Η εορτή του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου στον Πλάτανο Ημαθίας (φώτο) ^Κύριο

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στην Θεία Λειτουργία :

«Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε».

Μία παράκληση ἀπευθύνει στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦλος, μία παράκληση πρός τούς  χριστιανούς τῆς Κορίνθου. Καί τί τούς ζητᾶ; Δέν τούς ζητᾶ κάποια προσωπική ἐξυπηρέτηση ἤ χάρη. Δέν τούς ζητᾶ κάτι πού θά ἦταν χρήσιμο ἤ εὐχάριστο γιά τόν ἴδιο. Τούς ζητᾶ καί τούς παρακαλεῖ νά γίνουν μιμητές του. Γιά ποιόν λό­γο ὅμως τούς παρακαλεῖ νά τόν μι­μηθοῦν; Καί πόσο ἐγωιστική θά μποροῦσε νά θεωρηθεῖ μία τέτοια παρότρυνση καί προτροπή;

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος δέν ζητᾶ ἀσφαλῶς ἀπό τούς χριστιανούς τῆς Κορίνθου νά τόν μιμηθοῦν γιά νά ἱκανοποιήσει τή ματαιοδοξία του· δέν ἔχει ἄλλωστε τέτοια. Ἀπό­λυτα πλήρης καί εὐτυχής ὁ ἀπόστολος ἀπό τή ζωή του μέ τόν Χριστό, ἀπό τήν παρουσία του στήν ψυχή του, ἀπό τήν ταύτισή του μαζί του καί γεμάτος ἀπό τήν ἀγάπη καί τόν πόθο νά βρίσκεται διαρκῶς μαζί μέ τόν Χριστό μέχρι τοῦ ση­μείου ὄχι μόνο νά διακη­ρύσ­σει «ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός», ἀλλά καί νά ἐκ­φράζει τήν ἐπιθυμία του «ἀναλῦ­σαι καί σύν Χριστῷ εἶναι», νά φύγει, δηλαδή, ἀπό τόν κόσμο αὐ­τό, ὥστε νά βρίσκεται μαζί μέ τόν Χριστό, χωρίς νά τόν ἐμπο­δί­ζει κα­νένα ἀπό τά πράγμα­τα τοῦ κό­σμου, θέλει καί τά πνευ­ματικά του τέκνα νά ζήσουν τό δι­κό του βίω­μα, νά ζήσουν τή χαρά πού ζεῖ καί ὁ ἴδιος ἔχοντας ταυ­τί­σει τήν ὕπαρ­ξή του μέ τόν Χριστό, ἔστω καί ἄν ὑποφέρει ἀμέτρητους διωγμούς καί θλίψεις καί δοκιμα­σίες καί φυ­λακίσεις καί ναυάγια, προκει­μέ­νου νά παραμέ­νει «πι­στός ἄχρι θα­νάτου» στόν Χριστό.

Καί εἶναι τόσο πεπεισμένος ὁ ἀπό­­στολος Παῦλος γιά τή μακα­ρι­ό­­­­τητα πού προσφέρει αὐτή ἡ σχέ­ση μέ τόν Χριστό, ὥστε δέν ἀρ­κεῖ­ται ἁπλῶς νά προτρέπει τούς χρι­στιανούς τῆς Κορίνθου ἀλλά καί νά τούς παρακαλεῖ νά γίνουν μι­μη­τές του, γιά νά μή στε­ρηθοῦν αὐ­τή τή μεγάλη εὐκαιρία καί δυ­να­τότητα τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς.

Τήν ἴδια προτροπή καί πα­ρά­κλη­ση, πού ἀπευθύνει ὁ πρωτο­κο­ρυ­φαῖος ἀπόστολος Παῦλος πρός τούς Κορινθίους, ἀπευθύνει καί σέ μᾶς σήμερα, ἀδελφοί μου, ὁ ἑορ­τα­ζόμενος πρωτόκλητος ἀπό­στολος Ἀνδρέας.

