«Θυμάσαι κόρη απ’ το Τσέρρο, / την πατρίδα την αγαπημένη; / Όλα καταπράσινα, ήσαν πρώτα. / Μαύρες τώρα οι τρύπες από τις γαλαρίες».
Το παλιό αυτό τραγούδι των Άλπεων, θα μπορούσαν να το ψελλίζουν και σήμερα τα παιδιά των εμπόλεμων περιοχών, παίζοντας ανάμεσα στα συντρίμμια και σε διασταυρούμενα πυρά, μέχρι να ακρωτηριαστούν ή ακόμη και να χάσουν τη ζωή τους. Σήμερα στον κόσμο μετράμε περισσότερα από 86,7 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 7 ετών, που έχουν περάσει ολόκληρη τη ζωή τους σε ζώνες συγκρούσεων, σύμφωνα με τα στοιχεία της Unicef. Εκατομμύρια παιδιά σχοινοβατούν ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο, στις εμπόλεμες περιοχές του πλανήτη. Ο πόλεμος παραβιάζει τα δικαιώματα των παιδιών: Το δικαίωμα στη ζωή, στην οικογενειακή ενότητα, στην υγεία και στην εκπαίδευση, στην προστασία από τη βία και την κακομεταχείριση. Τα παιδιά που έχουν χάσει την παιδική τους ηλικία εξαιτίας των πολέμων, δεν πρέπει να χάσουν και το μέλλον τους.
Κάντε ησυχία όταν τα παιδιά κοιμούνται όχι όταν τα σκοτώνουν.
Καρπουζάκια μου πολύ καλημέρα σας. Ο Οκτώβρης ήταν και είναι ο μήνας που όλοι μας έχουμε πολλά να κάνουμε. Παρελάσεις, απελευθερώσεις, να στρώσουμε τα χαλιά μετά του Αγίου Δημητρίου και άλλα τέτοια. Μου είπαν να μη το πω αλλά εγώ δεν κρατιέμαι. Το 1821 ξεκίνησε ο αγώνας ελευθερίας κατά των Τούρκων και πρώτη ελευθερώθηκε η Πελοπόννησος. Εμείς ελευθερωθήκαμε 18 Οκτωβρίου του 1912. Δηλαδή, 90 χρόνια μετά. Ο Κολοκοτρώνης και όλο το παρεάκι αφού ελευθέρωσαν τα δικά τους μέρη το έριξαν στις γράπες φαίνεται. Εμάς ζαρτ. Είμαι ανιστόρητος και το ξέρω αλλά δεν πιστεύω ότι έκαναν 90 χρόνια να έρθουν στη Μακεδονία. Απορώ γιατί κάνουμε παρέλαση για την 25η Μαρτίου. Ας κάνουν μόνο αυτοί που λευτερώθηκαν τότε. Εμείς να γιορτάζουμε το 1912. Χωριστά δεν λευτερωθήκαμε; Ε, χωριστά να το γιορτάζουμε...
Συμφωνείς Αρχάγγελε μου; Δεν μας εξυπηρέτησαν αυτοί, ας μη τους εξυπηρετήσουμε και μεις. Τότε έπρεπε να το ανοίξεις το γραφείο, θα κολυμπούσες στο χρήμα. Το μόνο κακό θα ήταν ότι θα έπρεπε να τους κατεβάζεις από τα κατσάβραχα. Μπαμ ο Τουρκαλάς, δυο σανίδια εσύ και άντε καλό ταξίδι. Εξυπηρέτηση στο άψε σβήσε.
Δεν είχα σκοπό να ξανά-ασχοληθώ με το μνημείο των Ποντίων αλλά έπεσε στα χέρια μου μια φωτογραφία που με συγκλόνισε. Όλοι μας γνωρίζουμε ότι το μνημείο το έστησε ο Κολοθάς. Δείτε λοιπόν σε αποκλειστική πρώτη την αντίδραση από τις κόρες του όταν είδαν ότι…. ξανά-έστησαν τα κολονάκια.
Δεν ξέρω πως, αλλά κάτι τέτοιες μέρες γίνετε κάτι και η Queen Efi ξανά-έρχεται στο προσκήνιο. Τη θυμάστε από εκείνο το συγκλονιστικό περπάτημα που κατάφερε να χωρίσει την παρέλαση στα δύο (ο Αμάραντος το θυμάται σίγουρα). Ε λοιπόν, αυτή η ταλαντούχα «περιπατητής» βρισκόταν πίσω από τις υπέροχες πίτες που πρόσφερε ο ΛΟΝΑΠ στη γιορτή πίτας. Μια μοναδική συνταγή που δεν πρόκειται να αποκαλύψει ποτέ όσο ζει, όπως λέει και η ίδια. Έκατσε διακριτικά στην άκρη του τραπεζιού και έβλεπε με ικανοποίηση να καταβροχθίζονται τα δημιουργήματα της.
