να κατανοήσουμε καταστάσεις. Αψυχολόγητες ενέργειες ανθρώπων που μας άφησαν μια πικρία. Μηνύματα που δεν απαντήθηκαν ποτέ.
Κλήσεις που προωθούνται εσαεί κι «ένα θα σε καλέσω αργότερα» που τελικά δεν ήρθε ποτέ. Κι όχι δεν αναφέρομαι σε έρωτες κι αγάπες ανεκπλήρωτες,
μιλώ για τους δικούς μας ανθρώπους, για φίλους. Έλα μα το ξέρεις τώρα πια όσο και να προσπαθείς κάποιες συμπεριφορές δε θα καταφέρεις να τις εξηγήσεις ποτέ.
Η ψύχρα αισθητή κι οι απορίες μαζεμένες. Και δεν είναι που τα ερωτήματα δεν απαντήθηκαν ποτέ είναι που πίστευες πως εκείνος ο άνθρωπος θα φερόταν όπως εσύ.
Η στιγμή που η αποδοχή των γεγονότων μοιάζει μόνη λύση για να προχωρήσεις. Ο προορισμός κοινός, ανεξαρτήτως διαδρομής: αδιέξοδο.
Λες και ξαναλές τα ίδια πράγματα στους δικούς σου ανθρώπους προσπαθώντας να λάβεις μια στιγμιαία ανακούφιση πως δεν μπορούσες να κάνεις κάτι γι’ αυτήν
την κατάσταση ή ευελπιστώντας ότι θα ανακαλύψεις καινούρια σενάρια και διαφορετικές σκέψεις που ίσως δώσουν ένα διαφορετικό φως στην όλη υπόθεση.
Ψάχνεις απεγνωσμένα να γνωρίσεις τις αντιδράσεις των ανθρώπων. Μάθε να σπας την εικόνα και τη σκέψη σου και να μην υπολογίζεις τα πάντα βάσει της δικής σου συμπεριφοράς.
Μη σκέφτεσαι γιατί δε σου φέρθηκε κάποιος, όπως θα φερόσουν εσύ στη θέση του. Μη σπαταλάς εκεί την ενέργειά σου.
Γιατί κανένας δεν είναι ίδιος με εσένα, γιατί κανείς δε γνωρίζει τις θυσίες που μπορεί να έκανες για εκείνον, γιατί κανένας δε θα αντιδράσει όπως εσύ, γιατί κανένας άλλος δεν είναι εσύ.
Το λάθος σου είναι ότι περιμένεις απ’ τους άλλους να σου φερθούν, όπως θα φερόσουν εσύ. Χαζές αλήθειες που κρύφτηκαν πίσω από αδιάφορες τάχα λέξεις κι ένα «γιατί»
που δεν ειπώθηκε τελικά ποτέ. Άλλα είπες, άλλα τελικά εννοούσες. Κώδικες επικοινωνίας περίπλοκοι, κρυμμένα σήματα ανάμεσα στις γραμμές, χωμένα μέσα στις προθέσεις.
Ποιες προθέσεις; Όταν θέλεις έναν άνθρωπο στη ζωή σου το λες, το δείχνεις. Λέξεις που κρύφτηκαν πίσω από βλέμματα. Βλέμματα που έμειναν ένα δευτερόλεπτο λιγότερο απ’ όσο έπρεπε
για να μην προδώσουν τις προθέσεις τους. Μην περιμένεις να αλλάξεις τον κόσμο, μην ασχολείσαι με το γιατί ο καθένας φέρεται έτσι όπως φέρεται, να ανταποδίδεις το καλό σε όσους
στο έδωσαν και να φεύγεις μακριά απ’ ό,τι σε πνίγει. Ερχόμαστε σ’ αυτόν τον κόσμο με σκοπό να ζήσουμε όλοι μαζί αρμονικά, μέσα σε μια κοινωνία που μόνο αρμονία δεν προσφέρει.
Είμαστε όλοι άγνωστοι μεταξύ μας, όμως γνωριζόμαστε και βιώνουμε μαζί καταστάσεις και γεγονότα. Από παιδιά μας έμαθαν να μοιραζόμαστε το φαγητό μας, να βοηθάμε εθελοντικά,
όπου υπάρχει ανάγκη, να εκφράζουμε την άποψή μας και να αντιδρούμε σε ό,τι είναι άδικο. Μη βιαστείς να σκεφτείς πόσο ιδανικά έβλεπα ή βλέπω ακόμη κάποια πράγματα στον κόσμο,
περνάω τη φάση που προσπαθώ να αποδεχτώ πως δεν είναι τόσο ιδανικά. Η ζωή είναι πιο απλή απ’ όσο νομίζουμε, μόνοι μας την κάνουμε περίπλοκη και μπορεί όντως εσύ να αντιδρούσες διαφορετικά.
Μπορεί εγώ να είχα ανάγκη μια εξήγηση, που εσύ δεν είχες να μου δώσεις. Είναι που ειπώθηκαν πολλά κι είναι που στα λόγια είμαστε όλοι καλοί, αλλά στην πράξη το χάνουμε κι είναι που σε εμπιστεύτηκα
και σου άνοιξα την ψυχή μου και σε προστάτεψα περισσότερο απ’ τον εαυτό μου τελικά. Κι ας με κακολογείς από εδώ κι από εκεί, δεν πειράζει.
Είναι που περίμενα να μου φερθείς, όπως θα σου φερόμουν κι εγώ, με αγάπη για όσα μοιραστήκαμε. Δεν πειράζει, όμως, όπως λέει κι ο αγαπημένος μου συγγραφέας «αγάπη ολούθε».
Πηγή: pillowfights.gr Της Ι. Μπογιατζή
