Την Κυριακή της Ορθοδοξίας 21 Μαρτίου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στον υπό κατασκευή Ιερό Ναό του Αγίου Λουκά του Ιατρού στην Ιερά Μονή Παναγίας Δοβρά Βεροίας.
Στο τέλος τελέστηκε η καθιερωμένη τελετή της Κυριακής της Ορθοδοξίας, ενώ μεταδόθηκε απευθείας στην ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως, στην αντίστοιχη σελίδα στο Facebook και στον ραδιοφωνικό σταθμό «Παύλειος Λόγος» στους 90.2 FM.
ΒΙΝΤΕΟ
https://www.youtube.com/watch?v=PQbf65TRfCo&t=157s
Στην Ιερά Ακολουθία έψαλλαν ο Πρωτοψάλτης του Ιερού Μητροπολιτικού Ναού των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου Βεροίας κ. Νικόλαος Χανουμίδης και ο Λαμπαδάριος του Ιερού Προσκυνηματικού Ναού του Αγίου Αντωνίου Βεροίας κ. Βασίλειος Γουδώνης.
Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: Πανηγυρίζουν σήμερα οἱ ὀρθόδοξες ἐκκλησίες τῆς οἰκουμένης τήν κοινή ἑορτή τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας. Πανηγυρίζουμε σήμερα οἱ ὀρθόδοξοι πιστοί τή νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας ἔναντι τῶν διωκτῶν της.
Ἡ ἀνάμνηση τῆς ἀναστηλώσεως τῶν ἁγίων εἰκόνων κατά τό ἔτος 843, μετά ἀπό ἕνα αἰώνα αἱματηροῦ διωγμοῦ τῶν Ὀρθοδόξων ἀπό τούς εἰκονομάχους αὐτοκράτορες, κατέστη ἀνάμνηση τοῦ πνευματικοῦ θριάμβου τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία πολεμήθηκε, καταδιώχθηκε, ὑβρίσθηκε, καί βγῆκε ἀπό τόν σκληρό αὐτό ἀγώνα ματωμένη ἀλλά νικήτρια.
Ὁ διωγμός αὐτός δέν ἦταν ὁ μοναδικός διωγμός τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὅλη ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ἱστορία διωγμῶν ἐκ μέρους τῶν κοσμικῶν δυνάμεων, εἶναι ἱστορία ἀγώνων τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ πρός τήν ἔπαρση τῶν ἰσχυρῶν δυναστῶν τοῦ κόσμου. Οἱ ἀγῶνες ὅμως αὐτοί μέ τίς θυσίες τῶν ἁγίων κρατύνονται, καί ὁ Κύριος τούς ὁδηγεῖ στή νίκη.
Οἱ τρεῖς πρῶτοι αἰῶνες μετά Χριστόν εἶναι οἱ αἰῶνες τῶν μαρτύρων τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ὅμως τό μαρτύριο τῆς Χριστιανοσύνης δέν σταμάτησε μέ τήν κατάπαυση τῶν ἀρχαίων διωγμῶν. Σέ ὅλη τή μακραίωνη ἱστορία της ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν ἔπαυσε νά ἀναδεικνύει μάρτυρες, διότι συνεχῶς ἀντιμετώπιζε τόν πόλεμο ἐκ μέρους τῶν ἀρνητῶν τῆς ἀληθείας, τῶν καταπατητῶν τῆς δικαιοσύνης, τῶν ἐχθρῶν τῆς ἀγάπης.
Γνωρίζουμε ὅλοι τίς ἁγίες ἑπτά Οἰκουμενικές Συνόδους, οἱ ὁποῖες ἐκύρωσαν τήν ὀρθόδοξη πίστη. Ὅμως ὑπῆρξαν πολυάριθμες ἄλλες Σύνοδοι, οἱ ὁποῖες συνεκλήθησαν ἀπό αἱρετικούς ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας. Οἱ ἑπτά Οἰκουμενικές Σύνοδοι τίμησαν τή μνήμη τῶν ἁγίων Πατέρων ὡς ἡρωϊκῶν ἀγωνιστῶν. Πόσες ὅμως Σύνοδοι ἤ μᾶλλον ψευδοσύνοδοι δέν τούς εἶχαν καταδικάσει μέ τίς χειρότερες ὕβρεις; Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἀντιμετώπισαν τήν κακία καί τή μοχθηρία τῶν συγχρόνων τους, ὑπέστησαν φυλακίσεις, βασανισμούς καί ἐξορίες, καί τίς ὑπέμειναν μέ γενναιότητα καί καρτερία, ἀκολουθώντας τό πρότυπο τῶν παλαιῶν μαρτύρων ἤ μᾶλλον τοῦ ἴδιου τοῦ σταυρωθέντος ἀρχηγοῦ τῆς πίστεώς μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος μᾶς βεβαιοῖ ὅτι «πάντες οἱ εὐσεβῶς ζῆν θέλοντες διωχθήσονται».
Ἡ Ἐκκλησία διανύει ἀνά τούς αἰῶνες τόν δρόμο τοῦ Σταυροῦ. Ὅμως μετά τόν Σταυρό, ἀναμένει ἡ Ἀνάσταση. Τόν διωγμό ἀκολουθεῖ ὁ θρίαμβος. Τόν πόλεμο, ἡ νίκη.
