Καρπουζάκια μου, πολύ καλημέρα σας. Σήμερα θα ασχοληθούμε με την απελευθέρωση και μόνο. Πιστέψτε με, αξίζει τον κόπο. Πριν από αυτό όμως θέλω να πω κάτι άλλο. Ακούμε συνέχεια στην τηλεόραση για βιασμούς ανηλίκων και βιασμούς γυναικών. Κάθε βιασμός είναι μια αποτρόπαια πράξη, πόσο μάλλον όταν αφορά ανήλικα παιδιά. Δηλαδή για να καταλάβω, λύσαμε (όλοι οι άντρες) όλα μας τα προβλήματα και το μόνο που μας απασχολεί είναι να περάσει καλά η μαλαπέρδα μας; Όλα μας τα προβλήματα πλέον είναι στο sex; Οι λέξεις συναίνεση και σεβασμός σας λένε κάτι; Δεν μάθαμε ακόμα ότι το ΟΧΙ σημαίνει ΟΧΙ; Δεν μάθαμε ακόμα ότι τα παιδιά δεν τα αγγίζουμε με πονηρό σκοπό; Τόση ανωμαλία πια; Οι νόμοι; Βιαστής που βγαίνει έξω σε 2 χρόνια, νομίζεται πως πήρε το μάθημά του; Αυτά τα «τέρατα» ζούνε στη χώρα που δίδαξε τον πολιτισμό. Ντρέπομαι.
Η φετινή απελευθέρωση του Γιδά γιορτάστηκε με πολύ πολύ μεγάλη επισημότητα. Το περίμενα αλλά όχι σε τέτοια κλίμακα (μην περιμένετε να είμαι γλυκούλης, σας το λέω). Πρώτος το χορό ξεκίνησε ο πρόεδρος της ΚΕΔΑ, διοργανώνοντας μια παράσταση με χορωδίες και επετειακές ομιλίες. Έκανε όμως ένα μεγάλο... τραγικό λάθος. Την έβαλε την μέρα και την ώρα που έπαιζε ΠΑΟΚ- ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ. Λίγος ο κόσμος...ενώ θα μπορούσε να είναι γεμάτο... Ανάθεμα κι αν πρόσεχε κάποιος τι γινόταν πάνω στη σκηνή. Πρώτος και καλύτερος ο Δελιόπουλος που έβλεπε τα αποτελέσματα στο κινητό.
Και πάμε ανήμερα της απελευθέρωσης. Τι παπάδες, τι δεσποτάδες, τι βουλευτές, τι κόσμος και κοσμάκης. Κάποια στιγμή (δεν ήμουν αλλά φαντάζομαι) ρώτησε ο δέσποτας όλους τους εκλεγμένους αν πιστεύουν ότι κάνουν καλά αυτό που εκλέχθηκαν να κάνουν και αυτοί αντί για απάντηση έκαναν μία…… κίνηση.
Ντράπηκαν μάλλον και σκύψαν το κεφάλι. Μπράβο στα παιδιά. Ελπίζω βέβαια να έσκυψαν γιατί ένιωσαν τύψεις και όχι γιατί είπε ο παπάς «τα σα εκ των σων».
Ακολούθησε η κατάθεση στεφάνων. Εκτός από τα σχολεία, το παρόν έδωσε και η Vodafone.
Αχ, χίλια συγνώμη, βλέπω το κόκκινο και νομίζω βγήκατε να κάνετε νέα συμβόλαια(στο ντύσιμο αναφέρομαι γιατί το έργο είναι αδιαμφησβήτητο. Ο Ερυθρός Σταυρός λοιπόν έδωσε το παρόν μαζί με τους συλλόγους Ποντίων, το Ρουμλούκι και τον σύλλογο του Λουτρού. Και ρωτάω τώρα εγώ, ο Αμάραντος που ήταν; Ο σύλλογος Νησελίου; Η Εστία;
Στα στεφάνια εμένα ένα πράγμα μου έκανε εντύπωση και χάρηκα πολύ. Μετά από 200 χρόνια κατάθεσε στεφάνι το….. ΠΑΣΟΚ. Άλλαξε πλευρό ο Ανδρέας μετά από αυτό. Ρε, ήμασταν 48%, που χαθήκαμε, μπορεί να μου πει κάποιος; Ο Σταύρος Γιάντσης που κατέθεσε στεφάνι εκ μέρους του κόμματος, πληροφορίες λένε, ότι δέχθηκε πρόσκληση για τσάι από την χήρα του αείμνηστου. Ο Σταύρος είναι εδώ, ενωμένος δυνατός.
