γραμμή που χωρίζει τη ζωή από το θάνατο, και άλλα παρόλο που υιοθετούνται , ζούνε μέσα στις σκέψεις τους, μη μπορώντας εύκολα να ξεπεράσουν την προηγούμενη ζωή τους.
Ο λόγος για τα αδέσποτα ζώα και τη σημερινή μέρα ευαισθητοποίησης, την Παγκόσμια Μέρα Αδέσποτων Ζώων, που καθιερώθηκεμε πρωτοβουλία των ολλανδικών φιλοζωικών οργανώσεων το 2010, με σκοπό την ευαισθητοποίηση της διεθνούς κοινότητας σχετικά με την τύχη των 600 εκατομμυρίων αδέσποτων ζώων που υπολογίζεται ότι ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες σε όλο τον κόσμο.
Η μέρα αυτή είναι αφιερωμένη σε όλα εκείνα τα αδέσποτα που ζουν σε σκληρές συνθήκες στους δρόμους, υποσιτίζονται, υποφέρουν από το κρύο ή την αφόρητη ζέστη, αρρωσταίνουν, πέφτουν θύματα τροχαίου, κακοποιούνται και πεθαίνουν αβοήθητα.
Το νούμερο από τα αδέσποτα ζώα στον κόσμο φαντάζει πραγματικά σοκαριστικό, όταν τέτοιος αριθμός ζώων καθημερινά βρίσκονται σε ένα μόνιμο φλερτ με το θάνατο. Η εικόνα της Ελλάδας, αλλά και πάρα πολλών χωρών στον κόσμο είναι αδιανότητα λυπητερή. Καταφύγια χωρίς πόρους να παλεύουν να φροντίσουν τα αδέσποτα, χωρίς κρατική επιχορήγηση, Δήμοι να δοκιμάζονται από την οικονομική κρίση, ιδιοκτήτες να εγκαταλείπουν τα ζώα τους γιατί μεταναστεύουν στο εξωτερικό, νεογέννητα ζώα να πετιούνται στα σκουπίδια και άλλα να εγκαταλείπονται δεμένα σε πάρκα, έξω από σχολεία και αυλές με το μπολ τους και τα λουριά και σε ειδικές περιπτώσεις ακόμη και με σημείωμα για τους μελλοντικούς ευαίσθητους ιδιοκτήτες που θα τα λυπηθούν και θα τα πάρουν. Οι περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα οδήγησε και σε περικοπές στην αγάπη και τη φροντίδα για τους πιο πιστούς μας φίλους.
Στις δύσκολες εποχές που διανύουμε και σε μια Ελλάδα ειδικά όπου κατρακυλούν οι διαπροσωπικές σχέσεις, η έλλειψη στέγης, και καθαρού μη μολυσμένου νερού είναι ένα πρόβλημα που δεν αφορά μόνο τους ανθρώπους, αλλά αφορά εξίσου και τα ζώα συντροφιάς. Λύση υπάρχει. Και η λύση του προβλήματος των εκατομμυρίων αδέσποτων ζώων βρίσκεται πρωταρχικά στην παιδεία και έπειτα στην υιοθεσία, στις αυστηρές ποινές για τους παραβάτες, αλλά κυρίως στην ανάληψη της υποχρέωσης από τον κάθε ένα από εμάς για σεβασμό και προστασία όλων των πλασμάτων της γης που βρίσκονται σε κίνδυνο.
Η Παγκόσμια Μέρα των Αδέσποτων Ζώων αποτελεί μια αφορμή για να μιλήσουμε καταρχήν σε όλους για αγάπη και σεβασμό και να βοηθήσουμε όλοι μαζί λίγο περισσότερο τις ζωοφιλικές οργανώσεις, συνεισφέροντας στο έργο τους με όποιο τρόπο μπορούμε ή ακόμα καλύτερα, αν δε θέλουμε σκύλο εργασίας, υιοθετώντας ένα ζώο από τα υπερπλήρη καταφύγια της χώρας μας. Άλλωστε, τα αδέσποτα δεν τοποθετήθηκαν στους δρόμους έτσι από μόνα τους, δεν έπεσαν σίγουρα από τον ουρανό, αλλά βρέθηκαν εκεί λόγω της άγνοιας και της ανευθυνότητας των ιδιοκτητών τους.Φταίει η νοοτροπία και η παιδεία μας, φταίει η ανευθυνότητά μας και οι γρήγορες αποφάσεις μας, φταίει πλέον η απανθρωπιά μας.
