κυριακή. Περιμένει ὅμως πνευματικούς καρ­πούς, διότι μόνο μέ αὐτούς θά ἀποδείξουμε ὅτι εἴμαστε καί θέ­λου­με νά παραμείνουμε ἑνωμέ­νοι μαζί του. Μόνο μέ αὐτούς θά ἀπο­δείξουμε ὅτι δέν εἴμαστε κλήματα ξερά, τά ὁποῖα εἶναι καταδικα­σμέ­να νά κοποῦν καί νά καοῦν, γιατί εἶναι ἄχρηστα, ἀλλά εἴμαστε κλή­μα­τα ζωντανά μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας, χωρίς τήν ὁποία δέν μποροῦμε νά ἐπιτύχου­με τίποτε στή ζωή μας, οὔτε τή φυσική οὔτε πολύ περισσό­τερο τήν πνευματική.

Ἄς μένουμε, λοιπόν, ἑνωμένοι μέ τήν εὐκλεῆ ρίζα, ἑνωμένοι μέ τόν Χριστό καί ἄς προσπαθοῦμε, ἀκο­λουθώντας καί τό παράδειγμα τῆς ἁγίας μεγαλομάρτυρος Κυρια­κῆς, τήν ὁποία ἤλθαμε νά τιμήσου­με ἀπόψε ἐδῶ, στήν Ἱερά Μονή της, νά καλλιεργοῦμε στήν ψυ­χή μας τίς ἀρετές, τήν πίστη καί τήν ἀγάπη στόν Χριστό, τήν τα­πείνωση καί τήν ὑπακοή στό θέλη­μα καί τίς ἐντολές του, ὥστε ἀξιο­ποιώντας τή βοήθεια καί τήν πνευματική τροφή, τήν ὁποία μᾶς προσφέρει ἡ Ἐκκλησία μας μέ τά ἱερά μυστήριά της, νά καρποφο­ροῦ­με πνευματι­κά, γιά νά ἀξιω­θοῦμε διά πρε­σβει­ῶν καί τῆς ἁγίας μεγαλομάρτυρος Κυριακῆς τῆς οὐρανίου βασιλείας καί τῆς αἰωνίου ζωῆς.

Την Τετάρτη 25 Ιουλίου 2018 στον Ιερό Ναό Αγίας Παρασκευής Κορυφής τελέστηκε Πανηγυρικός Εσπερινός στα πλαίσια της πανήγυρης

Εορταστικές εκδηλώσεις στον Ι.Ν. Κοιμήσεως της Θεοτόκου Βρυσακίου Ημαθίας, επί τη εορτή της Ζωοδόχου Πηγής,