Σοκαρισμένη παρακολουθεί η κοινωνία μας τα τελευταία βίαια περιστατικά με τα εγκλήματα στην Μακρυνίτσα και την Κυπαρισσία. Τι έχουμε πάθει τελικά ! Απωλέσαμε εντελώς την συνείδησή μας. Με πόση πια ευκολία αφαιρείτε μια ζωή. Η βίαιη συμπεριφορά είναι αναμενόμενη και αποδεκτή ;
Προκαλείτε στην κοινωνία μας αίσθημα ανασφάλειας, αδυναμίας, ανισότητας. Παρατηρώ ότι είναι ένα φαινόμενο που κλιμακώνεται δυσάρεστα.
Ο θυμός είναι ένα απόλυτο φυσιολογικό συναίσθημα, όμως δυστυχώς ο θύτης, δεν έχει καταφέρει να αναπτύξει τις ανάλογες κοινωνικές δεξιότητες. Να αναπτύξει δηλαδή την ήπια και δημιουργική εξωτερίκευση του θυμού του, την ικανότητα διαπραγμάτευσης και συμβιβασμού. Συνεπώς έτσι θα συμβάλλει στην διαμόρφωση ομαλότητας και η αντιμετώπιση θα είναι αποτελεσματικότερη.
Αν θέλαμε να μορφοποιήσουμε την βία σε κατηγορίες, θα λέγαμε ότι είναι : η λεκτική ( ο σαρκασμός, η ταπείνωση, η προσβολή), η οικονομική , η ψυχολογική , η σωματική , η σεξουαλική βία. Όλες οι παραπάνω συμπεριφορές είναι διαβαθμισμένες ως προς τις επιπτώσεις τους στο θύμα. Κατά κανόνα από την εμπειρία μου το θύμα ταλαιπωρείται πολύ, δεν συνειδητοποιείται έγκαιρα από τις αρμόδιες αρχές η κρισιμότητα του περιστατικού.
Κύριο αίτιο αυτής της παλινδρόμησης οφείλεται στην αντιεπαγγελματική στάση των αρχών ( Αστυνομία κατά κύριο λόγο ). Ο τελευταίος νόμος για την ενδοοικογενειακή βία, είναι ένα νομοθέτημα στολίδι για την χώρα μας και πλήρως εναρμονισμένο με την κοινοτική νομοθεσία. Παρά ταύτα, δεν εφαρμόζεται κατά πως πρέπει. Δυστυχώς υπάρχουν ακόμη κάποιοι που όταν δέχονται καταγγελία αρμοδίως, πιστεύουν ότι δεν έγινε και κάτι συνταρακτικό.
Με αφορμή την επισήμανση ενός φίλου δικηγόρου σχετικά με την άρνηση των αστυνομικών αρχών να επιδείξουν την δέουσα προσοχή και σοβαρότητα στα περιστατικά αυτά, τούτο έχω να πω. Καμία ανοχή στους έχοντες υποχρέωση να εφαρμόσουν την κείμενη νομοθεσία. Αποτελούμε όλοι μας τον μηχανισμό άμυνας σε αυτή την χώρα. Αστυνομικοί, δικηγόροι, εισαγγελείς... άλλως, ταυτιζόμαστε με τον επιτιθέμενο, με τα γνωστά και δυσάρεστα αποτελέσματα.
Δεν αντιμετωπίζουμε με άρνηση τα βίαια γεγονότα, δεν είμαστε διστακτικοί, εξαρτημένοι, δεν δεχόμαστε αναντίρρητα, δεν φοβόμαστε. Το πρόσωπο που δέχεται την βία συνήθως δεν μπορεί να εφαρμόσει τρόπους επίλυσης.
Είναι βασικό λοιπόν οι αρμόδιοι να ακούν με προσοχή, χωρίς επικριτική διάθεση, να συνειδητοποιούν το συμβάν και να ενημερώνουν για τις επιλογές και τα δικαιώματα.
Να επισημάνω και κάτι τελευταίο όταν η βία ανάμεσα στους γονείς επιφέρει στα παιδιά σύγχυση και πόνο. Τα παιδιά λοιπόν που εκτίθενται, αποσταθεροποιούνται κυριολεκτικά, διαμορφώνοντας βίαιη συμπεριφορά. Είναι ουσιώδες λοιπόν, εκπαιδευτικοί, ιατροί και γενικά επαγγελματίες που γίνονται αποδέκτες, να μην αγνοούν, να γνωστοποιούν στους αρμόδιους και ειδικούς.
Προκαλεί μεγάλη θλίψη να φεύγουν από την ζωή νέοι άνθρωποι εξαιτίας της αμελής αντιμετώπισης του φαινομένου. Η θέση μας δεν αρκεί να είναι επικριτική αλλά σαφέστατη και προσδιορισμένη ως η νομοθεσία ορίζει επαρκώς.
