εκπαιδευτικός και μέλος του συλλόγου μας, ενθουσιασμένες από τη δουλειά, το χώρο και τους ανθρώπους της Ακαδημίας Εκπαιδευτών Σκύλων «Kynagon Dog Positive Training» τους κάλεσαν για να μιλήσουν στους μαθητές για το μαγικό κόσμο των ζώων.
Το Δ.Σ του συλλόγου μας Ε.Φ.ΑΛ, έχοντας εκπαιδευτεί τον Ιανουάριο για τις ενημερώσεις στα σχολεία, από τον κ. Μουμιάδη Δημοσθένη, συμπεριφοριστή- εκπαιδευτή σκύλων, και επειδή διαδικαστικά ήταν δύσκολο να μεταφερθούν 100 παιδιά στο χώρο του Kynagon, με μεγάλη χαρά δεχθήκαμε να τους εκπροσωπήσουμε μεταδίδοντας την άρτια και πολύτιμη επιστημονική του γνώση, αλλά και μια σειρά μηνυμάτων ευαισθητοποίησης για την αγάπη και το σεβασμό σε κάθε μορφή ζωής, στοιχεία ενός εκπαιδευτικού προγράμματος που 10 χρόνια τώρα εμπλουτίζεται ολοένα και περισσότερο και προσαρμόζεται στις εκάστοτε κοινωνικές συνθήκες.
Για την ιστορία, σαν χθες μου φαίνεται ο Νοέμβριος του 2004 όπου για πρώτη φορά συμμετείχα στο πρόγραμμα φιλοζωικών ενημερώσεων σε σχολεία στα Χανιά, ως αναπληρώτρια δασκάλα….. Δε θέλω να επεκταθώ σε λεπτομέρειες από εκείνη την πρώτη αξέχαστη εμπειρία, αλλά θα πω μόνο πως μου έδειξε το δρόμο που με οδήγησε στην απόλυτη ηθική καταξίωση σε χώρους με μεγάλη ηθική ανταμοιβή, δίνοντας μου την ευκαιρία να ανακαλύψω τι πραγματικά με κάνει ευτυχισμένη.
Ενθυμούμενη το 2004, μέσα σε ένα προαύλιο κατάμεστο από μαθητές που λάτρευαν τα ζώα ήταν και ένα παιδί που με μανία κλώτσησε ένα αδέσποτο που ήταν εκεί για να ζητιανέψει λίγο από το περισσευούμενο φαγητό των μικρών μαθητών, λέγοντας του δυνατά «Φύγε από δω παλιόσκυλο…»…..και ήταν μάλλον η στιγμή που κατάλαβα πως κάτι στο οικογενειακό του περιβάλλον δε λειτουργούσε σωστά.
Ο συμμαθητής του που προσπάθησε να τον συγκρατήσει έφαγε και αυτός άλλη μία κλωτσιά δυνατότερη….. Με ένα αγκάθι στην καρδιά λοιπόν, ξεκίνησε η πρώτη εμπειρία στα σχολεία. Έφερα σε πέρας όλη τη διαδικασία και αποχαιρετώντας τα, όπως έβγαινα από την αίθουσα, ένα παιδάκι με τράβηξε προς τα κάτω, και μου έδωσε αυθόρμητα από ένα ζεστό φιλί στα μάγουλα, λέγοντας μου επί λέξη: «Είσαι πολύ καλή, είσαι μια μεγάλη αγκαλιά για τα ζώα, τα αγαπάς πολύ, άρα είσαι και καλός άνθρωπος……».
Κάπως έτσι λοιπόν, εντελώς αβίαστα τα σεμινάρια φιλοζωίας πήραν όνομα…. «Μιλώντας στα παιδιά για τη φιλοζωία:….. Μια κλωτσιά και ένα φιλί….», συνεχίστηκαν για όλη τη χρονιά, εκπαιδεύτηκαν πάρα πολλοί μαθητές, μεταδώθηκε η γνώση σε πολλούς συναδέλφους και με ένα κενό 7 ετών για προσωπικούς λόγους, μάλλον ήρθε η στιγμή να ξεκινήσουν και πάλι, περισσότερο οργανωμένα και μέσα από ένα σύλλογο φιλοζωικό που ιδρύθηκε, όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και συναντήθηκα με τους κατάλληλους ανθρώπους την κατάλληλη στιγμή.
