Η εορτή του Αποστόλου Ανδρέου στον Πλάτανο Ημαθίας

Την Πέμπτη 30 Νοεμβρίου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό της Αγίας Παρασκευής και του Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου στον Πλάτανο Ημαθίας, παρουσία τοπικών πολιτικών αρχών και ευσεβών πιστών.

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε».

Τούς κόπους καί τίς ταλαιπωρίες τοῦ ἀποστολικοῦ ἔργου περιέγρα­ψε στό σημερινό ἀποστολικό ἀνά­γνωσμα ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπό­στο­λος Παῦλος. Καί ἦταν ὄντως ἕνα πολύ δύσκολο καί ἐπίπονο ἔργο νά διατρέξει ὁ μέγας ἀπόστο­λος ὅλον τόν τότε γνωστό κόσμο γιά νά κηρύξει τό εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Χωρίς μέσα καί χωρίς ὑποστήριξη ἀντιμετώπιζε καθημε­ρινά ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὄχι μόνο τίς δυσκολίες καί τίς ταλαι­πωρίες τῆς μετακινήσεως ἀπό τόπο σέ τόπο, ἀλλά καί τήν ἐχθρότητα τόσο τῶν Ἰουδαίων ὅσο καί τῶν εἰδω­λολατρῶν Ρω­μαίων ἀπέναντι στή χριστιανική διδασκαλία καί πίστη.

Ὅλα αὐτά τά ἐκμυστηρεύεται ὁ πρωτο­κορυφαῖος ἀπόστολος στούς χριστιανούς τῆς Κορίνθου, οἱ ὁποῖοι εἶναι πνευματικά του παι­διά, γιά νά τούς δείξει ὅτι ἡ ζωή κοντά στόν Χριστό δέν εἶναι μία εὔκολη ζωή, στήν ὁποία δέν χρει­ά­ζεται προσπάθεια καί δέν ὑπάρχει κόπος καί πόνος. Τά λέγει γιά νά τούς διδάξει μέσα ἀπό τή δική του ἐμπειρία ὅτι ὄντως εἶναι «στενή καί τεθλιμμένη ἡ ὁδός, ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ζωήν», ὅπως εἶπε ὁ Χριστός, ἀλλά ἀξίζει κανείς νά τήν ἀκολου­θήσει καί νά τήν βαδίσει. Γι᾽ αὐτό καί τούς καλεῖ καί τούς παρακαλεῖ νά γίνουν μιμητές του. «Παρακα­λῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνε­σθε».

Ὅσα περιγράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, δέν τά ἔζησε καί δέν τά ὑπέμεινε ὅμως μόνο αὐτός. Τά ἔζη­σαν καί ὅλοι οἱ ἄλλοι ἀπό­στο­λοι. Τά ἔζησε καί ὁ ἅγιος ἀπό­στολος καί πρωτόκλητος Ἀνδρέας, τόν ὁποῖο ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα καί τιμοῦμε ἰδιαιτέ­ρως στήν ἐνο­ρία σας. Διότι ὁ ἀπό­στολος Ἀνδρέ­ας δέν ἦταν μόνο ὁ πρῶτος μαθη­τής τοῦ Χριστοῦ. Δέν ἦταν μόνο ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος, ὅταν κατάλαβε, ὅτι ἐκεῖνος τόν ὁποῖο γνώρισε ἦταν ὁ Μεσσίας, τόν ὁποῖο ἐπί αἰῶ­νες ἀνέμεναν οἱ Ἰσρα­ηλίτες, τόν ἀκολούθησε χω­ρίς δισταγμό, ἀλλά ἦταν ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἔκανε μία μεγάλη ἀποστο­λική περιοδεία, προ­κειμένου νά κηρύξει τό εὐαγ­γέ­λιο τοῦ Χριστοῦ, στή Μικρά Ἀσία, τόν Πόντο, τήν Κωνστα­ντι­νούπολη ἀλλά καί τήν Ἑλλάδα. Πέρασε μάλιστα καί ἀπό τήν περιο­χή μας, πρίν νά φθάσει στήν Πά­τρα, ὅπου ὑπέμεινε μαρ­τυ­ρικό θά­νατο ἀνάλογο τοῦ διδα­σκά­λου του, καθώς σταυρώθηκε καί ἐκεῖνος, καί μάλιστα ἀνάποδα γιά τοῦ Χριστοῦ τήν ἀγάπη.

Ἔτσι ἡ παράκληση τοῦ πρωτοκο­ρυ­φαίου ἀποστόλου Παύλου πού ἀκούσαμε σήμερα εἶναι παρά­κλη­ση καί προτροπή καί τοῦ πρωτο­κλή­του ἁγίου ἀποστόλου Ἀν­δρέου, ὁ ὁποῖος καλεῖ καί ἐμᾶς νά γίνουμε μιμητές του.

