Τραγωδία στα Τέμπη έναν χρόνο μετά... «Πώς πέρασε ο καιρός;»... είναι το επιμύθιο σε κάθε μας αναφορά στο παρελθόν. Και την επόμενη Τετάρτη, αφού θυμηθούμε, αφού (δήθεν) οργιστούμε, αφού αποφανθούμε για τους ενόχους, εκεί θα καταλήξουμε, (δήθεν) με ενδιαφέρον: «Πώς πέρασε ένας χρόνος»... Γιατί, ναι, πέρασε κιόλας ένας χρόνος από το δυστύχημα στα Τέμπη!
Όμως, ο χρόνος δεν έχει σταθερό όγκο. Για όλους εμάς τους «εκ του μακρόθεν σχολιάζοντες», ένας χρόνος από τον Μάρτιο του 2023 έχει άλλο ειδικό βάρος από τις 365 ημέρες που προσπαθούν να στριμωχτούν μια-μια σε παραδαρμένα μυαλά, που ακόμα δεν μπορούν να το αποδεχτούν· εκείνων, που «χωρίς το παιδί τους», δίχως τους «δικούς τους ανθρώπους» ένας χρόνος είναι ενός αιώνα μνήμες!
Κι ακόμα περιμένουν! Τι; Να γυρίσουν πίσω οι δικοί τους άνθρωποι; Μα οι «δικοί» ποτέ δεν φεύγουν από τα σπίτια τα χαροκαμένα. Είναι εκεί: στις φωτογραφίες που κάθε μέρα, έναν χρόνο τώρα, μιλάνε με τους γονείς, τ' αδέρφια τους, εκεί στους κιτρινισμένους σοβάδες των τοίχων που απορροφούν τις οιμωγές, είναι εκεί: στους νοτισμένους καθρέφτες πίσω και κοιτάζουν με βλέμμα συμπονετικό. Κι όλοι εκείνοι- οι της Ειμαρμένης έρμαια- γερνούν με την απουσία Τους, που εκείνη δεν γερνάει ποτέ κι ούτε ξέρει από χρόνο και τέτοια ανθρώπινα!
Τι περιμένουν, λοιπόν; Την τιμωρία των ενόχων; Πόσο θα αντέξουν να περιμένουν; Άλλωστε πήραν μιαν απάντηση στην Ελλάδα (και όχι μόνο εδώ...) τι συμβαίνει: ο άμεσα πολιτικός υπεύθυνος «αθωώθηκε» με 40,56% και με πάνω από 20.000+ σταυρούς! Τι να σου κάνουν οι 57 μαρμάρινοι σταυροί, όπου πάνω τους, καθημερινά- ένα χρόνο τώρα- ολοφύρονται συγγενείς και φίλοι, μπροστά στην... σταυροφορία των ψήφων;
Κι ακόμα περιμένουν! Τι; Να γυρίσουν πίσω οι δικοί τους άνθρωποι; Μα οι «δικοί» ποτέ δεν φεύγουν από τα σπίτια τα χαροκαμένα. Είναι εκεί: στις φωτογραφίες που κάθε μέρα, έναν χρόνο τώρα, μιλάνε με τους γονείς, τ' αδέρφια τους, εκεί στους κιτρινισμένους σοβάδες των τοίχων που απορροφούν τις οιμωγές, είναι εκεί: στους νοτισμένους καθρέφτες πίσω και κοιτάζουν με βλέμμα συμπονετικό. Κι όλοι εκείνοι- οι της Ειμαρμένης έρμαια- γερνούν με την απουσία Τους, που εκείνη δεν γερνάει ποτέ κι ούτε ξέρει από χρόνο και τέτοια ανθρώπινα!
Τι περιμένουν, λοιπόν; Την τιμωρία των ενόχων; Πόσο θα αντέξουν να περιμένουν; Άλλωστε πήραν μιαν απάντηση στην Ελλάδα (και όχι μόνο εδώ...) τι συμβαίνει: ο άμεσα πολιτικός υπεύθυνος «αθωώθηκε» με 40,56% και με πάνω από 20.000+ σταυρούς! Τι να σου κάνουν οι 57 μαρμάρινοι σταυροί, όπου πάνω τους, καθημερινά- ένα χρόνο τώρα- ολοφύρονται συγγενείς και φίλοι, μπροστά στην... σταυροφορία των ψήφων;
Και ο χρόνος πέρασε, για εμάς, τους εκ του μακρόθεν τεθλιμμένους, σαν να ήταν μια μέρα. Και για τους άλλους, αυτούς που καθημερινά, σαν πέφτει το βράδυ κρεμιούνται στα παράθυρα κι αφουγκράζονται τις σιωπές της νύχτας κωπηλατώντας κόντρα στο ρεύμα των αναμνήσεων, αυτούς που περιμένουν την πόρτα ν’ ανοίξει ξαφνικά τρίζοντας: «γύρισα», εκείνους που ακούνε τραίνα να σφυρίζουν και ο νους τους φεύγει, ε, για εκείνους ο χρόνος δεν έχει τροχοδρομήσει ακόμα. Εκεί, εκεί περιμένουν τον Σταθμάρχη να σφυρίξει για να «αναχωρήσουν» κι εκείνοι...
Νίκος Τζιανίδης
Συντάκτης-Αρθρογράφος
www.ethnos.gr
