ζουμί και αν προσέξεις καλύτερα τις φωτογραφίες και τα video θα γελάς άλλη μια βδομάδα. Τα κοιτούσα και δεν ήξερα τι να πρώτο-σχολιάσω. Σας προειδοποιώ ότι σήμερα το άρθρο μου είναι λιγάκι μεγαλύτερο από κάθε φορά. Πριν όμως πάω στην παρέλαση θα σας πω πολύ γρήγορα λίγα για την υπόλοιπη επικαιρότητα.
Όχι, δεν θα σας πω για τα εκατομμύρια ευρώ που χάθηκαν από το πρόγραμμα Βιώσιμης Αστικής Ανάπτυξης. Ούτε για τον αντιδήμαρχο παιδείας που «ψιλο-σκοτώθηκε» με τους προέδρους του. Ποιος ακούει; Στου κουφού την πόρτα... Θα σας μιλήσω για πράγματα που με κάνουν να καμαρώνω σα πολίτης αυτού του Δήμου και όχι να ντρέπομαι.
Η μόνη υπηρεσία που δουλεύει ασταμάτητα αυτές τις μέρες είναι η ....Πυροσβεστική. Ανάσα δεν πήραν τα έρμα. Μια στο Πλατύ, μια στο Νησέλι, μια στην Αλεξάνδρεια, ξέχασαν τη σημαίνει «απολαμβάνω τον καφέ». Αν ξανακούσω κανέναν να λέει ότι η πυροσβεστική είναι μόνο για τάβλι θα τον στείλω να παίξει πλακωτό με τις φλόγες από το χαμόσπιτο που καίγετε. Τώρα ειδικά που απέκτησε και το πρώτο του παιδάκι ο διοικητής της πυροσβεστικής θα έπρεπε να είμαστε πιο προσεκτικοί με τα σπίρτα. Γιάννη μου να σου ζήσει ο παίδαρος.
Τζιτζιμιτζιχοτζιριά ή αλλιώς ένα τρελό πανηγύρι χρωμάτων για τα πιο αθώα μάτια του κόσμου. Ένα θα σας πω, αν ξανακούσω για «ερασιτεχνική» θεατρική ομάδα ΣΚΗΝΟΒΑΤΕΣ θα σας βγάλω τα μάτια. Τα παιδιά (ηθοποιοί) δεν παίζονται πραγματικά. Ειδικά τώρα που πήραν το κολάι μετά από τόσες παραστάσεις θεωρώ ότι ο καθένας γράφει τη δική του πορεία στο θεατρικό σανίδι.
Η σκηνοθέτιδα Χρύσα Αντωνίου δημιούργησε έναν κόσμο μαγικό. Μεγέθυνε στα παιδικά ματάκια έναν κόσμο που μέχρι πρότινος κρυβόταν κάτω από τις σόλες των παπουτσιών τους. Χάρισε στα παιδιά μια «ζωγραφιά» που δεν θα ξεχάσουν εύκολα. Αν αυτό θεωρείτε ταλέντο τότε Χρύσα μου διαθέτεις αρκετό.
Πήγα στην πρεμιέρα με τον Νικόλα, μόλις 5,5 χρονών και σίγουρα πολύ μικρό για να καταλάβει το νόημα του έργου. Μου σχολίασε δύο πράγματα που δεν τα περίμενα αλλά του απάντησα... μόνο στο ένα. Μου είπε «Μίμη, τα μυρμηγκάκια είναι καλά και εγώ δεν θα τα ξαναπατήσω μέσα στην αυλή» και εγώ του είπα «μπράβο αγόρι μου, έτσι πρέπει» και το δεύτερο που μου είπε ήταν «Μίμη η πεταλούδα γιατί δεν πετάει και κουνάει μόνο τα χέρια;» και εκεί μπλόκαρα. Τι να του πω δηλαδή, ότι ήταν 25η Μαρτίου και ίσως έφαγε λίγο παραπάνω μπακαλιάρο και δεν μπορεί να πάρει ύψος;
Όλοι οι ηθοποιοί ήταν υπέροχοι. Ξεχώρισαν (λόγο ρόλου) οι Αποστολάκη, Σαχπατζίδου, Κακαγιάννη, Ζωντανού και Ιτούδης. Έκπληξη ήταν η Στριάκα (πίστευα ότι μόνο καλές φωτογραφίες βγάζει) αλλά τελικά έχει μπρίο και μας το απέδειξε. Άφησα τελευταίο τον Νίκο Τριανταφυλλόπουλο. Στην αρχή του έργου έμοιαζε περισσότερο με τη μυρμηγκοφωλιά (λόγο του όγκου του) και λιγότερο σα μυρμήγκι.
