είναι καθιερωμένο στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας μας να αφιερώνεται σε κάθε μεγάλη Δεσποτική (που αφορά το πρόσωπο του Δεσπότου Χριστού) και Θεομητορική (που αφορά το ιερό πρόσωπο της Παναγίας μας) εορτή, ένα χρονικό διάστημα και πριν και μετά από αυτήν, προκειμένου μέσα από την κατάλληλη και επίκαιρη υμνογραφία αλλά και τα Αναγνώσματα που ακούγονται κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας και των άλλων ιερών ακολουθιών, οι πιστοί να αντλούν από το γεγονός της εορτής το μεγαλύτερο δυνατό πνευματικό όφελος.
Έτσι και για την μεγάλη Δεσποτική εορτή των Θεοφανίων η Εκκλησία μας αφιέρωσε και την σημερινή Κυριακή -την «μετά τα Φώτα» όπως έχει καθιερωθεί να ονομάζεται- ώστε να δώσει την ευκαιρία στον καθένα μας, έστω και μετά το πέρασμα της γιορτής, να ωφεληθούμε από το νόημα και το μήνυμα της εορτής.
Στο πνεύμα αυτό, μεταξύ όλων των άλλων, καθιερώθηκε να διαβάζεται μέσα στη Θεία Λειτουργία και το Αποστολικό Ανάγνωσμα της ημέρας, που είναι παρμένο από την επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς τους Χριστιανούς της Εφέσου. Πριν όμως επιχειρήσουμε να εμβαθύνουμε στο περιεχόμενο του Αναγνώσματος, ας το ξαναδούμε αποδομένο στην καθημερινή μας γλώσσα, για να το καταλάβουμε καλύτερα.
Γράφει λοιπόν ο Απόστολος Παύλος: «Αδελφοί μου, στον καθένα μας έχει δοθεί κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα, σύμφωνα με το μέτρο που δωρίζει ο Χριστός. Γι’ αυτό λέει η Γραφή: «Ανέβηκε ψηλά, πήρε μαζί του αιχμαλώτους, χάρισε δώρα στους ανθρώπους». Το «ανέβηκε» όμως, τι άλλο σημαίνει παρά πως προηγουμένως είχε κατέβει εδώ κάτω στη γη; Αυτός που κατέβηκε είναι ο ίδιος που ανέβηκε πάνω απ’ όλους τους ουρανούς, για να γεμίσει με την παρουσία Του το σύμπαν.
Αυτός, λοιπόν, σε άλλους έδωσε το χάρισμα του αποστόλου, σε άλλους του προφήτη, σε άλλους του ευαγγελιστή και σ’ άλλους του ποιμένα και διδασκάλου, για να καταρτίζουν τους πιστούς για το έργο της διακονίας, ώστε να οικοδομείται το σώμα του Χριστού. Έτσι θα καταλήξουμε όλοι στην ενότητα που δίνει η πίστη και η βαθιά γνώση του Υιού του Θεού, θα γίνουμε ώριμοι και θα φτάσουμε στην τελειότητα που μέτρο της είναι ο Χριστός». (Εφεσίους, κεφάλαιο δ΄, στίχοι 7-13).
Όπως γίνεται κατανοητό, το Ανάγνωσμα εστιάζει στα χαρίσματα τα οποία έχει δωρίσει στον καθένα μας ο Θεός και τον σκοπό που αυτά υπηρετούν. Βέβαια στα χρόνια του Αποστόλου Παύλου τα χαρίσματα με τα οποία στόλιζε ο Θεός τους Χριστιανούς, τα μέλη της «νεαρής» ακόμα Εκκλησίας του Υιού Του, είχαν καθαρά πνευματικό χαρακτήρα και όλα τους υπηρετούσαν τον μεγάλο κοινό σκοπό όλων των πιστών, που ήταν το «να οικοδομείται το σώμα του Χριστού», δηλαδή η Εκκλησία. Κι όταν λέμε Εκκλησία φυσικά δεν εννοούμε το ιερατείο (όπως δυστυχώς πολλοί λανθασμένα -και επιτρέψτε μου να πω ίσως και κακοπροαίρετα- συνηθίζουν να ταυτίζουν), αλλά το σύνολο των πιστών που την απαρτίζουν.
Έτσι άλλοι από τους τότε Χριστιανούς, λάμβαναν το χάρισμα του αποστόλου, άλλοι του προφήτη, άλλοι του ευαγγελιστή, άλλοι του ποιμένα και διδασκάλου. Χαρίσματα βέβαια που δίνονταν στους πιστούς, όχι για να αποκομίσουν προσωπικά οφέλη, ούτε για να εντυπωσιάζουν -εν είδει «ζογκλέρ»- ώστε να ελκύουν νέους πιστούς, αλλά όπως και ο Παύλος τονίζει, «για να καταρτίζουν τους πιστούς για το έργο της διακονίας, ώστε να οικοδομείται το σώμα του Χριστού». Γιατί, αυτό είχε πρώτιστη σημασία τότε.
