σε γνώρισα πριν χτυπηθείς από αυτοκίνητο και σ’ έχασα. Ετοιμοθάνατη. Μέσα σε μια λίμνη αίματος να αιμορραγείς από το λαιμό και την ουρά και να μην μπορείς να κουνήσεις τα πόδια σου. Στην είσοδο μιας πολυκατοικίας ώρες μάλλον αβοήθητη. Πόσο σκληρός μπορεί να γίνει ο κόσμος.
Ανάμεσα στη φυγή και στην ευθύνη επέλεξα το χάδι.
Έφυγα να φέρω βοήθεια, γύρισα και είχες ήδη φύγει. Για να ‘ρθεις την επόμενη μέρα εσύ να με βρεις. Το τι διαδικαστικό ακολούθησε, περιττές λεπτομέρειες που δεν έχουν σημασία. Ανάμεσα στα εκατομμύρια που αργοπεθαίνετε κάθε μέρα ελάχιστα δυστυχώς σώζεστε. Προσπάθησα με κάθε τρόπο για ένα μήνα να βρω μια οικογένεια να σε δώσω. Όχι από ανευθυνότητα γιατί δεν ήθελα να σε κρατήσω, αλλά από υπευθυνότητα και έλλειψη αυτοπεποίθησης πως δεν μπορούσα να σου χαρίσω τη δεύτερη ζωή που σου άξιζε. Δεν είχα το χώρο και το χρόνο.
Ανάμεσα στην απόφαση αυτή και στη μόνιμη διαμονή σου σε ένα απρόσωπο καταφύγιο ζώων επέλεξα να ακολουθήσω την καρδιά, ενώ ο νους μου βροντοφώναζε «μη δένεσαι με έναν ακόμη σκύλο».
17.9 στις 11π.μ, είχε βρεθεί μια οικογένεια πολύ προσωρινής φιλοξενίας και ήρθα να σε αποχαιρετήσω. Δε με αγκάλιασες. Στάθηκες απέναντι μου με κοίταξες στα μάτια, διαπέρασες την ψυχή μου μιλώντας για αγάπη άδολη και μια ζωή γεμάτη εκπλήξεις: «Πάρε με μαζί σου για κείνο το κομμάτι ευτυχίας που σου λείπει. Με έσωσες και έχω δικαίωμα να επιλέξω με ποιον θέλω να ζήσω και γω θέλω μαζί σου….»
Φύγαμε, ήρθαμε στο σπίτι, δοκιμάσαμε 2 μήνες τη διαμονή σου στην αυλή αλλά επέμενες «Θέλω να ζήσω στο σπίτι μαζί σου…..».
20.11 στις 3μ.μ η απαρχή της συμβίωσης με σένα, μια απόλυτα κακοποιημένη ψυχή. Που δεν ήξερες πώς να μαζέψεις τα σπασμένα κομμάτια σου, πώς να συμπεριφερθείς, όλα σου ήταν άγνωστα, που φοβόσουν το άγγιγμα και το χάδι, που ήσουν κροτοφοβική, αλλεργική, φιλάσθενη, δεν ήθελες τα παιδάκια που μόνο με πέτρες ως αδέσποτη σε χαιρετούσαν, τα αυτοκίνητα που σε κυνηγούσαν, τον άνθρωπο γενικά που σε είχε μαχαιρώσει και σε πυροβόλησε μάλλον γιατί είχες μπει ακάλεστη στην αυλή του.
Είναι πικρός και άτιμος ο κόσμος μάτια μου, δεν έχει μάθει να αγαπά. Ξέρει να κατακρίνει, να χώνεται στις ζωές των άλλων, να έχει άποψη για όλα, και ό,τι το έχει βαρεθεί, να το πετάει, χωρίς να προσπαθεί από την αρχή να το ξαναφτιάξει.
11 μήνες πολύ δύσκολοι με μια προσωπική ζωή να πηγαίνει πίσω και εσένα να μην κάνεις βήματα μπροστά. Μια βόλτα, μια μέρα και μια αγέλη σκύλων. Κρίση πανικού, χίλια βήματα πίσω. Και η παραδοχή. Μόνη μου τελικά δεν μπορούσα.
25.10.2012 Kynagon. Η αρχή της σωτηρίας σου και της νέας σου ζωής. Θετική εκπαίδευση, παραδοχή όλων των λαθών μου με το μοναδικό σωστό το ότι σε έσωσα και μια τεράστια αγκαλιά για σένα. 7 μήνες μαθημάτων, υπομονή, επιμονή, ένα βήμα μπροστά 2 βήματα πίσω από τις καταστάσεις αλλά και πάλι πολύ μπροστά, ανάμεσα τους ένας πυροβολισμός που τότε ανακαλύφθηκε, 3 σφαίρες που αφαιρέθηκαν από το πόδι και μια ιατρική γνωμάτευση πως τελικά δεν βλέπεις από το ένα μάτι.
