Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη . . .
Στην Ολυμπία,
την Εκπαιδευτικό, τη Φιλόλογο, τη Συνάδελφο, τη Συνοδοιπόρο, τη ΦΙΛΗ.
Τις πρώτες μέρες της άνοιξης έφυγε για τους «άγνωρους» τόπους η Ολυμπία Τσιμπορογιάννη.
Διακριτικά, με αξιοπρέπεια - όπως ήταν η επιθυμία της. Όμως η απουσία της και η έλλειψή της δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη.
Τριάντα, σχεδόν, ήταν τα χρόνια – από το 1992 - που υπηρέτησε (λειτούργησε) στο 1ο Λύκειο Αλεξάνδρειας με συνέπεια, ζήλο, ευσυνειδησία και ανιδιοτέλεια αναζητώντας την «Ιθάκη» - τόσο γι αυτήν - αλλά κυρίως για τους μαθητές, προσπαθώντας να τους δείξει τους δρόμους της γνώσης, της αναζήτησης, του οράματος και των ονείρων.
Στο ταξίδι της ζωής συνάντησε πολλούς «Λαιστρυγόνας και Κύκλωπας» τους οποίους αντιμετώπισε με θάρρος και υπομονή και κατάφερε να τους ξεπεράσει. Δυστυχώς όμως λίγο πριν το τέλος της εκπαιδευτικής της διαδρομής, βρέθηκε αντιμέτωπη με το «θυμωμένο Ποσειδώνα» - το θάνατο – σε μια μονομαχία που όλοι γνωρίζουμε εξ αρχής το νικητή και το βέβαιο της αποτέλεσμα.
Σχεδόν τριάντα χρόνια ταυτίστηκε με το σχολείο.Σε μία διαδρομή που συνάντησε πολλές «Ιθάκες». Σ΄ ένα ταξίδι που μοιράζονταν με τους μαθητές, δείχνοντας τους το δρόμο για την αναζήτηση της δικής τους.
Δεν στόχευε μόνο στη μετάδοση της γνώσης, διδάσκοντας κυρίως στην Γ΄ τάξη και προετοιμάζοντας τους μαθητές για τις εισαγωγικές εξετάσεις,βοηθώντας έτσι τα παιδιά μας να συνεχίσουν τις σπουδές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αυτό ήταν δεδομένο και το ελάχιστο που έκανε «για τα παιδιά» – τις μαθήτριες και τους μαθητές - που τους γνώριζε και τους θυμόταν όλους, από την πρώτη ημέρα που ήλθε στο σχολείο.
Με τις φρέσκιες ιδέες της, τη συνέπεια, το ήθος και το ζήλο προσπαθούσε διαρκώς να διευρύνει τους ορίζοντες των παιδιών, βοηθώντας τα να ξεφύγουν από τα στενά όρια-πλαίσια της μικρής επαρχιακής πόλης, δίνοντας ερεθίσματα και δημιουργώντας βιώματα μέσα από τις συνεχείς διδακτικές επισκέψεις που διοργάνωνε γι αυτό το σκοπό. Μουσεία, εκθέσεις, επισκέψεις σε κέντρα πολιτισμού και πνεύματος αποτελούσαν το επίκεντρο της εκπαιδευτικής – παιδαγωγικής της προσέγγισης σε αυτόν. Ακούραστη στα αμέτρητα ταξίδια, «τα παιδιά, να δουν πολλά πράγματα ...» όπως έλεγε, θαρρείς προφητικά ότι δεν θα υπήρχε η επόμενη μέρα, δεν θα έφθανε ο χρόνος.
Αφοσιωμένη στο λειτούργημά της, με στόχο να εξυπηρετεί ανιδιοτελώς και με ενδιαφέρον, κυριολεκτικά,όλους τους μαθητές της στη δημιουργία προοπτικής για το μέλλον και οράματος για τη συνέχεια της ζωής των.