Έπρεπε να οικοδομηθεί η Εκκλησία ώστε να γίνει ο οίκος εκείνος που θα έδινε στέγη στους αστέγους και αναζητητές του πνεύματος, ώστε να γίνει κιβωτός που θα προσέφερε σωτηρία στους απειλούμενους από τον κατακλυσμό των παθών, ώστε να γίνει θεραπευτήριο που θα προσέφερε την ιαματική χάρη του Θεού στους πονεμένους, ώστε να γίνει μάνα και τροφός που θα προσέφερε πλούτο χαρισμάτων και ελέους στους φτωχούς και πεινασμένους, ώστε να γίνει λιμάνι που θα προσέφερε ασφάλεια στους ταλαιπωρημένους από την τρικυμία της αμαρτίας, ώστε να γίνει λυχνία για να προσφέρει το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος στους σκοτισμένους, ώστε να γίνει αγκαλιά και παρηγορήτρα στους απογοητευμένους από τα λάθη της ζωής, ώστε να γίνει «τοῖς πᾶσι... τὰ πάντα, ἵνα πάντως τινὰς» σώσει, όπως θα πει και ο Παύλος στους Χριστιανούς της Κορίνθου.
Και όταν αυτός ο σκοπός επιτελέστηκε από τους πρώτους εκείνους Χριστιανούς, τους «ήρωες και μάρτυρες της πίστεως», τους κτήτορες της Εκκλησίας, τότε ο Θεός άρχισε να αλλάζει τη φύση των χαρισμάτων. Νέος στόχος ήταν η επίτευξη της «ενότητας που δίνει η πίστη και η βαθιά γνώση του Υιού του Θεού». Έτσι, τα «δώρα» που δίδονταν στους ανθρώπους εξυπηρετούσαν αυτόν τον νέο στόχο, την ενότητα μέσα από την αύξηση της πίστης και τη βαθιά γνώση του Λόγου του Θεού.
Ήταν η εποχή των Μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας μας, αυτών που με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, ερμήνευσαν με ακρίβεια και άνωθεν σοφία, το περιεχόμενο του Ευαγγελίου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, διασαφήνισαν τα δόγματα και τη διδασκαλία της Εκκλησίας και αγωνίστηκαν με αυτοθυσία για να διατηρήσουν την ενότητα της Εκκλησίας, εναντίον όλων εκείνων των αιρετικών διδασκαλιών και των διασπαστικών τάσεων που η ανθρώπινη αδυναμία και ο εγωισμός προκάλεσαν εντός της στο διάβα των πρώτων αιώνων και απείλησαν να την «ξεστρατίσουν» από την πορεία, τον σκοπό και την Θεόσδοτη αποστολή της.
Στην εποχή μας, τα χαρίσματα που μοιράζει ο Θεός σε κάθε νεοφώτιστο Χριστιανό με τη Βάπτισή του, προορίζονται να υπηρετήσουν έναν άλλο στόχο, το να «γίνουμε ώριμοι και να φτάσουμε στην τελειότητα». Απαλλαγμένοι οι σημερινοί Χριστιανοί από τους μόχθους των παλαιότερων Χριστιανών, που οικοδόμησαν και οχύρωσαν την Εκκλησία, καλούμαστε να ζήσουμε εντός της, την ομορφιά της εν Χριστώ ζωής. Κι αυτή η ομορφιά δεν είναι άλλη από την αγάπη.
Την αγάπη όχι ως μια αφηρημένη βέβαια έννοια, περιορισμένη στα στενότατα όρια του εσωτερικού διαλογισμού, αλλά της πραγματικής, αυτής που λαμβάνει υπόσταση μέσα από την έμπρακτη άσκησή της. Σήμερα τα χαρίσματα του Θεού, μπορεί να μην είναι τόσο «εντυπωσιακά» όσο των πρώτων Χριστιανών, αλλά είναι αυτά που η Πανσοφία του Θεού έκρινε πως μπορούν να υπηρετήσουν καλύτερα τον στόχο αυτό της εν Χριστώ «ωριμότητας», της Χριστομίμητης αγάπης.
Σε όσους λοιπόν -και κυρίως στους νέους- αναρωτιούνται αν έχουν κάποιο χάρισμα, πιο είναι αυτό και πως θα το αξιοποιήσουν, τους διαβεβαιώνουμε πως σίγουρα έχουν, μια που ο καλός Θεός Πατέρας μας δίδει τα δώρα του σε όλους τους ανθρώπους χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς να επηρεάζεται από τη δική μας συμπεριφορά, συνέπεια ή στάση, μια που όλοι οι άνθρωποι είμαστε παιδιά Του. Δεν έχουν λοιπόν παρά να το αναζητήσουν μέσα τους και θα είναι όχι αυτό που υποκειμενικά θέλουν για τον άλφα ή βήτα λόγο, αλλά αυτό που αντικειμενικά έκρινε ο Δημιουργός μας πως μας ταιριάζει. Κι όταν το βρουν, να το αξιοποιήσουν με ταπείνωση και αγάπη, υπακούοντας στην προτροπή του Αποστόλου Παύλου, ο οποίος συμβούλευσε σχετικά τους Κορίνθιους γράφοντάς τους στην πρώτη του επιστολή (10,24): «μηδεὶς τὸ ἑαυτοῦ ζητείτω, ἀλλὰ τὸ τοῦ ἑτέρου ἕκαστος». Αμήν.
Με αγάπη Χριστού.
«ο γραφέας»
