Ο πρώτος λόγος έχει να κάνει με όσους ξεκίνησαν, από την επομένη της Κυριακής της Απόκρεω, τη νηστεία και που σταδιακά -σύμφωνα με την παράδοση που παραλάβαμε από τους παλιούς μας- την εντατικοποίησαν και την ακολουθούν “κατά γράμμα”. Σ’ αυτούς τους συνεπείς αγωνιστές -που δεν περιορίζονται φυσικά μόνο στη νηστεία των τροφών αλλά συμπεριλαμβάνουν σε αυτή και την νηστεία των παθών- η φιλόστοργη Μητέρα μας Εκκλησία, αποδίδει από τη μια τον έπαινο, αλλά από την άλλη αναγνωρίζει και την ανθρώπινη αδυναμία.
Κι επειδή βρισκόμαστε ήδη στο μέσω της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, αυτής της απαιτητικής και για κάποιους δύσκολη περίοδο, και ίσως κάποιοι από τους “νηστεύοντες” μπορεί να κουράστηκαν ή να δειλιάσουν ως προς τη συνέχεια του αγώνα με την ίδια ένταση, έρχεται η Εκκλησία και τους προβάλει τον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου μας. Τον τοποθετεί στο κέντρο του ναού μας και μας προτρέπει να αντλήσουμε δύναμη και κουράγιο από αυτόν. Μοιάζει -όπως λένε οι Πατέρες μας- ο Σταυρός του Κυρίου αυτή την ημέρα, σαν το ευσκιόφυλλο εκείνο δέντρο, που βρίσκει ο κουρασμένος διαβάτης στη μέση της πορείας του σε μια άνυδρη και απαράκλητη οδό, και σπεύδει να βρεθεί κάτω από τη σκιά του, να δροσιστεί, να ξεκουραστεί, να αναλάβει δυνάμεις κι έτσι ξεκούραστος πια να συνεχίσει την κοπιαστική πορεία του.
Και είναι σαν να ακούει τη Μητέρα Εκκλησία να του λέει ενθαρρυντικά: “Βλέπεις παιδί μου το Σταυρό του Χριστού μας; Βλέπεις που Τον οδήγησε η αγάπη Του για μας; Βλέπεις πως προκειμένου να σωθείς, προκειμένου να ζήσεις μαζί Του για πάντα στην Βασιλεία Του, έγινε άνθρωπος, δίδαξε, ευεργέτησε, σταυρώθηκε και πέθανε για σένα; Βλέπεις αυτό το ξύλο πάνω στο οποίο έρευσε το Τίμιο Αίμα Του και που βασανίστηκε έως θανάτου του Άχραντο Σώμα Του; Κοίτα το, γιατί είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της αγάπης Του για σένα, για όλους μας. Αναλογίσου λοιπόν τι έκανε για σένα Εκείνος και σκέψου πως αυτή η νηστεία, αυτός ο αγώνας που κάνεις κι εσύ αυτές τις μέρες είναι μια μικρή ανταπόδοση στη δική Του Θυσία.
Κι όπως Εκείνος δεν δείλιασε, δεν έκανε πίσω, δεν απέφυγε τον Σταυρό για χάρη σου, έτσι κι εσύ παιδί μου, μη δειλιάσεις μπροστά στον κόπο της προσπάθειας που απομένει. Μη φοβηθείς τη νηστεία, μη βαρυγκωμήσεις για τις στερήσεις, αλλά με φιλότιμο συνέχισε την προσπάθεια και να είσαι σίγουρος πως Εκείνος σε βλέπει, σε ζυγιάζει, σε βοηθά, σε στηρίζει και ενώ τρέχει μαζί σου στο στάδιο αυτό, σε περιμένει και στο τέλος του για να σου απονείμει τον δίκαιο στέφανο του καλού σου αγώνα”. Ποιός θα μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος σ’ αυτά τα λόγια; Ποιός θα κώφευε σ’ αυτές της μητρικές παραινέσεις; Ποιός δεν θα αναθαρρούσε από την παρηγοριά του Σταυρού; Ποιος δεν θα συγκινούνταν από την αγάπη του Θεανθρώπου; Ποιός δεν θα αντλούσε παρηγοριά από τη θέα του Σταυρού και δεν θα συνέχιζε τον αγώνα ανυπομονώντας να τον τερματίσει για να γευτεί τη χαρά της συνάντησης με τον Αναστημένο Ιησού; Αυτός είναι ο πρώτος λόγος. Υπάρχει όμως και ο δεύτερος...
