Τραγωδία στα Τέμπη έναν χρόνο μετά... «Πώς πέρασε ο καιρός;»... είναι το επιμύθιο σε κάθε μας αναφορά στο παρελθόν. Και την επόμενη Τετάρτη, αφού θυμηθούμε, αφού (δήθεν) οργιστούμε, αφού αποφανθούμε για τους ενόχους, εκεί θα καταλήξουμε, (δήθεν) με ενδιαφέρον: «Πώς πέρασε ένας χρόνος»... Γιατί, ναι, πέρασε κιόλας ένας χρόνος από το δυστύχημα στα Τέμπη!

Όμως, ο χρόνος δεν έχει σταθερό όγκο. Για όλους εμάς τους «εκ του μακρόθεν σχολιάζοντες», ένας χρόνος από τον Μάρτιο του 2023 έχει άλλο ειδικό βάρος από τις 365 ημέρες που προσπαθούν να στριμωχτούν μια-μια σε παραδαρμένα μυαλά, που ακόμα δεν μπορούν να το αποδεχτούν· εκείνων, που «χωρίς το παιδί τους», δίχως τους «δικούς τους ανθρώπους» ένας χρόνος είναι ενός αιώνα μνήμες!

Κι ακόμα περιμένουν! Τι; Να γυρίσουν πίσω οι δικοί τους άνθρωποι; Μα οι «δικοί» ποτέ δεν φεύγουν από τα σπίτια τα χαροκαμένα. Είναι εκεί: στις φωτογραφίες που κάθε μέρα, έναν χρόνο τώρα, μιλάνε με τους γονείς, τ' αδέρφια τους, εκεί στους κιτρινισμένους σοβάδες των τοίχων που απορροφούν τις οιμωγές, είναι εκεί: στους νοτισμένους καθρέφτες πίσω και κοιτάζουν με βλέμμα συμπονετικό. Κι όλοι εκείνοι- οι της Ειμαρμένης έρμαια- γερνούν με την απουσία Τους, που εκείνη δεν γερνάει ποτέ κι ούτε ξέρει από χρόνο και τέτοια ανθρώπινα!

Τι περιμένουν, λοιπόν; Την τιμωρία των ενόχων; Πόσο θα αντέξουν να περιμένουν; Άλλωστε πήραν μιαν απάντηση στην Ελλάδα (και όχι μόνο εδώ...) τι συμβαίνει: ο άμεσα πολιτικός υπεύθυνος «αθωώθηκε» με 40,56% και με πάνω από 20.000+ σταυρούς! Τι να σου κάνουν οι 57 μαρμάρινοι σταυροί, όπου πάνω τους, καθημερινά- ένα χρόνο τώρα- ολοφύρονται συγγενείς και φίλοι, μπροστά στην... σταυροφορία των ψήφων;

Κι ακόμα περιμένουν! Τι; Να γυρίσουν πίσω οι δικοί τους άνθρωποι; Μα οι «δικοί» ποτέ δεν φεύγουν από τα σπίτια τα χαροκαμένα. Είναι εκεί: στις φωτογραφίες που κάθε μέρα, έναν χρόνο τώρα, μιλάνε με τους γονείς, τ' αδέρφια τους, εκεί στους κιτρινισμένους σοβάδες των τοίχων που απορροφούν τις οιμωγές, είναι εκεί: στους νοτισμένους καθρέφτες πίσω και κοιτάζουν με βλέμμα συμπονετικό. Κι όλοι εκείνοι- οι της Ειμαρμένης έρμαια- γερνούν με την απουσία Τους, που εκείνη δεν γερνάει ποτέ κι ούτε ξέρει από χρόνο και τέτοια ανθρώπινα!