Στη συνέχεια κατάφερε κάτι αρκετά δύσκολο. Με έκανε να ξεχάσω αυτό που βλέπω και με έπεισε ότι ήταν... μυρμήγκι. Θεωρώ ότι με τον κατάλληλο ρόλο ο Νίκος θα το πάρει το Oscar.
Ο Νίκος είπαμε Κατερίνα μου.... ο Νίκος. Εσύ πρέπει να κάνεις ακόμα τη σαύρα, τη δεκοχτούρα και την ακρίδα και μετά βλέπουμε.
Πριν πάμε στην κεντρική παρέλαση του δήμου μας, στην Αλεξάνδρεια, θα κάνω μια μικρή στάση στα Τρίκαλα. Η Μαρία Παπαϊωανίδου, πρόεδρος του χωριού και καθηγήτρια φυσικής αγωγής προτίμησε να «κάνει» παρέλαση και όχι να στηθεί στο πατάρι χρησιμοποιώντας την πρώτη της ιδιότητα. Παράδειγμα για κάποιους προέδρους που ενώ δεν κάνουν τίποτα για το χωριό τους δεν παραλείπουν στις παρελάσεις να μας θυμίζουν ότι είναι «πρόεδροι». Τελικά ένας τίτλος μπορεί και να σε τρελάνει άμα το θέλεις.
Να τα βρε τα καμάρια μου! Κάποιους δεν τους έχω ξαναδεί στην εκκλησία αλλά ας όψετε η θέση που έχει και υποχρεώσεις. Θα σας βοηθήσω εγώ καμάρια μου. Αυτά που ανάβουν λέγονται πολυέλαιοι και οι φωτογραφίες στους τοίχους δεν είναι πόστερ με celebrities του ΄21 αλλά άγιοι. Ο κύριος με το χρυσό φόρεμα δεν είναι ο Ζαχαράτος που κάνει τη Μαρινέλλα αλλά ο παπάς και το φόρεμα λέγεται ράσο. Μη ρωτάτε παραπάνω, κρατήστε αυτά για αρχή.
Τον είδα και «εχπαράγα» που λεν και οι Πόντιοι (αν το λέω λάθος ας με διορθώσουν... οι ειδικοί). 27 παράσημα όλα σε μια παραμάνα περασμένα και σκαλωμένα στο πέτο, παπούτσια με φούντες τσαρουχιού και μια γκλίτσα. Μου θύμισε απόγονο του Ανδρέα Μιαούλη που τον είχα και ξυλογλυπτική στο δημοτικό. Πέρασε τη Βετσοπούλου με ταχύτητα τσιτάχ κοιτώντας βέβαια δεξιά και αριστερά αν τον χειροκροτούν. Από τη μια μου ήρθε ξαφνικό και από την άλλη θαύμασα το κουράγιο και τη θέληση που είχε. Αλήθεια, τόσες παρελάσεις πριν, που ήταν χαμένος;
Τελικά η Γιάννα Γκιορτζή είναι στον εμπορικό σύλλογο ή έφυγε; Με έχει μπερδέψει λιγάκι. Πάντως για να καταθέτει στεφάνι για αυτόν μάλλον θα παραμένει. Αχ Γιάννα μου, σε σένα είχα εναποθέσει την τελευταία μου ελπίδα για κάτι σικάτο αλλά πας και συ, χάλασες. Πάει ο καιρός που κατάθετες στεφάνι με τη Louis Vuitton παραμάσχαλα. Περασμένα μεγαλεία....
Καλό το καθήκον αλλά τα σουξέ της εποχής «Μακεδονία ξακουστή» και «Παιδιά της Ελλάδος παιδιά» αρκετά ξεπερασμένα. Θα με φάει που θα με φάει το λιοπύρι, σκέφτηκε το όργανο, τουλάχιστον ας κάνω ατμόσφαιρα να γουστάρω κιόλας. Βάζει το handsfree(όχι θα κάτσει να σκάσει) και δώστου«Μέσα μου έχω ένα θυμό, θα μ΄ οδηγήσει σε γκρεμό...». Παρέα με την Πάολα όχι μία αλλά τρεις παρελάσεις βγάζει σερί. Και γω μαζί σου.
