Στο τέλος με την ευκαιρία της εορτής του Αγίου Αλεξάνδρου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, τελέστηκε μνημόσυνο για τον μακαριστό Μητροπολίτη Σταυροπηγίου κυρό Αλέξανδρο, κατά σάρκα αδελφό του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Παντελεήμονος.
Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων:«Τοῦ ἀμπελῶνος ἐργάτης διά τῆς πίστεως, τῶν ἐντολῶν ἐδείχθης τοῦ Χριστοῦ».
Ἀπό τούς τρεῖς ἀρχιεπισκόπους Κωνσταντινουπόλεως, τῶν ὁποίων τή μνήμη τιμᾶ σήμερα ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, τόν ἅγιο Ἀλέξανδρο, τόν ἅγιο Ἰωάννη καί τόν ἅγιο Παῦλο, ἑορτάζει καί πανηγυρίζει ἰδιαιτέρως ἡ τοπική μας Ἐκκλησία καί ἡ ἐνορία σας τόν πρῶτο, τόν παλαιότερο, τόν ἅγιο Ἀλέξανδρο, στόν ὁποῖο εἶναι ἀφιερωμένος καί αὐτός ὁ περικαλλής ναός.
Καί τόν τιμᾶ γιά τήν ἁγιότητα τῆς ζωῆς του, γιά τούς ἀγῶνες του ἐναντίον τῆς αἱρετικῆς διδασκαλίας τοῦ Ἀρείου, καί γιά τήν προσφορά του στήν Ἐκκλησία καί στόν λαό τοῦ Θεοῦ. Τόν τιμᾶ ὅμως καί γιά τήν ἀπόλυτη ὑπακοή του στήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἦταν καί αὐτή ἡ ὁποία τόν ἀνύψωσε ὄχι μόνο στά μάτια τῶν ἀνθρώπων ἤ ἀκόμη καί τοῦ αὐτοκράτορος ἁγίου καί μεγάλου Κωνσταντίνου, ἀλλά κυρίως ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος τόν τίμησε μέ τή χάρη καί τήν εὐλογία του.
Ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος ἔζησε σέ χρόνια δύσκολα γιά τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Διότι μόλις ἡ Ἐκκλησία εἶχε ἀπαλλαγεῖ ἀπό τούς διωγμούς τῶν εἰδωλολατρῶν αὐτοκρατόρων, ἄρχισε νά κλυδωνίζεται ἀπό τήν αἱρετική διδασκαλία τοῦ Ἀρείου, πού προσπαθοῦσε νά παρασύρει στίς κακοδοξίες του τούς εὐσεβεῖς, πείθοντάς τους ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶναι ὁμοούσιος ἀλλά ὁμοιούσιος μέ τόν Θεό-Πατέρα, δέν εἶναι Θεός ἀλλά κτίσμα τοῦ Θεοῦ.
Στήν κακόδοξη αὐτή διδασκαλία πού ἀμφισβητοῦσε τή θεότητα τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς πίστεώς μας Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος ὡς πρεσβύτερος ἀντέστη σθεναρά καί μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί τόν φωτισμό τοῦ ἁγίου Πνεύματος ὑποστήριξε τό ὀρθό δόγμα, ὑποστήριξε τό ὁμοούσιο τοῦ δευτέρου προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος. Τό ὑποστήριξε δημόσια κατά τίς συνεδριάσεις τῆς πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀλλά καί στή συνέχεια κατά τήν περιοδεία του στίς ἐπαρχίες τῆς Μακεδονίας καί τῆς Θράκης, ὅπου τόν ἔστειλε ὁ τότε ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως ἅγιος Μητροφάνης γιά νά μεταφέρει στούς πιστούς τό ὀρθό δόγμα, ὅπως αὐτό εἶχε διατυπωθεῖ στήν πρώτη οἰκουμενική Σύνοδο.
Καί αὐτή ἡ ἀποστολή τήν ὁποία ἀνέλαβε ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀπόδειξη τῆς ὑπακοῆς του στήν Ἐκκλησία. Διότι ἦταν μία πολύ δύσκολη ἀποστολή, καθώς καί οἱ μετακινήσεις τήν ἐποχή ἐκείνη ἦταν ἐξαιρετικά δυσχερεῖς καί κουραστικές καί οἱ συνθῆκες τίς ὁποῖες καλεῖτο νά ἀντιμετωπίσει δέν ἦταν εὔκολες. Οἱ ὑποστηρικτές τοῦ Ἀρείου προσπαθοῦσαν μέ κάθε τρόπο νά κρατήσουν τούς πιστούς στήν αἵρεση καί τήν κακοδοξία τους καί δέν δίσταζαν ἀκόμη καί νά ἀσκοῦν σωματική βία ἤ καί νά ἐπιτίθενται μέ φανατισμό ἐναντίον τῶν ὑπερασπιστῶν τοῦ ὀρθοδόξου δόγματος, μέ ἀποτέλεσμα πολλές φορές νά κινδυνεύει καί ἡ ζωή τους.
