Προσκεκλημένοι μιας συναδέλφου εκπαιδευτικού, της κ. Ιωάννου Νικολέτας, που επιμένει σε ένα κόσμο που βρίθει ανισορροπίας, να διδάσκει και αυτή με την καρδιά όπου ένα και ένα κάνουν ένα και μαζί μας κάνουν την αληθινή αγάπη. Σε μια τάξη που αποφάσισε να υιοθετήσει μια αδέσποτη σκυλίτσα, την Ήρα, η οποία γέννησε, φρόντισαν τόσο αυτή όσο και τα μωρά της, στη συνέχεια τη στείρωσαν, της έκαναν ένα σπιτάκι έξω από το σχολείο και προσπαθούν εδώ και καιρό να δώσουν για υιοθεσία τα κουταβάκια. Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι και τα περισσότερα έχουν δοθεί σε οικογένειες και να ζούνε πάλι ξεκινάνε. Σε μια τάξη που έχει οργανώσει πολλά μπαζάρ με χειροποίητες κατασκευές με τα δικά τους χέρια, των οποίων τα έσοδα, πηγαίνουν στην Ήρα, στην οποία και παρέχουν απόλυτη ευζωία.
Φτάσαμε το μεσημεράκι, μαζί με τη Διώνη, τον Άξελ και αυτή τη φορά και τον Πόθο! Μας περίμεναν στο γυμναστήριο, έχοντας όλο το οπτικοακουστικά μέσα έτοιμα, για να μη χάσουν χρόνο από κάθε πολύτιμη πληροφορία που περίμεναν να τους δώσουμε.
Στο σχολείο αυτό ταξιδέψαμε παρέα με τον «Αδέσποτο Κώστα», τον ανθρωπάκο που αποφάσισε μια οικογένεια σκύλων να υιοθετήσει και στην πρώτη δυσκολία να πετάξει στο δρόμο, για να αντιμετωπίσει αυτός όλους τους κινδύνους της αφιλόξενης για αδέσποτους ανθρώπους πόλης. Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν με το πρωτότυπο παραμύθι, ενώ άκουσαν και είδαν με μεγάλη προσοχή το επόμενο βίντεο όπου τους μιλούσε ένας σκύλος και τους έλεγε τα 10 πράγματα που θα ήθελε στη σύντομη ζωή του.
Η παρουσίαση μας συνεχίστηκε με ένα βίντεο που μιλούσε για την κακοποίηση όλων των έμψυχων όντων του πλανήτη, τόσο των ζώων συντροφιάς όσο και των ζώων παραγωγής. Τα παιδιά σοκαρισμένα άκουγαν για τις μεθόδους κακοποίησης των ζώων που εφευρίσκει ο άνθρωπος, είτε για ευχαρίστηση είτε για το χρήμα. Το βίντεο αποτύπωνε την ωμή πραγματικότητα αλλά χωρίς εικόνες φρίκης, που δε χρειάζονται για να κινητοποιηθεί η Νέα Γενιά η για να αγγίξεις το συναίσθημα των κοριτσιών που μελλοντικά καθώς θα μεγαλώνουν, ίσως θελήσουν να φορέσουν δερμάτινα μπουφάν και γούνες. Καλλυντικά, όπου οι περισσότερες εταιρείες κάνουν φρικτά πειράματα σε ζώα.
Ήταν τόσο συγκινητικό να ακούς από αυτά τα παιδιά πως τα ζώα δεν έχουν φωνή για να τους πούνε πως όλα αυτά τους προκαλούν οργή και αηδία. Και να τα ακούς να επιμένουν πως όλοι μας έχουμε ίσα δικαιώματα στη ζωή και ίσο μέρισμα στην αγάπη. Και ήταν ακόμη πιο συγκινητικό πως τα παιδιά αμέσως κατάλαβαν πως οι άνθρωποι στα αρχαία χρόνια σκότωναν τα ζώα για την τροφή και το ρουχισμό τους και πως τώρα έχουμε προχωρήσει μπροστά.
