Λουτρό Ημαθίας - Αρχιερατική θεία Λειτουργία και χειροτονία πρεσβυτέρου στην Iερά Μονή Aγίας Κυριακής (φωτο)

Στη διάρκεια της θείας Λειτουργίας ο σεβασμιώτατος τέλεσε την εις πρεσβύτερον χειροτονια του π. Θεοδώρου.

Η ομιλία του σεβασμιωτάτου.

«Ὅς ἄν θέλῃ μέγας γενέσθαι ἐν ὑμῖν ἔσται ὑμῶν διάκονος».

Ἕνα θέμα πού ἀπασχολεῖ τούς ἀν­­θρώπους κάθε ἐποχῆς θίγει στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ὁ Χριστός, μέ ἀφορμή τήν πα­ρά­κληση δύο μαθητῶν του, τοῦ Ἰακώβου καί τοῦ Ἰωάννου, νά τούς ἐπι­τρέ­ψει νά καθίσουν στά δεξιά καί στά ἀριστερά του στόν θρόνο τῆς δό­ξης του.

Ἐάν ρίξει κανείς μία ματιά στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος, εὔκο­λα θά διαπιστώσει ὅτι ἡ αἰτία γιά τά μεγαλύτερα δεινά καί τίς τρα­γι­κότερες συμφορές εἶναι ἡ φιλο­δο­ξία καί ἡ ματαιδοξία τῶν ἀν­θρώ­πων. Πολλά ἔχουν ἀλλάξει κα­­τά τή διάρκεια τῶν αἰώνων στή συμ­περιφορά τῶν ἀνθρώπων, ἕνα ἔχει μείνει ὅμως ἀμετάβλητο: ἡ ἐπι­θυ­μία τους γιά τήν πρωτο­κα­θεδρία.

Ὅλοι ζητοῦμε καί ὅλοι ἐπι­διώ­κουμε μιά ὑψηλή θέση, χωρίς πολ­λές φορές νά ἔχουμε συναί­σθη­ση τῶν ἱκανοτήτων καί τῶν ἀδυ­να­μιῶν μας. Χωρίς νά ἐξετάζουμε, ἐάν διαθέτουμε τίς προϋ­ποθέσεις καί πληροῦμε τίς προδιαγραφές γιά μιά τέτοια θέση.

Ὅλοι ζητοῦμε καί ὅλοι ἐπιδιώ­κου­με τήν πρωτοκαθεδρία χωρίς νά ἐξετάζουμε ἐάν αὐτή θά μᾶς εἶ­ναι χρήσιμη καί ὠφέλιμη πνευ­μα­τικά καί πολλές φορές καί ἀν­θρώ­πινα.

Ὅλοι ζητοῦμε τήν πρωτο­κα­θε­δρία, κάποιοι μάλιστα τήν ἐπι­διώ­κουν μερικές φορές καί μέ ἀθέ­­μιτα μέσα.

Ὅμως, ἀδελφοί μου, ὅλες αὐτές οἱ ἐπιδιώξεις καί οἱ φιλο­δο­ξίες μας δέν ἔχουν καμιά σχέση μέ τόν Θεό. Ὁ Χριστός εἶναι κατηγορη­μα­τικά ἀντίθετος στήν παράκληση τῶν μαθητῶν του. Ὄχι γιατί δέν τούς ἀγαπᾶ ἤ γιατί δέν θέλει νά τούς ἔχει κοντά του, ἀλλά γιατί θέλει νά διδάξει καί σ᾽ αὐτούς καί σέ μᾶς τό ἀληθινό νόημα τῆς «πρω­τοκαθεδρίας». Καί αὐτό εἶναι ἡ ταπείνωση.

«Ὅς ἄν θέλῃ μέγας γενέσθαι ἐν ὑμῖν ἔσται ὑμῶν διάκονος».

Ὅποιος θέλει νά γίνει μέγας, αὐ­τός θά πρέπει νά εἶναι διάκονος ὅλων σας. Ἔτσι ἀναδεικνύεται ὁ ἄν­θρωπος μέγας ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους του. Καί δέν τό λέει ἁπλῶς ὁ Χριστός. Τό διδάσκει μέ τό παράδειγμά του. Τό διδάσκει μέ τή διακονία του στούς ἀνθρώπους καθ᾽ ὅλη τή διάρκεια τῆς δημόσιας ζωῆς του. Τό διδάσκει μέ τήν ἀπο­φυγή τῶν τιμῶν καί τή συνα­να­στρο­φή του μέ τούς ταπεινούς, τούς πτωχούς, τούς ἀσθενεῖς, τούς καταφρονημένους καί τούς ἁμαρ­τωλούς ἀνθρώπους. Τό διδάσκει πά­νω ἀπό ὅλα μέ τή σταυρική του θυσία.

Πόσο διαφορετική εἶναι αὐτή ἡ θεώρηση ἀπό τή δική μας θεώ­ρη­ση. Καί πόσο καλύτερος θά ἦταν ὁ κόσμος, ἡ κοινωνία, ἡ καθημερι­νό­­τητά μας, ἀδελφοί μου, χωρίς τά προβλήματα πού ζοῦμε ὅλοι σή­μερα μέ ὅσα συμβαίνουν καί στήν πατρίδα μας καί στόν κόσμο, ἐάν ὅλοι ἀντί νά διαγκωνιζόμαστε γιά τήν πρωτοκαθεδρία, ἀγωνιζό­μα­σταν ποιός θά διακονήσει ἀπο­τε­λε­σμα­τι­κότερα τόν συνάνθρωπό του. Ἐάν ὅλοι ἀγωνιζόμασταν νά ἐφαρμόσουμε στή ζωή μας τόν λό­γο τοῦ Χριστοῦ «ὅς ἄν θέλῃ μέ­γας γενέσθαι ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διά­κονος».

