Από πού να ξεκινήσω. Από το δημοτικό συμβούλιο και τα όσα ακούστηκαν, από τις καθαρίστριες, από το πνευματικό…. Θα σας το ξεκινήσω όμως λάου λάου. Από τις ροδακινιές του νομού Ημαθίας. Όλος ο κάμπος έγινε ροζ. Οι φωτογραφίες έγιναν viral στο διαδίκτυο και γνωστές ιστοσελίδες έχουν ασχοληθεί με το θέμα. Αυτά όμως συμβαίνουν σε όλο το νομό εκτός από τον δήμο μας.
Σε μας είναι ο μήνας της τσουκνίδας. Τα κανάλια, οι δρόμοι, τα παρτέρια της πόλης, τα πεζοδρόμια, τα μνημεία είναι τίγκα στην τσουκνίδα, τις ζοχιές και τα νταντούλια. Προς Θεού, δεν το λέω για κακό. Είναι γνωστή η τσουκνίδα για τις ευεργετικές της ιδιότητες και επίσης κάνει και νοστιμότατη πίτα. Δημότες του δήμου μας, δεν θα μας περάσουν οι άλλοι δήμοι. Αυτοί ροδακινιές, εμείς τσουκνίδες. Φωτογραφίστε λοιπόν τις πιο όμορφες τσουκνίδες, στείλτε τες στο Καρπούζι και κερδίστε μεγάλα δώρα.
Τελικά ο Βένιος καταστάλαξε και πήγε εκεί που όλοι ξέραμε ότι θα πάει. Με τον Argy. Έγραψε και μία λιτή δήλωση και μας την πάσαρε. Ανάμεσα σε όλα που αναφέρει γράφει και «Τον τελευταίο καιρό έκανα σημαντικές προσπάθειες για να συμμετάσχουμε οι δημοκρατικές δυνάμεις με ένα ενωτικό συνδυασμό στις δημοτικές εκλογές αλλά δυστυχώς δεν καρποφόρησαν». Βένιο μου, ποιες είναι οι δημοκρατικές δυνάμεις και ποιοι είναι αυτοί που δεν ήθελαν τον ενωτικό συνδυασμό? Το ρωτάω γιατί δύο μήνες τώρα, που το καθυστερούσες, μόνο ενωτικός δεν ήσουνα. Από τον Άννα στον Καϊάφα. Θεωρώ ότι πήγες εκεί για να το παίξεις ρυθμιστής τη δεύτερη Κυριακή και όχι γιατί δεν ευδοκίμησαν οι προσπάθειες σου.
Από την άλλη ο Γκυρίνης έκανε την πρώτη του συγκέντρωση με τους υποψηφίους του και μια που την είδε, μια που την ξέχασε. Όλα τα site έγραψαν για αυτή τη συγκέντρωση αλλά σε κανένα δεν είδαμε ούτε μία φωτογραφία. Δύο τα τινά. Ή η συγκέντρωση δεν ήταν η αναμενόμενη ή τους ειδοποιήσατε τελευταία στιγμή και ήρθαν με τα χωραφίσια και δεν ήταν για φωτογραφία. Αλλιώς τέτοια μυστικοπάθεια δεν την καταλαβαίνω.
Εγώ ένα ξέρω να πω. Το καζίνο και οι εκλογές δεν φτιάχτηκαν για να κερδίζει ο κόσμος.
Χαμός για άλλη μια φορά στο δημοτικό συμβούλιο. Η Ισπανία είναι διάσημη για τις ταυρομαχίες της και η Αλεξάνδρεια για τις δημοκρατικές της συζητήσεις. Ο Δημητριάδης πέταξε τα καρφιά του αλλά με ύφος μπλαζέ. «Να σας προφυλάξω θέλω», «δεν σας κάνω αντιπολίτευση» και άλλα τέτοια μαλακά. Φώτη μου, το να περιμένεις με το σταυρό στο χέρι να βγει κάτι θετικό όταν κάνεις αντιπολίτευση είναι σα να περιμένεις να παντρευτούν στο τέλος της τσόντας. Σε είχα για πιο μαγκάκι όλα αυτά τα χρόνια. Μήπως μας δείχνεις την προτίμηση σου για την δεύτερη Κυριακή; Δεκτό κι αυτό αλλά δείξε το φανερά, όχι θεατρινίστικα. Είδαμε πολλές παραστάσεις για να μπορούμε να καταλάβουμε πότε κάποιος παίζει και πότε ερμηνεύει.
