«Σε μια χώρα που τα αδέσποτα στο μεγαλύτερο ποσοστό τους είτε κακοποιούνται, είτε δολοφονούνται, είτε είναι πρώην δεσποζόμενα που εγκαταλείφθηκαν, για να έρθει η αλλαγή πρέπει να αλλάξουν ριζικά πρώτα οι πεποιθήσεις.»
Όταν οι ολλανδικές φιλοζωικές οργανώσεις πήραν πρωτοβουλία το 2010, με σκοπό την ευαισθητοποίηση της διεθνούς κοινότητας σχετικά με την τύχη όλων αυτών των εκατομμυρίων άστεγων ζώων που υπολογίζεται ότι ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες σε όλο τον κόσμο, καθιέρωσαν την 4η Απριλίου ως Παγκόσμια Μέρα των Αδέσποτων Ζώων. Με τα χρόνια όμως ολοένα και περισσότερο καθιερώνεται ως μέρα κραυγής για όλους εκείνους τους εθελοντές που ματώνουν καθημερινά στον δρόμο και στα καταφύγια πολεμώντας την ανθρώπινη ανευθυνότητα, αδιαφορία, αναλγησία και πολύ συχνά απανθρωπιά. Αυτά τα αλητάκια του δρόμου καθημερινά φλερτάρουν με τον θάνατο. Ένα τεράστιο ποσοστό από αυτά χάνει τη μάχη ή ζει μια ζωή κόλαση, μέσα στην ανασφάλεια και στον τρόμο, ενώ ένα σχετικά ευτυχώς πλέον μεγάλο ποσοστό την κερδίζει και μαζί της και μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή και στην αγάπη. Υπολογίζεται πως ο μέσος όρος ζωής ενός ζώου που γεννήθηκε ή πετάχτηκε στον δρόμο είναι 1.5 με 2 χρόνια, όταν θα μπορούμε να φτάσει μέχρι τα 20, αν ζούσε σε σπίτι!
Αυτή η Παγκόσμια Μέρα είναι εδώ ολοζώντανη να μας υπενθυμίζει πως είναι μια μέρα κραυγής και όχι γιορτής αλλά και το πως η φιλοζωία δεν πρέπει να διδάσκεται μονάχα για μια μέρα. Μια «γιορτή» αφιερωμένη σε όλα εκείνα τα πλάσματα που ζουν κάτω από σκληρές συνθήκες στους δρόμους, υποσιτίζονται, αφυδατώνονται, υποφέρουν από το κρύο ή την αφόρητη ζέστη, αρρωσταίνουν, πέφτουν θύματα τροχαίου, βασανίζονται και κακοποιούνται από ανθρώπινα χέρια και πεθαίνουν πολύ συχνά αβοήθητα. Στοιβάζονται μέσα σε άθλια κλουβιά ελληνικών κυνοκομείων κολαστηρίων και περιμένουν ως αριθμοί καρτερικά τον θάνατό τους. Αυτό είναι για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Αριθμοί μονάχα... Ένα μεγάλο ποσοστό όμως από αυτά βρίσκουν τον ήρωά τους και περνούν το υπόλοιπο της ζωής τους μέσα σε μια αγκαλιά απολαμβάνοντας ασφάλεια και αγάπη. Πολύ μικρό όμως σχετικά με όλα τα άλλα που αργοπεθαίνουν καθημερινά.
Αν τα αναζητήσουμε με τα μάτια μας και τα προσέξουμε, είναι παντού. Και είναι αμέτρητα και πολύ ταλαιπωρημένα σωματικά και ψυχικά. Βαδίζουν σιωπηλά και ζητιανεύουν τα αυτονόητα. Λίγο φαγητό, λίγο νερό, ένα χάδι, ένα ασφαλές μέρος για να κοιμηθούν, λίγη προσοχή. Υποφέρουν σιωπηλά, δεν μιλάνε, αλλά πολλοί από μας μπορούμε και διαβάζουμε αυτά που λένε. Και μπορούμε να τα βοηθήσουμε έστω από λίγο ο καθένας μας. Ζούνε ανάμεσα μας και ζητούν αυτά που αναζητούμε και εμείς!
