θάνατο, τον πόνο, τις χημειοθεραπείες…
Γι’ αυτόν που εγώ θεωρώ «μοναδικό», «ασυμβίβαστο», «απλά λατρεμένο» μου. Πώς προετοιμάζεται κανείς γι’ αυτό; Πώς κοιτάς αυτόν τον άνθρωπο, που καταλαβαίνει τα πάντα και του λες σαν «παλιάτσος» ότι όλα θα πάνε καλά μέχρι το τέλος; Πώς κάνεις τον «γενναίο» ενώ η καρδιά σου γίνεται κομμάτια;
Εκκρεμότητες παντού, στη δουλειά, στην οικογένεια, ανασφάλειες, αγωνίες, όλα να γυρίζουν στο μυαλό, να γνωρίζω ότι δεν ισχύει αυτό που ανοήτως νομίζουμε και όλα όσα λέμε ότι κάποια πράγματα δεν θα τύχουν σε μας, ότι είναι δήθεν για τους άλλους, και ότι δεν θα μας συμβούν πράγματα στη ζωή μας που ίσως είναι «άδικα» που δεν τα χωράει το μυαλό μας!
Μετά την είδηση και αφού «πένθησα» με τον τρόπο μου για καιρό, ξαφνικά έγινε μέσα μου ένα «κλικ», σαν ένα ένστικτο πεισματικής επιβίωσης ντυμένο με κουράγιο και δύναμη ωριμότητας να με συνέφερε στην πραγματικότητα και προσπάθησα να μετατρέψω την εικόνα του «θανάτου» του λατρεμένου μου πατέρα σε δημιουργική, δροσερή ανάσα ζωής!
Έτσι γεννήθηκε το alexandriamou.gr, σε μια προσπάθεια χωρίς να ξέρω τι μας περιμένει, να δώσω στο «Φάνη» ένα βήμα, σ’ αυτόν που όπως έλεγε είναι ένας ασυμβίβαστος, προοδευτικός, δημοκρατικός, ενεργός πολίτης!
Εγώ θα πω να δώσω δύναμη σ’ αυτόν να αντέξει και σε μένα σιγά-σιγά βήμα να του δείξω ότι λατρεύω τον τόπο μας σαν κι αυτόν!
Ακόμη δεν έχω καταλάβει πιο μαγικό ραβδί με άγγιξε και πως ο θάνατος έγινε «μεσίτης» για μια καινούρια αρχή στη θεωρία της ζωής μου.
Από τότε η ζωή θεωρείται από μένα ΔΩΡΟ ΘΕΟΥ που δεν φέρνει μόνο καλά αλλά κι άσχημα, πλέον έμαθα να κάνω πράγματα που με ευχαριστούν, όσο γίνεται, να κρατώ δίπλα μου ανθρώπους που αγκαλιάζουν τη ψυχή μου. Θέλω να χαμογελάω δυνατά ή να κλαίω κι αυτοί που είναι δίπλα μου χωρίς το ελάχιστο από μένα να στέκονται δίπλα μου με αγάπη!
Έμαθα να δείχνω τα συναισθήματά μου, χωρίς προσποίηση, να αγαπώ όλο τον κόσμο, να βοηθάω και να νοιάζομαι όπως μου έμαθε «Εκείνος», να μετατρέπω τα δεσμά του θανάτου σε φτερά, σε δυνατές ανθρώπινες σχέσεις και πραγμάτωση ονείρων ζωής!
«Είμαστε περαστικοί!...ένα ταξίδι η ζωή μας, ας το ζήσουμε κι ας το ταξιδέψουμε…».
Μπαμπά μου, Μπαμπάκα μου
Το alexandriamou.gr θα είναι πάντα αφιερωμένο σε σένα, για σένα, κι ας μην μπόρεσες να γράψεις πολύ τα άρθρα σου γιατί ούτε το μολύβι δε μπορούσες να πιάσεις στα χέρια σου που τρυπούσαν οι πόνοι σαν βελόνες από τις χημειοθεραπείες. Εγώ θα ακολουθώ τα βήματά σου, τις αρχές σου, τα ιδανικά σου, τα όνειρά σου, ακόμη και για το τελευταίο σου δημιούργημα το Ιστορικό Μουσείο Νησίου που τόσο λάτρεψες όπως και τον τόπο σου και το χωριό σου το Νησί πάνω απ’ όλους και όλα.
Θα σ’ αγαπώ ΠΑΝΤΑ αλλά θα είμαι παράλληλα και ΔΥΝΑΤΗ όπως μου έμαθες! Ευχαριστώ και υποκλίνομαι στο ήθος σου, στο μυαλό σου, στον ανθρωπισμό σου και καταλαβαίνουν όσοι σε ξέρουν καλά τι εννοώ!
Παλληκάρι, γενναίος μέχρι το τέλος…
Έφη Στεφάνου Καραγιάννη
ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2014
