Πανηγυρικός Εσπερινός των Αγίων Αναργύρων στο Νησί - Χειροθεσία Πνευματικού, Πρωτοπρεσβύτερου π. Νικόλαου Γιοβάνου(φωτο) ^Κύριο

Τη Δευτέρα 31 Οκτωβρίου το απόγευμα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Εσπερινό και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων Νησίου.

Στο τέλος του Πανηγυρικού Εσπερινού προχείρησε σε πνευματικό τον Πρωτοπρεσβύτερο π. Νικόλαο Γιοβάνο.

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Μεγάλων ἀξιωθέντες δωρεῶν, πανεύφημοι, ἐν ταπεινότητι βίου ἐν τῇ γῇ ἐπολιτεύσασθε».

Μέσα στή φράση αὐτή συμπυ­κνώ­νει ὁ ἱερός ὑμνογράφος τό περιε­χό­μενο τῆς ζωῆς τῶν ἁγίων Ἀναργύ­ρων, Κοσμᾶ καί Δαμιανοῦ, τή μνή­μη τῶν ὁποίων ἑορτάζουμε ἰδιαι­τέ­ρως στόν φερώνυμο ναό τῆς ἐνο­ρίας σας.

Ἦταν ἄνθρωποι σάν καί ἐμᾶς οἱ ἅγιοι Κοσμᾶς καί Δαμιανός. Καί ἔζη­σαν στή γῆ ὅπως ζοῦμε καί ἐμεῖς. Ἡ ζωή τους ὅμως εἶχε ἕνα ἰδιαίτερο χαρακτηριστικό. Παρότι ἀπό τή νεαρή τους ἡλικία διακρι­νό­ταν γιά τή μεγάλη εὐφυΐα καί τά πολλά πνευματικά τους χαρίσμα­τα, τά ὁποῖα τούς βοήθησαν νά διαπρέψουν στίς σπουδές τους καί ἰδιαιτέρως στήν ἰατρική ἐπιστήμη στήν ὁποία ἐπιδόθηκαν μέ ζῆλο καί ἀφοσίωση, διακρινόταν καί γιά κάτι ἀκόμη. Διακρινόταν γιά τήν ταπείνωσή τους. Γιά τήν ταπείνω­ση μέ τήν ὁποία ἀντιμετώπιζαν καί τίς γνώσεις καί τά χαρίσματά τους καί τή φήμη ἡ ὁποία τούς ἀκολου­θοῦσε καί τήν τιμή μέ τήν ὁποία τούς περιέβαλαν οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς τους. Δια­κρινόταν ἀκόμη γιά τήν ταπείνω­ση μέ τήν ὁποία συμπεριφερόταν στούς ἄλλους γύρω τους, ἀνεξάρ­τη­τα μέ τό ἄν ἦταν πλούσιοι ἤ πτωχοί, ἐπιφανεῖς ἤ ἁπλοί ἄνθρω­ποι, ἐλεύθεροι ἤ δοῦλοι. Διακρινό­ταν καί γιά τήν ταπείνωση μέ τήν ὁποία ἀντιμετώπιζαν τήν ἐπάγγελ­μά τους, ἦταν ἰατροί. Δέν τό θεωροῦσαν ὡς μέσο προβολῆς καί πλουτισμοῦ, ἀλλά ὡς μέσο διακονίας τῶν πα­σχό­ντων ἀδελφῶν τους, γι᾽ αὐτό καί θεράπευαν τούς ἀσθενεῖς δω­ρεάν.

Τήν ταπείνωσή τους ὅμως τήν δια­τήρησαν καί ὅταν ἔλαβαν ἀπό τόν Θεό τή χάρη τῶν θαυμάτων, ὥστε νά θεραπεύουν τούς ἀνθρώ­πους ὄχι μόνο μέ τίς ἰατρικές γνώσεις πού εἶχαν καί τήν ἐπιστήμη τους ἀλλά καί μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ, νά θεραπεύουν ἀκόμη καί ἀσθένειες πού δέν ἦταν δυνατόν νά θεραπευθοῦν μέ τίς ἀνθρώπινες δυνάμεις. Καί ἔλαβαν αὐτή τή χάρη τῶν θαυμάτων οἱ ἅγιοι Ἀνάργυροι, γιατί ἀκριβῶς εἶ­χαν ταπείνωση, καί ὁ Θεός ὑπό­σχε­ται ὅτι «ταπεινοῖς δίδωσι χάριν».

Καί οἱ δύο ἅγιοι ἀπέδειξαν μέ τίς πράξεις καί μέ τή ζωή τους ὅτι εἶχαν ὄντως αὐτή τή μεγάλη ἀρε­τή, τήν ὑψοποιό ταπείνωση, ἡ ὁποία ἀνεβάζει τόν ἄνθρωπο στά μάτια τοῦ Θεοῦ καί τόν ἐξυψώνει καί παρακινεῖ τόν Θεό νά τοῦ δώ­σει περισσότερη χάρη καί περισσό­τε­ρη εὐλογία καί δύναμη. Γιατί ὁ Θεός δίδει τή χάρη του καί προσφέρει τά χαρί­σματά του σέ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι γνωρίζει ὅτι θά τά ἀξιοποιήσουν ὄχι γιά τό προσωπικό τους ὄφελος ἀλλά πρός τό συμφέρον τῶν συναν­θρώπων τους καί πρός δόξαν τοῦ ἁγίου Ὀνόματός του. Αὐτό εἶναι τό κριτήριο μέ τό ὁποῖο δια­νέμει ὁ Θεός τά χαρίσματα στούς ἀνθρώπους.

