Ο οποίος σε κάθε σπίτι που μπαίνει έχει δύο προοπτικές. Η μία και πιθανότερη είναι να φάει τα καινούρια παπούτσια ή τον καναπέ, γιατί άλλωστε ποιος δίνει χρήματα να τον εκπαιδεύσει, και με συνοπτικές διαδικασίες, την ώρα που η μαμά της οικογένειας εκνευρίσει το σύζυγο, γιατί άργησε να γυρίσει το βράδυ στο σπίτι, ή τα παιδιά του δεν έγιναν εκείνο που αυτός επιθυμούσε, εκείνος θα πάρει το πρώτο «αντικείμενο» που δε θα πει όχι σε μια ακόμη αγκαλιά και θα το πετάξει «πολιτισμένα», αφού μάλιστα του ανήκει, από το μπαλκόνι. Από ψηλά, μπορεί και από την ταράτσα για να είναι σίγουρος για τη θανατηφόρα πτώση.
Αφού πρώτα φροντίσει να του σπάσει τα δόντια από το ξύλο. Με την ίδια ευκολία επίσης, θα βάλει φωτιά σε γάτες, θα κλείσει τα κουτάβια που γέννησε η σκύλα του στο τσουβάλι, θα δέσει αρκετές πέτρες στο λαιμό του σκύλου και θα τον πετάξει στο ποτάμι, θα παρατήσει τον ανάπηρο σκύλο του στην πρώτη πλατεία που θα βρει, θα σουβλίσει το σκύλο του ή τη γάτα του γείτονα κρεμώντας τους σε μια ταμπέλα απέναντι από σχολείο η θα καθαρίσει και θα περιφέρει ως τρόπαιο ένα ακόμη ζώο προς εξαφάνιση, ως «κυνηγός- ισορροπιστής της φύσης» που είναι.
Το πιο ανατριχιαστικό όλων είναι ότι όλα αυτά δεν αποτελούν σενάρια ταινίας επιστημονικής φαντασίας, αλλά τη θλιβερή ελληνική πραγματικότητα και κάπως έτσι φτάσαμε σε ένα σημείο πλέον, το πιο σοκαριστικό για μένα, όπου τίποτα πια δε μας σοκάρει.
Όταν πάω να γράψω κάθε φορά για τα φιλοζωικά της χώρας, δεν ξέρω με ποια κατηγορία «αδέσποτων» να πρωτοασχοληθώ. Όλα αυτά τα θλιμμένα μάτια κρύβουν μέσα τους μια πονεμένη ιστορία. Και το συναίσθημα πάντα της εγκατάλειψης. «Εγκαταλείπω» : Αφήνω κάτι/κάποιον σε ένα σημείο, ώστε να μη χρειάζεται να φροντίζω πια γι' αυτό. Επομένως παρατάω από πάνω μου την ευθύνη.
Έλληνας! Ένας λαός που ποτέ δεν ευθύνεται για τίποτα. Ούτε καν για τις κυβερνήσεις που ο ίδιος εκλέγει. Όπου Υπουργοί θα φωτογραφηθούν μπροστά σε σκοτωμένους καρχαρίες και μεγαλοκυρίες θα ποζάρουν φορώντας πάνω τους μια ακόμη δύστυχη αλεπού που θυσιάστηκε για να ζεστάνει κρύες καρδιές ικανοποιώντας την ματαιοδοξία σε αυτού του είδους τους κύκλους «ανθρώπων». Και το πιο τρομακτικό δεν είναι φυσικά πως δεν το γνωρίζουν, γιατί η δύναμη του Διαδικτύου πλέον είναι τεράστια και το πανελλήνιο φιλοζωικό κίνημα ολοένα μεγαλώνει, αλλά πολύ απλά γιατί κρατώντας την εξουσία στα χέρια τους, θεωρούν πως έχουν το αλάθητο και κάνουν ο,τι μα ό,τι θέλουν.
Δεν τιμωρήθηκε ποτέ κανείς τους. Τιμωρήθηκε μόνο διαδικτυακά από τους χιλιάδες φιλόζωους που πλέον από πολλούς χαρακτηρίζονται οι γραφικοί ιντερνετικοί επαναστάτες που είμαι βέβαιη πως από αυτούς κανενός δεν ιδρώνει το αυτί τους. Θυμώνω με τον τσαμπουκά, θυμώνω με την μαγκιά, θυμώνω και οργίζομαι με τον καθένα που δρα απάνθρωπα και εξευτελιστικά για την κάθε ψυχή. Και τρομάζω με πόσοι τελικά είναι οι μισάνθρωποι γύρω μου.