Πάντοτε βλέπουμε νά ἐπαληθεύονται τά ὑπέροχα λόγια τοῦ μεγάλου ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου: «Τοιοῦτον ἔχει μέγεθος ἡ Ἐκκλησία· πολεμουμένη, νικᾶ· ἐπιβουλευομένη, περιγίνεται· ὑβριζομένη, λαμπροτέρα καθίσταται. Δέχεται τραύματα, καί οὐ καταπίπτει ὑπό τῶν ἑλκῶν· κλυδωνίζεται, ἀλλ᾽ οὐ καταποντίζεται· χειμάζεται, ἀλλά ναυάγιον οὐχ ὑπομένει· παλαίει, ἀλλ᾽ οὐχ ἡττᾶται· πυκτεύει, ἀλλ᾽ οὐ νικᾶται» (PG 52, 397-398).
Ὅταν ἡ Ἐκκλησία ἐδιώκετο, ζοῦσε τήν προσδοκία τῆς νίκης. Καί ὅταν νικοῦσε, ζοῦσε τήν ἀνάμνηση τῶν ἀγώνων καί τῶν θυσιῶν.
Σήμερα ἑορτάζουμε τή νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἑορτάζουμε ἑορτή, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μήνυμα θάρρους γιά τούς πιστούς, ὅπως ἀποτελοῦσε μήνυμα θάρρους ἐπί αἰῶνες γιά τούς ὑποδούλους χριστιανούς κατά τή σκοτεινή περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας. Γνωρίζουμε ὅτι τήν ἑορτή αὐτή τήν πανηγύριζαν μέ ἰδιαίτερη θέρμη καί συγκίνηση οἱ σκλαβωμένοι πρόγονοί μας, διακηρύσσοντας δι᾽ αὐτῆς τή νίκη τῆς πίστεώς μας καί τήν ὑπεροχή τῆς Ὀρθοδοξίας ἔναντι τοῦ μουσουλμανικοῦ θρησκεύματος τῶν τυράννων κατακτητῶν. Τό γεγονός αὐτό μᾶς συγκινεῖ ἰδιαιτέρως φέτος, πού τιμοῦμε τήν ἐπέτειο τῶν 200 χρόνων ἀπό τήν ἔναρξη τῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 καί χάρη στούς ἀγῶνες καί τίς θυσίες τῶν πατέρων μας μποροῦμε νά ἑορτάζουμε τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας ἐλεύθερα καί πανηγυρικά, παρά τίς δυσμενεῖς ὑγειονομικές συνθῆκες πού ἐπικρατοῦν λόγῳ τῆς πανδημίας.
Μᾶς συγκινεῖ ἰδιαιτέρως, γιατί κατά τήν ἡμέρα αὐτή ξεκίνησε τό 1822 ἡ ἐπανάσταση τῶν κατοίκων τῆς ἡρωικῆς πόλεως τῆς Ναούσης, τήν ὁποία καί τιμοῦμε φέτος στήν Ἱερά Μονή τῆς Παναγίας Δοβρᾶ, πού ὑπῆρξε τό ὁρμητήριο τῶν ὁπλαρχηγῶν τῆς Ἠμαθίας μέ ἐπικεφαλής τόν Καρατάσο.
Ἐδῶ, στήν Παναγία Δοβρᾶ, διεξήχθη, ἄλλωστε, μιά μεγάλη μάχη τῶν συναγωνιστῶν τοῦ Καρατάσου καί τῶν ἄλλων ὁπλαρχηγῶν μέ τόν τουρκικό στρατό, κατά τήν ὁποία σκοτώθηκαν χιλιάδες Τοῦρκοι, ἐνῶ οἱ ἀπώλειες ἀπό τήν πλευρά τῶν Ἑλλήνων ἦταν ἐλάχιστες. Ἡ νίκη αὐτή εἶχε ὅμως ὡς συνέπεια τή λεηλασία καί τήν πυρπόληση τῆς Μονῆς μας τήν ἑπόμενη ἡμέρα τῆς μάχης, στίς 14 Μαρτίου τοῦ 1822, τή θανάτωση τῶν μοναχῶν της καί τόν ἀπαγχονισμό τοῦ ἡγουμένου Γερασίμου.
Μᾶς συγκινεῖ ἡ ἡμέρα αὐτή, γιατί μᾶς ἐνισχύει τήν πίστη ὅτι ὅσο καί ἐάν βάλλεται καί ἀπό ὅπου καί ἐάν βάλλεται καί σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας, καί ἐξωτερικούς ἀλλά καί ἀπό ἐσωτερικούς ἐχθρούς, δέν ἔχουμε λόγο νά φοβούμεθα καί νά ἀνησυχοῦμε, διότι ὁ Χριστός εἶναι παρών, εἶναι στό πηδάλιο τοῦ σκάφους της καί θά ἀποτρέψει ὁποιονδήποτε κλύδωνα. Εἶναι αὐτός πού δέν θά ἐπιτρέψει νά ἀλλοιωθεῖ «ἰῶτα ἕν ἤ μία κεραία» ἀπό τόν λόγο του καί ἀπό τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας του, ἀλλά θά τήν διατηρεῖ «ὀρθοτομοῦσα τόν λόγον τῆς ἀληθείας» εἰς αἰῶνα αἰώνων, πρός σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Ἀμήν.