Ὅμως ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος, παρότι ἦταν ἤδη 84 ἐτῶν καί θά μποροῦσε νά ζητήσει νά παραμείνει στήν Κωνσταντινούπολη καί νά διακονήσει ἐκεῖ τήν Ἐκκλησία, συμπαραστεκόμενος στόν γηραιό ἀρχιεπίσκοπό της, τόν ἅγιο Μητροφάνη, ἐκεῖνος δέχθηκε μέ χαρά νά ἀναλάβει τήν ἀποστολή, ἀπό ὑπακοή στήν Ἐκκλησία καί στόν πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, χωρίς νά ὑπολογίσει οὔτε τόν κόπο οὔτε τούς κινδύνους οὔτε τίς δυσκολίες πού ἐπρόκειτο νά συναντήσει. Καί αὐτή ἡ ὑπακοή στήν Ἐκκλησία ἔφερε τήν ἐπιτυχία στό ἔργο του καί ὁδήγησε τούς ἀνθρώπους στήν ἀλήθεια τῆς πίστεως, ἀπαλλάσσοντάς τους ἀπό τίς κακοδοξίες τοῦ Ἀρείου, ἀλλά καί τόν ἀνέδειξε στή συνέχεια διάδοχο τοῦ κοιμηθέντος ἁγίου Μητροφάνους, ὥστε νά προσφέρει καί ἀπό αὐτή τήν ὑψηλότερη θέση στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
Τιμώντας, λοιπόν, σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας τή μνήμη τοῦ ἁγίου Ἀλεξάνδρου, ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, προβάλλει μαζί μέ τίς ἄλλες ἀρετές του καί τή μεγάλη ὑπακοή του στήν Ἐκκλησία, μία ἀρετή πού πολλές φορές τήν ξεχνοῦμε ἤ τήν παραθεωροῦμε, μία ἀρετή πού ἀφορᾶ καί τούς κληρικούς καί τούς λαϊκούς. Διότι δέν πρέπει νά ξεχνοῦμε ὅτι ἡ ὑπακοή στήν Ἐκκλησία δέν εἶναι ὑπακοή σέ πρόσωπα, ὅπως νομίζουν ὁρισμένοι, εἶναι ὑπακοή στόν Χριστό, γιατί ἡ Ἐκκλησία δέν ἐκφράζει προσωπικές ἀπόψεις, δέν ἐκφράζει τίς ἀπόψεις τῶν ἐπισκόπων ἤ τῶν ἀρχιεπισκόπων, ἐκφράζει τόν λόγο καί τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ. Καί ἡ ὑπακοή μας σέ αὐτό μᾶς κρατᾶ μέσα στήν Ἐκκλησία, μᾶς διατηρεῖ ὡς μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ καί δέν μᾶς ἀφήνει οὔτε νά παρασυρθοῦμε ἀπό κακοδοξίες οὔτε νά ἀποσχισθοῦμε ἐξαιτίας τοῦ ἐγωισμοῦ μας ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία καί μόνο εἶναι ὁ χῶρος μέσα στόν ὁποῖο ἐνεργεῖ ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ καί μποροῦμε νά σωθοῦμε καί ἐμεῖς δι᾽ αὐτῆς. Ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας δέν ὑπάρχει σωτηρία, καί στήν Ἐκκλησία παραμένουμε μόνο διά τῆς ὑπακοῆς.
Ἄς ἀκολουθήσουμε, λοιπόν, τό παράδειγμα τοῦ ἑορταζομένου ἁγίου Ἀλεξάνδρου, τοῦ προστάτου σας, καί ἄς κάνουμε καί ἐμεῖς ὑπακοή στήν Ἐκκλησία, ἐάν θέλουμε καί νά τιμοῦμε πραγματικά τόν ἅγιο ἀλλά καί ἄν θέλουμε νά ἔχουμε τή χάρη καί τήν εὐλογία του στή ζωή μας.
