Έναντι του αντίτιμου στην είσοδο των 6 ευρώ, που η αλήθεια είναι ότι σχολιάστηκε αρνητικά από αρκετούς, κυρίως γιατί ο Έλληνας «ενοχλείται» όταν πρόκειται να «πληρώσει» για κάποιο θέαμα «πολιτιστικό».
Πέρα από την άρτια και απόλυτα επιτυχημένη διοργάνωση για μια ακόμη φορά της έκθεσης μορφολογίας του Κ.Ο.Θ (Κυνοφιλικός Όμιλος Θεσσαλονίκης), που φαίνεται πως αποτελείται από ανθρώπους που καθοδηγούνται από τον θαυμασμό και την αγάπη τους για τα ζώα, ο χώρος και αυτή τη φορά υποδέχτηκε σκύλους υγιείς, γυμνασμένους, απόλυτα εκπαιδευμένους και όλοι τα καλύτερα δείγματα της φυλής τους αλλά και ιδιοκτήτες και «χειριστές» απόλυτα αφοσιωμένους σ’ αυτό που κάνουν.
Αποφάσισα όμως να γράψω για την έκθεση βλέποντας την με άλλα μάτια, γιατί μετά από πολλά που αντίκρισα εκεί κατά την 4ήμερη πολύωρη παραμονή μου, αναρωτιέμαι ακόμη αν στην περίπτωση που έχασε ο σκύλος που πήραν σπίτι στο τέλος της ημέρας θα εξακολουθεί να περιβάλλεται από αγάπη και στοργή άσχετα από τις επιτυχίες του στην έκθεση;……
Δεν ξέρω πια αν μπορώ θετικά να απαντήσω…..
Σε μια έκθεση μορφολογίας ειλικρινά αν δε σου εξηγήσει ξεκάθαρα κάποιος ειδικός πώς λειτουργεί, παρακολουθείς μια χαοτική κατάσταση που ελάχιστα πράγματα καταλαβαίνεις. Θα μου πεις ίσως πως είναι μια έκθεση που εξυπηρετεί συγκεκριμένους σκοπούς και απευθύνεται σε συγκεκριμένους ανθρώπους, μιας που οι υπόλοιποι παραμένουν απλοί θεατές. Καθώς, λοιπόν, η πένα μου πολύ συχνά είναι όντως σκληρή, γιατί δεν αρέσουν σε όλους να ακούνε αλήθειες, θεωρώ αν μη τι άλλο πως παραμένουμε σε εποχές με ελευθερία λόγου. Περίτρανο παράδειγμα δημοκρατίας λόγου το Alexandriamou.gr στο οποίο και αρθρογραφώ και ουδέποτε έκοψε στο «μοντάζ» γραφόμενά μου. Και κλείνω το αφιέρωμα μου με ορισμένες απορίες που κάποια στιγμή μέσα από την πορεία των πραγμάτων ίσως και να μου απαντηθούν…..
Όσο για το φωτογραφικό υλικό, κάποιες φωτογραφίες για τα μάτια μου και την προσωπική μου άποψη είναι εικόνες που δεν ενδείκνυνται για ανηλίκους και σίγουρα για όσους υπεραγαπούν τα ζώα. Και είναι πάρα πολλοί πιστεύω. Δε θα τις δημοσιεύσω. Όπως λένε άλλωστε, μιλώντας έστω και αρνητικά για κάποιον, είναι ένας τρόπος να τον διαφημίζεις, αλλά και να παρακινείς και άλλους να ακολουθήσουν το παράδειγμά του.
Μεγάλη απούσα της έκθεσης, για τα δικά μου μάτια, η Σχολή Σκύλων Οδηγών Τυφλών «Λάρα» που προφανώς δεν προσκλήθηκε από κανέναν και έτσι δε δόθηκε η ευκαιρία σε πολλούς να βρεθούμε δίπλα σε ανθρώπους και σκύλους ήρωες. Δεν πειράζει. Το έργο τους παραμένει σπουδαίο με καθημερινές κατακτήσεις μέσα από τροπολογίες στο νόμο που τους φέρνουν ολοένα και πιο κοντά στο όνειρό τους που είναι η καθολική πρόσβαση σε όλα τα κοινωνικά αγαθά ανθρώπων με οποιουδήποτε είδους αναπηρία.