Σε λίγες μέρες θα ανακοινωθεί ο χώρος και ο χρόνος που η Queen Efi θα κάνει το ένα και μοναδικό σεμινάριο για τα μυστικά της βασιλικής πίτας. Μυστικά όπως, πώς να λιώσετε το βούτυρο στο καμινέτο χωρίς να σας καεί, πώς να ανοίξετε το φύλο σε star σχήμα και τέλος πώς να βάλεις τα παζιά στην πίτα χωρίς να πικρίσουν. Βασιλικά σεμινάρια όπως μόνο μια Queen Efi ξέρει να παραδίδει.
Και μιας και πιο πάνω ανάφερα τον Αμάραντο, να σας πω πως στην γιορτή τσίπουρου που έκανε κατάλαβα πολλά. Όχι για αυτόν αλλά για τους άλλους. Πόσο μελάνι χύθηκε για αυτούς τους δύο συλλόγους (ΛΟΝΑΠ και ΕΣΤΙΑ); Και τι δεν γράφτηκε. Σκοτώθηκαν, είπαν έτσι, είπαν αλλιώς. Μπούρδες. Σας το λέω εγώ, μπούρδες. Περισσότερα είναι αυτά που τους ενώνουν παρά αυτά που τους χωρίζουν. Δείτε και θα καταλάβετε.
Επειδή όμως για αυτούς τους δύο θα σας μιλήσω και παρακάτω ας κάνω ένα μικρό διάλλειμα και ας ασχοληθώ με τους…. μαθητές. Γενικά, οι σημερινοί μαθητές έχουν ένα ιδιαίτερο τρόπο ντυσίματος. Ιδιαίτερα τα κορίτσια έχουν ένα ιδιαίτερο τρόπο…. γδυσίματος. Κατ΄ εμέ καλά κάνουν αρκεί να μην ξεφεύγουν (τώρα που τα έχουν όλα στη θέση τους ας τα δείξουν). Έλα μου όμως που πολλά ξεφεύγουν. Τόσο, που δεν καταλαβαίνεις αν σχόλασαν από το σχολείο ή από το bar. Και απορώ γιατί και οι γονείς είναι προσεγμένοι στο ντύσιμο αλλά και οι καθηγητές. Που τα βλέπουν όλα αυτά τα σκασμένα και από πού παίρνουν το θάρρος, ποτέ δεν το κατάλαβα. Η παρακάτω μαθήτρια ας πούμε έχει ένα δικό της στυλάκι.
Κι όμως, η «μαθήτρια» που βλέπετε είναι καθηγήτρια που μόλις σχόλασε και περιμένει το λεωφορείο να πάει σπίτι της. Σα να βλέπω τη Βίνα Ασίκη στο Ρόδα τσάντα και κοπάνα να προσπαθεί να κάνει γυμναστική στον Στηβ Ντούζο. Κολλητά κολάν, μπλουζάκια με τιράντα με το σουτιέν να διαγράφετε καθαρά και στυλ «έλα να αγαπηθούμε darling». Δεν είμαι πουριτανός, σας το υπογράφω. Αλλά δεν μπορείς κυρία μου να λες στους γονείς ότι τα παιδιά τους πρέπει να ντύνονται πιο κόσμια και συ να πηγαίνεις στο σχολείο σα να ντύθηκες να πας Πρωτομαγιά με τον γκόμενο. Κάνω λάθος; Τι λες και συ; Αλήθεια, τι μάθημα κάνεις;
Και μιας και μιλάω για μαθητές, αυτό που είδα προχθές δεν μου άρεσε καθόλου. Το ξέρω ότι τα ΚΤΕΛ βρίσκονται σε ένα σημείο που βολεύει τους περισσότερους να τα επισκεφτούν. Επίσης γνωρίζω ότι η εξυπηρέτηση που παρέχουν είναι άρτια. Αυτό που είδα όμως και δεν μου άρεσε ελπίζω να το κατανοήσουν και να το αλλάξουν. Δεν μπορεί να σταματάει το λεωφορείο και να κατεβάζει μαθητές… από τη μεριά του δρόμου. Δεν μπορεί να ανοίγει η πόρτα και να κατεβαίνει ο μαθητής στο δρόμο. Και μιλάμε για έναν δρόμο που «κάποιοι» τον έχουν κάνει πίστα αγώνων.
