Καρπουζάκια μου πολύ καλημέρα σας. Σήμερα δεν θα σας κάνω εισαγωγή γιατί έχω πολύ υλικό να σας αναλύσω. Αυτή τη βδομάδα όλοι δούλευαν για μένα (όχι σαν την προηγούμενη). Ακονίζω τα φτυάρια και ξεκινάω. Την προηγούμενη Παρασκευή είχαμε την απελευθέρωση της πόλης. Και όπως ήταν λογικό γιορτάστηκε με την ανάλογη λαμπρότητα. Φέτος, για πρώτη φορά στα χρονικά, η παρέλαση είχε μυθοπλαστικό χαρακτήρα. Θα λέτε τώρα, πάει, χάζεψε αυτός. Όχι, μη βιάζεστε. Δύο από τους συλλόγους της πόλης χρησιμοποίησαν τη μυθολογία και την μυθοπλασία για να δώσουν ένα θέμα στον βηματισμό τους.
Οι Πόντιοι ντύθηκαν Κόκκινο Ποτάμι (περίμενα τον πρόεδρο τους να ντυθεί Μανουσάκης αλλά μου το χάλασε) και ο ΛΟΝΑΠ το έπαιξε…. Οδύσσεια (ξέρετε, ο Οδυσσέας… το πιστό σκυλί).
Λίγο πριν, στην εκκλησία είχαμε άλλα. Αυτό που όλοι θέλουν να μπαίνουν μπροστά για να φαίνονται ποτέ δεν το κατάλαβα. Αρκεί να είναι μπροστά και δεν τους νοιάζει ποιον θα έχουν δίπλα τους. Γι΄ αυτό και εγώ έστρωσα τραπέζι. Χαρτοπετσέτες και καρέκλες. Το σετάκι μου το έκαναν δώρο τα παιδιά.
«Αν είναι η αγάπη αμαρτία, θα βγω να το φωνάξω με λατρεία». Θα αναρωτιέστε τι έπαθα και ξέθαψα την Τζένη Βάνου; Τι να πάθω, κάθε φορά που τη βλέπω, μου έρχεται να της ζητήσω αυτόγραφο. Ή στα δικά μου μάτια μοιάζουν τόσο πολύ ή τελικά θα δούμε καμιά μέρα κανένα «πακέτο» να στέλνει η μία στην άλλη. Πάντως, αν γίνω η αιτία να βρεθούνε οι δύο αδελφές μετά από τόσα χρόνια, πολύ θα το χαρώ. Φρόσω, σε βλέπω στο ποτήρι μου και πίνοντας σε πίνω….. Κρίμα πάντως, πήγες στην εκκλησία και τη φωνή σου δεν την ακούσαμε. Έπρεπε να πάρεις το μικρόφωνο και να ψάλεις το «ο ήλιος βγαίνει μες τα μάτια σου» αφιερωμένο στην απελευθέρωση. Κάντο, μη ντρέπεσαι.
Από τη μια ζω το δράμα με τις δύο αδελφές που δεν βρίσκονται και από την άλλη έχω ναι νοιαστώ και την Όλγα. Τι ποια Όλγα; Την ηρωίδα. Την Όλγα της εθνικής αντίστασης. Τη γυναίκα σύμβολο. Τη γυναίκα που πρόταξε τα στήθια της στον εχθρό και τον έκανε πέρα. Μία είναι αυτή η Όλγα και ακούει στο επίθετο Μοσχοπούλου. Τα μάθατε ελπίζω τα νέα. Κατέθεσε το στεφάνι της εθνικής αντίστασης. Το γιατί, δεν το κατάλαβα. Λες και μας τελείωσαν οι παππούδες. Λες και κάτι έπρεπε να καταθέσει και αυτή.
Εγώ λοιπόν, μιας και έγινε αντιστασιακιά, της προτείνω να κάνουμε παρέλαση την 28η Οκτωβρίου μαζί. Αυτή της αντίστασης και γω η…. νοσοκόμα. Τι λες….. υπολοχαγέ Όλγα;
Του χρόνου θα σου προτείνω να καταθέσεις το στεφάνι του σωματείου των ηλεκτρολόγων. Βαρέθηκα να βλέπω κάθε χρόνο το Βασίλη τον Μακρυγιάννη να το καταθέτει. Σκέψου το.
Και πάω στον δήμαρχο μας. Δήμαρχε μου τρως. Και ψεύδεσαι και τρως. Σε είδα στην παρέλαση και τρόμαξα. Ούτε λαιμός δεν σου έμεινε. Καλά εδώ που τα λέμε, ποτέ δεν ήσουν Ανδρέας Παπανδρέου για να βάλεις ζιβάγκο αλλά έναν υποτυπώδες λαιμό είχες. Μια γραβάτα είχε χώρο να τη δέσεις.