Γιατί αναρωτιέμαι αν πεθάνει ένας πολύ κοντινός συγγενής μου, για παράδειγμα ένας από τους γονείς μου, ο οποίος είχε για 10 χρόνια ή λιγότερα ή περισσότερα ένα σκύλο και αμέσως μετά παρατήσω το σκύλο του στο δρόμο, γιατί δεν τον θέλω, θεωρούμαι πως αγάπησα ποτέ τους γονείς μου; Άρα ακόμη και τα όρια της αγάπης δεν τα ξεχωρίζουμε, αν θεωρητικά αγάπη είναι να αγαπώ βαθιά ό, τι αγαπά το είδωλό μου.
Όχι, δεν είσαι υποχρεωμένος να βάλεις στη ζωή σου έναν σκύλο, επειδή τον είχαν οι γονείς σου ή οι συγγενείς σου. Το γεγονός όμως πως μετά το θάνατό του το πετάς στο δρόμο, μεταθέτοντας την ευθύνη στους λιγοστούς ευαίσθητους εθελοντές θάβεις για δεύτερη φορά τον άνθρωπό σου. Γιατί αλήθεια τελικά δεν τον αγαπάς.
Η παραμονή σκύλων αλυσοδεμένων σε μπαλκόνια και αυλές χωρίς νερό, χωρίς τροφή, χωρίς καμιά ιατρική περίθαλψη αποτελεί στις μέρες μας μια καθημερινότητα. Και με οδηγεί σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα.
Πως καθένας πορεύεται με την ψυχολογική διαταραχή του. Ο σκύλος είναι το παιδί που δεν «έδεσε» κοντά του, ο/η σύντροφος που δεν κατάφερε να κρατήσει, η κοινωνική αποδοχή που ποτέ δεν κέρδισε. Είναι το αντικείμενο επιβολής της δύναμής του. Και για μένα όχι αυτός δεν είναι ο επικίνδυνος, μιας που είναι ψυχικά άρρωστος. Ο επικίνδυνος είναι ο γείτονας και ο περαστικός που βλέπει μια ψυχή να είναι καταδικασμένη και να υποφέρει και εκείνος συνεχίζει τη ζωή του. Κοιμάται ήσυχα τα βράδια ακούγοντας το κλάμα αυτής της ψυχής από τα χτυπήματα από το ξύλο του αφεντικού του για να σιωπήσει και να μην ενοχλεί τη γειτονιά. Και κάθε μέρα εξαθλιώνεται από την πείνα και τις ασθένειες, γιατί είχε την τύχη να αγαπήσει τον λάθος άνθρωπο και γιατί ήθελε ένα σπίτι και ένα πιάτο φαγητό. Τι ζήτησε.....
Ελλάδα 2016, λες και είναι η Μογγολία του 13ου αιώνα, με ηγέτη τον Τζένγκις Χαν, τον ανελέητο σφαγέα των εθνών, όπου το 1226 προχώρησε στην τελευταία γενοκτονία του πληθυσμού για να τους αποτελειώσει και οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο για 600.000-2,5 εκατομμύρια νεκρούς που σφαγιάστηκαν και με τα ζώα πρώτα να μην γλιτώνουν από την εκδικητική του λαίλαπα. Αν γεννιόταν λίγους αιώνες αργότερα, ίσως και κόμμα του να υπήρχε σήμερα στην Ελληνική Βουλή, γιατί ως λαός είμαστε λίγο βαθιά μέσα μας υποστηρικτές των δολοφόνων των ανθρώπινων ψυχών.
Και δεν αναφέρομαι σε όσους πάτησαν την σκανδάλη αλλά κυρίως σε εκείνους που καθημερινά έχουν βυθίσει ψυχολογικά σε πένθος βαθύ τη χώρα, κρατούν στα χέρια τους τη μισή ζωή τους την εξουσία και ανάγκασαν χιλιάδες να ζούνε σήμερα στους δρόμους, όταν αυτοί εξακολουθούν να ζούνε μέσα στα πλούτη.
Αναρωτιέμαι τους άστεγους τους φροντίζουν όσοι κατηγορούν εκείνους που νοιάζονται μόνο για τα ζώα; Κάνουν τον ίδιο αγώνα για αυτούς; Έχω δει φιλοζωικά σωματεία να συγκεντρώνουν είδη πρώτης ανάγκης για ανθρώπους και δεν είδα φιλανθρωπικό σωματείο να οργανώνει ουδέποτε καμία δράση για τα αδέσποτα ζώα. Ποιος είναι λοιπόν περισσότερο φιλάνθρωπος; Σοβαρά σκεφθείτε το!......