Μᾶς τό λέγει, ἄλλωστε, καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. «Ὅστις γάρ ἔχει, δοθή­σε­ται αὐτῷ καί περισσευθήσεται». Ὅποιος, λέγει, χαρίσματα, σ᾽ αὐτόν θά δοθοῦν περισσότερα, ὥστε νά τοῦ περισσεύουν. Αὐτό βλέπουμε νά συμβαίνει καί στήν παραβολή τῶν ταλάντων, ὅπου ἐκεῖνος πού εἶχε τά πέντε τάλαντα καί τά δι­πλα­σίασε, ἔλαβε ὡς ἀνταμοιβή καί τό ἕνα τάλαντο ἐκείνου, ὁ ὁποῖος ἀδράνησε καί δέν τό ἀξιοποίησε. Αὐτό συνέβη καί μέ τούς ἁγίους Ἀναργύρους, τόν ἅγιο Κοσμᾶ καί τόν ἅγιο Δαμιανό τούς ὁποίους ἑορτάζουμε. Εἶχαν τό τάλαντο τῆς εὐφυΐας τό ὁποῖο καλλιέργησαν καί ἀπέκτη­σαν γνώσεις ἰατρικές, τίς ὁποῖες ὅμως δέν τίς κράτησαν γιά τόν ἑαυ­τό τους καί γιά τό δικό τους μόνο συμφέρον, ἀλλά τίς ἔθεσαν μέ ἀγάπη στή διάθεση τοῦ πλησίον. Εἶχαν καί τό τάλαντο τῆς ταπεινο­φροσύνης καί δέν ὑπερηφανευ­ό­ταν γιά τά ἐπιτεύγματα καί τίς ἐπιτυχίες τους, γιά τή φήμη καί τούς ἐπαίνους πού ἄκουαν ἀπό τούς ἀνθρώπους, γι᾽ αὐτό καί ὁ Θεός τούς ἔδωσε τή δύναμή του, γιά νά ἐνεργοῦν θαύματα, γιά νά σώζουν ἀνθρώπους, γιά νά θερα­πεύουν τίς ἀσθένειές τους καί νά ἁπαλύνουν τούς πόνους τους. Τούς τήν ἔδωσε, γιατί γνώριζε ὅτι μέ τήν ταπείνωσή τους θά ἦταν καλοί δια­χειριστές τῆς χάριτός του, ὅπως καί ἀπέδειξαν μέ τή ζωή τους. Γιατί οἱ ἅγιοι Ἀνάργυροι συνέχισαν νά θεραπεύουν «ἀναργύρως», νά δια­νέ­μουν δηλαδή δωρεάν τή χάρη τοῦ Θεοῦ, «τήν πάντοτε τά ἀσθενῆ θεραπεύουσαν», στούς ἀνθρώπους, ὅπως τήν ἔλαβαν καί αὐτοί, καί διά τοῦ τρόπου αὐτοῦ ἁγιάσθηκαν καί ἀξιώθηκαν νά ἐνεργοῦν θαύματα καί ἰάσεις σέ ὅσους τούς ἐπικαλοῦ­νται ἀκόμη καί σήμερα, δεκαεπτά περίπου αἰῶνες μετά τήν κοίμησή τους.

Αὐτό τό παράδειγμα τῆς ταπεινο­φρο­σύνης τῶν ἁγίων Ἀναργύρων Κοσμᾶ καί Δαμιανοῦ, τό ὁποῖο ἀνα­δεικνύει καί ὁ ἱερός ὑμνογράφος ψάλλοντας «Μεγάλων ἀξιωθέντες δωρεῶν, πανεύφημοι, ἐν ταπεινό­τητι βίου ἐν τῇ γῇ ἐπολιτεύσασθε», ἄς μιμηθοῦμε καί ἐμεῖς. Ἄς μήν καυχώμεθα γιά ὅποια χαρίσματα μᾶς ἔχει δώσει ὁ Θεός, ἀλλά καί γιά ὅσα μπορεῖ νά ἔχουμε ἐπιτύχει ἐμεῖς μέ τίς προσπά­θειές μας, γιατί καί αὐτά δέν θά εἴχαμε κατορθώσει νά τά ἀποκτή­σουμε χωρίς τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Καί ἀκόμη ἄς θέτουμε ὅ,τι ἔχουμε στή διάθεση τῶν ἀδελφῶν μας μέ ἀγάπη καί μέ προθυμία, ἔχοντας πάντοτε ὑπόψη μας τό παράδειγμα τῶν ἁγίων Ἀναργύρων Κοσμᾶ καί Δαμιανοῦ, στή βοήθεια τῶν ὁποί­ων πάντοτε καί ἐμεῖς προστρέχου­με, ἀλλά καί ὅτι ὁ Θεός δίδει περισσότερη χάρη σέ ὅσους μέ ταπεί­νωση ἀξιοποιοῦν τά τάλαντα, τά χαρίσματα, πού τούς ἔχει δώσει, ὅποια καί ἄν εἶναι αὐτά, μικρά ἤ μεγάλα, γιά νά βοηθήσουν τούς ἀδελφούς τους, δοξάζοντας τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ μέ τά ἔργα καί τή ζωή τους.