ήρθιν η Κυριακή, που τρών’ τα ψάρια.
Πού ’σι Λάζαρι σαβανουμένους κι μι του κιρί ζουμένους;
Σήκου Λάζαρι κι μην κοιμάσι,
ήρθι η μάνα σου απού την Πόλη,
σού φιρι χαρτί κι κουμπουλόϊ.
Γράφτι Θόδουρι, γράφτι Δημήτρη,
γράφτι Λιμουνιά κι Κυπαρίσσι.
Τώρα λάλησιν κι χιλιδόνι,
κι τ’ χρόν’».
Το Σάββατο του Λαζάρου 8 Απριλίου το πρωί μια ομάδα από νεαρά κορίτσια του συλλόγου, βρέθηκε στον Ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων Νησίου.
Aφού πήραν την ευχή από τον Ιερέα, το προαύλιο γέμισε με νεαρές κοπέλες που τραγούδησαν χορεύοντας τα Λαζαριάτικα τραγούδια. Στη συνέχεια οι Λαζαρίνες επισκέφθηκαν σπίτια και οι όμορφες φωνούλες τους αντήχησαν σε όλο το χωριό.
Τα κάλαντα του Λαζάρου ήταν αποκλειστικά σχεδόν γυναικεία και τα τραγουδούσαν κοπέλες διαφόρων ηλικιών ακόμα και κορίτσια τις παντρειάς που ονομάζονταν "Λαζαρίνες".
Την παραμονή της γιορτής, οι Λαζαρίνες ξεχύνονταν στα χωράφια έξω από τα χωριά για να μαζέψουν λουλούδια που με αυτά θα στόλιζαν το καλαθάκι τους την άλλη μέρα ντυμένες με τοπικές ενδυμασίες. Γύριζαν από σπίτι σε σπίτι τραγουδώντας το Λάζαρο και εισέπρατταν μικρό φιλοδώρημα, χρήματα, αυγά, φρούτα ή άλλα κεράσματα.