Όχι επειδή έχεις την Αμοιρίδου να σου κάνει τζάμπα τις εξετάσεις νομίζεις ότι έλυσες το πρόβλημα. Το θέμα δεν είναι να βρεις αν έχεις τριγλυκερίδια αλλά να τα μειώσεις. Πάνω από 200 δεν είναι πρόβλημα, είναι…. συλλογή. Από σήμερα μαρούλια και ζοχούς. Κρέας ξανά της Υπαπαντής θα φας.
Αααα και κάτι ακόμα δήμαρχέ μου. Όταν υπάρχει πρωτόκολλο καλά είναι να το τηρούμαι. Δεν γράφτηκαν απλά για να υπάρχουν. Για να σε βάλω λίγο στο θέμα. Όταν στην παρέλαση παρίσταται μέλος της κυβέρνησης, τότε μόνο αυτό στέκεται στο μπροστά διάζωμα της εξέδρας. Δεν πάμε όλοι. Δεν θα βγούμε οικογενειακή φωτογραφία. Στη Βέροια το ήξεραν, εσάς δεν σας το σφύριξε κανένας;
Και επιτέλους, αν έχεις τόσο μεγάλη ανάγκη για προβολή μη τον καλείς τον ψηλό. Κάλεσε τον Καλαιτζίδη που τον περνάς και μισό κεφάλι. Και να θυμάσαι, πριν κοιμηθείς το βράδυ να κάνεις την προσευχή σου. Θα λες «Θεούλη μου, κάνε όλα αυτά που έφαγα σήμερα να τα πάρω σε μπόι». Εντάξει πασά μου;
Και αφού τελείωσε η παρέλαση ήρθε η ώρα του ΛΟΝΑΠ. Ο σύλλογος πραγματοποίησε το καθιερωμένο γλέντι στις εγκαταστάσεις του. Επιτέλους, έπρεπε να γίνει αυτό για να γνωρίσουμε και την κυρία Κούγκα. Ναι βρε, του Σάκη τη σύζυγο.
Ειλικρινά δεν τη γνώριζα και πραγματικά φαίνετε μια αξιόλογη κυρία. Δεν ήταν όμως η κυρία Κούγκα αυτή που έκλεψε το ενδιαφέρον αλλά για άλλη μια φορά ο σύζυγός της. Από τη μία κατούρησα στα γέλια και από την άλλη αναρωτήθηκα με τι κριτήρια αυτός ο άνθρωπος έγινε αντιδήμαρχος. Καθώς ο ομιλητής της βραδιάς μιλούσε για την απελευθέρωση, ακούστηκε μια φωνή «άντε ρε σταμάτα». Μην αναρωτιέστε από ποιανού στόμα βγήκε. Φυσικά από του Σάκη Κούγκα. Γιατί το είπε; Δύο τα τινά. Ή γιατί ο ομιλητής μιλούσε αρκετή ώρα και τον κούρασε ή γιατί ειπώθηκε η φράση ότι «οι οπαδοί του βασιλικού κόμματος απέτρεπαν την εγκατάσταση των προσφύγων στα χωριά τους».
Με το που τον άκουσα ειλικρινά είπα μέσα μου «τόσο τσομπάνος;» και απλά γέλασα γιατί μου θύμισε κάτι μπαρμπάδες στα καφενεία που το παίζουν ξερόλες. Αναρωτιέμαι, αν αυτή είναι η στάση του αντιδημάρχου, η στάση του απλού πολίτη που του έδωσε τη δύναμη να γίνει αυτό που είναι, ποια πρέπει να είναι όταν τον δουλεύουν; Αν τον βλέπαμε στο δρόμο και του λέγαμε «άντε ρε που το παίζεις και αντιδήμαρχος, καθάρισε κανένα σκουπίδι και μετά μίλα» θα ήμασταν σωστοί; Σύμφωνα με το πώς λειτουργεί αυτός, αυτό δεν θα έπρεπε να κάνουμε και μεις;
Δεν θα σας βάλω το βίντεο να το δείτε και να το ακούσετε με τα αυτιά σας μόνο και μόνο γιατί σέβομαι την ηλικία του. Ας τον ενημερώσει κάποιος ότι έχουμε δημοκρατία... Άραγε, όλοι οι άλλοι που καθόταν στο τραπέζι των επισήμων ήταν τόσο υπομονετικοί που δεν διαμαρτυρήθηκαν ή απλά έχουν μια μόρφωση και μια ευγένεια που δεν τους το επέτρεπε κύριε Σάκη μου; Να θυμάστε απλά ότι αγένεια είναι η προσπάθεια των χαμηλού επιπέδου ανθρώπων να παραστήσουν τους σπουδαίους και το καταφύγιο του κάθε κομπλεξικού. Τελικά από τα καναλέτα… στην καρέκλα του αντιδημάρχου είναι πολύ μεγάλος ο δρόμος.