Στα ερωτήματα που διατυπώθηκαν όπως: – ¨Το Πνευματικό έχει παραληφθεί, υπάρχουν πρωτόκολλα οριστικής παραλαβής και ίσως οι απαιτούμενες άδειες λειτουργίας;¨ – ¨Υπάρχει επικινδυνότητα για τους πολίτες και μήπως η Δημοτική Αρχή προχωράει βεβιασμένα; – Ποιος είναι καθύλην αρμόδιος για το Πνευματικό Κέντρο;¨ οι απαντήσεις που πήραμε από τον δήμαρχο ήταν «το έργο το εκτελούσε η περιφέρεια αλλά λόγο καθυστερήσεων για να μη χρειαστεί να επιστραφεί το κατασκευαστικό κόστος, αγόρασε με λεφτά του δήμου τα καθίσματα» και «την ευθύνη για τυχόν ατύχημα δε νομίζω να την έχει κανείς. Δηλαδή αν πέσει κάποιος από το μπαλκόνι του δημαρχείου, θα αναζητήσουμε ευθύνες;». Δήμαρχε μου, αν πέσει ένας σοβάς όταν περιμένω στην ουρά στην εφορία και με χτυπήσει, ξέρω τον υπεύθυνο και μαζί του θα τα βάλω. Αν πέσει κάτι στο κεφάλι μου στο στοιχειό (πνευματικό) σε ποιον να πάω να πω τον καημό μου;
Τη συναυλία στο στοιχειό την διοργανώνει η ΚΕΔΑ χωρίς το κτήριο να τις έχει παραχωρηθεί. Πήρατε την άδεια από την περιφέρεια που εκτελούσε το έργο ή είδα φως και μπήκα; Πραγματικά χαίρομαι που επιτέλους ανοίγει αυτό το στολίδι παρόλο που στοίχειωσε πριν ανοίξει. Όλοι όμως καταλαβαίνουμε για ποιο λόγο ανοίγει τώρα. Το καλό είναι Παναγιώτη μου ότι η ιστορία θα γράψει το δικό σου όνομα ως αυτού που το εγκαινίασε. Δεν ξέρω αν θα γίνει ατύχημα (μακάρι να μην), δεν ξέρω αν είναι παράνομο (δεν τον είδα ζεστό τον Φώτη να το κυνηγήσει), ξέρω όμως ότι όσο εύκολα κερδίζονται οι εντυπώσεις άλλο τόσο εύκολα γυρνάνε μπούμεραγκ.
Για το θέμα με τις καθαρίστριες δεν θα πω τίποτα, είπα ήδη πολλά. Πάντως, αν μέσα σε αυτούς τους «κάποιοι που νομίζουν ότι είναι έξυπνοι αλλά ευτυχώς δεν είναι» εντάσσεται και μένα κύριε δήμαρχε θα σας πω ότι η ομορφιά και η εξυπνάδα δεν είναι το παν. Αλλά τι να κάνω, μόνο αυτά έχω.
Κάρτες υποψηφίων έρχονται από παντού. Ο Βασίλης Καλιάνης είναι ένα νέο παιδί που κατεβαίνει ως υποψήφιος βουλευτής στο νομό μας. Δεν θα κρίνω τις επιλογές του, θα κρίνω όμως την παρουσία του στην κάρτα του.
Μέχρι και τα μάτια πάμε καλά. Κοστουμάκι, γυαλάκι για να δηλώνουν κύρος και σοβαρότητα. Το μαλλάκι όμως, για τα ελληνικά δεδομένα, ξεφεύγει Βασίλη μου. Καριέρα βουλευτή πας να κάνεις όχι να πρωταγωνιστείς στο nickelodeon κάθε Κυριακή πρωί στις 9.