Μιλήσαμε για τα δικαιώματα των ζώων, δώσαμε με απλά λόγια πληροφορίες για τις πρώτες βοήθειες για να σώσουν ένα ζώο από φόλα και μιλήσαμε πολύ αναλυτικά για τη στείρωση του σκύλου και της γάτας, όπου δεν το αφήσαμε ως θέμα μέχρι να φωνάξουμε όλοι μαζί πως ΣΤΕΙΡΩΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΟΓΚΩΝΟΥΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΩΝ ΑΔΕΣΠΟΤΩΝ ΖΩΩΝ.
Ενημερώθηκαν τα παιδιά για τον τρόπο και τη μέθοδο με κλίκερ που εκπαιδεύονται τα ζώα και με σύμμαχο τη λιχουδιά, το παιχνίδι και το χάδι έμαθαν πως θα εκπαιδεύσουν τα σκυλιά τους σε απλές εντολές. Έμαθαν για τη γλώσσα σώματος του σκύλου, για το τι θα κάνουν στην περίπτωση που κάποιο αδέσποτο σκυλάκι από φόβο τους επιτεθεί ή τους κυνηγήσει με το ποδήλατο τους, κατανόησαν πώς να προσεγγίζουν τα σκυλιά και μέσα από απλές συμβουλές αντιλήφθηκαν ξεκάθαρα πως θα είναι η σχέση τους ολοένα και καλύτερη με αυτά. Είδαν τη Διώνη να εκτελεί 15 εντολές, να παίζει παιχνίδια, να κάνει παιδικά παζλ και να μετράει!
Ενώ χάιδευαν με τις ώρες τον Άξελ και τον Πόθο που αναζητούσαν τόσο πολύ το παιδικό χάδι.
Η καλύτερη στιγμή αυτής της τόσο συγκινητικής μέρας ήταν η ώρα του θεατρικού παιχνιδιού! Τα παιδιά χωρίστηκαν σε ζευγάρια, έδεσαν τα μάτια τους και με συνοδό έναν συμμαθητή τους που δεν μπορούσε να μιλήσει, προσπάθησαν να βαδίσουν στο χώρο. Επιθυμούμε ένα σχολείο με μαθητές γεμάτους ενσυναίσθηση και η στιγμή που τα παιδιά έλυσαν τα μαντίλια από τα μάτια τους για να μας πούνε τα συναισθήματα τους ήταν απλά μαγική. «Ένιωσα φόβο, ανασφάλεια, τρόμο.
Ένιωσα μοναξιά αλλά όσο καταλάβαινα πως έχω και κάποιον άλλον να μου κρατά το χέρι ήμουν ολοένα και καλύτερα….». Και έτσι περάσαμε ομαλά στο τελευταίο σημείο της ενημέρωσης μας που ήταν η παρουσίαση της σχολής σκύλων οδηγών τυφλών «Λάρα», όπου τα παιδιά ενημερώθηκαν μέσα από ένα πολύ κατατοπιστικό βίντεο για αυτούς τους σκύλους- ήρωες που γίνονται τα μάτια τυφλών συμπολιτών μας. Και όλοι μαζί αποφασίσαμε να γίνουμε μια τεράστια αλυσίδας αγάπης που θα κλείσουμε και αυτούς τους ανθρώπους με ιδιαιτερότητες και θα στηρίξουμε όσο καλύτερα μπορούμε το σπουδαίο έργο τους.
Μια μέρα πριν είχαμε μοιράσει ερωτηματολόγια με 10 ερωτήσεις σχετικά με το θέμα των αδέσποτων ζώων που κατέληγαν με την ερώτηση «Περιέγραψε μας με δυο λόγια τον εαυτό σου». Τα συμπεράσματα μας…. Από αυτό το σχολείο θα αποφοιτήσουν μαθητές που με το ένα τους χέρι θα βοηθάνε όλους εκείνους που πονάνε.