Καί τί μᾶς προτρέπει νά μιμη­θοῦ­με ἀπό τή ζωή του ὁ ἀπό­στο­λος Ἀνδρέας; Μᾶς προτρέπει πρωτί­στως νά μι­μηθοῦμε τήν προθυμία του νά ἀκο­λουθήσει τόν Χριστό.

Ἦταν ὁ πρῶτος τόν ὁποῖο κάλε­σε ὁ Χριστός νά γίνει μαθητής του. Καί ἐκεῖνος, ἐνῶ δέν τόν γνώριζε, ἐνῶ δέν ἤξερε τί τόν περιμένει, τί θά πρέπει νά κάνει, μέ ποιές κα­τα­στάσεις θά ἔρθει ἀντιμέτωπος, χω­ρίς νά διστάσει, χωρίς νά σκε­φθεῖ, χωρίς νά ζητήσει καμία δι­ευ­κρίνι­ση τόν ἀκολούθησε, μέ πίστη καί ἐμπιστοσύνη. Καί ὄχι μία μόνο ἡμέ­ρα, ἀλλά σέ ὅλη του τή ζωή.

Μᾶς προτρέπει ὅμως καί κάτι ἀκόμη ὁ ἀπόστο­λος. Μᾶς προτρέ­πει νά μιμηθοῦμε τήν ὑπομονή καί τήν καρτερία του.

Πόσες δυ­σκο­λίες, πόσες δοκιμα­σίες ἀντιμε­τώπισε ὁ ἀπόστολος Ἀνδρέας ἀκο­λουθώντας τόν Χρι­στό τά τρία χρό­νια τοῦ δημοσίου βίου του. Πόσες φο­ρές εἶδε τόν διδά­σκα­λό του νά συκοφαντεῖται ἀπό τούς Γραμμα­τεῖς καί τούς Φαρισαί­ους, νά διώ­κε­ται ἀπό τούς ἀν­θρώ­πους καί τέ­λος νά ὁδηγεῖται στόν σταυρό καί στόν θάνατο. Ὅμως ἐκεῖνος στε­κόταν πάντοτε δίπλα του, πα­ρότι δέν γνώριζε τήν ἔκβα­ση τῶν πραγ­μάτων, παρότι ἦταν φυσικό ὡς ἄνθρωπος νά ἀνησυχεῖ καί νά ἀμφιβάλλει γιά τό δικό του μέλ­λον.

Καί στή συνέχεια, ὅταν ἄρχισε νά περιέρχεται τόν κόσμο γιά νά κη­ρύ­ξει τό εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, καί τότε ὑπέμεινε μέ καρτερία καί τίς ταλαιπωρίες καί τούς διωγ­μούς καί τά μαρτύρια καί τόν σταυρικό θάνατο γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.

Ἀδελφοί μου, ἡ προτροπή καί ἡ πα­ράκληση τοῦ ἀποστόλου νά γί­νουμε μιμητές του μᾶς δίνει σή­με­ρα τήν εὐκαιρία νά συγκρί­νου­με τή ζωή μας μέ τή ζωή του. Μᾶς δί­νει τήν εὐκαιρία νά ἐξετάσουμε τόν ἑαυτό μας γιά νά δοῦμε μέ πό­ση προθυμία ἀκολουθοῦμε ἐμεῖς τόν Χριστό. Μέ πόση προθυμία ἐναρ­­μονίζουμε τή ζωή μας μέ τό θέλημα καί τίς ἐντολές του, πα­ρό­τι ἐμεῖς βρισκόμεθα σέ πλεονε­κτι­κό­τερη θέση ἀπό τόν ἀπόστολο Ἀν­­δρέα, γιατί γνωρίζουμε ποιός εἶ­ναι ὁ Χριστός, γιατί γνωρίζουμε ποιό εἶναι τό πνευματικό μας ὄφε­λος ἀπό τήν ὑπακοή μας στό θέ­λημα τοῦ Θεοῦ.