Χαρακτηριστικά του έργου της και της πολύπλευρης προσφορά της, ο δυναμισμός, η πρωτοβουλία, η συμμετοχή, η καινοτομία. Πρωτοπόρος σε πολιτιστικά προγράμματα,σε κάθε ευκαιρία παρότρυνε και συμπαραστέκονταν στους μαθητές να συμμετέχουν σε κάθε είδους διαγωνισμό, δείχνοντας τους ότι το σχολείο δεν είναι μόνο η μαθησιακή-γνωστική διαδικασία. Πρωτοστάτης στη δημιουργία της σχολικής βιβλιοθήκης του σχολείου, η οποία χάρη στο ενδιαφέρον της, εμπλουτίστηκε με πολλούς τίτλων – κυρίως λογοτεχνικών βιβλίων – χωρίς καμιά βοήθεια οικονομική από υπηρεσιακούς φορείς.
Η έκδοση των σχολικών εντύπων – εφημερίδων «ΑΝΑΤΡΟΠΗ» και «VisVerbi– η δύναμη του Λόγου», στην οποία πρωτοστατούσε,απέσπασε το πρώτο βραβείο συνολικά τέσσερεις φορές σε πανελλαδικούς διαγωνισμούς σχετικής θεματολογίας. Τα χρόνια 2000, 2004 και 2008 ως καλύτερη εφημερίδα λυκείων στο διαγωνισμό της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ» και μόλις πέρσι σε πανελλήνιο διαγωνισμό για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.
Αμέτρητες οι εκδηλώσεις, όπου οι μαθητές παρουσίαζαν στο κοινό τα προγράμματα που είχαν σχεδιάσει μαζί της. Τελευταία παρουσίαση στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας ή δραστηριότητα «Άνοιξη – Ποίηση – Έρωτας» αναδεικνύοντας τις μεγάλες της αγάπες. Την Άνοιξη, όπου επικέντρωνε και τις δραστηριότητες της, την Ποίηση από τις μορφές του λόγου και τον Έρωτα για τη ζωή, την επιστήμη της, την έκφραση.
Το ανήσυχο πνεύμα και η ζωντάνια χαρακτήριζε κάθε της δράση που σχεδίαζε και οργάνωνε. Χαρακτηριστικά της λόγια, πάντα, πριν την τελική παρουσίαση μια δράσης – ανεξάρτητα από το πόσο ικανοποιητικό ήταν το αποτέλεσμα γι αυτήν – «θα δείτε, του χρόνου θα κάνουμε ... (αυτό)».
Πολυσχιδής προσωπικότητα που κατάφερνε να συνδυάζει την παράδοση του γενεθλίου τόπου – Ρουμλουκιώτική παράδοση – με το νέο, το διαφορετικό, την αλλαγή στην φιλοσοφία και την κουλτούρα που επιδίωκε να περάσει στα παιδιά.
Στις διδασκαλίες της για την εκφορά της γλώσσας, επέμενε στην τήρηση των βασικών αρχών της γραφής κειμένου. Αρχή – εισαγωγή, κυρίως μέρος και επίλογος.
Τα δύο πρώτα γράφτηκαν μέσα από την καταλυτική της παρουσία στη σχολική ζωή.
Τον επίλογο τον έγραψε με δύναμη και αξιοπρέπεια παλεύοντας ένα δεκάμηνο με τον καρκίνο.
Εμείς, μονάχα, παραθέτουμε αποσπάσματα από δύο ποιήματα της αγαπημένης της ποιήτριας Κικής Δημουλά.Φόρος τιμής και μνήμης . . .
« . . .Μακρύ κουραστικό ταξίδι το πεπρωμένο,
μα το χειρότερο
πας ή έρχεσαι δεν ξέρεις . . .» (συλλογή ποιημάτων «Άνω τελεία», 2016)
«Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη».
(απόσπασμα από το ποίημα « Ο πληθυντικός αριθμός» 1971)
Ολυμπία, το όραμα σου είναι ο προσδιορισμός της εκπαιδευτικής μας ζωής . . .
Ολυμπία, μας έμαθες να μεγαλώνουμε τον ορίζοντα για να τον ταξιδέψουμε ψάχνοντας την «Ιθάκη» . . .