Κουίζ για τον κύριο Μιχάλη Χαλκίδη. Πόσα άτομα υπολογίζεται ότι ήταν στη συγκέντρωση του Κώστα Ναλμπάντη;
Α) από 300 έως 500
Β) από 500 έως 650
Γ) λιγότερα από 400
Το παρόν στην (δεν μπορώ να πω αν ήταν μεγάλη ή όχι, περιμένω την απάντηση Χαλκίδη) πρώτη προεκλογική ομιλία του Κώστα Ναλμπάντη έδωσαν και ο Νίκος Μπρουσκέλης και ο Θανάσης Γικόνογλου. Στη φωτογραφία βλέπουμε πως είναι κάποιος πριν γίνει βουλευτής (80 κιλά) και πως είναι κάποιος που έχει ήδη περάσει από τα έδρανα της βουλής (100 πατημένα). Έτσι θέλεις να γίνεις Νικολάκη μου; Κάτσε καλύτερα γιατρός για να είσαι fit. Αν εκλεγείς θα σε τρέχει η Βάνα στα μαγαζιά για να βρεις ρούχα με πολλά ΧΧΧ. Αυτά βλέπει και η Παπαιωαννίδου και γελάει. Έχει άδικο Νικολάκη μου;
Στην παρουσίαση των υποψηφίων έγινε χαλασμός. Ειδικά στις γυναίκες, τι να λέμε. Στην πρώτη φωτογραφία η υποψήφια έβαλε τον αίλουρο και βγήκε για χειραψία. Στη δεύτερη η υποψήφια ντύθηκε…. Τσάκι Τσαν. Αυτό το ενδυματολογικό δεν το κατάλαβα. Πράσινο κιμονό με λέλουδα. Τη ζώνη δεν είδα τι χρώμα ήταν για να ξέρω να φυλάγομαι από εδώ και πέρα.
Αυτά είδε και η Έφη και εκτός του ότι στράβωσε το παπιονάκι της, έχασε και το χαμόγελό της. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου Έφη μου, άβυσσος η ρουφιάνα.
Δεν ξέρω αν ήταν τυχαίο που Ναλμπάντης και Κιρκιλιανίδης φορούσαν ίδιο χρώμα σακάκι. Μπορεί να τα πήραν μαζί για να τους τα δώσουν σε καλύτερη τιμή. Πάντως από φρεσκαδούρα και οι δύο, άλλο τίποτα. Τσίτα το μάγουλο.
Τριλοφιά, Τριλοφιά ακουγόταν κάθε τρεις και λίγο μέσα στην συγκέντρωση. Καλά που ήταν και ο συγκεκριμένος κύριος και έμαθα ότι υπάρχει και τέτοιο χωριό στον δήμο μας. από το Νησελούδι κανένας. Τόσο φίρμες πια!!!
Εκείνο το βράδυ, δεν ξέρω γιατί αλλά πολλοί με ρωτούσαν αν θα με ανακοινώσει και μένα ως υποψήφιο. Για το λόγο αυτό αποφάσισα να βγάλω μια ανακοίνωση για να βάλω τα πράγματα στη θέση τους. Τι; Με πρόλαβε άλλος; Γαμώτο, πάλι δεύτερος.
Μοιράστε καλάμια. Η νόσος Χάρι Πόττερ θα χτυπήσει τον δήμο μας μέχρι τις 26 Μαΐου.
Άλλη μια ιδιαίτερη και ξεχωριστή παράσταση από την θεατρική ομάδα ΣΚΗΝΟΒΑΤΕΣ, είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε όλοι όσοι βρήκαμε εισιτήριο. Με χιούμορ που κρύβεται κάτω από μεγάλες αλήθειες, με έντονο το στοιχείο της ειρωνείας και με διαλόγους καλογραμμένους και κεντημένους στη λεπτομέρεια, καταφέρνει να περάσει μηνύματα για όλα όσα απασχολούν τη σύγχρονη αστική κοινωνία και ακροβατεί με λεπτότητα μεταξύ παραμυθιού και απόλυτου ρεαλισμού.
Όλα αυτά συμβαίνουν στην περίπτωση των Ηλιθίων. Η Χρύσα Αντωνίου βρήκε στο κείμενο αυτό του Νηλ Σάιμον μια καλή ευκαιρία να σκηνοθετήσει μια παράσταση βασισμένη στους διαλόγους και στην ερμηνευτική επικοινωνία της ίδιας και των πρωταγωνιστών της. Η σκηνοθεσία της βασίζεται στα χαρίσματα αυτής ακριβώς της ομάδας, τα οποία είναι διόλου ευκαταφρόνητα.
Το εντυπωσιακό σκηνικό (Κώστας Μπαντής), που λειτουργεί ως κομμάτι ψευδαίσθησης, η ζωγραφική του σκηνικού (Αθηνά Σαχπατζίδου) που σε μεταφέρει στο όνειρο και τα κοστούμια (Νικόλαος Τριανταφυλλόπουλος- Σουλτάνα Τριανταφυλλοπούλου), φτιαγμένα για να σου δώσουν την ανάσα της εποχής, συνθέτουν ένα μαγευτικό σκηνικό που θα παρασύρει τους θεατές στον ίλιγγο μιας εκρηκτικής παράστασης.