Για τη συνέχεια θα σας παρουσιάσω 3 τρόπους για να αποφύγεις τον ήλιο της παρέλασης. Θες να είσαι πρώτη σειρά και να τα βλέπεις όλα καθαρά. Οκ, κανένα πρόβλημα. Με τον ήλιο όμως τι κάνεις; Από βεντάλια μέχρι τιμοκατάλογο επιστράτευσαν οι κυρίες για να τον αποφύγουν. Σιγά μη δεν πάνε κάτω από κανένα δέντρο ή πίσω από κανέναν ψηλό, όχι, τι νόημα έχει, δεν θα βλέπουν. Δεν ξέρω πόσα είδαν πίσω από τον τιμοκατάλογο αλλά τουλάχιστον ήταν πρώτο τραπέζι πίστα. Η φαντασία της θείας με ξεπερνά.
Το 1ο Γυμνάσιο Αλεξάνδρειας έκανε παρέλαση με μαύρο περιβραχιόνιο ως ένδειξη πένθους για τον άδικο χαμό της συμμαθήτριας τους. Αν και δεν είμαι σύμφωνος σε τέτοιου είδους αποφάσεις, θεωρώ ότι το πένθος είναι στην ψυχή και όχι στο ρούχο. Αν το πάμε όμως στο ρούχο τότε αγάπες μου κάντε το να φαίνετε σωστό. Ένα μαύρο μαντήλι στο μπράτσο δεν ταιριάζει και τόσο με μια μίνι μαύρη φούστα. Είμαι σίγουρος ότι δεν το κάνατε για εντυπωσιασμό αλλά...
«Κόκκινο της φωτιάς» όπως θα έλεγε και η Άντζελα Δημητρίου για τον Ερυθρό Σταυρό της Αλεξάνδρειας. Στην αρχή νόμισα ότι έκανε παρέλαση η Vodafone αλλά μετά είδα τα σταυρουδάκια και τον Μακρυγιάννη και κατάλαβα. Πολύ ωραία παρουσία αλλά ήταν οι μόνοι που πήρε φωτιά ο κώλος τους. Φορώντας τα αντιανεμικά και με 25 βαθμούς θερμοκρασία σίγουρα έτρεχαν για ταλκ όταν τελείωσαν. Είναι να μη συγκαείς με τέτοια κάψα; Τι κι αν οι άλλοι πωρώθηκαν και δεν κοιτούσαν δεξιά και αριστερά. Η κυρία με το κόκκινο μαλλί δεν έχασε φλας. Σου λέει, δεν έκανα τόσο δρόμο να βγω φωτογραφίες μόνο προφίλ. Σα να έχει δίκιο.
Αυτή που εμένα με κέρδισε με την παρουσία της και την αποφασιστικότητα της ήταν η καθηγήτρια της παρακάτω φωτογραφίας.
Αντί να περπατάει και να δίνει βήμα στα παιδιά αυτή έκανε παρέλαση όλη τη Βετσοπούλου χωρίς να χάσει βήμα. Να μου το θυμηθείτε, όταν πήγαινε γυμνάσιο ήταν κοντή και την έβαζαν όλο τελευταία και δεν μπόρεσε να το γουστάρει όπως ήθελε. Τώρα που μεγάλωσε, έβαλε και την τακουνάρα και έβγαλε το άχτι της. Δεν θα μου φανεί παράξενο αν την δω σημαιοφόρο την 28η Οκτωβρίου
.Το βραβείο όμως της πιο κομψής καθηγήτριας (αν και φέτος δεν είχαμε τα έκτροπα άλλων χρόνων) αξίζει και πιστεύω θα συμφωνήσετε μαζί μου, στην παρακάτω καθηγήτρια.
Τι κι αν δεν ξέρεις τι σημαίνει η φράση «και δεν έσταξε ούτε σταγόνα πράσινο αίμα» από το ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη. Τι κι αν στη γεωγραφία έχεις την Αγκαθιάδίπλα στην Ηγουμενίτσα. Μη μασάς. Με τέτοια καθηγήτρια, όσες φορές και να μείνεις στην ίδια τάξη δεν πρόκειται να στεναχωρηθείς. Εμείς περνούσαμε τις τάξεις γιατί δεν ξέραμε αν την κυρία Γιώτα την έφτιαξε έτσι ο Θεός ή ήταν έτοιμη να μεταμορφωθεί σε λυκάνθρωπο.