«Από εδώ και πέρα όταν θα με καλούν στον ΛΟΝΑΠ θα πηγαίνω … έτσι». Δήλωση του προέδρου της ΟΠΑΚΟΜ κυρίου Αποστόλη Ρεσινιώτη.
Ένα ποτήρι νερό ζήτησε ο άνθρωπος και αυτή (Χαρούλα Νήλα) του έφερε ένα δίσκο ποτήρια… στο κεφάλι. Αντί να ξεδιψάσει απλά λούστηκε. Τον έλουσε από πάνω μέχρι κάτω. Και για αυτό έχω βίντεο αλλά επειδή ήταν η πρώτη του εμφάνιση ως πρόεδρος ΟΠΑΚΟΜ του τη χαρίζω. Αποστόλη μου, την άλλη φορά πάρε και κανένα σαμπουάν μαζί, ποτέ δεν ξέρεις. Γιατί να λουστείς σπίτι και να καταναλώσεις νερό; Ο Τόκας κάνει έργα και θα στο χρεώσει ακριβά. Όλοι στον ΛΟΝΑΠ για μπάνιο.
Και θα κλείσω τη βραδιά στο σύλλογο με μία εικόνα. Αυτοί είναι η «διοίκηση Γκυρίνη» που πήγε στην εκδήλωση. Εκτός από τον Δριστά, όλοι οι άλλοι του Πανταζόπουλου. Ποιος κυβερνά τον δήμο Παναγιώτη μου; Εσύ ή ο Argy; Και γω δεν ξέρω τι ψήφισα αλλά και σεις που ψηφίσατε Ώρα Ευθύνης πρέπει να είστε πολύ χαρούμενοι που ενώ βγήκατε είστε…. Αντιπολίτευση.
Επεισόδια έγιναν μεταξύ των κατοίκων του camp και του συνοικισμού του Αγίου Γεωργίου. Ένα θα σας πω και δεν θέλω να πάρω καθόλου θέση στο όλο θέμα γιατί αν πάρω θα γίνω πολύ κακός και δεν το θέλω. Δεν ξέρω τι καρυδιάς καρύδι μαζεύτηκε μέσα στο κέντρο προσφύγων αλλά στον συνοικισμό δεν είναι η πρώτη φορά που ακούστηκαν πυροβολισμοί. Ακούγονται πολλά χρόνια τώρα.
Ούτε για αυτά που ακούστηκαν στο δημοτικό συμβούλιο για το συγκεκριμένο θέμα θέλω να μιλήσω. Απλά θέλω να κάνω μια ερώτηση στον δήμαρχο μας. Όταν λέτε ότι η Δημοτική Αρχή «δεν επαναπαύεται αλλά επαγρυπνεί» τι εννοείτε; Επαγρυπνείτε για αυτούς που ενεπλάκησαν ή για εμάς από ΟΛΟΥΣ αυτούς;
Και θα κλείσω με κάτι ακόμα πιο σοβαρό. Patty is back. Ένα τσίπουρο πήγε να πιει και βγήκε φωτογραφία (τι σπάνιο) με τον πρώην πρόεδρο και νυν μέλος.
Αυτό που με ζορίζει και δεν μπορώ να καταλάβω είναι, τι ρόλο παίζει η γκλίτσα; Παραπέμπει κάπου και γω δεν το έπιασα; Είναι συμβολικός ο ρόλος της (πιάσε την γκλίτσα μου να δεις πόσο μεγάλη και σκληρή είναι); Ότι και να είναι πάντως η Πάτυ το αποθεώνει. Βλέποντας αυτή τη φωτογραφία ο δικός μου ο νους έτρεξε σε κάτι πιο παλιό, πιο ρετρό. Τάσος και Γκόλφω. Αλλά και πάλι η γκλίτσα δεν μου κολλάει ρε παιδιά. Αφήστε, θα ρωτήσω την ίδια και θα σας πω.
Στην παρέλαση της απελευθέρωσης είδα όλο δασκάλους και καθηγητές να ακολουθάνε τα τμήματα των σχολείων. Μη κάνετε κανένα χαζό και στην παρέλαση της 28ης δεν βγάλετε τις δασκάλες και τις καθηγήτριες στο δρόμο γιατί θα σκοτωθούμε. Να το ξέρετε, αν δεν βγάλω Καρπούζι την επόμενη εβδομάδα θα φταίει ο σύλλογος καθηγητών. Ραντεβού το άλλο Σάββατο.