Νεοέλληνας μισό-ζωος- Ουγκ: Πρωτόγονο επιφώνημα που μας παραπέμπει στον άνθρωπο της προϊστορικής εποχής που δεν ήταν και το πλέον αντιπροσωπευτικό δείγμα νοημοσύνης. Δηλώνει τον χαζό άνθρωπο, μειωμένης αντίληψης. Αν το «γκουγκλάρεις», εμφανίζει πολιτικούς και τις μπότες, για τις οποίες για το καθένα ζευγάρι σφαγιάζονται χιλιάδες μωρά. Τυχαίο;.....
Η χώρα άλλαξε το ίδιο και η νοοτροπία. Εκφράσεις όπως «είσαι γαϊδούρι, είσαι βόδι, μα τι ζώον!», δεν μένουν πλέον στο απυρόβλητο, γιατί δε φταίνε σε τίποτα αυτά τα τόσο καλόβολα ζωάκια.
Είσαι γαϊδούρι, αλλά κουβαλάς από τη μέρα που γεννήθηκες τόνους πραμάτειας, είσαι βόδι αλλά σφαγιάζεσαι για να έρθει το βοδινό στο καθημερινό τραπέζι, είσαι ζώον, αλλά ούτε νιώθεις ούτε λογικά σκέφτεσαι.
Τα ζώα θα παραμένουν πάντα η ανώτερη μορφή πάνω στον πλανήτη. Το μοναδικό άλογο ον είναι τελικά και θα είναι για πάντα ο άνθρωπος. Γιατί στερείται λόγου και νόησις. Γιατί βασανίζει τις τετράποδες ψυχές, είτε είναι δεσποζόμενες είτε αδέσποτες, άρα δεν διαθέτει νόηση και γιατί δε μιλάει για το έγκλημα που συντελείται δίπλα στην πόρτα του. Επομένως μάλλον δεν έχει τελικά και λόγο όπου είναι αναγκαίος.
Ξέρετε καμιά φορά με τρομάζει η ψυχοσύνθεση του σκύλου, όταν σκέφτομαι πως αν ο ίδιος ο εγκληματίας που το πέταξε από το μπαλκόνι κατέβει μετά να το περιμαζέψει, εκείνο θα τον γλύψει, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης που το έσωσε. Σκεφτείτε μόνο πόσο καιρό περιμένουν στο σημείο εκεί που τα παράτησαν εκείνον που τα άφησε;.....Πόσα έχουμε να μάθουμε ακόμη από το σκύλο! Έχει τη δύναμη της συγχώρεσης μέσα του, τη δύναμη της αληθινής αγάπης.
Ο μέσος όρος ζωής ενός αδέσποτου ζώου ανέρχεται σε 1,5 με 2 χρόνια. Ο μέσος όρος ζωής ενός δεσποζόμενου σκύλου φτάνει ακόμα και τα 18 χρόνια. Δηλαδή ο άνθρωπος του, που το εγκαταλείπει του στερεί πάνω από δεκαπέντε χρόνια ζωής. Του στερεί δηλαδή το δικαίωμα να ζήσει. Δε θα τον αποκαλέσω λοιπόν άνθρωπο.
Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού των αδέσποτων πεθαίνει κάθε χρόνο από αιτίες που σχετίζονται με τον άνθρωπο (αυτοκίνητα, φόλες), ενώ περισσότερα από τα μισά πέφτουν θύματα κακοποίησης. Αυτά τα υπέροχα «αλητάκια» του δρόμου αναγκάζονται να δίνουν καθημερινό αγώνα για να επιβιώσουν επειδή ο άνθρωπος τους εγκατέλειψε. Εκείνα δεν θα τον εγκατέλειπαν ποτέ.
Το θέμα έχει σίγουρα βαθύτερες ρίζες, μιας που ο άνθρωπος αν και «εξημέρωσε» το σκύλο δεν αντιλήφθηκε ότι θα έπρεπε και να τον θρέφει αλλά και να είναι δίπλα του σε όσα ωραία και σε όσα άσχημα έρθουν. Πέρασαν δηλαδή χιλιάδες χρόνια και ακόμη αναρωτιούνται οι άνθρωποι τι δουλειά έχουν οι σκύλοι στις πόλεις και στα χωριά και πόσο μάλλον οι αδέσποτοι. Οι οποίοι και σιτίζονται από φιλεύσπλαχνους μισότρελους για πολλούς ζωόφιλους μόνο, των οποίων η καρδιά αφοσιώθηκε στα ζώα, αφού γνώρισε πρώτα την «ηλιθιότητα» ορισμένων ανθρώπων. Είναι συμπολίτες μας μόνο που «απολαμβάνουν» τη μόνιμη χρόνια ταξική διαίρεση, πολίτες ενός κατώτερου Θεού.
