Στο τέλος της θείας Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε στον εορτάζοντα εφημέριο της Ενορίας π. Λάζαρο Μουρατίδη.
Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Οἶδα ὅτι ἀναστήσεται ἐν τῇ ἀναστάσει, ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ». Στή Βηθανία μᾶς μετέφερε σήμερα τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα γιά νά μᾶς θυμίσει τό θαῦμα πού ἐπιτέλεσε ὁ Χριστός λίγο πρίν ἀπό τό Πάθος του, τό θαῦμα τῆς ἀναστάσεως τοῦ φίλου του Λαζάρου.
Τό γεγονός εἶναι γνωστό σέ ὅλους μας, καί ὅλοι μας ξέρουμε τόν λόγο γιά τόν ὁποῖο ὁ Χριστός ἀνιστᾶ σήμερα ἕναν τετραήμερο νεκρό. Γι᾽ αὐτό καί θά ἤθελα νά σταθοῦμε σέ ἕνα ἄλλο σημεῖο τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, σέ ἕνα σημεῖο τοῦ διαλόγου τοῦ Ἰησοῦ μέ τή Μάρθα, τήν ἀδελφή τοῦ Λαζάρου, ὁ ὁποῖος διδάσκει πολλά σέ ὅλους μας.
Ἡ Μάρθα ἦταν μία πιστή καί εὐσεβής γυναίκα, πού γνώριζε καί σεβόταν τόν Χριστό καί πού ἔκανε τά πάντα γιά τόν περιποιηθεῖ καί νά τόν ἀναπαύσει, κάθε φορά πού βρισκόταν στό σπίτι τους. Καί σήμερα, ὅταν ἄκουσε ὅτι ἔρχεται ὁ Χριστός, ἔσπευσε νά τόν ὑποδεχθεῖ καί νά ἐκφράσει τό παράπονό της, λέγοντας: «Ἄν ἤσουν, Κύριε, ἐδῶ, δέν θά πέθαινε ὁ ἀδελφός μου».
Ἡ Μάρθα ἀγνοεῖ τόν λόγο τῆς καθυστερήσεως τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστός δέν καθυστέρησε ὅμως νά ἔλθει στή Βηθανία γιατί ἤθελε νά στερήσει τόν Λάζαρο ἀπό τίς ἀδελφές του, οὔτε νά τίς βυθίσει στό πένθος. Γι᾽ αὐτό καί τώρα, πρίν νά κάνει τό θαῦμα, προσπαθεῖ νά διδάξει στή Μάρθα καί σέ ὅλους ἐμᾶς τό ἀληθινό νόημα τῆς πίστεως ἀλλά καί τό ἀληθινό νόημα τῆς ἀναστάσεως.
«Οἶδα ὅτι ἀναστήσεται ἐν τῇ ἀναστάσει, ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ», ἀπαντᾶ ἡ Μάρθα, ὅταν ὁ Χριστός τήν ρωτᾶ ἄν πιστεύει στήν ἀνάσταση. «Γνωρίζω ὅτι θά ἀναστηθεῖ ὁ ἀδελφός μου στήν ἔσχατη ἡμέρα, ὅταν θά ἀναστηθοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι».
Ὁ Χριστός ὅμως δέν ἀναφέρεται στή μέλλουσα ἀνάσταση τῶν ἀνθρώπων, ὄχι γιατί δέν τήν δέχεται, ἀλλά γιατί θέλει νά προετοιμάσει τή Μάρθα γιά τό θαῦμα πού σέ λίγο θά ἔκανε, ἀνιστώντας τόν φίλο του Λάζαρο. Συγχρόνως ὅμως θέλει νά διδάξει στή Μάρθα ὅτι ἡ πίστη δέν εἶναι κάτι πού ἀναφέρεται στό μέλλον, κάτι πού ἀφορᾶ τό μέλλον γενικά καί ἀόριστα. Ἡ πίστη εἶναι κάτι χειροπιαστό, κάτι μέ τό ὁποῖο ζοῦμε καθημερινά καί ρυθμίζει τή ζωή μας καί τή συμπεριφορά μας.
Ἡ ὁμολογία πίστεως τῆς Μάρθας γιά τή μελλοντική ἀνάσταση εἶναι πίστη καί ἐλπίδα ὅλων μας, ἀλλά γιά τούς περισσοτέρους ἀπό ἐμᾶς εἶναι τόσο μακρινή πίστη, ὥστε ἄν καί θά ἔπρεπε νά ἐπηρεάζει τή ζωή μας καί νά μᾶς κάνει νά σκεφτόμαστε διαρκῶς πῶς θά πρέπει νά προετοιμαζόμαστε γιά νά ἀναστηθοῦμε «εἰς ζωήν αἰώνιον», ἐμεῖς τό ξεχνοῦμε ἤ καί τό ἀπωθοῦμε.