6.5.2013 εκπαίδευση στην Kynagonτέλος. Πόση αγάπη και ασφάλεια πήρες! Πώς μεταμορφώθηκες και πόσο άλλαξες. Γυρίσαμε σπίτι και από δω και πέρα οι δυο μας. Ξέραμε τον τρόπο, τι έπρεπε να αποφύγουμε και σε τι έπρεπε να δώσουμε όλο μας το είναι. Και τότε μέσα μου γεννήθηκαν οι Ζω.Ε.Σ και ένα όραμα που ήρθε η στιγμή να πραγματοποιηθεί. Το αποφάσισα. Για να σωθείς έπρεπε ό,τι περισσότερο φοβόσουν να προσπαθήσεις να το σώσεις. Πώς; Αγαπώντας το. Τα παιδιά και από την κλωτσιά ως το φιλί αγάπη άδολη μονάχα δρόμος.
Ναι….έπρεπε να βρω τρόπο να μετατρέψω τις κλωτσιές που είχες φάει σε φιλιά, σε αγκαλιές, σε αγάπη μόνο για σένα.
Δράση. Ένα από τα ιδρυτικά μέλη σε ζωοφιλικό σωματείο, εθελοντισμός να βοηθήσουμε και τα υπόλοιπα που υποφέρουν και ασταμάτητη καθημερινή δουλειά μαζί σου. Κοινωνικοποίηση με όσα φοβόσουν, σταδιακά, προσεκτικά, ακολουθώντας επιστημονικές συμβουλές, με χαμόγελο τη μέρα και πολύ κλάμα το βράδυ. Για τις αμφιβολίες μου αν θα τα καταφέρω. Να σου χαρίσω τη ζωή που αξίζεις.
Νοέμβριος 2013. Άξελ, Πόθος ζητούσαν βοήθεια όπως πριν λίγα χρόνια εσύ. Σε κοίταξα και αυτό το «δε θα τα καταφέρω, αποκλείεται» γιγάντωσε τη δύναμη μου και άλλαξε την πορεία της ζωής μου. Θα γινόμουν το μέσο για να μπορώ να σε στηρίζω πάντα. Να μάθω τι σκέφτεσαι, τι χρειάζεσαι, πώς θα γίνεις απόλυτα ευτυχισμένη. Ναι. Θα γινόμουν τελικά εκπαιδεύτρια σκύλων με δύο σημαντικούς στόχους. Την αρμονική συμβίωση μέσα στο σπίτι όλων μας και τις Ζω.Ε.Σ με σένα ως μελλοντικό σκύλο «θεραπείας».
15.1.2014 οι Ζω.Ε.Σ δημιουργήθηκαν όσο εγώ φοιτούσα στην Ακαδημία και εσύ ήσουν εκεί πανέτοιμη ψυχολογικά να με στηρίξεις και να «μιλήσεις» με το βλέμμα σε μαθητές Λυκείου για την αγάπη την αληθινή που τα πάντα νικάει.
16.5.2015 φορώντας και οι δύο το σήμα της δεύτερης οικογένειας σου αποφοιτήσαμε και εγώ να μιλώ με συγκίνηση για σένα και το όραμα μου. Με περηφάνια για σένα όχι για μένα. Που τόλμησες και κατάφερες να αλλάξεις για τους ανθρώπους γνώμη. Που ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, δεν επέλεξες το θάνατο. Που με κοίταξες και από την πρώτη στιγμή με εμπιστεύτηκες. Για να με σώσεις και να μου δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία σ’ αυτή τη ζωή τη σκάρτη. Σ΄αυτή τη ζωή που είναι γεμάτη πισώπλατα «φιλικά» μαχαιρώματα, που οι άνθρωποι σκυφτοί περπατούν και δουλεύουν ως σύγχρονοι δούλοι.
Συχνά παγιδευμένοι στα ίδια τα συναισθήματα τους. Καμιά ευαισθησία, καμιά δημιουργικότητα, συγκρούσεις, μίση και εγωισμοί. Επαναστάτες του καναπέ, ακτιβιστές του Διαδικτύου. Ευτυχώς υπάρχουν και εξαιρέσεις. Ελάχιστες αλλά υπάρχουν. Και είμαι τόσο τυχερή. Γιατί είναι πλέον σχεδόν όλοι φίλοι μου. Σε έναν κόσμο που όσο πιο καθαρός είσαι ο απέναντι περισσότερο θα σου θυμώνει. Γιατί δε σου μοιάζει και δεν μπορεί να σε φτάσει. Γιατί δε γίνεται ο καθρέφτης σου. Και όσο απόλυτα συνταιριασμένα είναι όλα στο σύμπαν, τόσο τα συναισθήματα μας κάθε ώρα γρονθοκοπούνται.
