Παρακολούθησα τις 6 «εθνικές προτεραιότητες» του κ. Τσίπρα στη ΔΕΘ και, προς στιγμήν, αισθάνθηκα ότι το ημερολόγιο δεν έγραφε 2022, αλλά 2014.
Με σύνθημα «η δικαιοσύνη πίσω» ή κάπως έτσι τελοσπάντων, ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μίλησε, για ακόμα μια φορά, όχι για το τι θα δημιουργήσει αλλά κυρίως για το τι θα ξηλώσει, εστιάζοντας στο νόμο για την πανεπιστημιακή αστυνομία και το Νόμο Χατζηδάκη, με την ψηφιακή κάρτα εργασίας και όλες τις προστατευτικές διατάξεις για τον εργαζόμενο. Μοναδική διαφορά σε σχέση με το 2014 ότι οι καταργήσεις, αυτή τη φορά, θα είναι απλές, όχι «με ένα νόμο και ένα άρθρο», όπως η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, για παράδειγμα.
Είπε και άλλα, όπως για διαγραφή των χρεών που δημιουργήθηκαν στην πανδημία (χωρίς τα νταούλια και χωρίς το χαρακτηρισμό επονείδιστα), είπε για αποκρατικοποίηση της ΔΕΗ (που ο ίδιος κρατικοποίησε), δεν είπε για σεισάχθειες αλλά ανέφερε και πάλι την αναστολή των πλειστηριασμών, οι οποίοι ενεργοποιήθηκαν κατά τη διακυβέρνηση του, για κρατικοποίηση της Εθνικής Τράπεζας- γιατί μόνο αυτή και όχι όλες;- και βέβαια, για επαναφορά του κατώτατου μισθού, αυτή τη φορά κάπως πιο γαλαντόμα από την προηγούμενη, στα 800 ευρώ.
Το κρεσέντο της ακατάσχετης και ανερμάτιστης παροχολογίας, που θα μπορούσε να έχει τίτλο «Με τα λόγια χτίζω Ανώγεια», δε θα μπορούσε παρά να κλείσει με τις κλισεδιάρικες κορόνες του κ. Τσίπρα για διλήμματα του τύπου «με τη δημοκρατία ή με την ολιγαρχία» (ωσάν να ξεχνάμε τη δημοκρατική περίοδο του 2015, όπου οι γέροντες έκλαιγαν έξω από τις κλειστές τράπεζες) και με τη διαβεβαίωση ότι οι ίδιοι, στο ΣΥΡΙΖΑ είναι πια «πιο έμπειροι, πιο έτοιμοι και πιο υποψιασμένοι».
Τι δεν άκουσα-με. Τίποτα για το πώς τα εξαγγελθέντα θα υλοποιηθούν- μόνο ότι είναι κοστολογημένα. Τίποτα για πραγματική δημιουργία, καμία ουσιαστική πρόταση, καμία απάντηση απέναντι στα σπουδαία εθνικά και διεθνή διακυβεύματα. Κυρίως όμως, δεν ακούσαμε καμία συγγνώμη για τον κλονισμό της οικονομίας υπό τη διακυβέρνηση του, τις εθνικές ντροπές στις οποίες υπέβαλε τη χώρα, το παράνομο δημοψήφισμα του 2015.
