ειδησιογραφικού ιστοχώρου alexandriamou.gr.
Συγκεκριμένα η πρότασή της αφορούσε την δημιουργία ενός χώρου εντός της ιστοσελίδας, όπου θα φιλοξενούνταν κάθε εβδομάδα ένα μικρό κείμενο με πνευματικό περιεχόμενο, εμπνευσμένο από τα Αγιογραφικά Αναγνώσματα της Κυριακάτικης Θείας Λειτουργίας.
Στόχος του διαδικτυακού αυτού «άμβωνα» θα ήταν η παροχή της δυνατότητας σε ανθρώπους που είτε αδυνατούσαν να παραβρεθούν στην λατρευτική σύναξη της Κυριακής στο ναό της ενορίας μας, είτε σε όσους απλά το επιθυμούσαν, να εντρυφήσουν στα Βιβλικά Αναγνώσματα της ημέρας του Κυρίου, αντλώντας από τα ιερά κείμενα ωφέλιμα πνευματικά μηνύματα για την καθημερινή τους ζωή.
Ομολογώ ότι η πρόταση αυτή μου προκάλεσε φόβο και άγχος. Κι αυτό γιατί δεν θεωρώ πως διαθέτω κάτι που θα μπορούσα να το μοιραστώ με τους πνευματικούς μου αδελφούς, Ορθόδοξους Χριστιανούς. Ούτε οι γνώσεις μου, ούτε η γραφίδα μου, πολύ δε περισσότερο ούτε η ανύπαρκτη πνευματικότητά μου μου επιτρέπει να απευθύνω λόγο ωφέλιμο σε ανθρώπους που σίγουρα έχουν πολύ μεγαλύτερο πλούτο ψυχικό και χαρίσματα πνευματικά από εμένα. Έτσι, δειλιάζοντας μπροστά στο μέγεθος του τολμήματος, απέφευγα την απάντηση.
Όμως από την άλλη, μέσα μου μια φωνή μου υπενθύμιζε πως ανάλογες επιφυλάξεις και αναστολές είχε και εκείνος ο μεγάλος Μωυσής, όταν ο ίδιος ο Θεός του ανέθετε την αποστολή της καθοδήγησης του λαού Του. Ο τραυλός προφήτης, αναλογιζόμενος αυτή του ακριβώς την αδυναμία και ανεπάρκεια, δειλιούσε να αποδεχθεί την πρόσκληση του Κυρίου του. Τον μετέπεισε όμως η μεγάλη και αποστομωτική αλήθεια που του θύμισε ο Θεός των πατέρων του: «Ποιος έδωσε το στόμα στον άνθρωπο; Και ποιος κάνει τον άνθρωπο άλαλο ή κουφό, να βλέπει ή και να ‘ναι τυφλός; Εγώ ο Κύριος. Πήγαινε, λοιπόν, τώρα κι εγώ θα είμαι μαζί σου όταν θα μιλάς...» (Έξοδος 4, 11-12).
Την ίδια αλήθεια μου είχε υπενθυμίσει και ο σεβαστός μου επίσκοπος, ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, την ημέρα της εις πρεσβύτερον χειροτονίας μου, όταν δειλός κι εγώ αντίκριζα τη μεγάλη τιμή και ευθύνη της ιεροσύνης.
Την ίδια αλήθεια ήρθα να θυμηθώ και πάλι μέσα από το κάλεσμα της αγαπητής μου φίλης κ. Έφης Καραγιάννη κι έτσι πήρα λίγο θάρρος, ελπίζοντας πως ο καλός Θεός θα βοηθήσει κι εμένα τον ανεπαρκή, να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις της προκλήσεως. Και πιστεύω πως θα το κάνει. Όχι γιατί το αξίζω, αλλά γιατί η μικρή αυτή προσπάθεια από μέρους μου, γίνεται για τη δική Του πρωτίστως αγάπη, αλλά και γι’ αυτήν των αδελφών μου κατά πνεύμα Χριστιανών, των οποίων τις ευχές ζητώ, για την επιτυχία αυτής της διακονίας του λόγου του Θεού.
Έτσι από την επόμενη Κυριακή, την πρώτη Κυριακή του χρόνου, που φέτος συμπίπτει να είναι και η πρώτη μέρα του έτους που ανοίγεται μπροστά μας, θα στήσουμε ένα πνευματικό στασίδι σ’ αυτόν εδώ τον φιλόξενο ιστοχώρο, όχι για να παριστάνουμε τους σπουδαίους ερμηνευτές του Θείου λόγου, αλλά για να μοιραζόμαστε με τους αδελφούς λίγες ταπεινές σκέψεις εμπνευσμένες από τα Αγιογραφικά Αναγνώσματα της Θείας Λειτουργίας κάθε Κυριακής.
Κι επειδή στις εκκλησιές μας πρώτα διαβάζεται το Αποστολικό Ανάγνωσμα, μ’ αυτά θα ασχοληθούμε φέτος, ελπίζοντας πως η ιερή γραφίδα των Αγίων Αποστόλων μας και Μαθητών του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, θα μας τροφοδοτεί κάθε Κυριακή με πολλά πνευματικά μηνύματα, θα μας προβληματίζει θετικά για την μέχρι τώρα πορεία μας και θα μας βοηθά με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος να την αναπροσαρμόζουμε και έτσι να ωφελούμαστε.
Μου ζητήθηκε να επιλέξω έναν γενικό τίτλο, με τον οποίο θα «βαφτίσουμε» το πνευματικό αυτό στασίδι, σκέφτηκα να του δώσουμε τις πρώτες λέξεις του 44ου ψαλμού «Ἐξηρεύξατο ἡ καρδία μου λόγον ἀγαθόν», δηλαδή, «Ξεχείλισε η καρδιά μου από τον αγαθό λόγο (του Θεού)».
Γιατί πράγματι ο λόγος αυτός δεν είναι και δεν πρέπει να είναι δικός μου. Είναι και εύχομαι να είναι του Θεού. Γιατί μόνο ένας τέτοιος λόγος μπορεί να ωφελήσει πραγματικά τους ανθρώπους, να τους παρηγορήσει, να τους ανακαινίσει, να τους δώσει ελπίδα, να τους στηρίξει και να τους ενδυναμώσει, στις δύσκολες στιγμές ιδιαίτερα που βιώνουμε όλοι στις μέρες μας. Αφήνω λοιπόν την ταπεινή καρδιά μου στα χέρια Εκείνου και Τον παρακαλώ να την γεμίσει με τον δικό Του αγαθό λόγο. Του προσφέρω την άτεχνη γραφίδα μου, για να γράψει Εκείνος, όχι εγώ, ότι κρίνει και θέλει να ακουστεί ανάμεσα στους ανθρώπους.
Σας παρακαλώ λοιπόν αδελφοί μου, επισκέπτες αυτής της όμορφης ιστοσελίδας, εσάς που θα τιμήσετε με την προσοχή και ανάγνωσή σας το ξεχείλισμα αυτό της καρδιάς, να εξαντλήσετε όλη σας την επιείκεια και να μην κρίνεται αυστηρά τον ατάλαντο «γραφέα» (στο κάτω κάτω αυτός μόνο θα γράφει ότι του υπαγορεύουν), αλλά αντίθετα ενισχύστε τον με την προσευχή σας, ώστε ότι γράφεται εδώ να μην είναι τίποτε άλλο παρά αυτό ακριβώς για το οποίο κλήθηκε να είναι, «λόγος αγαθός» του Πανάγαθου Θεού... Καλή αρχή λοιπόν...
Με αγάπη Χριστού.
«ο γραφέας»
