Όπως κάθε χρόνο εδώ και πολλές δεκαετίες, έτσι και φέτος, γιορτάστηκε το πρωί της Δευτέρας 5 Ιουνόυ 2023 το πανηγύρι της Αγίας Τριάδας, στο εξωκκλήσι που βρίσκεται 3 χιλιόμετρα περίπου έξω από το χωριό των Τρικάλων Ημαθίας.
Με την Πανηγυρική Θεία Λειτουργία , ολοκληρώθηκαν οι εορταστικές εκδηλώσεις στο Εξωκκλήσι της Αγίας Τριάδας Τρικάλων Ημαθίας παρουσία πλήθους κόσμου από την ευρύτερη περιοχή.
Μετά το πέρας της Λειτουργίας ακολούθησε το καθιερωμένο έθιμο ¨Κουρμπάνι¨ και οι παρευρισκόμενοι γεύτηκαν το παραδοσιακό πλιγούρι συνοδευμένο από κρέας προβάτου.
Ακολούθησαν οι πολιτιστικές - χορευτικές εκδηλώσεις που διοργάνωσε ο Λαογραφικός και Πολιτιστικός Σύλλογος ''ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΡΩΜΥΛΙΑ'' Τρικάλων και στις οποίες συμμετείχαν τα τμήματα του συλλόγου καθώς και του Πολιτιστικού συλλόγου Κλειδίου ¨Ο Φίλιππος¨.
Παραβρέθηκε η πολιτική εξουσία του τόπου.
Λίγα λόγια για το έθιμο ¨Κουρμπάνι¨
Όταν το 1924 οι πρόσφυγες από την Ανατολική Ρωμυλία ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στα Τρίκαλα αγκάλιασαν αμέσως με το σεβασμό και την αγάπη τους το εξωκλήσι του Αγίου Δημητρίου.
Είδαν σ' αυτό τα δικά τους εξωκλήσια και παρεκλήσια που άφησαν πίσω στη χαμένη, αλλά αλησμόνητη πατρίδα. Έτσι εξηγείται και το όνομα της Αγίας Τριάδας ή Αγίου Πνεύματος που δόθηκε στο εξωκκλήσι.
Οι πρόσφυγες για να θυμούνται το δικό τους εξωκλήσι καθώς και την ομώνυμη περιοχή στην κορυφή του βουνού κοντά στο χωριό τους, ονόμασαν έτσι και το εκκλησάκι του χωριού τους στη νέα πατρίδα.
Γι αυτό συνέβαινε το παράξενο φαινόμενο η μικρή αυτή εκκλησίτσα να έχει δύο ονόματα, Άγιος Δημήτριος και Αγία Τριάδα.
Επειδή μάλιστα στον Άγιο Δημήτριο είναι αφιερωμένη και η εκκλησία του χωριού, πανηγύρι στο εξωκλήσι γινόταν του Αγίου Πνεύματος, εποχή άλλωστε που ευνοεί τις γιορτές στην ύπαιθρο.
Οι κάτοικοι του χωριού έφεραν από την πατρίδα τους ήθη και έθιμα. Έτσι, όπως γιόρταζαν τη γιορτή της Αγίας Τριάδας στην Ανατολική Ρωμυλία, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο συνέχισαν να τη γιορτάζουν κι εδώ.
Ανήμερα του Αγίου Πνεύματος γινόταν μεγάλη λειτουργία και κουρμπάνι, λέξη τούρκικη που σημαίνει θυσία. Ένα μεγάλο πρόβατο,ύστερα από ορισμένη τελετή, το έσφαζαν, το τεμάχιζαν
και το έβραζαν σε μεγάλα καζάνια μαζί με πλιγούρι. Μετά το τέλος της λειτουργίας, όταν πια είχε βράσει το κρέας, ο ιερέας με ειδική δέηση και ευχές για υγεία ευλογούσε το φαγητό.
Κατόπιν το εκκλησιαστικό συμβούλιο με βοηθούς αναλάμβανε τη διανομή. Κάθε οικογενειάρχης περνούσε και σ' ένα δοχείο έπαιρνε φαγητό ανάλογα με τα άτομα της οικογένειάς του.
Έτσι με την κοινή θυσία, το κοινό τραπέζι, έσμιγαν οι άνθρωποι στην κοινή λατρεία.
Το έθιμο αυτό συνεχίζεται μέχρι και τις μέρες μας.
(πηγή : Mαρία Καραστογιαννίδου, εργασία στα πλαίσια του μαθήματος της τοπικής ιστορίας)