Οι απαντήσεις στο ερωτηματολόγιο μας αποτυπώνουν χαρακτήρες που έχουν μάθει να πορεύονται με αγάπη. Όταν ρωτήθηκαν τι είναι για αυτούς υπεύθυνη υιοθεσία οι περισσότεροι είπαν ότι υιοθετούμε ένα ζώο, αφού πρώτα έχουμε τα χρήματα να το στειρώσουμε, ενώ εκτός από τα βασικά το πιο σημαντικό θεωρούν ότι είναι το να του δίνουμε σημασία. Αν έβρισκαν ένα τραυματισμένο ζώο στο δρόμο, τα περισσότερα παιδιά θα το έπαιρναν σπίτι τους να το φροντίσουν και θα προσπαθούσαν να μεταπείσουν τους γονείς τους για να το υιοθετήσουν. Ο μοναδικός τρόπος να λιγοστέψουν τα αδέσποτα στους δρόμους είναι η στείρωση, η υπεύθυνη υιοθεσία και η αγάπη. Σχεδόν όλοι γνώριζαν ότι ο Δήμος είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για την περισυλλογή και τη φροντίδα των αδέσποτων ζώων, ενώ όλοι θα έδιναν μέρος από το καθημερινό τους φαγητό για τη σίτιση αυτών των ζώων.
Θα κλείσω εδώ γεμάτη υπέροχες αναμνήσεις και μια ανάταση ψυχική πως μετά από την επίσκεψή μας εκεί δώσαμε ακόμη μεγαλύτερη δύναμη και ώθηση σ’ αυτά τα παιδιά να μιλήσουν σε όλους για την αγάπη και το σεβασμό σε όλα τα έμψυχα όντα.
Τους σφίγγω το χέρι, υποκλίνομαι στο ήθος, στην παιδεία και στον πολιτισμό με τον οποίο πορεύονται και καταλήγω με τα λόγια μιας μαθήτριας που δήλωσε πολύ ευαίσθητη, πως κλαίει με το παραμικρό, πως υπεραγαπά τα ζώα σε σημείο που πολλές φορές γίνεται καταπιεστική, αλλά το αναγνωρίζει και προσπαθεί να το αλλάξει…… και κλείνουν μέσα τους τη δυναμική και την ορμή μιας γενιάς που πιστεύω θα φέρει καλύτερες μέρες για όλους μας…..
«Αδέσποτο ζώο είναι ένα ζώο που το πέταξαν από ένα σπίτι, γιατί το βαρέθηκαν και έμεινε μόνο του να κινδυνεύει από τις αρρώστιες, από το κρύο, από τα αυτοκίνητα. Ζει στο δρόμο και τρώει κανένα ξεροκόμματο ψωμί αν βρει και το νερό που πίνει είναι μάλλον μολυσμένο. Φυσικά και θα δώσω από το καθημερινό φαγητό μου σε ένα αδέσποτο. Τι να το κάνω; Να το πετάξω στα σκουπίδια; Γιατί; Αυτά ψυχή δεν έχουν; Τα αδέσποτα ζώα δεν έχουν πολλή ζωή. Από καθόλου ως 2 χρόνια το πολύ. Ο σοβαρότερος κίνδυνος για τα ζώα αυτά είναι μόνο ο άνθρωπος και μετά όλα τα άλλα. Τα σκοτώνει με φαγητό που τους δίνει γιατί τάχα τα αγαπάει για να τον πλησιάσουν. Βάζει πονηριά και αυτά τα καημένα ξεγελιούνται. Τα ζώα θέλουν πρώτα αγάπη, χάδια και να μιλάς μαζί τους, να ασχολείσαι και μετά φαγητό και νερό. Για να λιγοστέψουν τα αδέσποτα πρέπει να τα στειρώνουν όλοι τα ζώα τους. Αλλά ο άνθρωπος δε θέλει να ξοδεύει λεφτά για τα ζώα, θέλει μόνο για τον εαυτό του. Και πρέπει οι άνθρωποι να μην πετάνε αλλά και όλοι εμείς να πάρουμε από ένα. Ο υπεύθυνος για τα αδέσποτα ζώα της πόλης μου είναι μόνο ο Δήμος, αλλά αυτός δεν έχει λέει λεφτά. ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΟΜΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΚΙΑ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΤΩΝ ΚΑΗΜΕΝΩΝ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ, ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ……»
Παπαποστόλου Κατερίνα
Εκπαιδευτικός, Υπεύθυνη Ομάδας Ζω.Ε.Σ
