αναποτελεσματικότητας και της βραδυπορίας μια κρατικής βιομηχανίας.
Πρόκειται για την παραγωγή των τευτλοκαλλιεργητών που σύμφωνα με εκτιμήσεις εξελίχθηκε σε μια από τις χειρότερες της τελευταίας δεκαετίας. Κι αυτό συνιστά μια ιδιαίτερα δυσμενή εξέλιξηπου επιδεινώνει ακόμη περισσότερο την ήδη δυσμενή οικονομική θέση των καλλιεργητών.
Τραγική διαπίστωση αποτελεί το γεγονός ότι η μεγάλη ζημιά των τευτλοπαραγωγών έγινε χωρίς δική τους ευθύνη. Η αναβλητικότητα της παραπαίουσας Ελληνικής Βιομηχανίας Ζαχάρεως για να προσδιορίσει την τιμή που θα ίσχυε, ώστε να κριθεί εάν είναι συμφέρουσα η φετινή καλλιέργεια, οδήγησε σε μεγάλες χρονικές καθυστερήσεις για τη σπορά των χωραφιών, με συνέπεια να καθυστερήσει και ο χρόνος ανάπτυξης και τελικής συλλογής του προϊόντος, που οδήγησε σε μεγάλη μείωση του ζαχαρικού τίτλου. Επιπλέον η ΕΒΖ δεν προμήθευσε -ως όφειλε- τους καλλιεργητές με κατάλληλα σκευάσματα φυτοπροστασίας με αποτέλεσμα να αυξηθούν οι ζημιές και η καταστροφή των καλλιεργειών τους.
Όλα αυτά είναι παράγοντες που οδηγούν σε απόγνωση τους τευτλοκαλλιεργητές και καθιστούσαν επιτακτική την ανάγκη να ενισχυθούν μέσω της κρατικής παρέμβασης (είτε μέσω των De Minimis, είτε μέσω των ΠΣΕΑ) κάτι που αποτελεί και συλλογικό αίτημά τους.
Το ζήτημα όμως δεν είναι να κάνουμε μόνο διαπιστώσεις αλλά να ακούγονται τα προβλήματα του κόσμου και κυρίως να δίνονται λύσεις. Δυστυχώς όμως, όπως έχει αποδειχθεί και σε αντίστοιχες περιπτώσεις καταστροφής καλλιεργειών (ροδάκινα κλπ), οι αγρότες απευθύνονται σε ώτα μη ακουόντων. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει και θα το αλλάξουν σύντομα, πρώτα και πρώτοι οι ίδιοι οι αγρότες.