Οι φιλοζωικές εκδηλώσεις αυτή τη μέρα που λαμβάνουν χώρα σε όλο τον κόσμο τα τελευταία χρόνια, επιτυγχάνουν χρόνο με τον χρόνο όλο και μεγαλύτερη ανταπόκριση του κόσμου να συμμετέχει σε αυτές με σκοπό την προάσπιση των δικαιωμάτων αυτών των πλασμάτων και ενισχύουν σαφώς τη διάθεση του να υιοθετήσει κάποιος ένα αδέσποτο ζώο, αντί να αγοράσει ικανοποιώντας συχνά ένα μέρος της ματαιόδοξης πλευράς του.
Φέτος κάτι εξαιρετικά σημαντικό συμβαίνει! Το Υ.ΠΑΙ.Θ.Α. καθιέρωσε την 4η Απρίλη ως την Πανελλήνια Σχολική Ημέρα Φιλοζωίας καλώντας όλα τα σχολεία να δράσουν φιλοζωικά! Εκπαιδευτικές δράσεις, φιλοζωικές ενημερώσεις, εικαστικά φιλοζωικά εργαστήρια, επισκέψεις σε καταφύγια και πολλά άλλα θα συνθέσουν αυτή τη μέρα ως μια δυνατή κίνηση που θα αλλάξει τον κόσμο. Σκεφτείτε πόσα μπορούμε, εμείς οι εκπαιδευτικοί να καταφέρουμε, αν ενωθούμε για αυτά τα πλάσματα που δεν έχουν φωνή.
Αυτό βέβαια που συμβαίνει τις Παγκόσμιες Μέρες που όλοι σπεύδουν να διαδηλώσουν υπέρ της αγάπης για τα ακηδεμόνευτα ζώα, όταν όλο τον υπόλοιπο χρόνο αδιαφορούν, θα πρέπει να αλλάξει. «Εδώ άνθρωποι πεινάνε, τα αδέσποτα θα ταΐσουμε; Γέννησε η σκύλα μου πέντε κουτάβια, δεν τα θέλω, θα βρω τρόπο να τα δώσω ή να τα εξαφανίσω, αλλά δεν πρόκειται να τη στειρώσω και να πάω ενάντια στη φύση. Άντε μωρέ με τα σκυλιά σας που δαγκώνουν όποιον βρούνε. Βρώμισε η γειτονιά από αυτά. Τα αγαπάω αλλά σπίτι μου δεν τα θέλω. Τα κατοικίδια ζώα έχουν γεννηθεί για να ζούνε ελεύθερα στη φύση, μην τα κλείνετε σπίτια σας», είναι ελάχιστες μόνο από τις φράσεις που καθημερινά ακούς από ανθρώπους που κατά βάθος δεν έχουν ποτέ βοηθήσει τελικά ούτε άνθρωπο.
Τα αδέσποτα ζώα έχουν συναισθήματα, ανάγκες, δικαιώματα, σκέφτονται, επιλέγουν, ζουν όπως εμείς. Μόνο που αναγκάζονται να αναζητούν τα αυτονόητα. Σε συνθήκες μάλιστα που πολλές φορές ένας άνθρωπος δεν θα άντεχε ούτε στιγμή να τα αναζητήσει. Η μέρα τους εξαρτάται από τη διάθεση με την οποία θα ξημερώσει η δική μας μέρα! Μπορεί το βράδυ να κοιμηθούν στο αφράτο μαξιλάρι τους και το επόμενο πρωί, μπορεί ο «κηδεμόνας» τους να τους βάλει στο λουρί κάνοντάς τους την τελευταία τους βόλτα. Αναγκάζοντάς τα να ζήσουν ζητιάνοι στους δρόμους ως περιττοί, επικίνδυνοι, βρώμικοι και ανεπιθύμητοι συμπολίτες μας.
Η μέρα αυτή ας είναι εδώ να μας θυμίζει ότι ο απλός οίκτος προς τα ζώα είναι άνευ αξίας. Δεν ωφελούν πουθενά εκφράσεις και σχόλια λύπησης στο διαδίκτυο κάτω από κάθε post που ζητά κάποιος εθελοντής φιλόζωος βοήθεια. Εκείνο που οφείλουμε είναι να προσπαθήσουμε να αποκτήσουμε μια ενπαθητική σχέση μαζί τους, ώστε να αντιληφθούμε τα δεινά που υφίστανται, να τα αγαπήσουμε όπως αγαπάει ο δυνατός τον ευάλωτο και να αναλάβουμε κυρίως δράση υπέρ τους, κόντρα στην απάνθρωπη, ανήθικη και απαράδεκτη συμπεριφορά πολλών απέναντί τους.