Το πρωί κυρία, το βράδυ.... Τζίτζικας. Και όμως ναι. Πίσω από αυτά τα ντιζαϊνάταγυαλιά κρύβεται ένα αδυσώπητο έντομο. Μη τη βλέπετε έτσι, κατά βάθος είναι γκρι και με κεραίες. Δεν με πιστεύεται ε; Αφού σας λέω την είδα....
Ζωντανή και δραστήρια η Ζωντανού.Κώλο δε βάζει κάτω και τη βλέπω και τη χαίρομαι.
Σ΄ αυτό το σημείο θέλω να μου επιτρέψετε να δώσω και κάποια βραβεία σε κάποιους συλλόγους που κατά τη γνώμη μου έλαμψαν με την παρουσία τους. Εξαίρεσα τα σχολεία γιατί όταν έχεις να κάνεις με παιδιά τίποτα δεν είναι λάθος. Θα σάρωναν τα βραβεία και με το δίκιο τους. Όσο για τους υπόλοιπους συλλόγους (και δεν μιλάω μόνο για τους πολιτιστικούς) μπράβο τους αλλά.... ως εκεί. Μη ξεχνάτε, οι 300 του Λεωνίδα φάνταζαν αμέτρητοι μπροστά στους χιλιάδες του Ξέρξη.
ΤΡΙΤΗ ΘΕΣΗ: ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ Κου ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ.
Άσπρισε ο τόπος. Αν δεν ήταν η Βετσοπούλου στο φόντο και ήταν η Σαντορίνη θα νόμιζα πως ήταν η διαφήμιση του Tied. Μια ατέλειωτη στρατιά από άσπρους καρατερίστες παρέλασε και κέρδισε το χειροκρότημα. Θα τους έδινα το πρώτο βραβείο αλλά λόγο της εύκολης στολής (στο να φορεθεί) το χάνουν. Έτσι είναι κύριε Παπαδόπουλε μου, οι άλλοι από τις 8 ντύνονταν και συ 12 παρά έδεσες τη ζώνη και βγήκες. Τόκυο η Βετσοπούλου λέμε, Τόκυο.
ΔΕΥΤΕΡΗ ΘΕΣΗ: ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΧΩΡΩΝ «ΤΟ ΡΟΥΜΛΟΥΚΙ».
Το ότι κάθε φορά η φορεσιά του Ρουμλουκιού πρωτοστατεί αλλά ταυτόχρονα μας μεταφέρουν και σε άλλες γωνιές της πατρίδας μας, εμένα μου αρέσει πολύ. Φέτος πέρασαν τα σύνορα. Ο ΛΟΝΑΠ παίρνει τη δεύτερη θέση πολύ απλά γιατί έντυσε τον Θέμη, Γενίτσαρο. Ήταν και οι άλλοι δύο ντυμένοι, το ξέρω αλλά ο Θέμης ξεχώρισε για έναν και μόνο λόγο. Δυο μέρες το κολλάριζε το τραπεζοκαρέ στο κεφάλι. Έκρυψε όλη τη Βετσοπούλου από πίσω. Όταν πέρασε από μπροστά μου μπερδεύτηκα. Έβλεπα από το λαιμό και κάτω γενίτσαρο και από το λαιμό και πάνω τον Ραμψή τον δεύτερο. Εύγε στον ΛΟΝΑΠ που ένωσε τους δύο αρχαιότερους πολιτισμούς σε ένα κορμί. Εύγε.
ΠΡΩΤΗ ΘΕΣΗ: ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΝΗΣΕΛΙΟΥ.
Εάν υποψιαστώ ότι ο Τριανταφυλλόπουλος γυρνά στα γυμναστήρια και μαζεύει κορμιά για να κάνουν παρέλαση, θα πάρω το βραβείο πίσω. Δύο μέτρα ο καθένας και σπαθάτοι. Το τι αναστεναγμοί ακούστηκαν δεξιά και αριστερά όταν περνούσαν, δε λέγετε. Εάν το Νησέλι, 22 σπίτια με το ζόρι, βγάζει τέτοια «κυπαρίσσια» τότε να κατεδαφιστούν Πλατύ, Κορυφή και Νησί που το παίζουν κεφαλοχώρια και βγάζουν το πολύ 1,80 και καμαρώνουν. Μια κοπελιά δίπλα μου σχολίασε ότι το μήκος της φουστανέλας ήταν απαράδεκτο. Εάν φορούσαν τις φουστανέλες του ΛΟΝΑΠ, όταν τελείωνε η παρέλαση θα είχαν σίγουρα από 300 ευρώ ο καθένας στο ... ζωνάρι του. Ο νοών νοείτο.
