Γράφει λοιπόν ο ιερός διδάσκαλος των Εθνών: «Αδελφοί μου, ο Αβραάμ με την πίστη εγκαταστάθηκε στη γη που του υποσχέθηκε ο Θεός, ξένος σε άγνωστη χώρα, ζώντας σε σκηνές με τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, που κι αυτοί ήταν κληρονόμοι της ίδιας υπόσχεσης. Κι αυτό, γιατί περίμενε την πόλη που θα είχε στέρεα θεμέλια και που αρχιτέκτονας και δημιουργός της θα ήταν ο Θεός. Χρειάζεται να συνεχίσω; Δεν θα με πάρει ο χρόνος να διηγηθώ για τον Γεδεών, τον Βαράκ, τον Σαμψών, τον Ιεφθάε, τον Δαβίδ, τον Σαμουήλ και τους προφήτες. Με την πίστη κατατρόπωσαν βασίλεια, επέβαλαν το δίκαιο, πέτυχαν την πραγματοποίηση των υποσχέσεων του Θεού, έφραξαν στόματα λεόντων· έσβησαν τη δύναμη της φωτιάς, διέφυγαν τη σφαγή, έγιναν από αδύνατοι ισχυροί, αναδείχτηκαν ήρωες στον πόλεμο, έτρεψαν σε φυγή εχθρικά στρατεύματα· γυναίκες ξαναπήραν πίσω στη ζωή τους ανθρώπους τους, κι άλλοι βασανίστηκαν ως τον θάνατο, χωρίς να δεχτούν την απελευθέρωσή τους, γιατί πίστευαν ότι μπορούσαν ν’ αναστηθούν σε μια καλύτερη ζωή. Άλλοι δοκίμασαν εξευτελισμούς και μαστιγώσεις, ακόμη και δεσμά και φυλακίσεις. Λιθοβολήθηκαν, πριονίστηκαν, πέρασαν δοκιμασίες, θανατώθηκαν με μαχαίρι, περιπλανήθηκαν ντυμένοι με προβιές και κατσικίσια δέρματα, έζησαν με στερήσεις, υπέφεραν καταπιέσεις, θλίψεις και κακουχίες -ο κόσμος δεν ήταν άξιος τέτοιων ανθρώπων- πλανήθηκαν σε ερημιές και βουνά, σε σπηλιές και σε τρύπες της γης. Όλοι οι παραπάνω, παρά την καλή μαρτυρία της πίστης τους, δεν πήραν ό,τι τους υποσχέθηκε ο Θεός ο οποίος είχε προβλέψει κάτι καλύτερο για μας, έτσι ώστε να μην φτάσουν εκείνοι στην τελειότητα χωρίς εμάς». (Εβραίους κεφάλαιο ια΄, στίχοι 9-10 & 32-40 )
Αφιερωμένο -όπως κατανοούμε- το ιερό κείμενο, στις αγίες μορφές που τιμά σήμερα η Εκκλησία μας και που όπως προείπαμε, ευαρέστησαν με την πίστη, τη ζωή και τους αγώνες τους το Θεό. Ήταν αυτοί, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, που κράτησαν μέσα στην καρδιά τους αναμμένη τη φλόγα της πίστης και της ελπίδας στην υπόσχεση του Θεού. Στην υπόσχεση που διαβεβαίωνε το ταλαιπωρημένο από την αμαρτία και το θάνατο ανθρώπινο γένος, για τον ερχομό Εκείνου, του Μεσσία, που θα αποκαθιστούσε με το σωτήριο λόγο και το λυτρωτικό του έργο, την ανθρώπινη φύση στην προ της παρακοής και πτώσεως υψηλή θέση και παραδείσια κατάσταση.
Μια υπόσχεση που δόθηκε από τον εύσπλαγχνο Δημιουργό στους πρωτοπλάστους, όταν συγκλονισμένοι εκείνοι ακόμα από την αποκάλυψη της πονηρής παγίδας στην οποία είχαν περιπέσει, τους μίλησε για το «σπέρμα της γυναικός» που θα συνέτριβε το κεφάλι του μοχθηρού όφεος (Γένεσις 3, 15). Μια υπόσχεση που φρόντισε να ανανεώνει στο διάβα των αιώνων, μέχρι που το ανθρώπινο γένος -ως δένδρο πνευματικό- να ωριμάσει κατάλληλα και να προσφέρει τον αγλαό εκείνο καρπό, την Υπεραγία Θεοτόκο, που θα αξιωνόταν να καταστεί η Μητέρα του Υιού Του.
Ανάμεσα όμως σ’ εκείνους τους πρώτους ανθρώπους και την «εὐλογημένη ἐν γυναιξίν» Μαριάμ, παρεμβλήθηκε μια αγία στρατιά ανθρώπων, που σαν «πνευματικοί σκυταλοδρόμοι», παρελάμβαναν από τους προηγούμενους και παρέδιδαν στους επόμενους, τη Θεία υπόσχεση για τον ερχομό του Μεσσία, που θα διέλυε σαν ιστό αράχνης το πέπλο της φθοράς και του θανάτου που κάλυψε με τα χρόνια την ανθρώπινη φύση και θα την αναβίβαζε ξανά στο ύψος και την αξία της προπτωτικής της θέσεως και τιμής. Αυτή όμως η πνευματική «σκυταλοδρομία» δεν υπήρξε ούτε εύκολη, ούτε χωρίς τίμημα. Χρειάστηκαν κόποι, πόνοι, δάκρυα και θυσίες για να κρατηθεί αναμμένη και φωτεινή η λαμπάδα της πίστεως, της ελπίδος και της αγάπης στο Θεό, μέσα σε έναν κόσμο πλανεμένο από το ψεύδος της πολυθεΐας και σκοτισμένο από τον εγωισμό και τα πάθη.
Αυτούς τους πνευματικούς «σκυταλοδρόμους», μας προβάλλει σήμερα η Μητέρα μας Εκκλησία, τους αθλητές της πίστεως, τους αχθοφόρους της Θείας υποσχέσεως, τους προάγγελους της ενανθρωπήσεως του Υιού και Λόγου Του Θεού. Αυτούς μας καλεί να μιμηθούμε κι εμείς οι σημερινοί χριστιανοί, στην αγαθή προαίρεση, στον ενάρετο βίο, στο ζήλο του να μεταλαμπαδεύσουμε στους επόμενους από εμάς την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη στον ένα και μόνο αληθινό Τριαδικό Θεό. Αμήν.
Με αγάπη Χριστού.
«ο γραφέας»
