Claudia Eggers το Σάββατο 7.11 λίγο μετά τις 4μ.μ, έναν άνθρωπο που εκτιμώ πολύ τη δράση του και παρακολουθώ, γνωρίζοντας τον πολλά χρόνια.
Δε θα μπορούσα σαφώς να πάω μόνη μου και είναι πολύ θετική η ζωοφιλική διάθεση των ανθρώπων του σταθμού, καθώς προσκλήθηκαν κυρίως τα τρία σκυλιά μου!!! Η Διώνη και ο Άξελ, που είναι ήδη οι βασικοί ήρωες της ομάδας αυτής, αλλά και ο μικρούλης της οικογένειας, ο Πόθος, που αυτή τη στιγμή ετοιμάζεται και αυτός να ενταχθεί στην ομάδα, καθώς βρίσκεται στα τελικά στάδια κοινωνικοποίησης και εκπαίδευσής του!
Είμαι πολύ χαρούμενη που θα έχουμε το χρόνο να μιλήσουμε για το έργο της ομάδας, το οποίο δε θα το αποκαλέσω εγώ προσωπικά που τόσο το πονάω σπουδαίο, όπως το έχουν αποκαλέσει πολλάκις άλλοι και τους θερμοευχαριστώ, μιας που ανέκαθεν ήθελα να μιλάει πρώτα η δράση μου και μετά εγώ.
Θα πω μόνο πως είναι το αποτέλεσμα ενός ασταμάτητου αγώνα μέσα στα σχολεία για 11 χρόνια τώρα, τόσο μέσα στην τάξη μου, όσο και μέσω της στήριξης μου σε άλλους συναδέλφους που ήθελαν να εκπονήσουν εκπαιδευτικά περιβαλλοντικά προγράμματα και της τελικής ένωσης με την άρτια επιστημονική γνώση που έλαβα με τη φοίτηση μου δίπλα στον κ. Μουμιάδη Δημοσθένη, συμπεριφοριστή και εκπαιδευτή σκύλων και ιδρυτή της Kynagon Dog Trainers Academy.
Είναι ένα πρόγραμμα με παιδαγωγικούς στόχους, διαδραστικό, διαπολιτισμικό, πολυθεματικό με τη φυσική παρουσία άρτια εκπαιδευμένου σκύλου και το αναφέρω αυτό καθαρά και μόνο για δύο λόγους.
Για όλους εκείνους που έχουν σπεύσει με μηνύματα να μου ζητήσουν να τους το παραχωρήσω, κάτι που όπως γίνεται αντιληπτό δε γίνεται, αλλά και για να διαχωρίσω τη θέση μου τόσο τη δική μου όσο και των συνεργατών μου στην ομάδα, πως δεν σχετίζεται με τις ζωοφιλικές ενημερώσεις ζωοφιλικών σωματείων της χώρας, των οποίων το έργο σέβομαι απεριόριστα, θεωρώντας τους στυλοβάτες του πανελλήνιου ζωοφιλικού κινήματος, αρκεί να υπάρχει μέτρο σε ό,τι κάνουν και να μην καταλήγουν μέσω της απόλυτης ευαισθησίας τους υπάλληλοι του κάθε Δήμου και του κάθε πολίτη που θέλει να αποποιηθεί τις ευθύνες του.
Αν με ρωτήσει κανείς, αν συμπονώ τα ζώα που υποφέρουν καθημερινά, θα πω πως τεράστια επιθυμία μου θα ήταν να είχα ένα καταφύγιο αγάπης με απόλυτες συνθήκες ευζωίας τους, να τα «κλείσω» όλα μέσα, να πάψουν να πονάνε, να πεινάνε, να διψάνε και το κυριότερο να πάψουν να φοβούνται. Σε ποιον αξίζει άλλωστε να γυρνά μόνος του στους δρόμους και να νιώθει βάρος στους άλλους, περιττός, επιζήμιος και ανεπιθύμητος......
Η περισυλλογή όμως των αδέσποτων ζώων δε λύνει σαφώς το πρόβλημα, γιατί πίσω τους οι άνθρωποι θα αραδιάζουν στρατιές νέων υποψήφιων για καταδίκη ζώων. Επομένως το πρόβλημα θα παραμένει πάντα ο άνθρωπος και αυτός είναι εκείνος που θα πρέπει να «εκπαιδευτεί» προκειμένου να συμβιώσει μαζί τους.
Και ο ασυνείδητος ενήλικας ήταν κάποτε παιδί. Και αυτό το παιδί δεν είχε μάθει τον τρόπο να αγαπάει. Είχε μάθει όμως κάτι άλλο που κυριαρχεί στην κοινωνία. Εκείνη την ιστορία που μας έλεγαν από παιδιά για το μεγάλο ψάρι που τρώει το μικρό και ευτυχώς που ήρθε ο Τριγωνοψαρούλης να αλλάξει τα δεδομένα και να μιλήσει για πρώτη φορά για την αποδοχή της διαφορετικότητας στη σχολική κοινωνία. Γιατί έζησα σε σχολικά χρόνια που οι μαθητές δεν αποδέχονταν το διπλανό τους, γιατί φορούσε σιδεράκια στα δόντια ή γυαλιά.....