Έχω χωρίσει τελικά, τους ανθρώπους που λαμβάνουν μέρος σε εκθέσεις κυνοφιλίας σε τρεις κατηγορίες και σ΄αυτή την έκθεση τους «γνώρισα» όλους! «Χαρούμενους αρχάριους», «Επαγγελματίες φιλοχρήματους» και «Αφοσιωμένους εκτροφείς». Και όλοι απόλυτα προσηλωμένοι στο «όνειρό» τους…..
Σ’ αυτή την έκθεση είδα σκύλους με «πνίχτες» στο λαιμό κανονικούς, από εκείνους που θα έπρεπε βάση της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την προστασία των ζώων συντροφιάς να έχουν ήδη καταργηθεί από το έτος 1992!!! Άκουσα «εντολές» σε πολύ ισχυρά ντεσιμπέλ και σκύλους «στρατιωτάκια» να εκτελούν την «εργασία» τους. Σε τι εποχές ζούμε ματαιοδοξίας όπου ο σκύλος εξακολουθεί να είναι το «μέσο» να ανεβούμε στα μάτια ανθρώπων που ουσιαστικά ελάχιστα μας ενδιαφέρουν. Σκύλοι «φύλακες» που αναρωτιέμαι τελικά χρειαζόμαστε τόσους πολλούς;;;…..
Αν είδα καλά, είδα και «μαστίγια» κανονικά και «ξύλα» ως «εκπαιδευτικά» μέσα μάλλον. Αλλά ευτυχώς είδα και άπλετη λιχουδιά ως ισχυρούς ενισχυτές. Είδα ακόμη ιδιοκτήτες να λερώνουν τα σκυλιά τους το χώρο της έκθεσης εσωτερικά και εξωτερικά και απροκάλυπτα να μην τα μαζεύουν. Και δυστυχώς ήταν σχεδόν όλοι Έλληνες μιας που αργούμε ακόμη για να γίνουμε Ευρωπαίοι και περιμένουμε από τις καθαρίστριες να καθαρίσουν το χώρο.
Άλλωστε για αυτό δεν πληρώνονται;
Είδα ανθρώπους να φροντίζουν κάθε λεπτό το τρίχωμα του σκύλου τους και οι groomer να κάνουν άρτια τη «δουλειά» τους αλλά και ανθρώπους να «μαλώνουν» για το ποιος σκύλος είναι ο καλύτερος και να διαγωνίζονται στα καλύτερα «δαγκώματα». Ακόμη και έξω από το «στίβο»….. Είδα ακόμη πολύ νέους «χειριστές» να «μαλώνουν» ανεπίτρεπτα τα σκυλιά τους, και να τα βάζουν άρον άρον ως τιμωρία στα «κλουβιά», γιατί δεν έτρεξαν ή δε στάθηκαν σωστά στο στίβο. Δεν έχουμε μάθει στα παιδιά μας τελικά να χάνουν….Λυπηρό…
Το πιο ακραίο που είδα δυστυχώς και το υπογράφω ως Παιδαγωγός πρωταρχικά, είναι ανήλικα παιδιά να παρακινούνται από τους πατεράδες τους να χειροκροτήσουν θεάματα που για μένα δεν έπρεπε καν να επιτραπούν εκεί να υπάρχουν. Έτσι για να «σκληραίνει» λίγο λίγο η ψυχή και σε μικρές ανεπαίσθητες δόσεις…..
Παρόλα αυτά συγκέντρωναν πλήθος κόσμου που λες και ήταν σε «αρένα» και περίμεναν να δούνε ποιος σκύλος δυνατότερα θα «επιτεθεί» στον υποτιθέμενο κλέφτη και θα δαγκώσει.