“Μάνα”, όπως την αποκαλέσαμε πριν, η Ορθόδοξη Εκκλησίας μας, και αν κάτι είναι που χαρακτηρίζει τις μάνες, είναι η αγάπη και η αφοσίωση στα παιδιά τους. Σε όλα τους τα παιδιά, και στα “καλά” και στα “άτακτα”, και στα “υπάκουα” και στα “τζαναμπέτικα”... γιατί τα κυοφόρησε όλα το ίδιο, τα πόνεσε, τα έθρεψε, τα μεγάλωσε με την ίδια φροντίδα και αφοσίωση. Έτσι και η Μητέρα Εκκλησία, μας αγαπά όλους. Κι επειδή ξέρει πως παιδιά της δεν είναι μόνο αυτά που περιγράψαμε πριν, οι συνεπείς και θαρραλέοι αγωνιστές, αλλά και οι λιγότερο τακτικοί και οι ράθυμοι και οι αδιάφοροι.
Αυτοί που δεν ξεκίνησαν ακόμη τη νηστεία, αυτοί που δεν είναι και τόσο επιμελείς στην τήρηση των ευσεβών παραδόσεων της μεγάλης οικογένειας του Χριστού, αυτοί που δεν βάλανε ακόμα αρχή πνευματικού αγώνα, αυτοί που μέσα στις μέριμνες της ζωής κάπου χάθηκαν, κάπου χάσανε τον προσανατολισμό τους και την ικανότητά τους να ιεραρχούν τα πράγματα γύρω τους και βάλανε δυστυχώς σε δεύτερη θέση στην καρδιά και την προσπάθειά τους τα “πνευματικά”, αυτοί που κοπιάζουν περισσότερο για τα καθημερινά και τα υλικά και αδιαφόρησαν λίγο ή πολύ για το μείζων ζήτημα της σωτηρίας τους. Και γι’ αυτούς λοιπόν, νοιάζεται η Μάνα Εκκλησία και σ’ αυτούς επιδεικνύει σήμερα τον Σταυρό του Κυρίου.
Και είναι σαν να λέει στον καθένα τους παρακλητικά: “Βλέπεις παιδί μου το Σταυρό του Χριστού μας; Βλέπεις που Τον οδήγησε η αγάπη Του για μας; Βλέπεις πως προκειμένου να σωθείς, προκειμένου να ζήσεις μαζί Του για πάντα στην Βασιλεία Του, έγινε άνθρωπος, δίδαξε, ευεργέτησε, σταυρώθηκε και πέθανε για σένα; Βλέπεις αυτό το ξύλο πάνω στο οποίο έρευσε το Τίμιο Αίμα Του και που βασανίστηκε έως θανάτου του Άχραντο Σώμα Του; Κοίτα το, γιατί είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της αγάπης Του για σένα, για όλους μας. Αναλογίσου λοιπόν τι έκανε για σένα Εκείνος και μην αμελείς παιδάκι μου κι εσύ τη σωτηρία σου. Μην αφήνεις να σε πλακώνει η ραθυμία και η τεμπελιά για τον αγώνα τον πνευματικό. Μην επιτρέπεις στον πονηρό να σε αποπροσανατολίζει από τον προορισμό σου που είναι η επιστροφή στη χαμένη Εδέμ και σε κάνει να ασχολείσαι μόνο με τα βιοτικά. Γιατί «Τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο αλλά χάσει τη ζωή του; Τι μπορεί να δώσει ο άνθρωπος αντάλλαγμα για τη ζωή του;». Μην δίνεις τόπο στη φιλαυτία που σου ψιθυρίζει να αναβάλεις για αργότερα την προσπάθεια για κάθε καλό έργο. Μη δειλιάζεις μπροστά στον κόπο της νηστείας.