Και τι σχέση έχουν όλα αυτά με τα ζώα;..... Τεράστια. Αρκεί να σκεφθεί κανείς πως τα ζώα θα είναι πάντα ο αδύναμος κρίκος αυτής της αλυσίδας που λέγεται ζωή και η εύκολη λεία για να λύσει ο καθένας μας όλα τα ψυχολογικά του. Την ίδια στιγμή που εμείς πονάμε για κάτι και βρίσκουμε παρηγοριά στην αγκαλιά τους, την ίδια ώρα κάποιος άλλος τα μαχαιρώνει και τα καίει, γιατί δεν του έκανε το χατήρι να περάσει στο Πανεπιστήμιο πχ. ο γιος του στην κοινωνία ή γιατί δεν συμπαθεί πολύ απλά το γείτονα που τόλμησε να πάρει σκύλο.
Πονάω μαζί τους και όταν τα κοιτώ στα μάτια, πολύ θα ήθελα να τους δώσω απαντήσεις για όλα εκείνα τα άθλια που περνάνε. Οι άνθρωποι όμως εύκολα δεν αλλάζουν. Εμείς οι ίδιοι πρέπει ο καθένας μας να αλλάξουμε τον εαυτό μας και έτσι σιγά σιγά να αλλάξουμε και τον κόσμο.
Λίγοι ή πολλοί δεν έχει σημασία. Αυτό που μετράει είναι το βράδυ πριν κοιμηθείς να νιώθεις πως βοήθησες έστω και έναν σ’ αυτόν τον κόσμο που είχε την ανάγκη σου. Χωρίς να στο ζητήσει. Είτε έχει δύο ή τέσσερα πόδια. Η ψυχή μετράει και αυτή πονάει.....
Τα ζώα δεν έχουν φωνή. Και η δικιά μας είναι η μόνη που έχουν. Και αν αναρωτιέστε τι μπορεί να κάνει μια φωνή, πραγματικά, αν την ενώσετε μαζί μας, θα εκπλαγείτε.
Το αποτέλεσμα όλων των φωνών που ενώθηκαν αυτά τα 11 χρόνια μαζί μου, θα παρουσιάσω το Σάββατο στις 4μ.μ στο Ράδιο Θεσσαλονίκη στην ραδιοφωνικό μαγκαζίνο της Κλαούντια, αλλά και όλες τις νέες μας θετικές εξελίξεις που θα μας φέρουν ολοένα και πιο κοντά στο όνειρό μας που είναι η μετάδωση ζωοφιλικών συναισθημάτων σε κάθε σχολείο ακόμη και στο τελευταίο άκρο της Ελλάδας.
Και αυτή η εκπομπή έχει τεράστια σημασία. Για έναν και μόνο λόγο. Γιατί θα μιλήσουμε σαφώς για το έργο της ομάδας, θα μιλήσουμε για τις ισορροπίες στα ζωοφιλικά ελληνικά πράγματα, για την τεράστια σημασία της θετικής εκπαίδευσης στη ζωή μας, αλλά γιατί κυρίως θα «δοθεί φωνή» σε τρεις τετράποδους ήρωες που αντιπροσωπεύουν όλα εκείνα τα ζώα που βασανίστηκαν, που πάλεψαν με τους δαίμονές τους, νίκησαν τους φόβους τους, προχώρησαν μπροστά και βρήκαν τον τρόπο να γίνουν ευτυχισμένοι, γιατί έχουν όπως όλα τους τη μεγαλύτερη αρετή. Τη δύναμη της συγχώρεσης.
Δίνοντας χαρά σε όλες εκείνες τις παιδικές ψυχές που ζούνε σε μια χώρα στην πιο δύσκολα μεταπολεμική της φάση και εγώ δε θα σταματήσω να λυγίζω θετικά ως άνθρωπος πάνω απ’ όλα τη στιγμή που σε ενημέρωση μας γελούν με την ψυχή τους για κάτι «αστείο» που έκανε η Διώνη......
Τόσο εγώ, όσο η Κλαούντια, όσο και η Διώνη, ο Άξελ και ο Πόθος, αλλά και η θετική ενέργεια όλων των συνεργατών μου, σας περιμένουμε να μας ακούσετε σε μια εκπομπή που θα διαφέρει λίγο απ’ όλες τις άλλες.
Γιατί θα είναι πλημμυρισμένη με άδολη αγάπη!
Με εκτίμηση
Παπαποστόλου Κατερίνα
Εκπαιδευτικός, Εκπαιδεύτρια Σκύλων Απόφοιτη Kynagon Dog Trainers Academy & Υπεύθυνη Ομάδας Ζω.Ε.Σ