Τί μᾶς καλεῖ νά κάνουμε ὅμως ὁ ἀπόστολος Ἀνδρέας; Δέν μᾶς κα­λεῖ νά τόν μιμηθοῦμε στίς ἀπο­στο­λι­κές του περιοδεῖες ἀνά τήν οἰκουμένη, οὔτε μᾶς κα­λεῖ νά σταυρωθοῦμε ὅπως ἐκεῖνος γιά τόν Χριστό. Μᾶς καλεῖ ὅμως νά μι­μηθοῦμε τήν προθυμία καί τόν αὐ­θορμητισμό του νά ἀκολου­θήσει τόν Χριστό. Ὅταν ὁ Χριστός τόν κάλεσε κοντά του, ὁ ἀπό­στο­λος Ἀν­δρέας δέν δίστασε οὔτε στιγ­μή, παρότι δέν ἤξερε κἄν τί μπορεῖ νά σημαίνει αὐτό καί ποῦ μπορεῖ νά τόν ὁδηγήσει. Τό κάλε­σμα ὅμως τοῦ Χριστοῦ ἦταν ἀρ­κετό, ἔστω καί ἄν τόν ἔβλεπε γιά πρώτη φορά, νά ἐγκαταλείψει τά πάντα καί νά τόν ἀκολουθήσει. Νά ἐγκαταλείψει τήν οἰκογένειά του, γιατί ἦταν ἔγγαμος· νά ἐγκαταλείψει τά δίκτυα, τίς βάρκες, τά ψάρια, τά πάντα, γιά τόν Χριστό.

Ἄς σκεφθοῦμε τώρα τί κάνουμε ἐμεῖς καί πῶς ἀντιμετωπίζουμε τήν πρόσκληση τοῦ Χριστοῦ νά τόν ἀκολουθήσουμε. Γιατί καί ἐμᾶς μᾶς κάλεσε ὁ Χριστός μέ τό ἅγιο βά­πτισμα καί μᾶς καλεῖ καθημερινά μέ τόν λόγο καί τό Εὐαγγέλιό του, μέ τήν Ἐκκλησία του, τίς ἱερές της ἀκολουθίες καί τά ἱερά μυστήριά της, μέ τίς ἐντο­λές τίς ὁποῖες μᾶς δίδει γιά τή σω­τηρία μας.

Πῶς ἀντιμετωπίζουμε, λοιπόν, αὐτές τίς προσκλήσεις τοῦ Χρι­στοῦ; Ἀνταποκρινόμεθα ἤ ἀδιαφο­ροῦμε; Τόν ἀκολουθοῦμε ἤ μήπως προβάλλουμε προφάσεις καί δι­και­ο­λογίες γιά μήν τόν ἀκολουθή­σου­με; Εἴμαστε πρόθυμοι νά θυ­σιά­σουμε κάποιες ἀπό τίς ἀνέσεις μας ἤ τίς εὐχαριστήσεις μας γιά νά ἐναρμονίσουμε τή ζωή μας μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἤ τό ἀποφεύ­γου­με γιά νά μήν στερηθοῦμε τίς ἀπο­λαύσεις μας, γιά νά μήν πιέ­σουμε λίγο τόν ἑαυτό μας, γιά νά μήν περιο­ρίσουμε κάποιες κακές μας συνήθειες ἤ ἀδυναμίες μας; Εἴμα­στε ἕτοιμοι νά ὑπομείνουμε κάποια σχόλια τῶν συνανθρώπων μας πού ζοῦν μία διαφορετική ζωή, γιατί ἐμεῖς ἐκκλησιαζόμεθα προ­σευ­χόμεθα, νηστεύουμε ἤ μετέχουμε στά μυστήρια τῆς Ἐκ­κλησίας μας; Εἴμα­στε διατεθει­μέ­νοι νά νεκρώ­σου­με τόν κακό ἑαυ­τό μας, τόν «παλαιόν ἄνθρωπον», γιά νά ἀκο­λουθήσουμε τόν Χριστό καί νά ζήσουμε κοντά του, ὅπως ἔκανε ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ὁ πρωτό­κλητος;

Ἄς τά σκεφθοῦμε ὅλα αὐτά καί ἄς προσπαθήσουμε νά ἀνταποκρι­θοῦ­με στή σημερινή παράκληση πού μᾶς ἀπευθύνει ὁ ἅγιος ἀπό­στολος Ἀνδρέας ὁ πρωτόκλητος, γιά νά γίνουμε καί ἐμεῖς μιμητές του καί νά ἔχουμε τή χάρη του καί τήν εὐλογία του στόν ἀγώνα μας καί στή ζωή μας.