Κυριακή της Απόκρεω σήμερα και η Αγία μας Εκκλησία μάς θυμίζει τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, όπου θα έρθει για να κρίνει την ανθρωπότητα με μόνο κριτήριο την έμπρακτη αγάπη. Με αφορμή αυτό, θεσπίστηκε να διαβάζεται το Αποστολικό Ανάγνωσμα που ακούσαμε πριν λίγο. Προέρχεται από την πρώτη επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς τους Χριστιανούς της Κορίνθου. Όμως πριν εμβαθύνουμε στο περιεχόμενό του ας το ξανακούσουμε στη δική μας καθημερινή γλώσσα.
Γράφει λοιπόν ο Απόστολος των Εθνών: «Αδελφοί μου, δεν είναι οι τροφές που θα καθορίσουν τη θέση μας απέναντι στο Θεό· ούτε αν δε φάμε κάποιες απ’ αυτές χάνουμε κάτι, ούτε αν φάμε αποκτάμε κάτι παραπάνω. Προσέξτε όμως, μήπως το ελεύθερο αυτό δικαίωμά σας γίνει αιτία να σκοντάψουν και να πέσουν εκείνοι που η πίστη τους είναι αδύναμη. Πράγματι, αν κάποιος, απ’ αυτούς δει εσένα, που έχεις τη «γνώση», να κάθεσαι στο τραπέζι ενός ειδωλολατρικού ναού, η συνείδησή του, αφού αυτός είναι αδύναμος, δεν θα παρασυρθεί από το παράδειγμά σου και δεν θα παρακινηθεί να τρώει τα ειδωλόθυτα; Έτσι, η δική σου «γνώση» θα προκαλέσει τον χαμό αυτού του αδύναμου, του αδελφού μας, για τον οποίον ο Χριστός έδωσε τη ζωή Του. Αμαρτάνοντας όμως μ’ αυτόν τον τρόπο απέναντι στους αδελφούς και πληγώνοντας τη συνείδησή τους που είναι αδύναμη, αμαρτάνετε απέναντι στον ίδιο τον Χριστό. Γι’ αυτό, αν κάποια τροφή μπορεί να γίνεται αιτία να σκοντάφτει και να πέφτει ο αδελφός μου, εγώ δεν θα βάλω ποτέ κρέας στο στόμα μου, για να μη γίνω αιτία να πέσει ο αδελφός μου. Πάρτε παράδειγμα εμένα. Δεν είμαι απόστολος; δεν είμαι ελεύθερος; δεν είδα αναστημένο τον Ιησού, τον Κύριό μας; δεν είστε εσείς ο καρπός του κόπου μου στην υπηρεσία του Κυρίου; Κι αν ακόμα άλλοι αρνούνται να με αναγνωρίσουν ως απόστολο, για σας οπωσδήποτε είμαι· γιατί η ίδια η ύπαρξη, της εκκλησίας σας, είναι η απόδειξη πως είμαι απόστολος». (Α΄ Κορινθίους κεφάλαιο η΄, στίχοι 8-13, & θ΄, 1-2)
Είχαν κάποιοι από τους Χριστιανούς της Κορίνθου, οι πιο ανώριμοι πνευματικά, την κακή συνήθεια να παρακάθονται -για κοινωνικούς προφανώς λόγους- στα κοινά τραπέζια που παραθέτονταν στους ειδωλολατρικούς ναούς και να τρώνε μαζί με τους εθνικούς τα σφάγια των θυσιών στους ψεύτικους θεούς τους. Η απρόσεκτη αυτή συμπεριφορά σκανδάλιζε πολλούς και είχε δημιουργηθεί θέμα μεταξύ των μελών της τοπικής Εκκλησίας. Οι μεν κατηγορούσαν τους δε. Οι πρώτοι υποστήριζαν ήταν ελεύθεροι να κάνουν ότι ήθελαν και πως η βρώση των ειδωλοθύτων δεν τους επηρέαζε στην πίστη. Οι άλλοι πάλι θεωρούσαν πως τρώγοντας εκείνοι τα κρέατα των θυσιών «μόλυναν» πνευματικά όλο το σώμα της Εκκλησίας του Χριστού και παρέσυραν με το κακό τους παράδειγμα τους πιο αδύναμους στην πίστη σε πράξεις που θεωρούνταν ανόσιες και βέβηλες.
Στη διένεξη αυτή κλήθηκε να δώσει λύση πνευματική ο Απόστολος Παύλος. Έτσι στο ιερό κείμενο της επιστολής του, αναγκάστηκε να ασχοληθεί και με το ζήτημα αυτό και να πει σε εκείνους αλλά και σε εμάς τους Χριστιανούς του σήμερα, πως χρέος του καθενός μας είναι να προσέχουμε ώστε να μη γινόμαστε αιτία με τη συμπεριφορά και τις απροσεξίες μας, της πτώσης των αδελφών μας. Σημειώνει λοιπόν μεταξύ άλλων: «Προσέξτε όμως, μήπως το ελεύθερο αυτό δικαίωμά σας γίνει αιτία να σκοντάψουν και να πέσουν εκείνοι που η πίστη τους είναι αδύναμη». Και τι εννοεί με αυτή του τη φράση;
Υπάρχουν αδελφοί μας με ασθενική φύση και πίστη, που μπορεί βλέποντας τα δικά μας λάθη ή τις απροσεξίες, να σκανδαλιστούν και να παρασυρθούν σε ανάλογα ή μεγαλύτερα λάθη. Κι αν μια φορά πρέπει να προσέχουμε τον εαυτό μας να μην πέσει, τότε ακόμη περισσότερες φορές θα πρέπει να έχουμε το νου μας ώστε να μη γίνουμε αιτία της πτώσης του διπλανού μας. Γιατί γι’ αυτόν όπως και για μας τους ίδιους, «...ο Χριστός έδωσε τη ζωή Του» και σκανδαλίζοντας τους γύρω μας και παρασύροντάς τους στην αμαρτία, αμαρτάνουμε εν τέλει «...απέναντι στον ίδιο τον Χριστό». Γι’ αυτό μας προτρέπει ο Παύλος, φέρνοντας ως παράδειγμα τη δική του προσεκτική διαγωγή: «...να μη γίνω αιτία να πέσει ο αδελφός μου».
Πώς θα το πετύχουμε αυτό; Προσέχοντας τη ζωή μας· να ζούμε σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου μας, σύμφωνα με τον νόμο της αγάπης. Να φερόμαστε με αυταπάρνηση και να μη σκεφτόμαστε με γνώμονα το προσωπικό μας μόνο συμφέρον. Ο πραγματικός χριστιανός δεν σκέφτεται με το «εγώ» αλλά με το «εμείς». Κοιτάζει να αναπαύει τον συνάνθρωπό του, να ενδιαφέρεται για τα προβλήματά του, να προσεύχεται για την προκοπή του, να σηκώνει τα βάρη του, να απλώνει σε βοήθεια το χέρι του.
Έτσι ας κάνουμε κι εμείς έχοντας μέσα μας τη βεβαιότητα πως ο καρδιογνώστης Θεός Πατέρας μας, θα ανταμείψει πλούσια με τη χάρη Του τον κόπο αυτό της επιμελούς και προσεκτικής -χάριν των αδελφών μας- ζωής και θα μας αξιώσει να γευθούμε τα αγαθά της αιώνιας Βασιλείας Του. Αμήν.
Με αγάπη Χριστού.
«ο γραφέας»