Μᾶς δίνει ὅμως καί τήν εὐκαιρία νά ἐλέγξουμε τόν ἑαυτό μας ὡς πρός τήν καρτερία καί τήν ὑπομο­νή πού δείχνουμε στίς δοκιμασίες, στούς πειρασμούς, στίς θλίψεις καί τίς ἀσθένειες πού ἐπιτρέπει ὁ Θεός νά δοκιμάζουμε, ἀλλά καί στίς δο­κι­μασίες πού τυχόν ἀντιμετω­πί­ζου­με στό περιβάλλον μας, ἐπειδή πιστεύουμε στόν Χριστό, ἐπειδή θέλουμε νά εἴμασθε ζωντανά μέλη τῆς Ἐκκλησίας μας.

Μᾶς δίνει τήν εὐκαιρία νά ἐξετά­σου­με τόν ἑαυτό μας μέ πόση πί­στη καί ἐμπιστο­σύνη συνεχί­ζουμε τόν ἀγώνα μας, χωρίς νά δει­­λιά­ζουμε, χωρίς νά ἀπογοη­τευ­ό­μεθα, χωρίς νά πτο­ού­μεθα καί χω­ρίς νά διαμαρτυ­ρό­μεθα στόν Θεό, γιατί ἐπιτρέπει νά ζήσουμε κάποιες δο­κι­­μασίες.

Μᾶς δίνει ὅμως καί τή μεγάλη εὐ­­­καιρία νά κάνουμε μία νέα ἀρχή καί νά προσπαθήσουμε νά μιμη­θοῦ­με τή ζωή τοῦ ἁγίου ἀποστό­λου Ἀνδρέου τοῦ πρωτοκλήτου, ὥστε καί διά τῶν πρεσβειῶν του νά ἀξιωθοῦμε νά ταυ­τίσουμε τή ζωή μας μέ τή ζωή τοῦ Χριστοῦ καί νά τόν ἀκολουθή­σου­με μέ πι­στότητα, προκειμένου νά γίνου­με καί ἐμεῖς μέτοχοι τῆς οὐ­ρανίου μα­­καριότητος πού χαρίζει σέ ὅ­σους τόν ἀκολουθοῦν καί ζοῦν ἑνω­μένοι μαζί του ἀπό αὐτή τή ζωή. Διότι, ἐάν ἀπό αὐτή τή ζωή, ἀδελφοί μου, δέν ζήσουμε κοντά στόν Χριστό, διότι, ἐάν ἀπό αὐτή τή ζωή, ὅπως λένε οἱ πατέρες, δέν ζήσουμε τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν, μήν περιμένουμε μετά θάνατον. Ἀπό ἐδῶ ἀρχίζει ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀπό ἐδῶ ἀρχίζει ὁ παράδεισος. Τί λέγει ὁ Θεός; «Ἐντός ἡμῶν» εἶναι «ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ». Πότε ὅμως; Ὅταν ἔχουμε εἰρήνη, ὅταν ἔχουμε γαλήνη, ὅταν ἐπικοινωνοῦμε μέ τόν Θεό, ὅταν μετέχουμε τῶν μυστηρίων καί ἔχουμε καθαρά τή συνείδησή μας, τότε πράγματι ζεῖ μέσα μας ὁ Χριστός, ζοῦμε τόν παράδεισο, ζοῦμε τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, καί εἴμασθε ἀπό αὐτή τή ζωή ἑνωμένοι μέ τόν Κύριο. Διαφορετικά, ἄν περιμένουμε στήν ἄλλη ζωή καί δέν ἀρχίσουμε ἀπό αὐτή, ματαιοπονοῦμε. Γι᾽ αὐτό πρέπει ὁ καθένας μας νά κάνει αὐτό πού ἔκαναν οἱ ἀπόστολοι. Τά πάντα νά τά θεωρεῖ σκύβαλα, σκουπίδια, προκειμένου νά ἀκολουθήσουμε καί νά ζήσουμε τόν Χριστό. Ἀμήν.