Παραμένω πάντως αθεράπευτα ρομαντική σε καιρούς σκοτεινούς με συναισθήματα νεκρά, παραμένω διασώστρια ψυχών που άλλοι πετούν με βάναυσο τρόπο στα σκουπίδια, εκπαιδευτικός που μοχθώ καθημερινά να μάθω στα παιδιά να σέβονται κάθε μορφή ζωής, γιατί η ζωή καθημερινά ναι, «τραβά» την ανηφόρα. Και όσοι εμείς είμαστε ικανοί να την ανεβούμε, υπάρχουν άλλοι πίσω μας που θέλουν χέρι βοηθείας μαζί μας για να την διαβούνε.
Όταν γύρισα σπίτι την Κυριακή το βράδυ, με υποδέχτηκαν τρία διαμάντια μαζεμένα από τα σκουπίδια. Χωρίς pedigree, χωρίς διακρίσεις και βραβεία, χωρίς να έχουν αγοραστεί με επιταγές χιλιάδων ευρώ. Που δε θα πάρουν μέρος σε κυνοφιλικές εκθέσεις και ούτε θα γυρίσουμε τον κόσμο σε «παγκόσμιους» κυνοφιλικούς διαγωνισμούς ή σε διαγωνισμούς υπακοής.
Υπάρχουν σκύλοι και σκύλοι. Σκύλοι συντροφιάς και σκύλοι εργασίας.
Σκύλοι που γεννιούνται μέσα στην ευτυχία και σκύλοι που καθημερινά βασανίζονται. Σκύλοι από επίσημους εκτροφείς ισορροπημένοι και σκύλοι από «σκύλες» που γεννούν ασταμάτητα σε αυλές- παράνομα εκτροφεία.
Όπως υπάρχουν άνθρωποι και άνθρωποι.
Το θέμα είναι με ότι καταπιάνεσαι να νιώθεις πλήρης και ευτυχισμένος. Γιατί αν τελικά καταπιέζεσαι πάντοτε την κορυφή να κατακτήσεις, και να έχει αυτό μόνο αξία, τότε, λυπάμαι, αλλά υπάρχει πρόβλημα….. σε εποχές που τα πάντα περνούν βαθύτατη κρίση, το μόνο που σίγουρα θα μας απομείνει να πορευόμαστε είναι οι σωστές και αληθινές ανθρώπινες σχέσεις. Και η συντροφιά, το χάδι και το βλέμμα ενός σκύλου, που μας αγαπάει πιο πάνω και από ότι αγαπούμε τον ίδιο τον εαυτό μας. Σχέσεις ανθρώπινες ζούμε που και αυτές όταν αφήνουν τον ανταγωνισμό και τον εγωισμό να τις διαπεράσει, το μόνο που καταφέρνουν είναι να χαλάνε και δύσκολα να ξαναφτιάχνονται…..
Τα θερμά μου συγχαρητήρια σε όλους εκείνους που κατάφεραν με τη δουλειά, την υπομονή και την επιμονή τους να φύγουν από την έκθεση γεμάτοι βραβεία. Αλλά και γεμάτοι ικανοποίηση πως έδειξαν το «έργο» τους με σκοπούς «θετικούς». Και πιο θερμά σε όλα εκείνα τα σκυλιά που ώρες ατελείωτες υπομονετικά περίμεναν περήφανα τα «αφεντικά» τους για να κάνουν…..
Λυπάμαι όμως πραγματικά εκείνους που βλέπουν τις εκθέσεις αυτές ως μέσο προσωπικής ματαιοδοξίας……
Δεν είναι η «διάκριση» του σκύλου μας που θα αλλάξει τις ζωές μας….. γιατί και ο σκύλος που δε θα διακριθεί, θα εξακολουθεί κάθε μέρα ακόμη περισσότερο να μας αγαπάει και να προσπαθεί να γίνει εκείνο που εμείς για αυτόν από την πρώτη στιγμή ονειρευτήκαμε, είτε στα σκουπίδια είτε στα διαμάντια τον αντικρύσαμε……
Παπαποστόλου Κατερίνα
Εκπαιδευτικός & Υπεύθυνη Ομάδας Ζω.Ε.Σ