Επιστρέφοντας στην εμπειρία του σχολείου της Μενεμένης μας υποδέχτηκαν με μεγάλη χαρά, ενθουσιασμό και διάθεση να μάθουν όλοι τους νέα πράγματα. Προσωπικά, ενθουσιάστηκα με τους χώρους του ανακαινισμένου σχολείου ενώ ο χώρος για την παρουσίαση ήταν έτοιμος και μας «περίμενε» μαζί με ζεστό καφέ και με μεγάλη αγάπη από όλα τα παιδιά.
Με γνώμονα τη μεγάλη επιθυμία της Διευθύντριας που επιθυμούσε να έχω μαζί μου ένα ζώο με το οποίο θα έρχονταν τα παιδιά σε άμεση επαφή, μαζί μου πήρα τη Διώνη με μεγάλο δισταγμό και ρισκάροντας μια λάθος συμπεριφορά της να δυσκολέψει το έργο μου και να παρεμποδίσει το σκοπό για τον οποίο πήγα. Ήταν εκπληκτικό όμως το πώς συμπεριφέρθηκε, επιβεβαιώνοντας μου για ακόμη μια φορά πως η εκπαίδευση της από τον κ. Μουμιάδη, που το Νοέμβριο του 2012 παρέλαβε ένα σκυλί που δε δεχόταν το χάδι, επιθετικό και πολύ φοβισμένο, με εμφανή τα σημάδια της κακοποίησης, έκανε τελικά θαύματα και κυριολεκτικά λες και μέσα από τα μαθήματα μαζί του «ξαναγεννήθηκε», καθώς της δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή της.
Σε γενικές γραμμές η παρουσίαση ήταν διαδραστική. Με διάλογο, αφίσες και βίντεο και προσαρμοσμένη στην ηλικία των παιδιών ανάλογα με την τάξη, επικεντρωμένη στα ζώα συντροφιάς :Παρέα-αγέλη, φαί-νερό, καθαριότητα, προστασία, κτηνίατρος, υγεία, βόλτα, παιχνίδι, στείρωση, φόβος-προσέγγιση, κακοποίηση, δέσιμο, βαρελόσκυλα, αδέσποτα.
Τα παιδιά ήταν φανερό πως είχαν ανάγκη να μιλήσουν, να διηγηθούν περιπτώσεις από το οικογενειακό περιβάλλον ή της γειτονιάς τους, να μοιραστούν αυτά που ένιωθαν, τις εμπειρίες τους. Γνώριζαν περιπτώσεις εγκατάλειψης και κακοποίησης. Ρωτούσαν πώς μπορούν να βοηθήσουν, σε ποιον να απευθυνθούν σε περιπτώσεις βίας ή επιθέσεων απέναντι σε ένα ζώο.
Θετική ήταν και η ανταπόκριση των εκπαιδευτικών οι οποίοι άλλωστε επιβάλλεται να συνεχίσουν την προσπάθεια αυτή μέσα στην τάξη με συζήτηση και δράσεις, καθώς θέλει δουλειά για να αλλάξουν οι συνήθειες, οι προκαταλήψεις, οι φοβίες και η στάση των παιδιών.
Πιο συγκεκριμένα, στην πρώτη ομάδα που ήταν οι 55 μαθητές της Δ΄, Ε΄, ΣΤ΄ τάξης μετά από την πρώτη γνωριμία μου μαζί τους και αφού τους παρουσίασα τη Διώνη, μιλήσαμε λίγο για το νέο νόμο για τα αδέσποτα, για τη γλώσσα του σώματος των σκύλων, τους τρόπους συμπεριφοράς μας απέναντί τους, παρακολουθήσαμε βίντεο ευαισθητοποίησης και συμπληρώσαμε ένα ερωτηματολόγιο με πολύ απλές ερωτήσεις που οι απαντήσεις τους που διάβασα κυριολεκτικά με καθήλωσαν.