Η ευαισθησία μας λοιπόν ας μην περιορίζεται στην ανάμνηση μιας παγκόσμιας ημέρας. Η κάθε μέρα, αν θυμόμαστε κάθε φορά τις τελευταίες μόνο κακοποιήσεις ζώων στην Ελλάδα, θα πρέπει να αποτελεί μέρα αφύπνισης για όλες εκείνες τις κοιμισμένες συνειδήσεις που βλέπουν το κακό να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια τους και δεν κάνουν τίποτα. Είναι συνένοχοι σε κάθε έγκλημα...
Αυτά τα υπέροχα «αλητάκια» του δρόμου με το σπινθηροβόλο βλέμμα, αναγκάζονται να δίνουν καθημερινό αγώνα για να επιβιώσουν επειδή ο άνθρωπός τους εγκατέλειψε. Εκείνα δεν θα τον εγκατέλειπαν ποτέ! Ακόμη και αν δεν είχαν σπίτι ή χρήματα για να ζήσουν!
Σε μια χώρα που τα αδέσποτα στο μεγαλύτερο ποσοστό τους είτε κακοποιούνται, είτε δολοφονούνται, είτε είναι πρώην δεσποζόμενα που εγκαταλείφθηκαν, για να έρθει η αλλαγή πρέπει να αλλάξουν ριζικά πρώτα οι πεποιθήσεις. Και για να αλλάξουν οι πεποιθήσεις πρέπει πρώτα κάποιος να πιστέψει σε αυτή την αλλαγή. Χρειάζεται η συνεργασία της Πολιτείας, της Δημοτικής Αρχής, της Αστυνομίας, των ΜΜΕ και φυσικά πάνω από όλα η δύναμη της ριζικής αλλαγής της Παιδείας. Και ευτυχώς υπάρχουν πια Δήμοι στη χώρα που έκαναν ήδη την αλλαγή, ακολούθησαν πιστά τη νομοθεσία, συνεργάστηκαν με τους εθελοντές και αντιμετώπισαν τα άστεγα ζώα ως ισότιμους συμπολίτες τους.
Οι σκύλοι και οι γάτες που αναζητούν ένα σπίτι είναι χιλιάδες και είναι αυτό το όνειρο ζωής τους. Μήπως θέλεις να είσαι εσύ εκείνος που θα τους το χαρίσει; Τότε είσαι ένας από μας! Έλα μαζί μας!
Τα πνευμόνια δεν αναπνέουν πίσω από τα σιδερένια κάγκελα των άθλιων ελληνικών κυνοκομείων και η ζωή στους δρόμους της Ελλάδας είναι ΚΟΛΑΣΗ. Δες μέσα από τα μάτια ενός αδέσποτου σκύλου. Αυτή είναι η αδέσποτη ζωή. Μη γελιέστε. Η απόλυτη κόλαση.
Η «πεποίθηση» πως όταν πεινούν άνθρωποι, το δράμα των ζώων γίνεται πολυτέλεια, δεν πρέπει να περάσει. Υπάρχει τροφή, στέγη και στοργή για όλους. Αρκεί η αποδοχή πως όλα τα έμβια όντα νιώθουν όλα το ίδιο. Αρκεί ο καθένας μας να αναδείξει τον καλύτερο εαυτό του. Η σιωπή είναι συνενοχή και στην περίπτωση που κάποιοι επιμένουν να κλέβουν βάναυσα τις ζωές αυτών των πλασμάτων θέλει ΚΡΑΥΓΗ. Γιατί δυστυχώς δεν θα αργήσει να έρθει και η σειρά μας. Και τότε κάποιος ίσως μας πει: «Όταν ήρθαν για τα αδέσποτα δεν μίλησες. Όταν έρθουν για σένα ποιος θα γαβγίσει;»
Ας είναι και αυτή η μέρα λοιπόν εκείνη η σπίθα που θα ανάψει τη φλόγα για έναν καλύτερο και ανθρωπινότερο κόσμο. Ας είναι αυτή η μέρα η αλλαγή που θα ξεκινήσει από τα σχολεία και από τα χιλιάδες παιδιά που μπορούν να δημιουργήσουν τη ζωή που ονειρεύονται τόσο εκείνα όσο και όλα τα άστεγα ζώα.
* Παπαποστόλου Κατερίνα, Εκπαιδευτικός (Διευθύντρια ΔΣ Νησίου)- Ζωοθεραπεύτρια, Εκπαιδεύτρια Σκύλων (ISAP member-PIAI member-Kynagon CAT), Συγγραφέας & Ιδρύτρια Ζω.Ε.Σ.
