Πανηγυρικός Εσπερινός στον ιερό ναό Γενεσίου της Θεοτόκου στο Πλατύ Ημαθίας. (φωτο)

Την Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου το απόγευμα ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον εσπερινό και κηρυξε το θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα ιερό ναό Γενεσίου της Θεοτόκου στο Πλατύ Ημαθίας. Στο τέλος του εσπερινού ο σεβασμιώτατος τέλεσε χειροθεσία αναγνώστου.

Στην ομιλία του ο σεβασμιώτατος τόνισε:

 

«Αὕτη ἡμέρα Κυρίου, ἀγαλλιᾶσθε λαοί· ἰδού γάρ τοῦ φωτός ὁ νυμ­φών καί ἡ βίβλος τοῦ λόγου τῆς ζωῆς ἐκ γαστρός προελή­λυθε».

 

Ἡμέρα Κυρίου χαρακτηρίζει ὁ ἱε­ρός ὑμνογράφος τήν ἡμέρα τῆς Γεν­νήσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεο­τό­κου καί γι᾽ αὐτό καλεῖ ὅλους τούς ἀνθρώπους, καλεῖ ὅλους τούς λα­ούς τῆς γῆς, νά χαροῦν καί νά εὐ­φρανθοῦν. Καί γιά νά μήν ὑπάρχει καμία ἀμφιβολία γιά τήν αἰτία τῆς χαρᾶς, τήν προσδιορίζει ἀκριβέ­στε­­­­ρα: «ἰδού γάρ τοῦ φωτός ὁ νυμ­φών καί ἡ βίβλος τοῦ λόγου τῆς ζωῆς ἐκ γαστρός προελήλυθε».

 

Γεννήθηκε, λέγει, αὐτή πού πρό­κει­ται νά γίνει ὁ νυμφών τοῦ φω­τός, νά γίνει ὁ νυφικός ἐκεῖνος θάλαμος στόν ὁποῖο θά συναν­τηθεῖ τό φῶς τοῦ κόσμου, ὁ Χρι­στός, μέ τήν ἀνύμ­φευτη νύμφη του, τήν Πα­ναγία Μητέρα του, γιά νά καταυ­γάσει ἀπό ἐκεῖ μέ τό φῶς του «τούς ἐν σκότει καί σκιᾷ θα­νάτου καθημένους» καί νά διαλύ­σει τήν ἀχλύ τῆς ἁμαρτίας καί τό ἔρεβος τοῦ θανάτου πού αὐτή προκαλεῖ.

 

Γεννήθηκε ἡ βίβλος μέσα στήν ὁποία πρόκειται νά γράψει ὁ ἴδιος ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ τή βίβλο τῆς αἰ­ω­νίου ζωῆς· γεννήθηκε ὁ τόμος «ἐν ᾧ δακτύλῳ ἐγέγραπται Πα­τρός ὁ Λόγος» γιά νά γνωρίσει στούς ἀνθρώπους τόν Πατέρα-Θεό ἀπό τόν ὁποῖο τούς ἀπομάκρυνε ἡ παρακοή τῶν πρωτοπλάστων.

 

Μέ τή Γέννηση τῆς Παναγίας, λοιπόν, ἐπιστρέφει, ἀδελφοί μου, ὁ Θεός στή γῆ· ἐπιστρέφει καί πάλι κοντά στόν ἄνθρωπο. Ὄχι βέβαια ὅτι τόν εἶχε ἐγκαταλείψει ποτέ, διότι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δέν ἐγκα­ταλείπει ποτέ τό πλάσμα του, ἀλλά διότι ὁ ἄνθρωπος εἶχε ἀπο­μα­­κρυνθεῖ μέ τή θέλησή του ἀπό τόν Θεό· καί εἶχε ἀπομακρυνθεῖ, γιατί δέν πίστευσε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ ὅτι οἱ ἐν­τολές του δέν ἦταν ἐμπόδιο γιά νά τόν πλη­σιάσει καί νά γίνει ὁ ἴδιος Θεός, ἀλλά ἦταν ὁ μόνος ἀσφαλής καί βέ­βαιος τρό­πος γιά νά τόν πλησιάσει καί νά τόν γνωρίσει.