Μήπως και οι άνθρωποι με οποιουδήποτε είδους αναπηρία έτσι δεν αντιμετωπίζονται σήμερα; Δεν ιδρυματοποιούνται από μια ελληνική κοινωνία που ουδέποτε αποδέχθηκε το διαφορετικό, που ουδέποτε σηκώθηκε να επαναστατήσει αν δεν πάρει φωτιά το σπίτι της;
Και αν πολλοί ισχυρίζονται πως ο σκύλος έρχεται κοντά σου μόνο για το «κόκκαλο», μόνο για το συμφέρον τότε από αρχαιοτάτων χρόνων γιατί..... «Αργον δ’ αυ κατά μοίρα λάβεν μέλανος θανάτοιο...Αυτίκ’ ιδόντα Οδυσύα εεκοστώ ενιαυτώ....», μοίρα δηλαδή είχε και ο Άργος, το μαύρο θάνατο, είκοσι χρόνια τον περίμενε.....
Ο μοναδικός λόγος που αγαπώ τόσο πολύ τα ζώα άλλωστε όπως πολύ εύστοχα αναφέρει σε άρθρο του και ο Νίκος Δήμου, και κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου στο μέτρο που μπορώ να τα βοηθήσω είναι «γιατί στέκονται πάντα δίπλα μας βράχοι τελειότητα και σιγουριάς. Και είναι κοντά στη φύση, την ίδια στιγμή που ο άνθρωπος είναι ενάντια, είναι η γέφυρα που μας ενώνει με τη ζωή πριν από τη γνώση, ίσως και με τη ζωή μετά τη γνώση.
Γιατί παρέχουν απλόχερα σταθερότητα, εμπιστοσύνη, δεν ταλαντεύονται συναισθηματικά, δεν παλινδρομούν, δεν αμφιβάλλουν ούτε αμφισβητούν, δεν έχουν άγχος ούτε ζωής ούτε θανάτου και ζούνε τη ζωή τους με μια αγάπη διαυγής, σταθερή, χωρίς προϋποθέσεις, ούτε διαθέσεις ούτε διακυμάνσεις. Το ζώο είναι απλά η υπέρβαση της ιστορίας, αλλά ανήκει στη φύση και η παρουσία του για τον άνθρωπο είναι το βάλσαμο για τις οδύνες της ύπαρξης....».
Αφιερώνω το παραπάνω άρθρο σε ένα σκύλο που δεν είναι πια ανάμεσα μας, αλλά ξόδεψε το χρόνο του διαδηλώνοντας με κίνδυνο τη ζωή του, ανάμεσα σε χημικά, πολύ περισσότερες φορές από ότι ο Ελληναράς παρόλο που του πήραν το σπίτι, του έκοψαν το ρεύμα και το νερό, έχασε τη δουλειά του, έφυγαν μετανάστες τα παιδιά του και ζει σήμερα σε συνθήκες που σχεδόν αγγίζουν την αθλιότητα από όλες τις απόψεις.
Και έφυγε από αυτή τη ζωή στα χέρια και στο σπίτι ενός από τους
λιγοστούς εθελοντές που κάθε μέρα παλεύουν στο δρόμο με τα δίποδα θηρία για τους τετράποδους αγγέλους. Και υποκλίνομαι σε όλους εκείνους που, αν και η ζωή τους χάρισε πολλά μερίδια στην ευτυχία, ευγνώμονες αποφάσισαν να πορευτούν χαρίζοντας τα με τη σειρά τους, σε όλους εκείνους που δυστυχώς......δυστυχούν.....
Και όταν λυγίζω πολλές φορές από την ανθρώπινη αχαριστία, καμαρώνω τα τρία αγγελούδια που μεγαλώνω και θυμάμαι πάντα με συγκίνηση εκείνο το «μητρικό» τους φιλί στο μέτωπο κάθε φορά που τους απλώνω το χέρι.....είναι οι οδηγοί μου για να σώσω περισσότερες ψυχές.
Παπαποστόλου Κατερίνα
Εκπαιδευτικός, Εκπαιδεύτρια Σκύλων( Απόφοιτη της Kynagon Dog Trainers Academy), Εμπνεύστρια της ομάδας Ζω.Ε.Σ