Φταίνε οι παράνομες εισαγωγές πάρα πολλών ζώων από χώρες του ανατολικού μπλοκ, οι εκτροφείς που χωρίς καμιά άδεια μας περιτριγυρίζουν και οι ανεύθυνοι κυνηγοί που τα παρατάνε, μόλις τους «χαλάσουν». Φταίει η Πολιτεία που δεν τηρεί τις υποχρεώσεις της και οι νόμοι που είναι επιεικείς και επιβάλλονται σπάνια, και παρόλο τα τελευταία πολύ υψηλά πρόστιμα για κακοποιήσεις θα παραμένουν πάντα οι εξαιρέσεις.
Η ευθύνη για τα αδέσποτα έχει περάσει στους ήδη χρεοκοπημένους Δήμους, αλλά η αδειοδότηση των καταστημάτων πώλησης παραμένει στην εποπτεία του υπουργείου, μη βάζοντας φρένο στο παράνομο εμπόριο. Όταν δε, περιγράφονται οι προδιαγραφές προγραμμάτων περισυλλογής και περίθαλψης για τα αδέσποτα, μοιάζει να αναφέρονται σε άλλη χώρα ονειρική. Φταίνε όλα αυτά και ακόμη περισσότερα, αλλά τα ζώα τα ίδια ποτέ για τίποτα δε φταίνε. Αυτά πληρώνουν απλά τη ματαιοδοξία μας και την επιβολή της δύναμης μας, καθώς ως άνθρωποι, ξεχνάμε ποιανού δημιουργήματα είμαστε, και μετατρεπόμαστε σε μικρούς Θεούς που αποφασίζουμε για την τύχη των όντων που μας χαρίστηκαν απλά και μόνο για να μας κάνουν ευτυχισμένους.
Υπεύθυνη υιοθεσία για τα αδέσποτα ζώα λοιπόν, και δεν εννοούμε μόνο τη στείρωση, την ιατρική περίθαλψη, τη σωστή σίτιση αυτών των ζώων και το σωστό χώρο για να κινούνται στοχεύοντας στην απόλυτη ευζωία τους, αλλά το βασικότερο την υπομονή και το κουράγιο όλων εκείνων που υιοθετούν ζώα από το δρόμο και από τα κλουβιά.
Μπορεί πολλοί να λένε πως η αγάπη δεν αγοράζεται…..εγώ δε θα συμφωνήσω, μιας που η αγάπη είναι μία και δεν έχει διακρίσεις είτε υιοθέτησες κακοποιημένο είτε αγόρασες από επίσημο εκτροφέα απόλυτα κοινωνικοποιημένο ζώο…… Στην πρώτη περίπτωση όμως υιοθέτησες και όλες τις ψυχολογικές του διακυμάνσεις, όλους τους ανήσυχους ύπνους του τα βράδια, όλες τις φοβίες του και πολλά ιατρικά του προβλήματα. Και χρειάζονται περισσότερο χρόνο, χρήμα και σίγουρα χώρο.
Χάνεις φίλους, χάνεις κοινωνική ζωή, μπαίνεις οπωσδήποτε στη διαδικασία της εκπαίδευσης του, έχεις να αντιμετωπίσεις όλους εκείνους που σε αποκαλούν γραφικό, κουραστικό και με πολλά ψυχολογικά προβλήματα που αντί να καθίσεις να λύσεις, υιοθετείς ζώα. Και μπορεί να καταντήσεις κυριαρχικός, να γίνεις συλλέκτης, αρχίζεις να μη βάζεις όρια και αυτό είναι βέβαια η άσχημη πλευρά των πραγμάτων.
