. Οι απεσταλμένοι επέλεξαν την 22α Φεβρουαρίου σαν Παγκόσμια Ημέρα Σκέψης, καθώς ήταν τα κοινά γενέθλια του Λόρδου Baden Powel, ιδρυτή του Προσκοπισμού, και της γυναίκας του Olave, που υπήρξε η Παγκόσμια Αρχιοδηγός.
Από το 2009, κάθε Ημέρα Σκέψης έχει θέμα έναν από τους Αναπτυξιακούς Στόχους της Χιλιετίας του ΟΗΕ. Στοχεύοντας στους Στόχους αυτούς, προκαλούμε το ενδιαφέρον για το θέμα και ενθαρρύνουμε τους Οδηγούς όλων των ηλικιών να δεσμευτούν για ν’ αλλάξουν τον κόσμο.
Κάθε θέμα Ημέρας Σκέψης έχει διάρκεια για όλη τη χρονιά και οι Οδηγοί μπορούν να κερδίσουν ένα πτυχίο Ημέρας Σκέψης οποιαδήποτε στιγμή κατά τη διάρκεια της χρονιάς, όταν ολοκληρώσουν εκπαιδευτικές δραστηριότητες στο εκάστοτε θέμα.
Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα...
Το 1900, η πόλη της Νότιας Αφρικής Μέιφκινγ (Mafeking), που την έχουν οι Άγγλοι, πολιορκείται από τους Μπόερς. Αποκομμένος από ενισχύσεις, ο Βρετανός διοικητής Ρόμπερτ Μπέιτεν-Πάουελ στρατολογεί τα νεαρά αγόρια της πόλης και τους αναθέτει ελαφρά αμυντικά καθήκοντα. Έκπληκτος διαπιστώνει ότι οι έφηβοι είναι άτομα υπεύθυνα και ότι, όταν τους δείξει κανείς εμπιστοσύνη, είναι σε θέση πολλά ν' αντέξουν και πολλά να φέρουν σε πέρας.
Επιστρέφοντας το 1901 στην πατρίδα του, ο Μπέιτεν-Πάουελ γίνεται δεκτός με ενθουσιασμό. Τα νέα του νεανικού σώματος, που είχε οργανώσει, έχουν φτάσει στη Βρετανία και έχουν ξεσηκώσει κύμα θαυμασμού. Η νεολαία διαβάζει με με ζήλο το βιβλίο του Πάουελ "Εγχειρίδιο του Προσκόπου", που έχει γραφτεί ως βοήθημα για αξιωματικούς. Εκείνος, που δεν επιθυμεί να έχουν στα χέρια τους οι έφηβοι ένα βιβλίο στρατιωτικό, παίρνει την απόφαση να το ξαναγράψει.
Εξαιρετικά χρήσιμες θα του φανούν οι εμπειρίες από την προσκοπική συνάντηση στο νησί Μπράουνσι (Brownsea): Με 22 νεαρούς σε μια βάρκα, περνά στις 29 Ιουλίου 1907 από το σημείο Σίμπαντ Πουλ (Poole) απέναντι, στο νησί. Τα παιδιά χωρίζονται σε ενωμοτίες, με επικεφαλής της καθεμιάς το μεγαλύτερο. Οι ενωμοτάρχες είναι πλήρως υπεύθυνοι για τις μικρές τους ομάδες. Το σύστημα γίνεται δεκτό με ενθουσιασμό από την αγγλική κοινή γνώμη, η οποία βλέπει σε αυτό δυο μεγάλα πλεονεκτήματα: Πρώτον, πειθάρχηση της νεολαίας χωρίς εξαναγκασμούς και ποινές και, δεύτερον, εκκόλαψη μιας καθαρά αταξικής νεανικής κοινωνίας.
Μιας κοινωνίας που μεγαλώνει τόσο, ώστε από το 1920 να γίνεται κάθε χρόνο στο Λονδίνο Παγκόσμιο Προσκοπικό Συνέδριο. Το σύστημα οργάνωσης, στο οποίο τις επόμενες δεκαετίες θα ενταχθούν και νεαρά κορίτσια, εξακολουθεί να βασίζεται σε δομές κατά κάποιον τρόπο στρατιωτικές. Στόχος του όμως, παραμένει πάντα το να προσφέρει κανείς πρόθυμα τη βοήθειά του, κάνοντας κάθε μέρα μια καλή πράξη.