 

Αὐτή, λοιπόν, ἡ διαραγεῖσα σχέ­ση με­ταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπου ἀρ­χίζει νά ἀποκαθίσταται σήμερα μέ τή Γέννηση τῆς Παναγίας μας. Τό σκοτάδι ἀρχίζει νά ὑποχωρεῖ, για­τί τό φῶς ἐγγίζει. Ἡ σιωπή τῆς ἀ­γνοίας ἀρχίζει νά γίνεται πιό ὑπο­φερτή, γιατί πλησιάζει ἡ ἡμέ­ρα πού ὁ Θεός Λόγος θά ἠχήσει στά αὐ­τιά τῶν ἀνθρώπων. Ἡ ὑπό­σχε­ση τοῦ Θεοῦ πρός τούς πρωτο­πλά­στους ἀρχίζει νά ὑλοποιεῖται μέ τή δημιουργία τοῦ ὀχήματος τῆς Θεό­τητος, μέ τή Γέν­νηση τῆς Ὑπερα­γίας Θεοτό­κου. Ἡ ἡμέρα τοῦ Κυ­ρίου γίνεται πραγματικό­τη­τα καί ἡ στιγμή τῆς ὁλοκληρώ­σεώς της δέν ἀπέχει πλέον πολύ, γιατί ἡ Γέν­νηση τῆς Παναγίας εἶναι προ­άγ­γελος τῆς Γεννήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, εἶναι προανά­κρουσμα τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρω­πίνου Γένους, εἶναι αἰτία χαρᾶς γιά τή γῆ καί γιά τόν οὐρανό. Διότι ὁ Θεός δέν ἔ­πλασε, ἀδελφοί μου, τόν ἄνθρω­πο γιά νά ζεῖ μακριά του. Δέν ἔ­πλα­σε τόν ἄνθρωπο γιά νά ζεῖ στό σκο­τάδι τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ἀ­γνοί­ας. Γι᾽ αὐτό καί ἤθελε νά ἀπο­κατα­στή­σει τόν ἄνθρωπο ἐκεῖ ἀπό ὅπου ἐξέ­πε­σε, ἀλλά ὄχι μόνος του· ἤθε­λε νά ἔχει καί τόν ἄνθρωπο συμ­μέτοχο στό θεῖο σχέδιο τῆς σω­τη­ρίας του. Καί αὐτόν τόν συμμέ­το­χο τόν βρίσκει ὁ Θεός στό πρό­σω­πο τῆς θυγατέρας τοῦ Ἰωακείμ καί τῆς Ἄννας, πού ἔρχεται σή­με­ρα στόν κόσμο, ὡς καρπός προσευ­χῆς τῶν εὐσεβῶν της γονέων.

 

Ἡ ὥρα τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώ­που ἐγγίζει· ἡ ὥρα τῆς ἀρχῆς τοῦ σχεδίου τῆς θείας οἰκονομίας πλη­σιάζει. Γι᾽ αὐτό καί ἡ σημερινή ἡ­μέ­­ρα εἶναι ἡμέρα χαρᾶς καί ἀγαλ­­λιάσεως γιά μᾶς τούς ἀνθρώπους. Εἶναι ἡμέρα χαρᾶς ὄχι σάν αὐτή πού ἐννοοῦμε συνήθως οἱ ἄνθρω­ποι καί πού ἐξαρτᾶται ἀπό ὑλικά καί ἐφήμερα πράγματα. Εἶναι χαρά θεία καί πνευματική. Εἶναι χαρά, γιατί ἡ Γέννηση τῆς Παναγίας μας μᾶς διασφαλίζει τή σωτηρία μας, γιατί γίνεται αἰτία τῆς χαρᾶς τήν ὁποία καμία θλίψη τοῦ κόσμου δέν μπορεῖ νά τήν ἐξαφανίσει, γιατί ἀφορᾶ τό αἰώνιο μέλλον μας κοντά στόν Θεό.

 

Ἄν προσπαθήσουμε, ἀδελφοί μου, νά κατανοήσουμε καί νά ζή­σου­με αὐτή τή χαρά μέ τά μέτρα τῆς ἀνθρωπίνης λογικῆς μας, δέν θά τό καταφέρουμε, γιατί ἡ χαρά δέν εἶναι «ἐκ τοῦ κόσμου τούτου». Ἄν ὅμως προσπαθήσουμε νά τή ζή­σουμε μέ τόν τρόπο πού τήν ἔ­ζη­σαν οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς τῆς Πα­να­γίας μας, οἱ ἅγιοι Ἰωακείμ καί Ἄννα, νά τή ζήσουμε δηλαδή μέ πίστη καί εὐγνωμοσύνη στόν Θεό γιά τή μεγάλη δωρεά πού μᾶς χά­ρι­­σε· ἄν προσπαθήσουμε νά τή ζή­σουμε, ἀξιοποιῶντας τή χάρη καί τή μεσιτεία τῆς Παναγίας μας γιά νά πλησιάσουμε τόν Χριστό καί νά γίνουμε μέτοχοι τῆς σωτηρίας πού μᾶς προσφέρει, τότε, ἀδελφοί μου, ἡ χαρά αὐτή δέν θά εἶναι μόνο γιά σήμερα ἀλλά θά εἶναι παρούσα σέ ὅλη μας τή ζωή, καί θά εἶναι χαρά καί ἀγαλλίαση τῆς ψυχῆς μας.