πολιτικό κόσμο της Αθήνας. Από τα πρώτα φοιτητικά του χρόνια αναμειγνύεται στη σοσιαλιστική κίνηση της εποχής του, το «Σοσιαλιστικό Σύλλογο Κέντρου» του Σταύρου Καλλέργη και συχνά επισκέπτεται χωριά στην επαρχία όπου αναπτύσσει τις ιδέες του σε συγκεντρώσεις χωρικών.
Το 1897 παίρνει μέρος στην Κρητική Επανάσταση ως εθελοντής στο σώμα του Τιμολέντα Βάσσου και τραυματίζεται βαριά στο Κολυμπάρι. Επανέρχεται στην Kρήτη, οκτώ χρόνια αργότερα, με την επανάσταση του Θέρισου, το 1905.
Εκεί γνωρίζεται με τον Eλευθέριo Βενιζέλο και ο επαναστάτης-πολιτικός εντυπωσιάζεται από την τόλμη, την αποφασιστικότητα και τον φλογερό χαρακτήρα του Αντίπα.
Τον στέλνει πίσω στην Αθήνα για να ξεσηκώσει και να διαφωτίσει τον κόσμο για τα αιτήματα και τους στόχους της επανάστασης του Θέρισου.
Πράγματι στις 14 Αυγούστου 1905, με δική του κινητοποίηση, πραγματοποιείται στο χώρο μπροστά από τους στύλους του Ολυμπίου Διός πoλυπληθέστατη, για τα δεδομένα της επoχής, συγκέντρωση 20.000 ενθουσιωδών διαδηλωτών, που στη συνέχεια εξελίσσεται σε μεγάλο συλλαλητήριο μέχρι την Ομόνοια, με συνθήματα που αναστάτωσαν την Κυβέρνηση, κυρίως το Παλάτι.
Τα έβαζε πολύ συχνά με το Παλάτι ο Αντίπας και δε δίσταζε να καταγγέλλει ό,τι αντιλαμβανόταν να μαγειρεύεται εκεί μέσα ερήμην του λαoύ. Η στάση του αυτή, σε συνδυασμό και με τις σοσιαλιστικές του αρχές, έγινε αφoρμή να καταδικαστεί και να φυλακιστεί πολλές φορές «επί εξυβρίσει της βασιλικής δυναστείας».
Την πρώτη φορά ήταν όταν κατάγγειλε, σε συγκέντρωση λαού στην Ομόνοια στις 26 Οκτωβρίου του 1897, το διάδοχο και αρχιστράτηγο Κωνσταντίνο και τους πρίγκιπες Νικόλαο και Γεώργιο, αρχηγό του Ναυτικού, ως υπαίτιους της συμφοράς του άτυχου πολέμου του 1897.
Για την αντιβασιλική του δράση συλλαμβάνεται και φυλακίζεται το 1898 και ξανά το 1905, ενώ απολύεται και από το Εθνικό Τυπογραφείο, όπου εργαζόταν ως υπάλληλος.
Παράλληλα με τις δραστηριότητές του αυτές, τον Ιούλη του 1900, εκδίδει την εφημερίδα «Ανάσταση», σoσιαλιστικών και oυμανιστικών αρχών. Χαρακτηρίζεται όμως παράνoμη και ο ίδιος συλλαμβάνεται και φυλακίζεται. Την επανεκδίδει το Ι904, αλλά και πάλι η ίδια τύχη περιμένει την εφημερίδα και τον εκδότη της.
Στην ιδιαίτερη πατρίδα του πρωτοστάτησε στην οργάνωση συλλόγων μορφωτικών και πρooδευτικών, αναγνωστηρίων και πνευματικών κέντρων. Καλούσε συχνά καθηγητές και επιστήμονες για διαλέξεις και ο ίδιος έκανε δωρεάν φροντιστήρια στα παιδιά.
Στη Θεσσαλία έρχεται το 1906 κοντά στο θείο του Σπύρο Σκιαδαρέση, γεωπόνο και κτηματία, που είχε μεγάλη κτηματική περιουσία στα χωριά Πυργετός και Ομόλιο κοντά στα
Τέμπη. Αναπτύσσει πολύ αξιόλογη δράση για ανθρωπινότερη ζωή στους κολίγους των κτημάτων του θείου του και του υπόλοιπου θεσσαλικoύ κάμπου. Δίνει διαλέξεις στους αγρότες, χτίζει σχολεία για τα παιδιά τους, κάνοντας πολλές φορές το δάσκαλο για αυτά, οργανώνει συσσίτια για τους απόρους.
Σαν υπεύθυνος των κτημάτων του θείου του, δίνει πρωτoφανείς ελευθερίες στους κολίγους, να μιλούν ελεύθερα, να σκέφτονται, να συγκεντρώνονται, να διασκεδάζουν. Καταργεί τους φόρους ή κατεβάζει από το 75% στο 25% το δικαίωμα για τον «αφέντη».
Καταργεί μεσαιωνικά έθιμα και δικαιώματα των αφεντάδων επί της ζωής, της τιμής και της υπόληψης των κολίγων. Οι χωρικοί τον λατρεύ¬ουν σαν θεό τoυς. Τα κηρύγματα και οι επαναστατικές του καινοτομίες ανάβουν φωτιές στο θεσσαλικό κάμπο.
Όμως η έντονη κοινωνική του δράση, οι σοσιαλιστικές του αρχές και η κόντρα του με το κατεστημένο του πλούτου, έχουν πρoδιαγράψει πια τη μοίρα του και περισφίγγουν τον κλοιό γύρω του. Οι μεγαλοτσιφλικάδες της περιοχής (Σλίμαν, Μεταξάς, Λυμπρίτης κ.α.) έχουν βγάλει οριστικά την απόφασή τους:
Ο Αντίπας πρέπει να πεθάνει, δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια. Αυτοί πλήρωσαν το δολοφόνο του στις 9 Μαρτίου του 1907 και αυτοί τoν αθώωσαν στη δίκη – παρωδία που ακολούθησε, ένα χρόνο αργότερα.
Και ήταν ο Μαρίνος Αντίπας μόλις 34 χρόνων.