Τι περιμένουν, λοιπόν; Την τιμωρία των ενόχων; Πόσο θα αντέξουν να περιμένουν; Άλλωστε πήραν μιαν απάντηση στην Ελλάδα (και όχι μόνο εδώ...) τι συμβαίνει: ο άμεσα πολιτικός υπεύθυνος «αθωώθηκε» με 40,56% και με πάνω από 20.000+ σταυρούς! Τι να σου κάνουν οι 57 μαρμάρινοι σταυροί, όπου πάνω τους, καθημερινά- ένα χρόνο τώρα- ολοφύρονται συγγενείς και φίλοι, μπροστά στην... σταυροφορία των ψήφων;

Και ο χρόνος πέρασε, για εμάς, τους εκ του μακρόθεν τεθλιμμένους, σαν να ήταν μια μέρα. Και για τους άλλους, αυτούς που καθημερινά, σαν πέφτει το βράδυ κρεμιούνται στα παράθυρα κι αφουγκράζονται τις σιωπές της νύχτας κωπηλατώντας κόντρα στο ρεύμα των αναμνήσεων, αυτούς που περιμένουν την πόρτα ν’ ανοίξει ξαφνικά τρίζοντας: «γύρισα», εκείνους που ακούνε τραίνα να σφυρίζουν και ο νους τους φεύγει, ε, για εκείνους ο χρόνος δεν έχει τροχοδρομήσει ακόμα. Εκεί, εκεί περιμένουν τον Σταθμάρχη να σφυρίξει για να «αναχωρήσουν» κι εκείνοι...

Νίκος Τζιανίδης

Συντάκτης-Αρθρογράφος

www.ethnos.gr

Η τραγωδία στα Τέμπη πυροδοτεί κύμα καταλήψεων σε σχολεία σε όλη την Ελλάδα. Τις ημέρες που συγγενείς των θυμάτων αποχαιρετούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα που βρήκαν τραγικό θάνατο από τη σύγκρουση των δύο τρένων, μαθητές Γυμνασίων και Λυκείων σε όλη τη χώρα προχωρούν σε συμβολικές καταλήψεις και αποχές από τα μαθήματά τους.

Στην Αλεξάνδρεια, σε κατάληψη έχουν προχωρήσει οι μαθητές στο ΕΠΑΛ, στο 1ο και στο 2ο Γυμνάσιο και 1ο και 2ο Λύκειο Αλεξάνδρειας, οι οποίοι ανάρτησαν πανό με τη φράση «... πάρε με όταν φτάσεις» και προχώρησαν σε κατάληψη ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τις ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν.

Σήμερα συμπληρώνονται 18 χρόνια από τις 13 Απριλίου 2003, όταν νταλίκα που μετέφερε ξυλεία-νοβοπάν, θέρισε πούλμαν που μετέφερε μαθητές πρώτης Λυκείου, στοιχίζοντας τη ζωή σε 21 μαθητές.

Το ημερολόγιο δείχνει 13 Απριλίου 2003. Απόγευμα Κυριακής, λίγο μετά τις 19:30 και ένα πούλμαν γεμάτο μαθητές επιστρέφει στην Ημαθία μετά από εκδρομή στην Αθήνα. Τα παιδιά τραγουδούν, φωνάζουν, απολαμβάνουν τη στιγμή. Τίποτα δεν προμηνύει την τραγωδία που θα ακολουθήσει στα επόμενα δευτερόλεπτα. Το πούλμαν φτάνει στο 388ο χλμ. της Εθνικής Οδού Αθηνών - Θεσσαλονίκης, στο ύψος της κοιλάδας των Τεμπών. Στο απέναντι ρεύμα κινείται μία νταλίκα που μεταφέρει νοβοπάν. Και ξαφνικά σκοτάδι...

Το χρονικό:

Το πούλμαν με 49 μαθητές της πρώτης λυκείου επέστρεφε από εκδρομή που είχαν πάει τα παιδιά στην Αθήνα και γυρνούσαν στο Μακροχώρι Ημαθίας. Την ώρα που βρισκόταν στα Τέμπη, στην κοιλάδα αυτών είχε εισέλθει μια νταλίκα με ρυμουλκούμενη καρότσα, η οποία μετέφερε φύλλα ξυλείας- νοβοπάν. Στη στροφή ο οδηγός της νταλίκας χάνει τον έλεγχο, βγαίνει από την πορεία του και συγκρούεται πλαγιομετωπικά με το πούλμαν που μετέφερε τους μικρούς μαθητές. Τα ξύλα-νοβοπάν φεύγουν από τη θέση τους και σκίζουν την αριστερή πλευρά του πούλμαν, αλλά και... τους μικρούς μαθητές. Η τραγωδία είναι ανείπωτη, αλλά δεν σταματά εκεί.