Ας μην έρχονται από την Εθνικής Αντιστάσεως (δρόμος Δημαρχείου) τα λεωφορεία και αφήνουν τα παιδιά εκτεθειμένα στο δρόμο. Ας στρίβουν από τη Νικολάου Πλαστήρα για να ανοίγει η πόρτα από την πλευρά του πεζοδρομίου. Πόσο χρονοβόρα είναι μια μικρή παράκαμψη; Πρέπει να γίνει πρώτα το κακό και μετά να το σκεφτούμε;
Και πάμε στους δύο συλλόγους που προανέφερα. Η Εστία Ρουμλουκιωτών έκανε τον αγιασμό της για να τις πάει καλά η φετινή χρονιά και να μην έχει άλλες απώλειες. Τα χαμόγελα έδιναν και έπαιρναν. Εγώ τους εύχομαι καλή αρχή και κάθε εμπόδιο να τους βγαίνει σε καλό (τρέξτε να δείτε τον Νταμτσιόπουλο, εγκεφαλικό θα έπαθε με αυτό που έγραψα). Την ίδια μέρα μας παρουσίασαν και τον νέο τους χοροδιδάσκαλο, τον Φίλιππο Φιλίππου (δεν ξέρω αν έχει συγγένεια με τον Σολωμό Σολωμού, πάντως Κύπριος δεν είναι). Δεν τον ξέρω τον άνθρωπο και πραγματικά μου φάνηκε ένας εξαίρετος κύριος. Το βιογραφικό του, αν το διαβάσει κανείς θα μείνει έκπληκτος. Αν είναι αλήθεια όσα γράφει βέβαια γιατί εμείς οι Έλληνες έχουμε μια τάση να τα φουσκώνουμε όλα. Για το έργο του θα κριθεί εν καιρώ. Γι΄ αυτό όμως που εγώ θα μιλήσω είναι για…. το ένα μείον. Ναι, καλά διαβάσατε. Όταν μας λείπει ένα πλαϊνό γελάμε σαν να έχουμε εγκεφαλικό και όχι σα να μας πήρε η χαρά από τα μούτρα. Κατά τ΄ άλλα Φίλιππε μου, καλή αρχή να έχεις και να προσέχεις. Εκεί μέσα οι χοροδιδάσκαλοι και φεύγουν και δεν φεύγουν. Κάτι σαν φαντάσματα ένα πράγμα.
Όσο για τον ΛΟΝΑΠ τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Μια χαρά μασάνε αλλά δεν μπορώ να πω και το ίδιο για το βλέπουνε. Όσες είχαν τα γυαλιά τα φόρεσαν, κάποιες άλλες έψαχναν το φως να πάνε από κάτω και κάποιες άλλες κόντεψαν να το πάνε το χαρτί στον τοίχο απέναντι για να το δούνε τι γράφει. Αν περνούσε κανένας μαύρος με γυαλιά πρεσβυωπίας θα ξεπουλούσε στο λεπτό. Δεν πειράζει κορίτσια μου, άλλοι χρησιμοποιούν το σελφοκόνταρο για να βγάζουν σέλφι και εσείς για να διαβάζετε το κινητό. Αλλά και έτσι, κούκλες είστε.
Ο χειμώνας κοντεύει και κάποιοι επιτήδειοι κόβουν αβέρτα όποιο δέντρο βρούνε μπροστά τους για να μαζέψουν ξύλα για να ζεσταθούν. Ότι φυτρώνει στην αυλή σας είναι δικό σας. Ότι φυτρώνει αλλού, όχι. Και πριν πείτε ότι έχετε την άδεια του δημάρχου, ενημερώστε τον πρώτα για να το γνωρίζει ο άνθρωπος. Γιατί δεν το γνώριζε. Και επειδή αυτό είναι παράπτωμα και τιμωρείτε, να σας ενημερώσω πως την επόμενη φορά δεν το έχω σε τίποτα να γράψω και ονόματα. Κατάλαβαν κάποιοι εκεί στην Κυψέλη;
Την ιστορία του μικρού Παναγιώτη Ραφαήλ, που πάσχει από νωτιαία μυϊκή ατροφία τύπου 1 λίγο πολύ την γνωρίζουμε όλοι μας. Ειλικρινά ντρέπομαι που κάποιοι τολμάνε να πούνε όχι, κι ας υπάρχει έστω και 1% ποσοστό να σωθεί το παιδί. Όλη η Ελλάδα μαζεύει χρήματα για να καταφέρουμε να δώσουμε την ευκαιρία σε αυτό το αγγελούδι να πάρει αυτό που του αξίζει. Να ζήσει. Μια τέτοια προσπάθεια κάνει και ο ποντιακός σύλλογος Αράχου ο οποίος διοργανώνει μία ποντιακή βραδιά με σκοπό να μαζευτούν χρήματα για το μικρό αγγελούδι. Μια πραγματικά αξιέπαινη προσπάθεια.
Όπως θα προσέξατε, σήμερα δεν ασχολήθηκα καθόλου με τους πολιτικούς μας. Είπα να κάνω λίγη αποτοξίνωση. Κάτι μου λέει ότι αυτό δεν θα κρατήσει για πολύ γιατί, οι ίδιοι, κάνουν τα αδύνατα δυνατά να με τσιγκλήσουν. Να ακούσουν το αστειάκι τους, άσχετα που δεν γελάνε. Κάποτε οι Έλληνες είχαν ανοιχτά μυαλά και δεχόντουσαν το χιούμορ. Έχω να συναντήσω ανοιχτό μυαλό…. από το Πάσχα. Αλλά δεν πειράζει, εγώ τους αγαπάω. Μεγάλη λέξη. Αν η αγάπη δεν πονούσε και ήταν μόνο απόλαυση, δεν θα την έλεγαν αγάπη. Πιτόγυρο θα την έλεγαν.
Ραντεβού το άλλο Σάββατο.