Η επιτυχία των παραστάσεων της Χρύσας Αντωνίου συνεχίζεται δυναμικά. Με ένα τόσο δυνατό υλικό (κείμενο και ηθοποιοί), με μια τελείως διαφορετική ματιά από όσες έχουμε δει ως τώρα, καταφέρνει ένα καλλιτεχνικό επίτευγμα, που φέρει την υπογραφή όλων των συντελεστών αλλά αδιαμφισβήτητα τη σφραγίδα της ίδιας της σκηνοθέτιδας.
Ο Αριστοτέλης Βαρσαμόπουλος δεν έκανε τίποτε άλλο από το να μας αποδείξει για ακόμη μία φορά πόσο ταλέντο διαθέτει. Η Κατερίνα Στριάκα επιβεβαίωσε τις προσδοκίες μου ότι όσο καλά μπορεί να τρέξει ως μυρμήγκι, τόσο καλύτερα μπορεί να «πετάξει» ως άνθρωπος. Ο Βασίλης Βαγενάς μου θύμισε ηθοποιό παλιάς κοπής. Έπαιξε, το ευχαριστήθηκε και αυτό φάνηκε. Δεν δίστασε πολλές φορές να σαρκάσει τον εαυτό του και να γίνει στις κωμικές του στιγμές απολαυστικός. Ο Δημήτρης Κομπατσιάρης σε μετέφερε στο κλίμα της εποχής με μια απλή κίνηση των χεριών. Κατ΄ εμέ, ένας «ηλίθιος» όπως ο ίδιος ο Νηλ Σάιμον είχε φανταστεί. Όσο για την Ασπασία Γκιουρτζή τα λόγια περισσεύουν. Δίνει μία ερμηνεία κέντημα. Αστεία, ευαίσθητη, συμπαθητική, γίνεται ένα χάρμα οφθαλμών κατά την διάρκεια της παράστασης.
Για το Ιορδάνη Πέτσογλου θα πω μόνο αυτό. Έφτανε μόνο ο ήχος από το κουδουνάκι για να μας έρθει το χαμόγελο στα χείλη. Η Αγγελική Κακαγιάννη και η Κωνσταντίνα Ματράκα για άλλη μια φορά μας έδειξαν πόσο καλές κωμίκες είναι και σα….σα…σα…ρωσαν. Η Ιουλία Ζωντανού έχει τακτ, έχει κωμική υφή και στιβαρότητα, δεν χρειάζεται τίποτε άλλο. Η Κατερίνα Κουκουτάρα, μετά την καθηλωμένη στο κρεβάτι παίζει την ηλίθια με μεγάλη επιτυχία και αποκτά μεγαλύτερη πιθανότητα σε 30 χρόνια αντί για σύνταξη γήρατος να πάρει αναπηρίας. Η πιο αλησμόνητη φράντζα της χρονιάς ανήκει στον Θεμιστοκλή Πρόιο.
Οι Ηλίθιοι έχουν την ιδιαιτερότητα ότι δεν είναι μια φάρσα, μια κοινωνική κριτική, μια κωμωδία, ή απλώς ένα δράμα,. Είναι μια γαργαλιστική κοινωνική οξύτατη σάτιρα με πολύ πνεύμα και αρκετό συναίσθημα. Γι αυτό και είναι αρκετά δύσκολο να ανέβει σε ελληνική σκηνή και να πετύχει τους σκοπούς της. Η παράσταση που σκηνοθέτησε η Χρύσα Αντωνίου είναι μια παράσταση σκηνοθετημένη να αρέσει και αρέσει. Διατηρεί το αρχικό ύφος του έργου και ελληνικοποιεί αρκετά τους χαρακτήρες ώστε να αγαπηθούν από το ελληνικό κοινό. Είναι μια παράσταση αβίαστου γέλιου, περνά σα νεράκι, είναι καλαίσθητη και αποτελεί μια εγγυημένη και επιτυχημένη θεατρική έξοδο.
Καρπουζάκια μου, λυπάμαι που θα το πω αλλά, όσον αφορά τις εκλογές, είμαστε ένα έθνος ανίκανο γιατί δεν μπορούμε να διώξουμε τους ανίκανους. Ραντεβού το άλλο Σάββατο.