Και εσύ δεν ήρθες τυχαία. Ήρθες να μου δείξεις πως ναι, υπάρχουν και πλάσματα με βλέμμα τόσο καθαρό, που χωρίς να μιλούν, χωρίς να κάνουν κάτι εξαιρετικό, χωρίς να ζητούν τίποτα, χαίρονται με το τίποτα και χαρίζουν απλόχερα τα πάντα. Με ένα βλέμμα, με ένα χαμόγελο, με τη λάμψη που από μέσα τους βγάζουν. Αλήθεια, πόσο όμορφη γίνεσαι όταν χαμογελάς……
Δες τι θυμήθηκα τώρα….Τη Μάρω Βαμβουνάκη που μιλά για την καρδιά που γεμίζει με ελάχιστα και το απόσπασμα εκείνο που σου διάβαζα και με κοιτούσες και νόμιζα πως τα καταλάβαινες, εκείνο το βράδυ μετά το χειρουργείο στα πόδια….. «Από τις πιο ενοχλητικές φιλοσοφίες για μένα είναι εκείνο που διαρκώς επαναλαμβάνει: Ουδείς αναντικατάστατος. Μα πώς μπορούμε να το λέμε αυτό για πρόσωπα της ψυχής μας;
Είναι δηλαδή αντικαταστήσιμη η μητέρα ή ο πατέρας μου; Που κάτι τέτοιες δύσκολες νύχτες είναι τόσο μακριά και τόσο συνάμα κοντά μου; Ο άλλος σε σημαδεύει βαθιά, σου κεντάει την καρδιά και τη ζωή για πάντα, ακριβώς γιατί είναι αναντικατάστατος. Μόνο οι μηχανές και κάποια αντικείμενα αντικαθίστανται με ανταλλακτικά και αν μπορείς να αντικαταστήσεις ένα πρόσωπο, μια ψυχή με την οποία δέθηκες, τότε απλά δεν το αγάπησες ποτέ, αλλά αγάπησες μονάχα την κατάσταση και αυτό το πρόσωπο έπαιζε κάποιον ψεύτικο ρόλο…..»
6.9.2015 και είναι σήμερα και γίνεσαι τεσσάρων χρονών. Στη δεύτερη ζωή σου. Τότε που σε έσφιξα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου και ξαναγεννήθηκες. Μακάρι να ήξερα την πραγματική ημερομηνία που γεννήθηκες. Πού, πώς, γιατί στο δρόμο έτσι βρέθηκες, τι πέρασες;….. Κορίτσι μου, τι πέρασες!
Μη με ρωτάς γιατί σε βάφτισα Διώνη. Θεϊκή. Σε κείνον τον Θεό που μου πήρε τόσο ξαφνικά μια μάνα και μου χάρισε ελάχιστους μήνες μετά για πρώτη φορά μια τετράποδη «κόρη».
Ναι, σε αγαπάω όπως θα αγαπάω, όταν κάποτε κάνω, το παιδί μου. Σε πονάω, όπως πονάω σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου. Διαφορετικά ναι, αλλά ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο. Και όλους εκείνους που γελούν με την τάχα ζωοφιλική «γραφικότητα» μου τους απομακρύνω πια. Έμαθα. Η ζωή είναι μικρή και έχουμε χρέος να τη σπαταλάμε μόνο για συγκινήσεις. Να κλαίμε με δάκρυα χαράς. Μόνο. Όπως εγώ τώρα που σου γράφω, ενώ σε βλέπω πόσο ήρεμα πλέον αγκαλιά με τα «αδέρφια» σου κοιμάσαι. Πόσα τους έχεις μάθει, πριγκίπισσα μου.
Ήρθες και άλλαξες όλη τη ζωή μας. Μπορεί να μη λιγόστεψες τα καθημερινά προβλήματα μας, αλλά όλοι μαζί παρέα ως δεμένη οικογένεια τα περνάμε πια πιο ανώδυνα. Με ένα απλό χαρούμενο κούνημα της ουράς σου.
Αυτά τα τέσσερα κεράκια είναι της απελευθέρωσης σου. Από την άσχημη πλευρά του κόσμου. Να ζήσεις πολλά πολλά ακόμη, όχι για να ικανοποιήσεις τον ανθρώπινο ώρες ώρες εγωισμό μας να ζούμε παρέα με έναν σκύλο.
Αλλά για να τους πείσεις όλους πως ζούμε για να κυνηγάμε τα όνειρα μας. Για να δίνουμε πνοή στα οράματα μας, για να χαιρόμαστε με τα μικρά, να μη στεναχωριόμαστε για όσα δεν αλλάζουν, να ζούμε το παρόν, να μην μοιρολογούμε το παρελθόν και να κοιτάμε κατάματα το μέλλον. Να ελπίζουμε και να ζούμε με Α Γ Α Π Η.
Που όλα τα υπομένει, όλα τα επιζητά, όλα τα ελπίζει, όλα τα σκεπάζει και όλα τα μεταμορφώνει.
Χρόνια πολλά Διώνη μου! Τα δύσκολα πέρασαν. Αισιοδοξία μονάχα από δω και πέρα. Η ζωή υπήρξε σκληρή μαζί σου. Για έναν ευτυχώς χρόνο μόνο. Είμαστε πλασμένες για σπουδαία ζωοφιλικά αγνά πράγματα οι δυο μας. Κράτα με από το χέρι, κοίτα με στα μάτια και θα τα καταφέρουμε. Θα δεις……