Γι᾽ αὐτό καί ὁ Χριστός στήν ἀπάντηση τῆς Μάρθας ἀντιτείνει τό «ἐγώ εἰμί ἡ ἀνάστασις καί ἡ ζωή», λέγοντάς της μέ τόν τρόπο αὐτό ὅτι ἡ πίστη σέ Ἐκεῖνον εἶναι μία διαρκής καί καθημερινή πραγματικότητα, μία διαρκής καί καθημερινή ἄσκηση σέ ὅλα τά γεγονότα τῆς ζωῆς μας.
Αὐτή τήν πίστη ζητᾶ καί ἀναμένει ἀπό ἐμᾶς ὁ Χριστός, γιατί αὐτή ἡ πίστη θά μᾶς κάνει νά τόν αἰσθανόμεθα ὅπως μᾶς ὑποσχέθηκε, θά μᾶς κάνει νά τόν αἰσθανόμεθα «μεθ᾽ ἡμῶν πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς ἡμῶν», νά τόν αἰσθανόμεθα δηλαδή μαζί μας ὅλες τίς ἡμέρες τῆς ζωῆς μας.
Αὐτή ἡ πίστη θά μᾶς κάνει νά ἀντιμετωπίζουμε ὅλες τίς καταστάσεις τῆς ζωῆς μας, ὅλες τίς δυσκολίες καί τούς πειρασμούς πού συναντοῦμε μέ τή δύναμη πού μᾶς δίδει ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ.
Αὐτή ἡ πίστη θά μᾶς κάνει νά μήν φοβούμεθα καί νά μήν δειλιάζουμε ὅ,τι καί ἄν ἐπιτρέψει ὁ Θεός νά μᾶς ἐπισκεφθεῖ στή ζωή μας γιά νά μᾶς δοκιμάσει, γιατί θά εἴμεθα βέβαιοι ὅτι «σύν τῷ πειρασμῷ» ὁ Θεός θά μᾶς δώσει «καί τήν ἔκβασιν αὐτοῦ».
Ἡ πίστη ὅμως αὐτή θά μᾶς κάνει καί πιό προσεκτικούς στή ζωή μας, γιατί ἡ αἴσθηση τῆς παρουσίας του θά μᾶς παρακινεῖ νά ζοῦμε σύμφωνα μέ τίς ἐντολές καί τό θέλημά του καί νά ἀποφεύγουμε κατά τό δυνατόν ὅτι μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό Αὐτόν καί θά μᾶς στερεῖ τή χάρη καί τήν εὐλογία του.
Ἑορτάζοντας καί φέτος τήν ἡμέρα αὐτή στήν ἐνορία σας μετά ἀπό μία δύσκολη περίοδο, μία περίοδο δοκιμασίας γιά ὅλους μας ἐξαιτίας τῆς πανδημίας, ἡ ὁποία ἐλπίζουμε ὅτι μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ θά παρέλθει σύντομα, ἄς διδαχθοῦμε καί ἐμεῖς τό μάθημα τῆς πίστεως, τό ὁποῖο δίδει ὁ Χριστός στή Μάρθα, καί ἄς προσπαθήσουμε νά μεταποιήσουμε τήν πίστη μας ἀπό ἀόριστη καί θεωρητική σέ πίστη ζῶσα στό πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνο σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε γιά νά μᾶς λυτρώσει ἀπό τήν ἁμαρτία, ἀλλά εἶναι καί θέλει νά εἶναι παρών στή ζωή μας. Ἔτσι θά μπορέσουμε νά ζήσουμε καί τό Πάθος καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί νά ζοῦμε σέ ὅλη μας τή ζωή «συσταυρούμενοι καί συνανιστάμενοι» μαζί του, ἐφαρμόζοντας τό θέλημα καί τίς ἐντολές του, γιά νά ἀξιωθοῦμε νά ἀναστηθοῦμε «εἰς ἀνάστασιν ζωῆς» κατά τήν ἡμέρα τῆς δευτέρας παρουσίας τοῦ Κυρίου μας.
Ἄς εὐχηθοῦμε σήμερα καί στόν ἀγαπητό μας π. Λάζαρο, ὁ ὁποῖος ἄγει τά ὀνομαστήριά του, νά ἔχει αὐτή τή δυνατή πίστη, τήν ἀκράδαντη πίστη, τήν ὁποία νά μεταφέρει καί νά μεταδίδει καί σέ ὅλους ἐσᾶς, γιατί ξέρω ὅτι ὅλοι περνοῦμε δοκιμασίες καί ἰδιαίτερα τήν περίοδο αὐτή, νά σᾶς ἐνισχύει μέ τή δική του πίστη, οὕτως ὥστε νά καταφεύγετε ὅλοι μέ πρῶτον ἐκεῖνον, τόν ποιμένα σας, στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, στήν ἀγάπη Ἐκείνου ὁ ὁποῖος σταυρώθηκε ἀλλά καί ἀναστήθηκε γιά ἐμᾶς, γιά νά μᾶς χαρίσει δύναμη καί ἐλπίδα σέ Ἐκεῖνον, πού εἶναι «ἡ ζωή καί ἡ ἀνάστασις».
