Ο συμβιβασμός σε μια διαπραγμάτευση είναι το κλειδί για να κλείσει η όποια συμφωνία. Ειδικά στην περίπτωση της ονομασίας της πΓΔΜ ο συμβιβασμός ήταν αναμενόμενος μετά από μια πολυετή διαδικασία.
Σε μια διαπραγμάτευση υπάρχουν τρεις στρατηγικές: χάνω – χάνεις, κερδίζω – χάνεις και κερδίζω – κερδίζεις. Στη συμφωνία Ελλάδας και πΓΔΜ υπάρχουν πολλές αναγνώσεις,
αλλά μην είχε κανείς την ψευδαίσθηση ότι η διαπραγμάτευση θα ήταν μια διαδικασία κερδίζω (δηλ. η Ελλάδα) και χάνεις (δηλ. η πΓΔΜ).
Εάν προσπαθήσει κανείς να το δει ψυχρά και αποστασιοποιημένα και χωρίς κομματικές παρωπίδες, υπήρξαν όπως ήταν και αναμενόμενο εκατέρωθεν υποχωρήσεις. Εξάλλου από μια διαπραγμάτευση ο στόχος δεν είναι να εξέλθει η μια πλευρά νικήτρια και η άλλη ταπεινωμένη και ηττημένη.
Κάτι χάνεις και κάτι κερδίζεις. Που κλίνει η ζυγαριά; Ανάλογα που τοποθετείται κανείς πολιτικά και πως αντιλαμβάνεται τις διεθνείς σχέσεις, ενώ το δυσάρεστο είναι ότι η αξιολόγηση δεν γίνεται με αντικειμενικά κριτήρια αλλά με όρους εμπάθειας για τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα.
Ο διεθνής παράγοντας στο σύνολό του και με όλες τις εκφράσεις του χαιρέτησε τη συμφωνία, ακόμα και οι ομοϊδεάτες της ΝΔ που αντιδρά λησμονώντας το παρελθόν και τα όσα έγιναν. Αυτό λέει πολλά για το πως οι ξένοι βλέπουν τα όσα συνέβησαν.
Ο Τσίπρας εξ αρχής ήταν στη γραμμή να λυθεί το ονοματολογικό της πΓΔΜ. Έπαιξε τα.. ρέστα του σε αυτό το ζήτημα και περιμένει να του βγει, ενώ ήδη έχει χαράξει τη γραμμή μεταξύ προόδου και συντήρησης και πάνω σε αυτή θα πορευθεί.
Θα κερδίσει; Αυτό θα φανεί σύντομα. Εξάλλου υπάρχει μια μεγάλη αίρεση στη συμφωνία που αφορά τις αναγκαίες και προαπαιτούμενες κινήσεις που πρέπει να κάνει η πΓΔΜ για να προχωρήσει η συμφωνία, δηλ. αλλαγές στο Σύνταγμα, απάλειψη των αλυτρωτικών, κ.ά.
Μπορεί όμως να λέει με άνεση πως έκλεισε επί πρωθυπουργίας του μια εκκρεμότητα ενός τετάρτου του αιώνα και άρα είναι αναβαθμισμένος στα μάτια των ξένων, αναμένει μια καλή ρύθμιση για το χρέος που όπως φαίνεται η Ελλάδα θα πάρει και θα μπορεί να υποστηρίζει σε περίπου 9 εβδομάδες ότι έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια.
Από την άλλη πλευρά η αντιπολίτευση οχυρώνεται πίσω από το όχι στη συμφωνία, όχι βασικά γιατί διαφωνεί σε ζητήματα ουσίας, αλλά διότι υπάρχει ο παράγοντας Τσίπρας. Το θέμα είναι πως θα χειριστεί την πίεση από το εξωτερικό, ειδικά η ΝΔ από το ΕΛΚ και δευτερευόντως το ΚΙΝΑΛ από τους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές.
Η ώρα της κρίσης έφθασε για όλους και το ονοματολογικό της πΓΔΜ δύναται να γίνει καταλύτης πολιτικών εξελίξεων, ανακατατάξεων στον πολιτικό χάρτη και επαναπροσδιορισμού πολιτικών συμμαχιών και νέων συνεργασιών.
Η εξίσωση δεν έχει λυθεί ακόμα. Υπάρχει δρόμος μπροστά, καθώς και η αίρεση υπάρχει για να προχωρήσει η πΓΔΜ στα βήματα που πρέπει, αλλιώς δεν υπάρχει συμφωνία, αλλά και η συμφωνία στην ελληνική Βουλή δεν προβλέπεται να έρθει προς κύρωση, εάν δεν εξελιχθούν όλα ομαλά στην γειτονική χώρα, πριν το τέλος του 2018 ή αρχές του 2019.
Το βέβαιο είναι ότι μπαίνουμε σε μια περίοδο μεγάλης εσωτερικής έντασης και σύγκρουσης, η οποία δεν θεωρείται λογική σε Βρυξέλλες, Βερολίνο και ΗΠΑ που θεωρούν καλή τη συμφωνία και αδυνατούν να κατανοήσουν τη διαφωνία τουλάχιστον των κεντρικών πολιτικών κομμάτων.
Και όπως έχει πει και ο Βρετανός πολιτικός Νέβιλ Τσάμπερλεν πριν από περίπου έναν αιώνα, «στην πολιτική είναι ανώφελο να κοιτάς πιο μακριά από δυό εβδομάδες». Η ζωή, η στάση της κοινωνίας και η δράση της οικονομίας κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα, θα τα λύσει όλα...
άρθρο του Άρη Ραβανού
Πηγή:in.gr