Απαντήσεις στην ερώτηση για το «πώς πιστεύετε ότι ζουν τα αδέσποτα», όπως «απαίσια, ανατριχιαστικά, βασανιστικά, εξευτελιστικά», αλλά και στην ερώτηση «από πού προέρχονται», απαντήσεις όπως «από την ανευθυνότητα όλων μας, από την απανθρωπιά μας, επειδή δεν ξέρουμε πόσο σημαντικό είναι να στειρώνουμε τα ζώα μας», μας επιβεβαίωσαν πως σε σωστό μονοπάτι βαδίζουμε.
Μιλήσαμε ακόμα για τις πρώτες βοήθειες σε περίπτωση φόλας σε ένα ζώο, για τα παράνομα εκτροφεία, για τα pet shop, αλλά και για όλα τα σοβαρά εγκλήματα που συντελούνται σε βάρος των ζώων, δίνοντας την υπόσχεση όλοι πως από δω και πέρα θα καταγγέλουμε την βαναυσότητα. Η διαπίστωση ενός μαθητή πως πρέπει να καταγγέλουμε φυσικά και την κακοποίηση που κάνουν ορισμένοι ανεύθυνοι ιδιοκτήτες σε δεσποζόμενα ζώα, απέδειξε πως καταφέραμε να περάσουμε μηνύματα γνήσιας φιλοζωίας. Μέχρι την επόμενη παρουσίαση στην δεύτερη ομάδα, βγήκα για μια βόλτα στο προαύλιο του σχολείου. Παιδιά που ήταν πριν στην παρουσίαση, με σταματούσαν, με έπιαναν από το χέρι, με ρωτούσαν πότε θα ξαναπάω στο σχολείο τους μαζί με τη Διώνη και μου έδειχναν πού θα μπορούσαν να έχουν ένα σκύλο μόνιμα εκεί.
Στην επόμενη ομάδα όπου άνηκαν οι τάξεις της Α΄, Β΄, Γ΄, κινηθήκαμε στα ίδια πλαίσια αλλά με λόγια πιο απλά και κατανοητά και με βίντεο τα οποία κυρίως ήταν με κινούμενα σχέδια. Παράλληλα μάθαμε να ζωγραφίζουμε με απλές γραμμές ένα σκύλο και γράψαμε μηνύματα για όλα τα αδέσποτα ζώα, διαβάσαμε παραμύθια φιλοζωίας και ακούσαμε τραγούδια.
Και οι 2 ομάδες είχαν επαφή με τη Διώνη η οποία έκανε μια επίδειξη δεξιοτήτων, και παρουσιάζοντας στα παιδιά τις βασικές αρχές της Θετικής Εκπαίδευσης ενός σκύλου τους είπα με απλά λόγια ότι το σκυλί μαθαίνει με τη χρήση λιχουδιάς με την οποία επιβραβεύεις τη συμπεριφορά που θέλεις και σε καμιά περίπτωση με τη χρήση λεκτικής ή σωματικής βίας. Ένα προς ένα πλησίασα το κάθε παιδί και το ρώτησα αν ήθελε να τη χαϊδέψει. Δύο τρία παιδιά, άπλωσαν το χέρι τους επιφυλακτικά αφού με ρώτησαν αν δαγκώνει. Κάποια άγαρμπα τη χάιδεψαν, τραβώντας την από την ουρά και άλλα πιάνοντάς τη στο κεφάλι. Λάθη έγιναν στη προσέγγιση αλλά γι’ αυτό το λόγο άλλωστε πήγαμε…. για να μάθουμε πώς πρέπει να προσεγγίζουμε τα ζώα. Η Διευθύντρια φρόντισε να καλέσει 2 νέα παιδιά, τον Κώστα και τον Αλέξανδρο, που ίδρυσαν τη φιλοζωική «Άρτεμις» της Μενεμένης, ώστε να μάθουν τα παιδιά που μπορούν να απευθύνονται σε περίπτωση που κάποιο ζώο χρειαστεί βοήθεια.