Ας μην ξεχνάμε όμως και την βασίλισσα της παρέλασης. Φέτος ο τίτλος ανήκει δικαιωματικά στην κυρία Έφη Μηνοπούλου που έγινε το μήλον της έριδος για δύο συλλόγους. Ξεκίνησε να κάνει παρέλαση με τον ΛΟΝΑΠ και κατέληξε να πρωτοστατεί στον ΑΜΑΡΑΝΤΟ. Καταρχάς αμφιβάλω αν σκέφτηκε, έστω και μια στιγμή, ότι κάνει παρέλαση. Ξεκίνησε να χαιρετά τον κόσμο, να μοιράζει χαμόγελα και κατέληξε να κάνει βόλτα λες και είχε πανηγύρι στο χωριό της. Από ένα σημείο και μετά κουράστηκε κιόλας (είναι και έγκυος το πουλάκι μου) και απλά το απολάμβανε. Ένα θα σας πω, ξεκίνησε από τον Λένο 5,5 μηνών έγκυος και κατέληξε στο Έδεσμα στις μέρες της. Ο Αμάραντος από πίσω πήγαινε σημειωτόν. Αν δεν κρατούσαν σημαία θα νόμιζα ότι ακολουθούσαν νεκροφόρα, τόσο σιγά που πήγαιναν. Πότε να ταραχτεί η Έφη. Μεγαλειοτάτη τα σέβη μου.
Το μεγαλύτερο βραβείο από όλα ανήκει σε αυτές τις κυρίες που δύο φορές στις παρελάσεις αλλά και ασταμάτητα όλο το χρόνο προσέχουν και φροντίζουν αυτά τα ιδιαίτερα παιδιά. Η πρώτη θέση στην παρέλαση αλλά και στις καρδιές μας τους ανήκει δικαιωματικά.
Στο βίντεο που ακολουθεί θα δείτε όλα όσα σας είπα και ακόμα περισσότερα. Μη το προσπεράσετε γιατί εσείς θα χάσετε.
Να δώσω επίσης συγχαρητήρια στη γυναικεία ομάδα Βόλεϊ του ΓΑΣ Αλεξάνδρεια για την άνοδο της στη Β΄ εθνική. Δεν ξαφνιάστηκα, ίσως και να το περίμενα. Όταν μια γυναίκα μπαίνει σε τζιν, δύο νούμερα μικρότερο να ξέρεις ότι είναι αδίστακτη. Δεν θα κωλώσει όχι στη Β΄ αλλά και στην Α΄ εθνική να ανέβει. Ύστερα από 50 χρόνια επίπονων ερευνών οι επιστήμονες κατέληξαν ότι τελικά τις γυναίκες δεν τις ευχαριστεί ΤΙΠΟΤΑ.
Και κάτι τελευταίο. Σοβαρές «πηγές» με ενημέρωσαν ότι τελικά στις εκλογές του 2019, στον συνδυασμό «ΩΡΑ ΕΥΘΥΝΗΣ» δεν θα είναι επικεφαλής ο σημερινός δήμαρχος, αλλά κάποιος άλλος. Φήμες λένε ότι είναι οδοντίατρος και είναι ήδη εκλεγμένος. Ρε ποιος να είναι, ποιος να είναι;
Τι κι αν ο δήμαρχος είπε το «Πιστεύω» σαν τον Κώστα Πρέκα. Τι κι αν η παρέλαση ήταν μικρή ή τουλάχιστον εμένα έτσι μου φάνηκε. Τι κι αν του χρόνου, για να την μεγαλώσουν, παρελάσουν και οι πεσόντες του μνημονίου. Τι κι αν η Στριάκα θέλει Oscar. Τι κι αν η Έφη χάσει το στέμμα της του χρόνου. Τι κι αν......
Την υγειά μας να έχουμε. Αυτό αρκεί.
ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑ!!! και του χρόνου....