Ακολούθησε η παρέλαση. Δεν θα πω τίποτα για το πώς παρέλασαν τα σχολεία γιατί θα με βρίζουν οι μάνες (δοκιμαστικά δεν κάνουν; Δεν βλέπουν οι καθηγητές τι γίνεται; ). Θα πω μονάχα ότι οι νέες γενιές μπορεί να μη συντονίζουν το αριστερό χέρι με το δεξί πόδι αλλά είναι όμορφη γενιά. Τα έβλεπε και τα έφτυνα.
Από συλλόγους παρέλασαν το Ρουμλούκι, οι Πόντιοι και το Λουτρό (καλά που έχουν τον Σταυρή και κουβαλάει τα σόγια).
Η Εστία Ρουμλουκιωτών πάλι απούσα. Στις πίτες δεν φάνηκαν και στην παρέλαση επίσης. Έπαθαν κάτι τα παιδιά; Στράβωσαν επειδή δεν τους έφτιαξαν την αίθουσα ή συμβαίνει κάτι άλλο; Τέλος πάντων, εμένα δεν με αφορά. Θυμήθηκα όμως ένα παλιό παραμύθι που έλεγε η γιαγιά μου η Κατίγκω η Θωμαίσνα και θέλω να σας το πω πριν πάω στο τρικούβερτο γλέντι που έγινε στις εγκαταστάσεις του ΛΟΝΑΠ για την απελευθέρωση. Αλλά επειδή εγώ δεν είμαι και τόσο καλός στο να αφηγούμαι πράγματα, θα σας βάλω την ίδια τη γιαγιά μου να σας πει το παραμύθι. Καθίστε αναπαυτικά και απολαύστε.
Καλωσόρισες Εστία στο ΛΟΝΑΠ. Αφήστε τα μίση και πιάστε το γ…. που έλεγε και ο Μπίλιας στο Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα. Ανάσταση.
Το είπαν και το έκαναν λοιπόν. Μετά από περίπου 7-8 χρόνια οι δύο αυτοί σύλλογοι συναντήθηκαν κάτω από την ίδια στέγη. Δεν ξέρω αν δόθηκαν οι απαραίτητες διευκρινήσεις, αν δόθηκαν όρκοι απέραντης αγάπης και πίστης ή είναι η απαραίτητη ανακωχή πριν από κάθε πόλεμο όπως έκαναν οι Σπαρτιάτες, πάντως η πρώτη κίνηση έγινε. Κάποιοι μίλησαν για «πολιτισμό που ενώνει» βάζοντας φωτογραφία τον Σαμαρά με τον Νταμτσιόπουλο. Πρώτον ο Σαμαράς, είναι ενωτικός, αλλά δεν ήταν εκεί όταν έγιναν τα γεγονότα και δεύτερον οι δύο Δημητράδες ποτέ δεν είχαν να χωρίσουν κάτι. Αν έβλεπα φωτογραφία με τον Ματόπουλο τότε ίσως και να έλεγα..... μπορεί.
Τον πρόεδρο της Εστίας συνόδευε και ένας νέος υποψήφιος για τις βουλευτικές εκλογές που έρχονται. Αν κρίνω από την κοστουμιά και την γραβάτα τότε σίγουρα δεν είναι από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Και αφού «μαλάκωσε» το πρώτο beef ας πάμε σε ένα άλλο, μεταγενέστερο. Όταν παρουσίαζα την εκδήλωση στο Καμποχώρι μου έκανε νόημα με το δάχτυλο πως όλα οκ. Τώρα που τον κάλεσα να κάνει έναν σύντομο χαιρετισμό, μου είπε χαμηλόφωνα «σου υπόσχομαι ότι θα είμαι σύντομος». Δεν με νοιάζει τι είπε αλλά το ότι μου μίλησε. Από τη χαρά μου λοιπόν αντί να πω η 18η Οκτωβρίου είναι η επέτειος της απελευθέρωσης της πόλης, είπα του κράτους. Αν σε άλλη εκδήλωση μου δώσει και το χέρι τότε την επέτειο θα την κάνω της υφηλίου ολόκληρης. Τρέμω στην ιδέα.
Μάζεψε λοιπόν ο Γκυρίνης ένα τσούρμο εκλεγμένους του αλλά και υποψήφιους μαζί του για τις επόμενες εκλογές (μη το δένεις κόμπο για όλους) και έδωσε το παρόν στην εκδήλωση. Νομίζω όμως του κόπηκε ο βήχας όταν είδε .... αυτό.