Δύο ώρες χρειάστηκαν τα σωστικά συνεργεία, πυροσβεστικής και ΕΚΑΒ για να ανασύρουν ζωντανούς αλλά και νεκρούς μαθητές. Στις 02:00 τα ξημερώματα γνωστοποιήθηκε επίσημα ο τραγικός απολογισμός: 21 νεκροί μαθητές και 20 τραυματίες εκ των οποίων οι εννιά σε σοβαρή κατάσταση.

Την επόμενη μέρα η αστυνομία προχωρά στη σύλληψη του οδηγού της νταλίκας που μετέφερε τα ξύλα-νοβοπάν. Η νταλίκα, όπως φάνηκε από το πόρισμα, ήταν σε κακή κατάσταση, το φορτίο που μετέφερε ήταν υπέρβαρο, τα ελαστικά φθαρμένα και η ταχύτητα μεγαλύτερη από το επιτρεπόμενο όριο. Ο οδηγός μάλιστα οδηγούσε έξι ώρες χωρίς διακοπή και ήταν... καινούριος.

Είχε πει τότε, πως «αισθάνομαι συντριβή γι’ αυτό που συνέβη και θα προτιμούσα να είχα σκοτωθεί και εγώ για να μη ζήσω αυτή την τραγωδία», ενώ για το φορτίο και την υπέρβαρη ξυλεία, είχε αναφέρει: «Στην έξοδο από το εργοστάσιο ζύγισα πάλι τη φορτωμένη νταλίκα και διαπίστωσα κατά την οδήγηση ότι ήταν υπέρβαρο το φορτίο μου κατά δύο ή τρεις τόνους. Ακόμη και αν ήξερα ότι ήταν υπέρβαρο κατά τη φόρτωση, δεν θα αρνιόμουν να εκτελέσω το δρομολόγιο μήπως με διώξουν από τη δουλειά, γιατί ήμουν και καινούργιος. Πιστεύω ότι, αν δεν ήταν υπέρβαρο το φορτίο μου και το ύψος μεγάλο, δεν θα έχανα τον έλεγχο του αυτοκινήτου».

Τον Οκτώβριο του 2008 έγινε το δικαστήριο και ο οδηγός νταλίκας καταδικάστηκε σε 15 χρόνια κάθειρξη. Οι ιδιοκτήτες της σε 14 και 11 χρόνια, ενώ ποινές επιβλήθηκαν και στους υπεύθυνους του εργοστασίου στον Έβρο. Η εταιρεία επίσης κατέβαλε το ποσό των 8.500.000 ευρώ στις οικογένειες των θυμάτων. Όμως...

Όπως είχε δηλώσει πολύ εύστοχα ο αντιδήμαρχος Βέροιας, «παρά τις τιμωρίες, παρά τις αποζημιώσεις, τα παιδιά του Μακροχωρίου δεν θα γυρίσουν ποτέ πίσω».

Μαθητής σώθηκε κι έγινε κληρικός

Ανάμεσα στους μαθητές που γλίτωσαν ήταν και ο Μακάριος Λιακόπουλος, ο οποίος μερικά χρόνια αργότερα θα αφιερωθεί για πάντα στον Θεό και θα χειροτονηθεί αρχιμανδρίτης. Τα όσα έζησε την 13η Απριλίου του 2003 τον στιγμάτισαν για πάντα, ενώ το γεγονός ότι σώθηκε τον έφερε ακόμα πιο κοντά στον Θεό, η πίστη του μεγάλωσε κι εντάχθηκε στους κόλπους της Εκκλησίας...

Κατά την εγκαινίαση των σηραγγών στα Τέμπη, σε ένα σημείο όπου έχουν συμβεί δεκάδες τραγικά δυστυχήματα και ο δρόμος έχει ποτίσει με αίμα, η πρώτη σήραγγα έχει ονομαστεί σε «Μαθητών Μακροχωρίου Ημαθίας», ενώ στο σημείο του δυστυχήματος έχει τοποθετηθεί μια μαρμάρινη πλάκα που αναγράφει: «Στο σημείο αυτό, με ευθύνη της πολιτείας και στον βωμό του κέρδους, θυσιάστηκαν οι 21 μαθητές του Λυκείου Μακροχωρίου Ημαθίας».

dikaiologitika.gr, reader.gr