Το πιο σημαντικό στην περίπτωση των αδέσποτων ζώων είναι πως το ρητό εδώ «τι ένα, τι δύο….τι δέκα….», σίγουρα δεν ισχύει. Γιατί αυτό το ένα μας εμπιστεύεται τη δύσκολη ζωή του. Τη δεύτερη ζωή του, μιας που την πρώτη κάποιος προσπάθησε να του την κλέψει. Και τώρα πρέπει πάλι να μάθει να αγαπάει, να εμπιστευτεί και να αρχίζει και πάλι να ζει. Το πιο σημαντικό είναι να νιώθεις πλήρης και ευτυχισμένος, γιατί εδώ πρέπει να βγεις πολύ πιο πάνω από το εγώ σου, να μάθεις να μιλάς τη γλώσσα του και να του κρατήσεις το χέρι ως το τέλος. Αλλιώς άφησέ το στο δρόμο, για να βρεθεί ο επόμενος που θα μπορέσει να τα καταφέρει.
Ζώντας κάθε μέρα με 3 σκυλιά πολύ κακοποιημένα, και πέρασα από σαράντα κύματα, κλαίγοντας βουβά τις νύχτες πως δε θα τα καταφέρω, γεμάτη τύψεις πως δεν τους χαρίζω την ευζωία που τους αξίζει, και έχοντας χάσει πολλούς φίλους που δε συμφωνούσαν με την απόφασή μου, αλλά και έχοντας αφήσει πίσω τις καλλιτεχνικές μου αναζητήσεις, για να περνώ χρόνο μαζί τους. Παιδιά δεν έχω ακόμη και ναι τα αγαπώ τα σκυλιά μου σαν να είναι παιδιά μου, κατανοώ πότε είναι καλά και πότε πονάνε.
Και με κοιτούν και νιώθω πως ίσως δεν αγαπηθώ ποτέ από κανέναν τόσο πολύ. Κάνουμε βόλτες, πάμε διακοπές, χαλαρώνουμε βλέποντας τηλεόραση, τρώμε λίγο απαγορευμένες τροφές γιατί πολύ μας αρέσουν και τρέχουμε στον κτηνίατρο για την παραμικρή ενόχληση. Γκρεμίζουν την πόρτα όταν μπαίνω στο σπίτι, ζητιανεύουν το μεσημέρι φαγητό και ας μην τους δίνω και μου γλύφουν το χέρι σα να μου λενε «μην ανησυχείς, είμαστε εμείς εδώ, όλα καλά θα πάνε».
Και το μόνο που εύχομαι είναι να τους δω να περνάει η φθορά του χρόνου από πάνω τους. Γιατί ζώντας δίπλα τους, αντιλαμβάνομαι τι σημαίνει αληθινή φιλία, ανιδιοτελής αγάπη και παρέα ως το θάνατο.
Μέρα αφύπνισης η σημερινή λοιπόν, και ας βγούμε από το σκοτάδι μας, ας διαχειριστούμε το θυμό μας και τη θλίψη μας, ας ενωθούμε όλοι μας για έναν κοινό σκοπό. Να κάνουμε ανθρώπους ευτυχισμένους και «ουρές» χαρούμενα να κουνιούνται.
Θα αρνούμαι να παρακολουθώ εικόνες κακοποίησης που σοκάρουν και θα παραμένω πάντα αισιόδοξα με τα μάτια κολλημένη στις φωτεινές εξαιρέσεις, στα λαμπρά παραδείγματα, στους ανθρώπους που είχαν το κουράγιο και υιοθέτησαν ζώα από το δρόμο κακοποιημένα, ζώα δίποδα, τυφλά, ζώα βασανισμένα και ετοιμοθάνατα. Ζώα που με λίγη αγάπη και φροντίδα, πέρασαν τη διαχωριστική γραμμή που χωρίζει τη ζωή από το θάνατο και αγκαλιά με τους ανάδοχους «γονείς» τους ατενίζουν πια το μέλλον με αισιοδοξία…..
Η σιωπή είναι συνενοχή και στην περίπτωση που κάποιοι επιμένουν να κλέβουν τις ζωές αυτών των πλασμάτων θέλει κραυγή….γιατί δυστυχώς δε θα αργήσει και η σειρά μας…..
Παπαποστόλου Κατερίνα
Εκπαιδευτικός, Υπεύθυνη Ομάδας Ζω.Ε.Σ