Την πρώτη δημόσια εμφάνιση της έκανε και η νέα υποψήφια για την δημαρχία, κυρία Δώρα Κουρκουτά. Μπορεί ακόμα να μην δήλωσε επίσημα την υποψηφιότητα της αλλά μετά από αυτήν την εμφάνιση έδωσε σε κάποιους το λιθαράκι που έλειπε για να την εμπεδώσουν. Μαζί της είχε πρόσωπα που πολιορκήθηκαν από πολλούς αλλά και πρόσωπα από όλες τις παρατάξεις. Είμαι σίγουρος ότι, μπορεί ακόμα να παίζει χαμηλά την μπάλα, πολύ σύντομα όμως δεν θα τη χωράει κανένα γήπεδο (από αυτά που μαθαίνω).
Δεν παίρνω το μέρος κανενός, είναι πολύ νωρίς ακόμα. Εκείνο το βράδυ πήγα και μίλησα σε όλους, εκτός από το τραπέζι του Γκυρίνη. Ήθελα να πάω στον Δελιόπουλο αλλά καθόταν απέναντι από τον Γκυρίνη και φοβήθηκα μη βρει τον μπελά του ο άνθρωπος εξαιτίας μου. Στο τραπέζι όμως που πήγα και το χάρηκα πολύ, ήταν.......
Ο Βαγγέλης ο Βογιατζής και ο Μάκης ο Χατζόπουλος τίμησαν την βραδιά με την παρουσία τους ως αντιπολίτευση. Μόνο που το τραπέζι τους είχε ηχηρές απουσίες. Που ήσουν Γκουνάντα; Μιλάω φυσικά για τον Γιάννη Κιρκιλιανίδη που, όταν θέλει εσκεμμένα να αποφύγει κάτι, σίγουρα θα πει ότι είχε οργώματα. Εγώ βέβαια άλλα μαθαίνω αλλά δεν θα του κάνω χαλάστρα. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας.
Εκείνο το βράδυ λοιπόν μου άρεσε η υπευθυνότητα κάποιων συντελεστών. Η παρακάτω κυρία ας πούμε, ήταν η επιστάτρια της εκδήλωσης και συντόνιζε τα πάντα. Τώρα, πότε το έκανε αυτό αφού από την πίστα δεν κατέβηκε, ποτέ δεν το κατάλαβα. Μόνο να με τραβάει φωτογραφίες και να με εκβιάζει ήξερε (στο χρωστούσα).
Και πάμε στο μεγάλο σκάνδαλο της βραδιάς. Σε πόσα ταμπλό το παίζεις Θέμη Τσιτσανόπουλε; Μπορείς να μας απαντήσεις; Μπορεί να είσαι κολλητός μου αλλά δεν θα αφήσω τον κόσμο με απορίες. Τη μία χορεύεις με τον Γκυρίνη και την άλλη με τους υποψήφιους της Κουρκουτά; Και αντιπρόσωπος και διπρόσωπος Θέμη Τσιτσανόπουλε;
Σε έβαλα στο πρόγραμμα για συνέντευξη, δεν θα μου αρνηθείς τώρα, σε κρατάω στο χέρι. Φίλος, φίλος, σε αγαπώ, σε εκτιμώ αλλά δεν μπορείς να παίζεις με μας τους ψηφοφόρους σου. Καθαρές κουβέντες και ξάστερες Θεμούλη (αν δεν με χαμηλώσεις κι άλλο το πακέτο που έχω, θα πω και άλλα πολλά).
Και θα κλείσω με κάτι άσχετο αλλά πολύ πιο σχετικό και ουσιαστικό από όλα τα προηγούμενα. Το Καρπούζι πάντα αναγνωρίζει ανθρώπους και τις εταιρίες που συμβάλουν στο να γίνει ο κόσμος μας λιγάκι καλύτερος. Δεν θα μπορούσα λοιπόν να μην αναφέρω την μεγάλη συμβολή της εταιρίας Βεζύρογλου και του προέδρου της, κυρίου Αντώνη Βεζύρογλου στον αγώνα κατά του καρκίνου του μαστού που κάνει εδώ και χρόνια το Άλμα Ζωής Θεσσαλονίκης. Αυτές οι πράξεις μας κάνουν διπλά υπερήφανους. Συγχαρητήρια σε όλους σας.
Αυτά για σήμερα. Να έχετε μια υπέροχη εβδομάδα. Ραντεβού το άλλο Σάββατο.
