Πάνω του πέφτει βαριά η σκιά του Παρατηρητηρίου Ελέγχου Οικονομικής Αυτοτέλειας των ΟΤΑ, ενός εργαλείου χειραγώγησης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που επέβαλε το Διευθυντήριο της Τρόικας.
Ο προϋπολογισμός αυτός δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική. Για μια περιφέρεια 2 εκατομμυρίων ανθρώπων, τη μεγαλύτερη σε έκταση της χώρας, ένας προϋπολογισμός με πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων 84,5 περίπου εκατομμυρίων ευρώ τι προβλήματα και τι ανάγκες μπορεί να αντιμετωπίσει και τι ανάπτυξη μπορεί να φέρει και πώς θα ανακουφίσει από την ανεργία;
Επιπλέον είναι ανισομερής και έξω από ανάγκες και προτεραιότητες, αφού τα λίγα χρήματα που έχει τα διαθέτει για κάποια συνεχιζόμενα έργα, ενώ για τη γεωργία και την κτηνοτροφία δίνει ψίχουλα.
Και ύστερα περιμένουμε ο πρωτογενής τομέας να φέρει την ανάπτυξη.
Δε θα μείνουμε όμως στην ανάλυση των κωδικών και των ποσών.
Θα επιμείνουμε στα πολιτικά μηνύματα που βγαίνουν από αυτόν τον προϋπολογισμό.
1. Είναι ένας προϋπολογισμός φτώχειας, υποταγμένος στις απαιτήσεις και τις οδηγίες της Τρόικας και των μνημονίων.
2. Δεν έχει κανέναν αναπτυξιακό στόχο.
3. Στερείται κοινωνικής ευαισθησίας, αφού οι τομείς της Πρόνοιας και της Κοινωνικής Αλληλεγγύης σε μια εποχή ανθρωπιστικής κρίσης παίρνουν ελάχιστα.
4. Λείπει εντελώς το στοιχείο της διεκδίκησης και της απαίτησης των θεσμοθετημένων πόρων. Να υπενθυμίσω ότι ο νόμος του Καλλικράτη προβλέπει ότι το 2,4% του Φ.Π.Α. και το 4% του φόρου εισοδήματος περιέρχονται αυτόματα στην περιφέρεια. Ποτέ δεν αποδόθηκαν, αν και εισπράχθηκαν, από την κεντρική κυβέρνηση.
5. Δεν έχει πολιτικό στίγμα. Δεν αναδεικνύει ανάγκες και προτεραιότητες αλλά είναι όλα χύμα.
Πουθενά δε διακρίνει κανείς θέσεις και πολιτικές για την προστασία των ανέργων και τον περιορισμό της ανεργίας.
Αλήθεια, τι γρήγορα εγκαταλείφθηκε το προεκλογικό τρίπτυχο του Περιφερειάρχη ανάπτυξη-κοινωνική ευαισθησία-εξωστρέφεια!
Τι θα μπορούσε να γίνει – τι προτείνουμε
Είναι γεγονός ότι το δόγμα της δημοσιονομικής πειθαρχίας εκφράζεται και στους προϋπολογισμούς των ΟΤΑ, όπου και υπαγορεύει:
1. να είναι ισοσκελισμένοι ή πλεονασματικοί,
2. οι προαιρετικές δαπάνες να περιορίζονται στα απολύτως αναγκαία,
3. προσλήψεις γίνονται μόνον εφόσον υπάρχουν εγγεγραμμένες πιστώσεις.
Μπροστά σ’ αυτά τα φράγματα που υψώνει ο νόμος και εγκλωβίζει την Αυτοδιοίκηση, δύο είναι οι επιλογές: η συμμόρφωση ή η διεκδίκηση με την ενεργοποίηση και της κοινωνίας. Η σημερινή διοίκηση επιλέγει το πρώτο.
Η Περιφέρεια οφείλει να επιμένει και να διεκδικεί μόνιμες θέσεις εργασίας και όχι απασχόληση με πεντάμηνες συμβάσεις. Να επιδιώξει να αλλάξει ο προσανατολισμός στα επιδοτούμενα προγράμματα και να κατευθύνονται σε έργα ή επιχειρήσεις με ουσιαστική προοπτική και παραγωγικό αποτέλεσμα, καθώς σύμφωνα με στοιχεία οι περισσότερες από τις ωφελούμενες επιχειρήσεις προσφέρουν υπηρεσίες (καφετέριες κλπ).
Ακόμα και αυτήν την ύστατη στιγμή της ψήφισης του προϋπολογισμού προτείνουμε την ενίσχυση των κωδικών που αφορούν:
1. την κοινωνική αλληλεγγύη και τη φροντίδα και ανακούφιση των ατόμων που βιώνουν δραματικά τις επιπτώσεις της λιτότητας και της ανεργίας (χωρίς ρεύμα, χωρίς στέγη, χωρίς τροφή πολλές φορές)
2. τον πρωτογενή τομέα, με τη βελτίωση των υποδομών, την υποστήριξη καινοτόμων δράσεων και πρωτοβουλιών, με μελέτες αναδιάρθρωσης των καλλιεργειών κλπ.
Είναι βέβαιο, δυστυχώς, κε Πρόεδρε, κύριοι συνάδελφοι, κε Περιφερειάρχη ότι πολύ λίγοι ενδιαφέρονται γι’ αυτό που γίνεται αυτή τη στιγμή εδώ μέσα.
Και αυτό γιατί η κοινωνία θεωρεί ότι και με τη σημερινή μας απόφαση και με πολλές προηγούμενές μας, δεν επηρεάζουμε τα μεγάλα προβλήματα που την απασχολούν και δεν αντιμετωπίζουμε τις ανάγκες της.
Για να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη απαιτείται σωστός προγραμματισμός, σθεναρή διεκδίκηση, αντίσταση σε κάθε απόπειρα απαξίωσης και συρρίκνωσης, ορθολογική και αποτελεσματική διαχείριση των διαθέσιμων πόρων, την αναζήτηση νέων πηγών χρηματοδότησης.
Βρισκόμαστε μέσα σε μια βαθιά κρίση που δεν είναι μόνον οικονομική αλλά κυρίως πολιτική και κοινωνική. Η ανεργία ξεπερνά το 60% στους νέους και τα νοικοκυριά αδυνατούν να ανταποκριθούν στις βασικές ανάγκες. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι απειλούνται με κοινωνικό αποκλεισμό και περιθωριοποίηση.
Αμφισβητείται και διακυβεύεται η ουσία και το περιεχόμενο του δημοκρατικού πολιτεύματος και του κοινωνικού κράτους όπως εφαρμόσθηκε στις δυτικές κοινωνίες μετά τον πόλεμο. Απαιτείται μια πανεθνική συνέγερση για την προστασία της δημοκρατίας και των ανθρωπιστικών αξιών.
Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, η επένδυση στην Αυτοδιοίκηση δεν αποτελεί απλά περιφερειακή πολιτική, αλλά τη μόνη βιώσιμη εθνική αναπτυξιακή στρατηγική. Και είναι η απαραίτητη και ικανή συνθήκη για την προάσπιση και την ενδυνάμωση των δημοκρατικών θεσμών.