Η παρουσίαση μας τελείωσε με μια μεγάλη έκπληξη που μας είχαν ετοιμάσει τα παιδιά, καθώς έβαλαν τη Διώνη να διαλέξει ένα από τα παιχνίδια που έπαιζαν στον ελεύθερο τους χρόνο οι μαθητές στο Ολοήμερο. Η Διώνη ευτυχισμένη διάλεξε μια λούτρινη καγκουρό και εγώ πλήρης συναισθημάτων, Θα παραμείνω άφωνη στην τελευταία φράση της Διευθύντριας ...."Η κυρία Κατερίνα έσωσε τη Διώνη και την έκανε ευτυχισμένη και η Διώνη ήρθε σήμερα εδώ να κάνει με τη σειρά της ευτυχισμένους και εμάς.....Δίνουμε καλό χωρίς αντάλλαγμα και τότε μόνο πολλαπλασιάζεται και επιστρέφει σε μας μεγαλύτερο...." Αφήσαμε ένα μεγάλο πίνακα για να γράψουν για όλη την εβδομάδα που ακολουθεί τα παιδιά ευχές για τα αδέσποτα ζώα και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Αποχαιρετώντας όλα εκείνα τα παιδιά, πώς να μην αναρωτιέσαι το αυτονόητο. Έπιασε τόπο η προσπάθεια; Έμεινε τίποτα σε κανένα από όλα αυτά που είπαμε;….. Ελπίζουμε ότι κάτι έμεινε, κάτι που έστω και λίγο να άλλαξε τη στάση κάποιων παιδιών απέναντι στα ζώα κάνοντας τα να προβληματιστούν. Να έδωσαν ένα στήριγμα παραπάνω σε όσους μαθητές υπεραγαπούσαν τα ζώα, απέναντι σε φωνές των πολλών που τα θεωρούν υπερευαίσθητα. Λίγες διδακτικές ώρες σαφώς είναι μόνο η αρχή.
Χρειάζεται χρόνος και αυτιά να ακούσουν, χρειάζονται λίγες πληροφορίες και περισσότερα ερεθίσματα και χώρο για να κουβεντιάσουν, χρειάζονται να βρουν συμμάχους να τους ενθαρρύνουν, καθώς «φορτώθηκαν» στις πλάτες τους τις ελπίδες και για ένα καλύτερο μέλλον.
Καταλήγοντας, κάθε φορά, λίγα χρόνια μετά το «βάφτισμα» των ενημερώσεων, αναρωτιέμαι βέβαια, μήπως εκείνη την “κλωτσιά” του μαθητή, τη φάγαμε πολλές φορές μέχρι και σήμερα και συνεχίζουμε, και εγώ και όλοι οι συνάδελφοι μου από τους εκάστοτε Υπουργούς Παιδείας, τους συγκυβερνώντες τους και τους γονείς που όλοι τους ο καθένας με τη σειρά του έχουν μέρισμα στην ευθύνη της πλήρης απαξίωσης του λειτουργήματος μας, θεωρώντας μας τεμπέληδες εκπαιδευτικούς.
Στην αρχή θύμωνα πολύ, αλλά με τα χρόνια και την εμπειρία μου, αναρωτιέμαι λοιπόν, μήπως τελικά αυτή την κλωτσιά δε χρειάζεται να την ανταποδώσω ούτε σε αυτόν ούτε σε όλους όσους είναι πραγματικά για κλωτσιές στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, αλλά αντιθέτως να τους ευχαριστήσω, γιατί μπορεί καθημερινά ως ανάξιους να φέρουμε σε πέρας το εκπαιδευτικό μας έργο μας πολεμούν, αλλά εμένα ειδικά με ώθησαν και μου έδωσαν την ευκαιρία να ανακαλύψω νέους κόσμους, όπου ως εκπαιδευτικός πλέον δε δουλεύω απλά, αλλά «λειτουργώ», βαδίζοντας με τους μαθητές μου σε δρόμους όπου αγαπάς και δίνεις χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Εις το επανιδειν……
Παπαποστόλου Κατερίνα
Εκπαιδευτικός
Αντιπρόεδρος Ε.Φ.ΑΛ