Αὐτόν τόν λόγο τοῦ Κυρίου μας πρός τούς μαθητές του, ἀπευθύνει καί πρός ἐσένα σήμερα ὁ Χριστός, καθώς πλησιάζεις τό ἱερό θυσια­στή­­ριο γιά νά λάβεις τόν δεύτερο βαθμό τῆς ἱερωσύνης.

Μέχρι σήμερα ἔφερες τόν πρῶτο βαθμό, τόν βαθμό τοῦ διακόνου. Ὅμως ὁ κληρικός δέν εἶναι διά­κο­νος μόνο σ᾽ αὐτό τόν βαθμό τῆς ἱε­ρωσύνης ἀλλά σέ ὅλους τούς βα­θμούς. Καί μάλιστα θά ἔλεγα ὅτι ὅσο ἀνέρχεται τούς βαθμούς τόσο περισσότερο ἔχει χρέος νά δια­κο­νεῖ τόν Θεό καί τούς ἀνθρώ­πους.

Μπορεῖ, λοιπόν, νά λαμβάνεις σή­­μερα τόν βαθμό τοῦ πρεσβυ­τέ­ρου, ἀλλά σύ θά πρέπει νά συνε­χί­σεις νά εἶσαι διάκονος. Διάκονος μεταξύ τῶν ἀδελφῶν σου. Διότι τό ἱερό θυσιαστήριο τό ὁποῖο ἀπό σή­μερα μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ θά ἐγ­γί­ζεις ὡς πρεσβύτερος προκειμέ­νου νά τελεῖς τά ἱερά μυστήρια, δέν εἶναι θρόνος ἀναπαύσεως ἀλ­λά τό­πος θυσιαστικῆς διακονίας. Καί ἐάν ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος σοῦ δίδει σήμερα διά τῶν χειρῶν τοῦ ἐπισκόπου καί διά τοῦ Πανα­γίου Πνεύματος τό χάρισμα τῆς ἱε­ρω­σύ­νης, ὑπῆρξε διάκονος τῶν ἀν­θρώ­πων, ἀντιλαμβάνεσαι ποιό εἶ­ναι τό δικό σου χρέος καί ἡ δική ἀποστολή ἀπό σήμερα.

Βεβαίως ἡ διακονία τῶν ἀν­θρώ­πων δέν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση· καί πολλές φορές θά ἀντιμετω­πί­σεις κατά τή διάρκεια τῆς ἱερα­τι­κῆς σου ζωῆς καί θλίψεις καί ἀπο­γοητεύσεις καί ἀντιδράσεις, ἀκόμη καί ἀπό τούς ἀνθρώπους τούς ὁποίους θά κληθεῖς νά διακο­νή­σεις. Ὅμως ὅλα αὐτά ἀντιμετω­πί­ζο­νται μέ τήν ταπείνωση καί τήν πίστη στόν Θεό. Ἡ ταπείνωση εἶ­ναι ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά τή διακονία. Ἐάν κανείς νομίζει ὅτι εἶναι κάτι σπουδαῖο, τότε δέν μπο­ρεῖ νά διακονήσει τόν συνάν­θρω­πό του, δέν μπορεῖ νά ἐκπλη­ρώ­σει τήν ἀποστολή του.

Ἀσκήσου, λοιπόν, στήν ταπείνω­ση. Ἀσκήσου καί στήν πίστη. Γιατί ἡ πίστη εἶναι αὐτή πού θά σέ στη­ρί­ζει στή διακονία. Θά σέ στηρίζει καί στίς δύσκολες στιγμές της. Ἐρ­γάζου πάντοτε μέ τόν ἴδιο ζῆλο καί μέ τήν ἴδια φλόγα πού αἰσθά­νεσαι σήμερα. Καί προσπάθησε νά διατηρήσεις τή χάρη πού λαμβά­νεις σήμερα, τηρώντας τήν παρα­κατα­θήκη πού θά λάβεις σέ λίγο ἄσπιλη καί ἀμόλυντη, ἐκπλη­ρώ­νοντας τά ἱερατικά σου καθήκο­ντα μέ ἀγάπη καί ἀφοσίωση πρός τόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο.

Στή διακονία σου αὐτή θά σέ συνοδεύουν οἱ εὐχές τοῦ ἐπισκό­που καί ὅλων τῶν συλλειτουργῶν σου ἱερέων καί διακόνων, ἀλλά καί τῶν μοναχῶν τῆς ἱερᾶς αὐτῆς Μονῆς τῆς Ἁγίας Κυριακῆς, στήν ὁποία λαμβάνεις σήμερα τόν δεύ­τε­ρο βαθμό τῆς ἱερωσύνης. Καί μα­ζί μέ τίς δικές μας εὐχές καί προ­σευχές θά σέ στηρίζουν καί οἱ εὐχές καί ἡ ἀγάπη τῆς πρεσβυ­τέ­ρας καί τῆς οἰκογενείας σου, ὅπως καί μέχρι σήμερα, ὥστε νά ἀξιω­θεῖς νά διακονήσεις εὐάρεστα τόν Θεό καί τήν Ἐκκλησία του καί νά λάβεις κατά τήν ἡμέρα τῆς κρί­σεως τόν μισθό τῶν φρονίμων οἰ­κο­νόμων του.