Εσύ ξέρεις καλύτερα από τον καθένα πως τίποτε καλό σ’ αυτή τη ζωή δεν κατακτάται χωρίς κόπο και αγώνα. Έτσι και στα πνευματικά, θέλει κόπο και αγώνα. Μα τούτος ο αγώνας είναι εύκολος, είναι στα μέτρα σου, γιατί δεν τον κάνεις μόνος σου, στέκει στο πλευρό σου ο Χριστός. Αυτός προχωρά μπροστά σου, σηκώνοντας τον Σταυρό Του και σε ενθαρρύνει να Τον ακολουθήσεις, αφού πρώτα φροντίσεις να απαλλαγείς από κάθε κακό που σε βαραίνει, που σε ταλαιπωρεί. Κι αυτή η πορεία πάνω στα δικά Του χνάρια δεν είναι μάταιη, παιδί μου, δεν είναι σαν τις άλλες της ζωής σου. Αυτή θα σε βγάλει στην Ανάσταση, στη Βασιλεία του Θεού, όπου θα σε περιμένει να σε στεφανώσει ο αγωνοθέτης Χριστός και να σου χαρίσει όλα εκείνα τα ανεκλάλητα αγαθά που έχει ετοιμάσει για όσους Τον αγαπούν και το απέδειξαν αυτό με τη ζωή τους. Άντε παιδί μου, μην αμελείς, ξεκίνα με τη νηστεία, νηστεία στις τροφές και τα πάθη, για να νιώσεις κι εσύ όπως και τα άλλα αδέλφια σου, το Πάσχα έτσι όπως πραγματικά είναι, σαν ένα πέρασμα, σαν μια μετάβαση, από τα χαμερπή στα υψηλά κι ανώτερα, από τα αμαρτωλά στα άγια, από τα γήινα στα ουράνια, από τα υλικά στα πνευματικά”. Ποιός θα μπορούσε να μείνει αδιάφορος σε όλα αυτά; Ποιός ακόμα θα ανέβαλλε τον όμορφο αγώνα της ευσεβείας; Ποιός θα έκλεινε τα αυτιά στην πρόσκληση αυτή για σωτηρία; Ποιός δεν θα φιλοτιμούνταν από τη θυσία του Κυρίου και αδελφού του Ιησού και δεν θα εισέρχονταν με ζήλο στο στάδιο της παθοκτόνου νηστείας; Να λοιπόν και ο δεύτερος λόγος…
Αυτούς τους δύο λόγους έρχεται να συνεπικουρήσει και το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της ημέρας, που ακούσαμε στη Θεία Λειτουργία. Παρμένο από το Ευαγγέλιο του Μάρκου και έχοντας ως περιεχόμενό του τον λόγο περί του Σταυρού. Ας το διαβάσουμε όμως, ξανά στην δική μας καθημερινή γλώσσα, προκειμένου να το κατανοήσουμε καλύτερα και να το συνταιριάσουμε με όσα μέχρι τώρα αναφέραμε.
Γράφει, λοιπόν, ο Άγιος Απόστολος και Ευαγγελιστής Μάρκος: “Είπε ο Κύριος: « Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθεί. Γιατί όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει· Όποιος όμως χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου και εξαιτίας του ευαγγελίου, αυτός θα τη σώσει. Τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο αλλά χάσει τη ζωή του; Τι μπορεί να δώσει ο άνθρωπος αντάλλαγμα για τη ζωή του; Όποιος, ζώντας μέσα σ’ αυτή τη γενιά την άπιστη κι αμαρτωλή, ντραπεί για μένα και για τη διδασκαλία μου, θα ντραπεί γι’ αυτόν και ο Υιός του Ανθρώπου, όταν έρθει με όλη τη λαμπρότητα του Πατέρα του, μαζί με τους αγίους αγγέλους». Τους έλεγε ακόμη ο Ιησούς: «Σας βεβαιώνω πως υπάρχουν μερικοί ανάμεσα σ’ αυτούς που βρίσκονται εδώ, οι οποίοι δε θα γευτούν το θάνατο, πριν δουν να έρχεται δυναμικά η βασιλεία του Θεού». (Μάρκου, κεφάλαιο η’, στίχοι 34 & κεφάλαιο θ΄ 1)
Ας προσπαθήσουμε κι εμείς αδελφοί μου, εμείς οι σημερινοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, που ζούμε σε εποχές δύσκολες και ριψοκίνδυνες -αλλ’ όμως η Χάρις του Θεού δεν μας έχει εγκαταλείψει- να μην αμελήσουμε τον καλόν αγώνα της πίστεως. Ας πάρουμε κουράγιο από τον Σταυρό του Κυρίου μας όσοι αγωνιζόμαστε ή ας φιλοτιμηθούμε από τη Σταυρική Του Θυσία όσοι μέχρι τώρα αμελούσαμε, κι ας συνταχθούμε όλοι στην ιερή παράταξη της Εκκλησίας.
Ας σηκώσουμε με θάρρος το σταυρό μας, αφού απαρνηθούμε πρώτα το αρρωστημένο “εγώ” μας, την κακή πλευρά του εαυτού μας, κι ας ακολουθήσουμε τον ”μπροστάρη” Χριστό. Ας Τον ακολουθήσουμε στην πορεία Του προς τον Γολγοθά και το Σταυρό. Κι ας μη δειλιάσουμε, μη φοβηθούμε. Γιατί πίσω από το Γολγοθά, χαράζει ήδη το Ανέσπερο Φως της Αναστάσεώς Του. Καλό υπόλοιπο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, αδελφοί μου.
Με αγάπη Χριστού.
«ο γραφέας»
